Πάνε πολλά χρόνια τώρα από το 1982, όταν έβγαλα μια προσχηματική ποιητική συλλογή που είχε τίτλο “προσεχώς κατεδάφιση”. Στη συλλογή αυτή υπήρχε κι ένα χριστουγεννιάτικο ποιηματάκι που το γράφω από μνήμης:
Χριστούγεννα!
Γέμισαν κουραμπιέδες οι βιτρίνες
Χαίρομαι να κοιτάζω!
……………………………………
Απολαμβάνω την επαναστατική νεολαία μας!
Από το 1975 και εντεύθεν η επανάσταση έχει γίνει εθιμικό γεγονός. Όχι για να αλλάξει κάτι, αλλά για να μην αλλάξει τίποτε. Να συνεχίζεται το ίδιο βιολί, με τους ίδιους πάντα επί κεφαλής. Άκουγα μια βραδιά γόνο καλής κρητικής οικογένειας, που είχε χρηματίσει (ή κριματίσει) ως υπουργός, να καυχάται ότι κι αυτός, όταν ήταν 15 ετών, πέταγε πέτρες στην αμερικανική πρεσβεία. Πώς δεν θα γινόταν υπουργός;
Όλοι οι “Άρχοντες του Σκότους” του παρόντος καιρού, μήπως δεν ξεκίνησαν από επαναστάτες, πετροβολιστές και δάρτες, βιτρινοθραύστες και τοιχοχρωματιστές; Από πού ξεκίνησαν την καριέρα τους ο Κον Μπεντίτ, ο “ερυθρός Ρούντι”, ο ανεκδιήγητος Γούλφοβιτς, ο Μπαρόζο, ο Φίσερ; Πόσοι από τους διαπρέποντες σήμερα στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στο πανεπιστημιακό “αραλίκι” και στο συγγραφικό “χαβαλέ”, δεν ξεκίνησαν με πέτσινα σακάκια και με ιδεολογία το σύνθημα “ξύλο για το ξύλο”;
Γι’ αυτό, άλλωστε, τα “παιδιά”, που ανανεώνονται ως “παιδιά” ανά τριετία, βρίσκουν στήριξη και μάλιστα μεγάλη στα “μήντια”. Τα χθεσινά “παιδιά” που τώρα κατέχουν θώκους “σινιέ”, δικαιολογούν το κάθε τι που κάνουν τα τωρινά “παιδιά” – οι διάδοχοί τους. Κι ας μην άφησαν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα όρθιο ούτε κολυμπηθρόξυλο! Τέτοια φρίξη είχε να ζήσει η Ευρώπη από τη “Νύχτα των κρυστάλλων”. Ας μην εκπληττόμεθα. Ο Γκαίμπελς ζει και αυτός οδηγεί την ανερμάτιστη νεολαία μας. Και όχι μόνο τη δική μας.
Τα “μήντια” –με ελάχιστες εξαιρέσεις – είναι παιδιά του Γκαίμπελς. Οι δερβίσηδες και των τριών φύλων που “ιερουργούν” σ’ αυτά είναι παιδιά της βίας, του μηδενισμού, του ασύστολου οπουρτουνισμού και του ασυμμάζευτου αμοραλισμού. Είναι οι Μεγάλοι Παιδαγωγοί των παιδιών και των εγγονών μας. Με τους αιώνια ίδιους καλεσμένους, τους δεκαετίες τώρα, προωθούν προς τη νεολαία κατά πρώτον την αποβλάκωση και κατά δεύτερον, στο πιο δυναμικό κομμάτι της, τον αναρχισμό, τον καταστροφισμό, την ανομία, την ελεεινολογία, και την ελεεινοπραξία. Αυτοί που ξεκίνησαν κάποτε από σημαιοκαύστες και κομματικοί γκάνγκστερς, ερευνούν τώρα τάχα για τα αίτια του κακού, για τα αίτια της νεανικής αναταραχής.
Θα συμβάλω κι εγώ στην έρευνά τους μ’ έναν μύθο που θα πω – κάποτε πολύ γνωστό. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στο Παρίσι, ο Πικάσο δεν είχε τελειώσει την περίφημη “Γκερνίκα”, για να την παραδώσει στη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης που του είχε δώσει την παραγγελία. Η “Γκερνίκα” τελείωσε εκείνον τον θλιβερό καιρό, αλλά το τέλειωμά της σε λίγους έμπιστους ήταν γνωστό. Κάποιοι αντιστασιακοί –με την άδεια του Πικάσο –φωτογράφισαν τον πίνακα, τον έκαναν αφίσα αντιστασιακή και μετά “φέιγ βολάν”. Αυτό συγκλόνισε τους Γερμανούς που έψαχναν να βρουν τον άγνωστο ζωγράφο.
Ο Γερμανός διοικητής του Παρισιού “το έπαιζε” και φιλότεχνος. Ζήτησε κάποτε να επισκεφθεί και τον Πικάσο στο εργαστήρι του. Ο μεγάλος καλλιτέχνης – nolens, volens – το επέτρεψε. Υποδέχθηκε τον Γερμανό στρατηγό τυπικά ψυχρός και τον ξενάγησε στο χώρο της δουλειάς του. Αλλ’ όταν ο Γερμανός είδε σ’ έναν απέραντο τοίχο τη “Γκερνίκα” έπεσε από τα σύννεφα και είπε στον Πικάσο:
-Εσείς το κάνατε αυτό;
Κι ο Πικάσο ψυχρά και πικρά:
-Όχι, εσείς …..
Κύριοι μεγαλοδημοσιογράφοι, αν ψάχνετε φταίχτες, τολμήσατε να κοιτάξετε τον καθρέφτη σας. Σας περιμένει ένα πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Έστι τελειώνει το τελευταίο μου βιβλίο: “ελληνική παιδεία: ένας νεκρός με … μέλλον”. Ο θάνατος της παιδείας είναι “ζωή σε λόγου σας”!
