Στη Βουλή, αυτές τις τραγικές μέρες που διανύουμε, συνεδριάζουν και αποφασίζουν εκ του ασφαλούς, οι εθνοπατέρες, με βάση κάποιους αριθμούς και οικονομικά μεγέθη, από πολλούς όμως αμφισβητούμενα για την αποτελεσματικότητά τους, χωρίς να γνωρίζουν καλά – καλά πού βάζουν με την ψήφο τους την υπογραφή τους, δηλαδή, σε ένα πολυσέλιδο και εν πολλοίς αδιάβαστο τρίτο μνημόνιο και χωρίς να διακινδυνεύουν πολλά οι ίδιοι.
Πίσω όμως από την πόρτα κάθε ελληνικού σπιτιού, παίζεται ένα δράμα. Στο σπίτι του μέσου Έλληνα το άγχος και η αγωνία μεγαλώνει. Χρωστάει δύο και τρία ενοίκια, το ρεύμα τις επόμενες μέρες θα κοπεί, το νερό είναι απλήρωτο, τα κοινόχρηστα έχουν μαζευτεί, από τις τράπεζες τηλεφωνούν συνεχώς για τις δόσεις, το τηλέφωνο είναι κομμένο από πολύ χρόνο, μόνο με τα καρτοκινητά απαντούν - δεν καλούν οι ίδιοι - τα φροντιστήρια των παιδιών καθυστερούμενα, έχει μπουχτίσει η κατσαρόλα σε όσπρια και ζυμαρικά από τους ναούς, έχουν στερέψει τα πορτοφόλια και οι συντάξεις των παππούδων να βοηθάνε συνεχώς τα νοικοκυριά των παιδιών τους. Κάκωση του λαού μας!
Επίσης, δεν είναι μικρή και η ταπείνωση και ο εξευτελισμός. Συνάνθρωποί μας ζητούνε συνεχώς μειώσεις και πίστωση χρόνου, κοροϊδεύοντας εν γνώσει τους ο ένας τον άλλο, ότι ο πρώτος θα πληρώσει «κάποτε» και ο άλλος θα πάρει πίσω τα λεφτά του «κάποτε». Οι τράπεζες προχωρούν σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, οι σπιτονοικοκύρηδες σε εξώσεις, μανάδες με τα παιδιά στα χέρια ζητούν χρήματα για λίγο γάλα να αγοράσουν από το φαρμακείο και οπωσδήποτε μια δουλειά, ό,τι και νάναι, για να ξεχρεώσουν το σπίτι τους. Άνθρωποι κλαίνε έξω από το χαμένο πλέον σπίτι που ονειρεύτηκαν και αγάπησαν. Ανάπηροι και πολύτεκνοι βρίσκονται σε απόγνωση, διότι τα επιδόματα ή έχουν παντελώς κοπεί ή καθυστερούν χαρακτηριστικά. Κάποιοι ψάχνουν και στα σκουπίδια!
Και με τα φάρμακα τι θα γίνει; Τι με τα Νοσοκομεία; Μικροβιολογικές εξετάσεις; Ακτινογραφίες; Επάρκεια ιατρών; Υγεία και παιδεία; Δουλειές δεν υπάρχουν, διότι πρόλαβαν οι αλλοδαποί, οι οποίοι - όχι όλοι - περνάνε πιο υποφερτά. Αλλά και οι έμποροι και οι αγρότες, οι καλλιεργητές και οι παραγωγοί, περιορίζονται πλέον στις δικές τους δυνάμεις ή εξακολουθούν και παίρνουν ξένους στη δούλεψή τους σε καθεστώς μαύρης εργασίας με χαμηλά μεροκάματα. Οι Έλληνες πάσχουν!
