Διαβάσαμε πρόσφατα την Επιστολή – Καταπέλτη των Αγιορειτών Πατέρων. Είναι απόλυτα ορθή και σαφής. Είναι αληθινή και Ορθόδοξη. Είναι Αγιογραφική και Ομολογιακή. Λέγει τα πράγματα με το όνομά τους. Μιλάει για όλα και για όλους με τη γλώσσα της Πατερικής ευθύνης και ακρίβειας. Δεν μασάει τα λόγια της. Ελέγχει επιτέλους όλα τα κακώς κείμενα χωρίς όμως να καταργεί την ευπρέπεια και το σεβασμό. Είναι κείμενο ρεαλιστικό και κρυστάλλινο. Θίγει τη δολιότητα της κοσμικής εξουσίας και την θλιβερή υποτονικότητα της πνευματικής διοικήσεως. Τονίζει τον θανάσιμο κίνδυνο της εξαχρείωσης των ψυχών και των ηθών και υπογραμμίζει τη βαριά πνευματική ευθύνη των ιθυνόντων. Διαβλέπει ευκρινώς τα επερχόμενα δεινά από το ηλεκτρονικό φακέλωμα και κυρίως από την δικαία οργή του Θεού.
Έτσι λοιπόν και χειρότερα είναι τα πράγματα. Όπως τα περιγράφει το ιερό αγιορείτικο κείμενο. Όλα αυτά τα χρόνια φάνηκαν οι θρησκευτικοί ποιμένες και οι πνευματικοί ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, πλήν εξαιρέσεων. Χάσανε τη μία μετά την άλλη όλες τις μεγάλες μάχες των αξιών και των ιδανικών της φυλής μας. Δεν φωνάξαν όσο θάπρεπε για να αφυπνίσουν τον φύλακα της Πίστεως ελληνικό λαό. Ενίοτε και τον πρόδωσαν συμπλέοντας με την εξουσία.
Έχουμε όμως μια απορία! Γιατί άραγε αυτό το προφητικό αγιορείτικο κείμενο να μη προέλθει και να μη υπογράφεται από όλη τη Διπλή Ιεροκοινοτική Σύναξη των αγιορείτικων μονών; Και των είκοσι; Γιατί να μη αποτελεί την αγωνία των περισσοτέρων αρχιερέων μας ώστε να προκληθεί να συγκληθεί «εν δυνάμει πνεύματος Ηλιού» η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και να βάλει τα πράγματα στη σωστή αγιογραφική τους θέση; Γιατί αφήνονται μέχρι τώρα οι βάτραχοι να κοάζουν με ένα μικρόφωνο στο χέρι, οι αφωνότεροι ιχθύων κάποιοι αριστερόστροφοι εκκλησιαστικοί και θεολογικοί νόες να αποτελούν δεκανίκι του συστήματος και οι προβατόσχημοι ιδεολογικοί και αιρετικοί λύκοι να κατασπαράζουν – κυρίως - τη νέα γενιά. Δυστυχώς μόνο κάποιες «φωναί βοώντων εν τη ερήμω» ακούγονται στη χώρα των μνημονιοπαθών και πληγέντων ορθοδόξων Ελλήνων και τίποτε περισσότερο.
Αποτέλεσμα όμως αυτής της τακτικής ήταν και είναι να αλωνίζει εδώ και χρόνια στη χώρα η πολιτική αλητεία και η σκοτεινή μασονία, η βρώμικη πλουτοκρατία και η εξαρτημένη από ξένα κέντρα κυβερνητική μηχανή.
Μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια πέρασαν όλα τα αντιχριστιανικά νομοσχέδια με την ένοχη συχνά ανοχή και σιωπή μιας τρομοκρατημένης πνευματικής ηγεσίας, η οποία θάπρεπε να γκρεμίσει με τις σάλπιγγες της Ιεριχούς τα τείχη του αίσχους που ανερυθρίαστα υψώνονταν στην πατρίδα μας και με μαρτυρικό ακόμη αν χρειαζόταν αίμα να καταλύσει «το μεσότοιχον του φραγμού» που ορθωνόταν σιγά σιγά ανάμεσα στην Ορθόδοξη Παράδοση και τη σύγχρονη ελληνική και πραγματικότητα. Δεν το έκανε όμως. Αντί τούτου, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, την αιδήμονα και ανεξήγητη σιωπή προσπάθησε να την καλύψει με φιλανθρωπίες και αγαπολογίες, αφήνοντας ένα ολόκληρο λαό χωρίς ξεκάθαρο λόγο αληθείας και ευλογημένο ενθουσιασμό και αλαλαγμό.
