Στὸ ἀκατάλυτο καὶ ὑπεραιώνιο θεοτικὸ βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στὸν κρουνὸ τῆς ζωῆς, ἀναφέρονται ὀνομαστικὰ πολλὰ μέρη τοῦ κόσμου. Ἰδιαίτερη ὅμως ἐντύπωση προξενεῖ ἡ μὴ συμπτωματικὴ ἀναφορὰ στὶς ἐκκλησίες τῆς Ἰωνίας Μικρᾶς Ἀσίας. Στὴν ἔναρξη τῆς Ἀποκάλυψης γίνεται λόγος γιὰ ἑπτὰ χρυσοὺς λυχνοστάτες ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους ξεπροβάλλει ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ὁποῖοι λυχνοστάτες συμβολίζουν τὶς ἑπτὰ Μικρασιατικὲς Ἐκκλησίες τῆς Ἰωνίας, πρὸς τὶς ὁποῖες τὸ Ἐσφαγμένο Ἀρνίο στέλνει χαιρετισμὸ καὶ ἐπιστολές. Ἔφεσος, Σμύρνη, Πέργαμος, Θυάτειρα, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια καὶ Λαοδίκεια εἶναι οἱ ἑπτὰ χρυσοὶ λυχνοστάτες, εἶναι οἱ ἑπτὰ χαριτωμένες καὶ προσφιλεῖς κόρες τοῦ Κυρίου, εἶναι οἱ ἑπτὰ ἐπίγειες βάσεις τοῦ Οὐρανοῦ ποὺ ἀνάπνευσαν στὴν αἰωνιότητα τῆς ἀνάσας τοῦ Θεανθρώπου.
Λόγω τῆς ἰσχυρῆς παρουσίας τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ περιοχὴ τῆς Ἰωνίας κατηχήθηκε ἐξ ἀρχῆς μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο στὸν Χριστιανισμὸ καὶ ὁλοκλήρωσε μὲ θέρμη τὶς σπερματικὲς συλλήψεις τοῦ κλασσικοῦ παρελθόντος της στὸ ὑπερκόσμιο παντοτινὰ πραγματικὸ ὑπερβατὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἰωνία ἐπιδόθηκε μὲ πολλὴ ἀγάπη στὴ βίωση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὴν ἐπιβράβευσε πλουσιοπάροχα μὲ τὴ Χάρη Του. Ἡ Ἰωνία ἀνέδειξε πρότυπα μαρτύρων καὶ πλειάδα ὁμολογητῶν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ σὲ αὐτὴν ἔλαβαν χώρα Οικουμενικὲς Σύνοδοι, ὅπου διατυπώθηκε ἡ θεόπνευστη ἀλήθεια γιὰ θεμελιώδη ζητήματα τῆς πίστης μας. Πάμπολλοι Ἅγιοι Πατέρες ποὺ διακρίθηκαν γιὰ τὴν ἱεραποστολική τους δράση καὶ τὴν προάσπιση τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος εἶχαν ὡς πατρίδα τους τὴν Ἰωνία. Ἴωνες ἦταν οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας στὴν Πόλη. Ἴωνες ἦταν ἀμέτρητοι στυλοβάτες τῆς Ρωμηοσύνης. Πάνω ἀπ’ ὅλα, κατ᾿ ἐξοχὴν ρωμαίικος, πρωτοπόρα πηγαῖος καὶ παραδοσιακὰ εὐσεβὴς στάθηκε διαχρονικὰ ὁ ψυχισμὸς τῶν Ἰώνων.
Γλυκιά, ἀρχοντική, τρυφερὴ κι εὐαίσθητη, ἔμελλε νὰ πικραθεῖ πολὺ ἡ μαρτυρικὴ Ἀνατολή. Ἡ Ἰωνία ἔκλαψε σπαραχτικὰ ὅταν τὴν ἐγκατέλειπαν, τὴν ἔσφαζαν, τὴν βίαζαν, τὴ μετέφεραν ὀρφανὴ στὸ καράβι τῆς προσφυγιᾶς, τὴν ξεφόρτωναν πεινασμένη καὶ ρακένδυτη σὲ πρόχειρα παραπήγματα. Ἡ Ἰωνία πόνεσε ἀπανωτὰ τόσο, ποὺ ἐπιζήτησε νὰ πιεῖ τὸ νερὸ τῆς λησμονιᾶς. Ἀποφάσισε νὰ ξεχάσει ποιά ἦταν, νὰ αὐτοχειριασθεῖ οἰκειοθελῶς, νὰ βυθίσει στὴ σιωπὴ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της ποὺ ὁ κόσμος τραγικὰ ἀψήφησε.
