Ἡ Διαφθορά γεννᾶται καί τρέφεται ἀπό τήν ἔλλειψη πραγματικῆς νομιμοποιήσεως τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Ὁ λαός μας τό λέει πολύ ἁπλᾶ καί οὐσιαστικά: Τό ψάρι βρωμάει ἀπό τό κεφάλι.

Τό ἐρώτημα εἶναι, πότε ὑπάρχει πραγματική νομιμοποίηση τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας - ἀλλά ποιᾶς πολτικῆς ἐξουσίας; Πολιτικῆς ἐξουσίας ἐν εὑρείᾳ ἐννοίᾳ, βέβαια. Διότι τό θέμα, τί περιλαμβάνεται στήν πολιτική ἐξουσία, δέν εἶναι τυπικό-νομικό, εἶναι οὐσιαστικό-πολιτικό.

Πολιτική ἐξουσία εἶναι ὄχι μόνο ἡ Κυβερνηση, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί ἡ Βουλή, ἀλλά καί τά Δικαστήρια, καί οἱ ἄρχοντες τῆς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως, καί οἱ διευθυντές τῶν Δημοσίων Ἐπιχειρήσεων. Κατά μία οὐσιαστική καί λειτουργική ἔννοια, πολιτική ἐξουσία εἶναι καί οἱ ἔχοντες μεγάλη οἰκονομική ἐξουσία, ὅπως οἱ ἐλέγχοντες Τράπεζες καί οἱ διευθύνοντες Τράπεζες, καθώς καί οἱ διαχειριστές ἑταιρειῶν σημαντικῶν γιά τήν ἐθνική οἰκονομία. Ἐπίσης, πολιτική ἐξουσία γιά τίς χῶρες-μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, εἶναι καί τά ὄργανα πού τήν διευθύνουν, ὅπως καί τά παράπλευρα αὐτῶν ὄργανα, ὅπως εἶναι οἱ «θεσμοί» τῆς Ζώνης τοῦ εὐρώ.

Ὅλοι αὐτοί, συγκροτοῦν τήν πολιτική ἐξουσία μιᾶς χώρας ὅπως ἡ Ἑλλάδα, καί ἑνός λαοῦ ὅπως ὁ Ἑλληνικός. Φεύγουμε τώρα λίγο πιό μακρυά ἀπό αὐτήν τήν πολιτική πραγματικότητα, γιά νά τήν κυττάξουμε νομικά:

Διαβάζοντας τό Σύνταγμά μας, διαπιστώνουμε ὅτι σύμφωνα μέ αὐτό, πρέπει «Ὅλες οἱ ἐξουσίες (νά) πηγάζουν ἀπό τόν λαό καί (νά) ἀσκοῦνται ὑπέρ αὐτοῦ καί τοῦ ἔθνους» (ἄρθρο 1). Πρόνοια γιά νά τηρεῖται ἡ δημοκρατική ἀρχή τοῦ ἄρθρου 1, λαμβάνεται στό ἄρθρο 28 τοῦ Συντάγματος, στό ὁποῖο ἀναφέρεται ὅτι προϋπόθεση γιά περιορισμούς τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, εἶναι ὁ σεβασμός τῆς δημοκρατίας, ἡ ἀμοιβαιότητα κ.λ.π.

Εἶναι φανερό, ὅτι στήν πραγματική πολιτική ἐξουσία ἐπί τῆς πατρίδας μας καί ἐπί τοῦ λαοῦ μας, περιλαμβάνονται ἰσχυροί ἰδιῶτες καί ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί τῆς Ζώνης τοῦ εὐρώ, πού μόνο ἔμμεση σχέση μποροῦν νά ἔχουν μέ τήν δημοκρατική ἀρχή. Τοῦτο, α) μέσῳ τῆς νομικῆς καί πραγματικῆς ὑπαγωγῆς τῶν ἰδιωτῶν στίς ἐθνικές μας δημόσιες ἀρχές καί στό ἐθνικό κράτος μας, β) μέσῳ τῆς ἐκούσιας ὑπαγωγῆς τῶν ὀργάνων τῆς Ε.Ε. καί τῆς Εὐρωζώνης, στίς ἀρχές τῆς δημοκρατίας. Πάντως δέ, νομικῶς γίνεται ἀνεκτή ἡ ὕπαρξη καί τέτοιας πολιτικῆς ἐξουσίας ὑπό τόν ὅρον ὅτι προωθεῖται δημοκρατική πολιτική ἑνοποίηση τῆς Εὐρώπης.

Στόν βαθμό ὅμως πού αὐτά τά ὡραῖα πράγματα δέν συμβαίνουν πράγματι, ἔχουμε βρεῖ τόν ἀληθινό πυρῆνα τῆς Μεγάλης Διαφθορᾶς.