Ξέχασε η επίσημη θεσμικά πνευματική έκφραση ότι η μεγαλύτερη αγάπη είναι η αλήθεια, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από την πλάνη, την αμαρτία και την αίρεση, τα πάθη και τους πονηρευομένους και παραπορευομένους ανασταυρωτές του Κυρίου.
Τώρα πλέον μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Η μαρξιστική εκκλησιομαχία και η μαχητική αθεϊα του περασμένου αιώνα επανέκαμψε, που; στην Ελλάδα του 21ου αιώνα!, δριμύτερη και κατευθυνόμενη από θολά αιρετικά και σιωνιστικά σπήλαια, σε μια μίξη άμεικτη και τερατώδη ανίερη συμμαχία με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τα μεγάλα αφεντικά του κόσμου, με σκοπό την ολική καταστροφή σε ό,τι απόμεινε από Ορθοδοξία, Ιστορία, γλώσσα, ηθική και Ελλάδα.
Το επέτρεψε κι αυτό ο Θεός για να καταλάβουμε επιτέλους πόσο αριστερή είναι η δεξιά στην Ελλάδα, αυτή δηλαδή που άρχισε το έργο του ξηλώματος και της καταστροφής, και πόσο ξενόδουλη και ασπόνδυλη, επικίνδυνη και ισοπεδωτική είναι η αριστερά, που το ολοκληρώνει. Δυστυχώς φαίνεται ότι δεν διδαχθήκαμε με νηφαλιότητα όλα αυτά τα χρόνια τίποτε σχεδόν από τον συμμοριτοπόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό στο εσωτερικό μας και από τα εβδομήντα χρόνια της κομμουνιστικής λαίλαπας στην Ρωσία.
Το επέτρεψε κι αυτό σήμερα ο Θεός επίσης και για να καταλάβουμε πόσο μεγάλη αξία έχει το Ευαγγέλιο να ξανακουσθεί στη χώρα της Ορθοδοξίας και του Αγίου Όρους και πόσο χρειάζονται να ξανάρθουν μπροστά μας ζωντανά τα ηρωϊκά παραδείγματα των αγίων Πατέρων μας που πάλεψαν και μάτωσαν για την αλήθεια.
Το επέτρεψε κι αυτό σήμερα ο Θεός για να «μισήσουμε» πνευματικά την αιρετική Ευρώπη και τη γέφυρα του κακού ελληνική τηλεόραση, αλλά και να αγρυπνούμε για μια θεολογική συνοδεία που παρακάθεται στις ισλαμικές σπουδές.
Το επέτρεψε κι αυτό σήμερα ο Θεός για να ξαναβρούμε τον αγνοημένο θησαυρό της ορθοδόξου παράδοσής μας και τα κλεισμένα στα χρονοντούλαπα της ιστορίας ξεχασμένα ηρωικά παραδείγματα.
Γιατί, στ΄ αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει από τα σχολικά θρανία ακόμη, ότι ο Μέγας Βασίλειος δεν έφτειαξε μόνο τη Βασιλειάδα, ούτε ήρθε στην Αθήνα και έκανε λαμπρές σπουδές, μόνο, αλλά αντιστάθηκε στην πολιτική αυτοκρατορική εξουσία της εποχής του μέχρι τέλους, χάριν της πίστεως, «ώστε θαυμάζειν τους ηγεμόνας λίαν» και τον Μόδεστο και τον Ουάλεντα.
Δεν έχουμε ακούσει ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, δεν ήταν μόνο δεινός θεολόγος και συγγραφέας. Ούτε ήταν μόνο δεινός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τότε των Αθηνών ή ποιητής που έγραψε δέκα χιλιάδες στίχους στην ομηρική γλώσσα, αλλά ήταν δεινός πολέμιος και ελεγκτής του αρνητή και παραβάτη αυτοκράτορα Ιουλιανού και μεγάλος αντιαιρετικός αγωνιστής πάντοτε με κίνδυνο της ζωής του.