Ἐν τούτοις, ὅσο κι ἂν προσπαθήσει νὰ συμβιβασθεῖ μὲ τὴ φτώχια στὴν ὁποία τὴν καταδίκασαν, ἡ Ἰωνία δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ κρύψει τὸ ἀληθινό της πρόσωπο ποὺ προδίδει τὴ θεοφώτιστη εὐλογία μὲ τὴν ὁποία ὁδήγησε κάποτε τὰ βήματα ὁλόκληρων λαῶν. Ἡ Ἰωνία κρύβει στὴν κομματιασμένη καὶ πονεμένη καρδιά της –ποὺ ἀποφάσισε ἀπεγνωσμένα νὰ ἐνταφιάσει- τὸ πανανθρώπινο μέτρο τῆς ποιότητας τῆς ζωῆς καὶ τὴν πεμπτουσία τῆς ὕπαρξης. Ἡ Ἰωνία ποτὲ δὲν θὰ πεθάνει, γιατί ὁ ἀγαπημένος της εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐξουσιάζει τὸν θάνατο καὶ τὸ βασίλειό του. Στὸ σταυροδρόμι τῆς Φοβερῆς Κρίσης καὶ τοῦ τέλους τῆς Ἱστορίας, Ἐκεῖνος θὰ κάνει τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἰωνίας νὰ γονατίσουν ταπεινωμένοι μπροστὰ στὰ ματωμένα σπλάχνα της, γιὰ νὰ μάθουν πὼς Ἐκεῖνος τὴν Ἰωνία ἀγάπησε.
Προπάτορες τῶν ἀδιάλλακτων ψηφοφόρων τοῦ ΠΑΣΟΚ, τῆς ΝΔ, τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τοῦ ΚΚΕ, τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τῶν ΑΝΕΛ κλπ. στὴ Νέα Σμύρνη, στὴ Νέα Φιλαδέλφεια Ἀττικῆς, στὴ Νέα Ἰωνία Βόλου, Νέα…, Νέα…, Νέα…, εἶναι ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, ὁ ἅγιος Νικόλαος, οἱ Ἑπτὰ Παῖδες ἐν τῇ Ἐφέσῳ. Παπποῦδες τῶν ἀμετανόητων ψηφοφόρων τῶν παραπάνω κομμάτων τῆς Καλαμαριᾶς Θεσσαλονίκης εἶναι τὰ πάλαι ποτὲ πρωτοπαλίκαρα τῆς Ρωμανίας, οἱ πληθωρικοὶ Πόντιοι ποὺ στὴν διάλεκτό τους ἔλεγαν τὸν μῆνα Σεπτέμβριο «Σταυρίτες» (πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ ὕψωσε ἡ ἁγία Ἑλένη στὶς 14 Σεπτεμβρίου) καὶ τὸν μῆνα Δεκέμβριο «Χριστιανάρτς» (πρὸς τιμὴν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὶς 25 Δεκεμβρίου).
Γεννήτορες τῶν ὁρκισμένων ψηφοφόρων ὅλων τῶν κομμάτων τῆς Καισαριανῆς καὶ τοῦ Βύρωνα Ἀττικῆς εἶναι οἱ ξεριζωμένοι ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ τοῦ ’22 ποὺ ἔκαψε καὶ ἔσβησε τὶς ἑπτὰ χρυσὲς λυχνίες, τὶς ἑπτὰ Μικρασιατικὲς Ἐκκλησίες τῆς Ἀποκαλύψεως. Εἶναι οἱ Ἴωνες, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, εἶναι δικά μας ἀδέλφια, εἶναι ἀπόγονοι καὶ φυσικοὶ κληρονόμοι τῆς Μικρασίας. Εἶναι τὰ ἐγγόνια τῶν στυλοβατῶν τοῦ ρωμαίικου πολιτισμοῦ, ποὺ ἀντιμετώπισαν τὴ σκληρότητα ΟΛΩΝ μετὰ τὸ ξεσπίτωμα τοῦ 1922. Εἶναι οἱ ξυπόλητοι πρόσφυγες ποὺ ἐπιπρόσθετα τοὺς πληγώσαμε καὶ ἀδιαφορήσαμε γιὰ τὴν ὀδύνη καὶ τὶς συνθῆκες φτώχιας στὶς ὁποῖες βρέθηκαν μὲ συνυπαιτιότητα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας.
ΔΕΝ εἶναι οἱ ἄνθρωποι χωρὶς παρελθὸν ποὺ τοὺς θέλει ἡ Ἀριστερά, οὔτε καθιζήματα καὶ μεταλλαγμένοι ἀχρεῖοι ποὺ τοὺς καταντᾶ ἡ νεοεποχίτικη γαλαζοπράσινη Δεξιά, πού, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καταθέτει ἀναίσχυντα στεφάνια στὸ μαυσωλεῖο τοῦ σφαγέα τους στὴν Ἄγκυρα καὶ στὰ κοινοβούλια τῶν «ἀπογόνων» του…
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