Νά θυμηθοῦμε τήν μετατροπή τῶν ΜΜΕ σέ μηχανισμούς πολιτικοῦ καί ψυχολογικοῦ-πνευματικοῦ ἐλέγχου τῆς κοινῆς γνώμης, ἀπό πρόσωπα μέ ἐπιχειρηματικά κυρίως συμφέροντα, μέσῳ ἐφαρμοστέων ἀλλά μή ἐφαρμόσιμων ἀρχῶν περί ἀποκλεισμοῦ ἐλέγχου τους ὑπό βασικοῦ μετόχου; Νά θυμηθοῦμε τήν ἀπίστευτη πολυνομία τῆς Ε.Ε., τήν ὁποία δυστυχῶς μιμεῖται καί ὁ ἐθνικός νομοθέτης, πού ἐμποδίζει τόν μέσο ἄνθρωπο νά ἐνεργήσῃ ἐλεύθερα, ἀλλά ὑποχρεοῦται νά ἐντάξῃ ἑαυτόν σέ προδιαγεγραμμένα τεχνοκρατικά πλαίσια ἐπιχειρηματικότητας μέχρι τελευταίας λεπτομερείας, ἀλλιῶς εἶναι καταδικασμένος νά μήν ἐπιβιώσῃ οἰκονομικῶς;

Νά θυμηθοῦμε τίς κατασκευασμένες ὑπό νομικῶν γραφείων μεγάλων κερδοσκοπικῶν ἐπιχειρήσεων εὐρωπαϊκές ὁδηγίες, πού ὕστερα «γνωρίζουν» καλλίτερα παντός ἄλλου πῶς νά τίς ἐφαρμόζουν, οὕτως ὥστε μειώνεται ὁ ὑγιής ἀνταγωνισμός;

Νά θυμηθοῦμε τούς φωτογραφικούς νόμους τοῦ ἐθνικοῦ νομοθέτη, καί τίς ἐπικυρώσεις δημοσίων συμβάσεων ὑπό τῆς Βουλῆς, ἔτσι πού νά διαχέεται ἡ πολιτική εὐθύνη, ἀλλά καί νά καταργεῖται ἡ ἀστική καί ποινική εὐθύνη τῶν λαβόντων τίς σχετικές ἀποφάσεις;

Ὁ στρατηγός Ντέ Γκώλ, εἶχε ἀντιληφθῆ τήν σημασία τῆς διακρίσεως μεταξύ πεδίου τοῦ νόμου (α), καί πεδίου τῆς διοικήσεως (β), διότι ἀντιλαμβανόταν τήν περαιτέρω διαφοροποίηση τοῦ πεδίου τῆς κυβερνητικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας (γ), καί τήν κλασσική ἑτερότητα τοῦ πεδίου τῆς ἰδιωτικῆς πολιτικο-οἰκονομικῆς ἐξουσίας (δ).

Ἀλλά ἡ διάκρισις μεταξύ πεδίου τοῦ νόμου καί πεδίου τῆς διοικήσεως εἶναι πολιτικῆς φύσεως, καί ἐν τέλει κατέστη θύμα σχολαστικῶν (νομικίστικων) ἐρίδων, καί σχεδόν κατεστράφη ἐν μέσῳ πλήρους νομικο-πολιτικῆς συγχύσεως:

Διότι, τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ἡ ἰδιωτική πολιτικο-οἰκονομική ἐξουσία ὄχι μόνο ἀνέλαβε τόν οὐσιαστικό ἔλεγχο τῆς κυβερνητικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀλλά καί εἰσεπήδησε στήν διαμόρφωση τῶν πλέον κρίσιμων νόμων καί ὅλων τῶν σπουδαίων ἀποφάσεων τῆς Διοικήσεως.

Μέ τόση σύγχυση νομικῶν καί πολιτικῶν «εἰδῶν» καί μέ ρυθμίσες ἀπό ἀλληλοσυγκρουόμενες ἕως ἠθικῶς ἀντίστροφες,

Α) Ὁ κόσμος μας ἔχει καταστῆ μή πράγματι κυβερνήσιμος μέ δικαιοσύνη καί μέ σεβασμό τοῦ ἀνθρώπου – εἶναι ἥρωες ὅσοι δικαστές ἀγωνίζονται νά κάνουν τό καθῆκον τους χωρίς παρωπίδες καί μέ ξεπέρασμα τῶν ἐμποδίων ἀπό «στραβές» ρυθμίσεις - ,

Β) Ἡ Μεγάλη Διαφθορά διαθέτει λεωφόρους ἀπό νομότυπες ὁδούς δράσεώς της καί

Γ) Τό ἐπόμενο βῆμα τῆς Μεγάλης Διαφορᾶς εἶναι τό νά στραφῆ κατά τῶν δικαστηρίων καί τῶν δικαστῶν, εί δυνατόν καί προσωπικῶς, προκειμένου νά ἐπικρατήσῃ πλήρως, ἀκόμη καί ἀντικαθιστώντας τά δικαστήρια ἀπό ἐντολοδόχους της.

Δέν εἶναι μόνον οἱ «κινέζικα» χαμηλοί μισθοί χάριν τῆς ἀνταγωνιστικότητος : Στήν κουμουνιστική Κίνα, ὁ «δικαστικός» ἔλεγχος τῆς Διοικήσεως, εἶχε ἀνατεθῆ στήν Ἀστυνομία...