Καθόλου απίθανο η φετινή Δοξολογία στη Μητρόπολη να είναι και η τελευταία. Τελευταία διότι το επερχόμενο άθεο σύστημα εξουσίας, αν εκλεγεί βεβαίως, μάλλον θα κόψει σύριζα τον ομφάλιο λώρο με τη Μητέρα Εκκλησία και θα καταργήσει τέτοιου είδους τελετές, όπου ανάμικτα πολιτικά, στρατιωτικά, εκκλησιαστικά και συνδικαλιστικά όργανα θα συνυπάρχουν κάτω από τους θόλους των ιερών ναών της Ορθοδοξίας μας με προεξάρχοντα τον οικείο Μητροπολίτη.

Πιθανόν όμως να είναι και η τελευταία Δοξολογία για πολλούς του απερχομένου πολιτικού συστήματος των επαχθών μνημονίων, οι οποίοι φεύγουν και αφήνουν πίσω τους ερείπια κι ένα λαό καταστραμμένο, και οι οποίοι ναι μεν ευδοκούσαν στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, ήταν όμως ανακόλουθοι με τις εντολές του Ευαγγελίου. Κατάργησαν την Κυριακή αργία, νομοθέτησαν την καύση των νεκρών, υιοθέτησαν τον γάμο ατόμων του ιδίου φύλου και επέτρεψαν εν μέση Ελλάδι τις παρελάσεις της ντροπής.

Παρατηρούσαμε σήμερα σε μια επαρχιακή πόλη τη φετινή Δοξολογία. Από τη μια μεριά το σύνηθες πολιτικό προσωπικό, τα στελέχη πρώτης θέσης και κλάσης της εξουσίας, αγέρωχοι και επίσημοι, ανεπηρέαστοι από την κρίση και τα τέσσερα χρόνια που έφτυσε αίμα ο απλός λαός. Κι από την άλλη, όλους αυτούς που διήλθαν δια πυρός και σιδήρου.

Είδαμε τους χρυσοστόλιστους στρατιωτικούς, αξιωματικούς και άλλους βαθμοφόρους, με τα όπλα της πολυτελείας στα χέρια τους, απογυμνωμένους όμως από κάθε δύναμη και δόξα, με κομμένους τους μισθούς και διαρκώς υπ΄ ατμόν για μια νέα μετάθεση στο πλαίσιο και το πνεύμα του απαράδεκτου προγράμματος συγχωνεύσεων και καταργήσεων μονάδων.

Είδαμε τους αυτοδιοικητικούς με τη χαρά της σχετικά πρόσφατης λαϊκής εντολής ζωγραφισμένης στα πρόσωπά τους, χωρίς όμως αισιοδοξία και προοπτική, μιας και η κεντρική εξουσία εδώ και καιρό έστριψε την κάνουλα και στέρησε των παροχών σε δήμους και περιφέρειες.

Είδαμε και τους παπάδες, τους ιερείς, τα παπαδάκια του λαού, πληγωμένους και αυτούς από την αδιοριστία που επέβαλε η αιρετική τρόϊκα και υιοθέτησε η ορθόδοξη συγκυβέρνηση και κουρασμένους από τις συνεχείς μετακινήσεις στα κενά και τα άδεια από ιερέα χωριά. Μεταξύ τους και οι νέοι άμισθοι ηρωϊκοί ιερείς.

Μετά είδαμε τον πολύ λαό μας. Με τα σβησμένα πρόσωπα και την αγωνία για το αύριο. Γνωριζόμαστε εξάλλου στις μικρές πόλεις. Συνωστισμένος ο λαός μέσα στη μεγάλη εκκλησία, χωρίς διάθεση όμως και εύλογη περιέργεια να δεί ποιος επίσημος μπήκε αυτή τη στιγμή. Μάτια στενοχωρημένα και υψωμένα στον Παντοκράτορα, στυλωμένα με πόνο στις εικόνες του τέμπλου. Ένας λαός χτυπημένος και ζαρωμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει πλέον και προσβλέπει στο καταφύγιο του Θεού και αναμένει τον παρηγορητικό και οδηγητικό λόγο της Εκκλησίας.