Οι σχέσεις των ανθρώπων αρχίζουν και υποβαθμίζονται με γεωμετρική πρόοδο. Μπαίνει το στοιχείο της όποιας εκμετάλλευσης. Θύματα οι γυναίκες, οι φοιτήτριες, οι υπάλληλοι, τα νέα τα παιδιά. Οι μαθητές έχασαν την ελπίδα για χαρτζιλίκι και ξέρουν, όταν γυρίζουν νηστικοί από το σχολείο, τι ατμόσφαιρα θα αντιμετωπίσουν. Δεν τολμούν να ζητήσουν δέκα ευρώ για μια εκδρομή, για ένα Σαββατόβραδο. Οι καταστηματάρχες κλείνουν πλέον συστηματικά τα μαγαζιά τους ή κάθονται απέξω, περιμένοντας κάποιον πελάτη με τις ώρες, και, στην καλύτερη περίπτωση, κατεβάζουν απίστευτα τις τιμές ανταγωνιζόμενοι το παρεμπόριο του διπλανού δρόμου. Τα χωράφια ακαλλιέργητα, η ανεργία καλπάζει, ο υπόκοσμος σκληραίνει τη στάση του εφευρίσκοντας και νέους τρόπους παράνομου πλουτισμού, οι φυλακές και τα ιδρύματα υποσιτίζονται, οι κλοπές αυξάνονται, η εγκληματικότητα διογκώνεται, οι δολοφονίες και οι αυτοκτονίες πληθαίνουν, το σαράκι της γκρίνιας μέσα στα σπίτια λυμαίνεται την αγάπη και την ενότητα. Ευαίσθητοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι μελαγχολούν και βυθίζονται στην κατάθλιψη. Άλλοι οργίζονται και φρικτά υβρίζουν και καταριούνται. Ο νούς σάλεψε, τα σαγόνια τρέμουν από τα νεύρα, οι γροθιές σφίγγονται απειλητικά. Τα σύννεφα των ακραίων όλο και πυκνώνουν.
Αυτός ο χειμώνας θάναι ο χειρότερος. Πώς δεν σκέφτονται τους ανθρώπους και τις οικογένειες; Τα πρόσωπα είναι ιερά, οι αριθμοί είναι απρόσωποι και ψυχροί. Οι πολίτες δεν είναι σκουπίδια και ζωϋφια. Πως δεν λογαριάζουν ότι δεν γίνονται όλα αυτά που ψηφίζουν; Δεν βγαίνει ο υπολογισμός κάθε σπιτιού. Οι ιερείς και το φιλόπτωχο της κάθε ενορίας γνωρίζουν από πρώτο χέρι την κατάσταση. Δεν πάει άλλο!
Όλες οι ηλικίες πλήττονται με αυτά τα μέτρα. Οι γονείς, οι νέοι, οι γέροντες, τα κλαυθμηρίζοντα βρέφη. Όλα τα επαγγέλματα. Οι ταξιτζήδες πλέον περιμένουν στις πιάτσες των επαρχιακών πόλεων δύο και τρείς ώρες για ένα δρομολόγιο. Τα οικοδομικά επαγγέλματα και τα συναφή με τις οικοδομές πέθαναν προ πολλού. Πολλές οικογένειες γύρισαν στις ξυλόσομπες, στις λάμπες πετρελαίου, στα πετρογκάζ και στη γάστρα. Ζυμώνουν μόνες τους. Άλλες έφτιασαν ένα κήπο και κάποιοι πήραν και κατσίκες. Πιθανόν να μη πεθάνουν άνθρωποι από την πείνα στην επαρχία, αλλά είναι και τα μεγάλα αστικά κέντρα και οι λογαριασμοί που τρέχουν. Πέσαμε ήδη σε άλλη κλίμακα πολιτισμού και βιοτικού επιπέδου.
Αλήθεια πως βαστάει η συνείδηση των βουλευτών μας να κόβουν τη σύνταξη από τη γιαγιά στο χωριό; Πως αντέχουν να βλέπουν μια οικογένεια με τρία - τέσσερα παιδιά, και με προβλήματα μάλιστα, να στερείται του πολυτεκνικού επιδόματος, του μόνου που είχε απομείνει ως έσοδο; Πως δεν λυπούνται ανθρώπους, γονείς, να στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό, να εκλιπαρούν άλλους για διευκολύνσεις, να απογοητεύουν τα παιδιά τους…; Πως δεν συγκινούνται από το γεγονός ότι άνεργοι ούτε επίδομα ανεργίας κανονικό δε θα πάρουν και γιατί δεν συγκλονίζονται από τις αυτοκτονίες; Δεν ντρέπονται, που αυτοί και οι συγγενείς τους βρίσκονται εκτός της μέγγενης της κρίσης κι ένας ολόκληρος λαός στενάζει; Πως τολμούν να κυττάνε τα μισοτελειωμένα δημόσια έργα χρόνια εγκαταλελειμμένα και χορταριασμένα και κάποιοι επώνυμοι να έχουν θησαυρίσει και ασφαλίσει συγχρόνως τα χρήματά τους έξω; Και πως μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό δεν νοιάζονται για τα ανοιχτά και πληγωμένα εθνικά θέματα, τα οποία θα λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις προσεχώς με το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; Δεν είναι πατριώτες; Δεν είναι άνθρωποι; Δεν είναι Έλληνες και χριστιανοί; Συνείδηση δεν έχουν;
Τέλος πως θα ψηφίσουν ανάλγητα για τρίτη φορά επώδυνα, αναποτελεσματικά, επαναλαμβανόμενα, απάνθρωπα, αντισυνταγματικά και αντιευρωπαϊκά μέτρα; Πως δεν μπορούν να καθίσουν και να σκεφτούνε κάποια άλλη λύση, πάρεξ αυτής της ανθρωποκτόνου, για να σωθεί αυτός ο τόπος; Όλη η σοφία μαζεύτηκε στα κεφάλια των ξένων; Εμείς στερέψαμε; Φαίνεται πως χάλασε η ψυχή μας και δεν υφίσταται η γενναιότητα του αυτοπροσδιορισμού και της παρρησίας. Δεν έχουνε το θάρρος της υπάρξεως, της γνώμης, της ομολογίας, της διαφωνίας. Γίνανε ανθρωπάκια; Άλογα ζώα στο μαντρί εγκλωβισμένα που φοβούνται την γκλίτσα του τσοπάνη μη χάσουν τη βοσκή τους, τη Βουλή τους και τη βόλεψή τους;
Κρίμα οι απόγονοι ενός Σωκράτη, ενός Κόδρου, ενός Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ενός Γρηγορίου Ε΄ και ενός Χρυσοστόμου Σμύρνης, οι οποίοι θυσιάστηκαν αποφασιστικά για το λαό τους, να φέρονται σα δουλοπάροικοι και υποτελείς, τυφλά όργανα σε εξωτερικές τρόϊκες και εσωτερικές τριάδες! Δεν φοβούνται το Θεό;
Μπορεί ο λαός μας να ξεχνά και να ξεγελιέται, ο Θεός όμως ποτέ! Παλιά και σήμερα βλέπει την κάκωση και την υπομονή του βαπτισμένου λαού Του και περιμένει το πλήρωμα του χρόνου και την υπερχείλιση της κακίας… Όπως επί Μωϋσέως επενέβη ο δίκαιος Θεός για τους Ισραηλίτες που ήταν αιχμάλωτοι και ταλαιπωρημένοι στη δουλεία του Φαραώ της Αιγύπτου, λέγοντας: «Ιδών είδον την κάκωσιν του λαού μου… και της κραυγής αυτών ακήκοα… οίδα γαρ την οδύνην αυτών και κατέβην εξελέσθαι αυτούς εκ χειρός Αιγυπτίων…» (Εξόδ. γ΄ 7-8), έτσι θα κάνει και τώρα! Θα ελευθερώσει το λαό Του από την συναγωγή των πονηρευομένων και «εν ημέρα εκδικήσεως ανταποδώσει»! Διότι «ο Θεός ου μυκτηρίζεται» (Γαλ. στ΄ 7), «φοβερόν δε το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»!!! (Εβρ. ι΄ 31)
ΠΗΓΗ: https://sites.google.com/site/xrestia/anartiseisall/85
