Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός επιστήμων
Εχουμε εισέλθει ήδη στον Οκτώβριο και η ιστορική μνήμη μάς καλεί να ξαναμελετήσουμε τα θριαμβευτικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από 100 ακριβώς έτη. Τον Οκτώβριο του 1912 η Ελλάδα με βασιλέα τον Γεώργιο Α΄, αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο μετέσχε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και απελευθέρωσε ελληνικούς πληθυσμούς που ήταν υπόδουλοι στους Οθωμανούς Τούρκους.
Η συμμαχία Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβουνίων και Βουλγάρων έδιωξε από τα Βαλκάνια την καταπιεστική τουρκική παρουσία. Από τις 5 Οκτωβρίου, που κηρύξαμε επισήμως τον πόλεμο, ο στρατός μας προήλαυνε με ταχύτητα παρά την τουρκική αντίσταση και στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου, απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες μάχες στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά και οι μακεδονικές πόλεις ξανάβρισκαν έπειτα από αιώνες την ελευθερία τους. Η Μακεδονία, παρά την παρουσία μειονοτήτων διαφορετικών φυλών και θρησκευμάτων, ουδέποτε έπαυσε να αποτελεί πνευματικό και εμπορικό κέντρο του Ελληνισμού. Παρά τα ποικίλα συμφέροντα και τους εθνικισμούς των Μεγάλων, η Ελλάδα κατόρθωσε να αναγεννηθεί και να διπλασιαστεί εδαφικά και πληθυσμιακά.
Το πρώτο δίδαγμα από τον δοξασμένο εκείνο Οκτώβριο είναι η ανάγκη συμμαχιών για να αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε κινδύνους. Το 1912 η συνεργασία τεσσάρων ορθόδοξων χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής έδιωξε οριστικά κάθε τουρκική παρουσία από την περιοχή μας. Χρήσιμο μάθημα για τους νεο-οθωμανιστές της εποχής, όπως ο Τούρκος ΥΠΕΞ κ. Νταβούτογλου, που θα μας επισκεφθεί σε μία εβδομάδα. Αντί να ονειρεύεται την αναβίωση της τουρκικής παρουσίας στη Βοσνία και αλλού, καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι σήμερα η Ελλάδα διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία, τους συμμάχους του 1912. Δεν απειλούμε κανέναν, ούτε επιθυμούμε πολέμους. Αλλά προειδοποιούμε ότι τα νεο-οθωμανικά οράματα θα παραμείνουν στα χαρτιά είτε τα εκφράζουν Τούρκοι επίσημοι είτε τα ασπάζονται ριψάσπιδες κουλτουριάρηδες στη χώρα μας.
Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι οι Ελληνες μπορούμε να ξεπεράσουμε τις οικονομικές κρίσεις και τα Μνημόνια όταν υπάρχουν υψηλά ιδανικά και στόχοι με ηθικό και πνευματικό περιεχόμενο. Η Ελλάς των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων είχε αντιμετωπίσει το 1893 την πτώχευση επί Χαρ. Τρικούπη, είχε ηττηθεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και είχε τεθεί το 1898 υπό μία μορφή τρόικας, που λεγόταν τότε ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος). Παρά την παρουσία οικονομικών ελεγκτών από έξι ευρωπαϊκές χώρες που έπαιρναν όλα τα έσοδα των κρατικών μονοπωλίων και των τελωνείων Πειραιώς και Λαυρίου, η χώρα ανορθώθηκε γρήγορα διότι πίστευε στη Μεγάλη Ιδέα, στο χρέος των ελευθέρων Ελλήνων της μικρής Ελλάδας να ελευθερώσουν κάθε υπόδουλο αδελφό και όλα τα ελληνικά μέρη που κατείχοντο από τους Τούρκους. Με αυτό το ιδανικό οργανώθηκε επιτυχώς ο Μακεδονικός Αγώνας του 1903-1908, με αυτή την πίστη ξεκίνησαν τα ευζωνάκια μας από την Πελοπόννησο, τη Στερεά, τις Κυκλάδες, τα Επτάνησα και τη Θεσσαλία και νίκησαν σε τόσες μάχες το 1912 και το 1913. Αξίζει εδώ να τονιστεί και η μεγάλη προσέλευση εθελοντών από την Ομογένεια και από υπόδουλα μέρη του έθνους.
Τρίτο δίδαγμα η εθνοκτόνος συνέπεια των διχασμών και της προσωπολατρίας. Τον Οκτώβριο του 1912 ο πρωθυπουργός Βενιζέλος και ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος έκαναν άριστα τη δουλειά τους υπέρ των εθνικών συμφερόντων και έγιναν αμέσως δημοφιλέστατοι. Επειτα από τρία μόλις χρόνια βρέθηκαν επικεφαλής δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων στον Εθνικό Διχασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Τραγωδία. Σήμερα ορισμένοι καλλιεργούν νέους διχασμούς. Προς Θεού, μην ξαναπέσουμε στην παγίδα.
Το ζητούμενο στις ημέρες μας δεν είναι απλώς να βρούμε πρακτικές λύσεις στα οικονομικά προβλήματα.
Χρειαζόμαστε μία Νέα Μεγάλη Ιδέα για να βγούμε από το τέλμα.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2/10/2012