Εκεί ήταν και όλοι οι άλλοι: οι άνεργοι νέοι και οι νεόπτωχοι γέροντες, οι υποαπασχολούμενοι μεσήλικες με τα ίδια πάντα ρούχα, τα νέα τα παιδιά με τα τζίν και τα μπουφάν, ο φαρμακοποιός που δεν αντέχει άλλο να δίνει δωρεάν φάρμακα, κάποιοι μαθητές με χλωμά πρόσωπα, οι νοικοκυρές που σκέφτονται τι θα μαγειρέψουν το μεσημέρι, ας είναι και γιορτινή ημέρα. Χτές βράδυ συνέχιζαν και έπαιρναν τηλέφωνο στο φιλόπτωχο, μήπως υπάρχει κάτι για να κάνουν πρωτοχρονιά. Οι επίτροποι πλέον ούτε δίσκο βγάζουν ούτε ενοχλούνται που πολλοί παίρνουν κεριά χωρίς να ρίχνουν κάτι στο παγκάρι.

Κι έξω από το ναό, πάλι οι συμπαθείς τσιγγάνοι και άλλοι φτωχοί, εκτεθειμένοι στο άπειρο κρύο της μέρας να προσπαθούν να μαζέψουν κάποια ψωροευρώ για να φάνε κάτι και αυτοί χρονιάρες μέρες που είναι.

Κανένας δεν ξέρει τι θα γεννήσει ο επόμενος μήνας…

Είναι τόσο τραυματισμένος και αγανακτισμένος ο ευσεβής λαός μας, που μπορεί να επιλέξει και αθέους ακόμη να τον κυβερνήσουν, προκειμένου να σταματήσει η ταλαιπωρία του. Γι αυτό και η οδύνη του λαού μας αυξάνει, γιατί βρίσκεται σε υπαρξιακό δίλημμα. Είναι τρομερά δύσκολο να επιστρέψει ξανά στις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον ξεγέλασαν, τον αφαίμαξαν, τον αγνόησαν και αποφάσισαν σε βάρος του χωρίς να τον ρωτήσουν. Εξίσου δύσκολο είναι να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε ανθρώπους άσχετους με την πίστη και την Εκκλησία. Μπορεί ίσως να ξεστρατίσει σε μικρότερους σχηματισμούς. Γι αυτό η φετινή για την Πρωτοχρονιά δοξολογία μπορεί να είναι και η τελευταία, έτσι όπως την ξέραμε τόσα χρόνια.

Κι ένα τελευταίο: οι ακριβοπληρωμένοι κάλαμοι και τα αργυρώνητα μικρόφωνα από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλούν για τον ευτελισμό των θεσμών και την αλλοίωση της δημοκρατίας μας. Κόπτονται για τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και για την καταπάτηση άρθρων του Συντάγματος.

Αλήθεια δεν ήταν καταρράκωση του θεσμού του ανώτατου - χωρίς εξάλλου καμμιά ουσιαστική εξουσία - πολιτειακού άρχοντα, όταν του πήγαιναν και υπέγραφε όλα τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα εν μια νυκτί αφού προηγουμένως είχαν υποβαθμίσει την κοινοβουλευτική λειτουργία και ποδηγετήσει την δικαστική; Και δεν ήταν κατάργηση του Συντάγματος όταν εκχωρήθηκε η εθνική κυριαρχία και δεσμεύτηκαν για αιώνες οι επερχόμενες γενεές χωρίς ένα δημοψήφισμα;

Ο λαός μας αυτή τη στιγμή είναι ένα ηφαίστειο που βράζει και αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν μόνο οι απλοί πνευματικοί του πατέρες που στέκονται όλα αυτά τα χρόνια δίπλα του και σηκώνουν μαζί του το σταυρό της μνημονιακής κατιοχής.

«Σώπα, όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες…»

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας