Ἡ ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα ἀπειλεῖται ἀπὸ ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς.

Ὁ ἥρωας στρατηγὸς τοῦ 1821 Μακρυγιάννης ἀγωνιᾶ καὶ ἀγωνίζεται καθὼς βλέπει νὰ κινδυνεύουν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Πατρίδα.

Ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματα:

«Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ἐνεργήσω κι΄ ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν… Κι΄ αὐτείνη ἡ πατρίδα δὲν λευτερώθη μὲ παραμύθια, λευτερώθη μ΄ αἵματα καὶ θυσίες· κι΄ ἀπὸ αὐτὰ ἔγινε βασίλειον – κι΄ ὄχι νὰ βραβεύωνται ὁλοένα οἱ κόλακες, κι΄ οἱ ἀγωνισταὶ ν΄ ἀδικιῶνται.

Ὅτι ὅταν σκοτώνονταν οἱ ἀγωνισταί, αὐτεῖνοι κοιμῶνται.

Κι΄ ὅσο ἀγαπῶ τὴν πατρίδα μου δὲν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Ναρθῆ ἕνας νὰ μοῦ εἰπῆ ὅτι θὰ πάγη ὀμπρὸς ἡ πατρίδα, στέργομαι νὰ μοῦ βγάλη καὶ τὰ δυό μου μάτια. Ὅτι ἂν εἶμαι στραβός, καὶ ἡ πατρίδα μου καλά, μὲ θρέφει· ἂν εἶναι ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά, δέκα μάτια νἂχω, στραβὸς θανὰ εἶμαι. Ὅτι σ΄ αὐτείνη θὰ ζήσω, δὲν ἔχω σκοπὸν νὰ πάγω ἀλλοῦ».

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/10/blog-post_997.html