Αλλά τι να πούμε και για τον «κλεινόν Ιωάννην, τον την γλώτταν χρυσορρήμονα», τον ρήτορα και Δημοσθένη της Εκκλησίας μας, ο οποίος, όλοι ξέρουμε, πως δεν είχε διδάσκαλο τον περίφημο Λιβάνιο μόνο, πως δεν ερμήνευσε πλήρως και τελείως σχεδόν όλη την Αγ. Γραφή μόνο, ούτε έτρεφε καθημερινά 7.000 πεινασμένους και φτωχούς στην Κωνσταντινούπολη, όπως ακριβώς, σε μικρότερη κλίμακα, έκανε και ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, μόνο, αλλά τάβαλε με την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τις κυρίες της αυλής, με την διεφθαρμένη εξουσία και γρήγορα πήρε το δρόμο της Εξορίας…όπου και πέθανε.
Αυτά λοιπόν τα άγια πρότυπα δεν λένε τίποτε σε μας σήμερα; Ούτε ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ούτε ο Μέγας Φώτιος, ούτε ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ούτε ο άγιος Γρηγόριος ο Ε΄ ούτε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ούτε ο άγιος Κύριλλος Λούκαρις, ούτε ο Χρυσόστομος Σμύρνης, ούτε ο Αθηνών Χρύσανθος επί γερμανικής Κατοχής, ούτε ο Φλωρίνης και ο Σεβαστιανός;
Αν όλα αυτά τα παραδείγματα δεν μας συγκινούν ώστε να βαδίσουμε στα ίχνη τους, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Αν δεν έχουμε πεισθεί ακόμη από τα δείγματα γραφής της παρούσης εξουσίας, τι άλλο περιμένουμε να δούμε, για να πεισθούμε, ότι δεν πάει άλλο και ότι πρέπει να φύγουν από το τιμόνι οι καπετάνιοι της συμφοράς;
Επειδή μάλιστα μέχρι τώρα δεν καταλάβαμε τι σημαίνει αντίθεη και διεφθαρμένη εξουσία και συνεχίζουμε να ψηφίζουμε πατριδοκάπηλους και αθέους χωρίς καμμιά αντίσταση και συναίσθηση του χρέους μας, ήρθαν εδώ μέσα με την ολέθρια επιπολαιότητα, - μήπως και σκοπιμότητα; - των τελευταίων, υποτακτικών στους ξένους, κυβερνήσεων, όλοι οι νεοοθωμανοί λαθροεπίλυδες και πρόσφυγες, για να επιβάλουν τελικά και νομοτελειακά το νόμο τους και να συμβούν και δω τα τρομοκρατικά και φανατικά χτυπήματα που συμβαίνουν στην Ευρώπη, ενάντια στη ζωή και στον πολιτισμό, πολιτικό και γενικότερο ηθικό πολιτισμό, από τις απίθανα μεγάλες μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές των μουσουλμάνων, αποδεικνύοντας πάνω στα πράγματα ότι 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν μας συνέτισαν.
Ασφαλώς, αν και τώρα δεν ξυπνήσουμε, δεν μένει τίποτε άλλο παρά μόνο ο επερχόμενος μεγάλος διωγμός των εσχάτων, της τρομερής αποστασίας και του χαράγματος, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η έλλειψη αγωνιστικού φρονήματος και ελεγκτικού κηρύγματος, επισπεύδει και δεν απομακρύνει το ακρότατο των κακών, που είναι η εποχή του αντιχρίστου. «Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο», που ακουγόταν ως πάγια επωδός, από μια υπνώττουσα πνευματική αντιπροσωπεία στο παρελθόν, είχε ως αποτέλεσμα να αλωθεί οικτρά η βασιλεύουσα πόλη, η Κωνσταντινούπολη, και να επικρατήσει αιματηρά και η οκτωβριανή επανάσταση του 1917 στη Ρωσία.
Τέλος, εκεί που φτάσαμε, παρακαλούμε θερμά το Θεό να δώσει πνεύμα δυνάμεως και ανυποχώρητης βουλής στους αγρότες, να μείνουν μέχρι τέλους «εδραίοι και αμετακίνητοι» στις θέσεις τους, διότι δυστυχώς στη σημερινή συγκυρία στην Ελληνορθόδοξη Ελλάδα, τίποτε άλλο δεν ηχεί πιο δυνατά στα κομματικά αυτιά των κυβερνώντων και δεν εισακούεται πιο αποτελεσματικά στα βουλωμένα αυτιά της εξουσίας, παρά μόνο οι βρυχηθμοί των γεωργικών ανελκυστήρων!!!
