Πολλά εἴδη ξεπεσμοῦ ὑφίστανται καί πολλές μορφές διαστροφῆς κυριαρχοῦν εἰς τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξι ὅταν αὐτή ἑκουσίως ἀποκόπτεται ἐκ τῆς ἐπικοινωνίας καί τοῦ συνδέσμου της μέ τόν Θεόν. Ἡ μεγαλυτέρα ὅμως ἐγκληματική διαστροφή, πού προϊόντος τοῦ χρόνου αὐξάνεται ραγδαίως εἶναι τό κακό τῶν ἀμβλώσεων. Ὁμολογουμένως, δέν ὑπάρχει χειρότερο καί ἀπαισιώτερο γεγονός ἀπό τό νά θανατώνῃ ὁ ἄνθρωπος τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί μάλιστα εἰς τήν ἐμβρυακή του ἡλικία, πόσῳ δέ μᾶλλον ἡ μητέρα τό παιδί της.
Διά τῶν ἀμβλώσεων ἐπανερχόμεθα εἰς τίς ἀρχαῖες τραγικές καταστάσεις πού ἐβίωνε ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων καί γιά τήν ὁποία κοινωνία οἱ Λατῖνοι ἔλεγαν τήν γνωστή φρᾶσι «Homo homini lupus», δηλαδή ἄνθρωπος ἀνθρώπῳ λύκος. Εἶναι δέ τόσο ἀποτρόπαια ἡ κατάστασις ὅπως διαμορφώνεται αὐτή ἀπό τόν ἑκούσιο φόνο τοῦ ἀνυπερασπίστου ἀνθρώπου, πού θυμίζει ἐκεῖνο πού ἔγραψε ὁ ἡγέτης τῶν Μενσεβίκων στήν Ρωσία Youri Martov, ὅτι:
«Ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν τῆς καταλήψεως τῆς ἐξουσίας οἱ Μπολσεβίκοι ἤρχισαν νά σκοτώνουν: Τούς αἰχμαλώτους (ὅπως πράττουν αἱ πρωτόγονοι φυλαί), τούς ἐχθρούς των, τούς ἀντιπάλους των... Τό κτῆνος ἐγεύθη τό ζεστόν ἀνθρώπινον αἷμα. Ἡ μηχανή ἡ φονεύουσα τόν ἄνθρωπον λειτουργεῖ ἔκτοτε ἀδιαλείπτως. Ηὐξήθησαν αἱ φρικαλεότητες καί τά ἄτομα ὑπεβιβάσθησαν εἰς τήν κτηνωδίαν καί τόν πρωτογονισμόν... Ὁ δήμιος κατέστη ἡ κεντρική μορφή τῆς Ρωσικῆς ζωῆς!» (1)
Παραλλάσσοντας τώρα τά ἀνωτέρω σέ κάποια σημεῖα τους, ἀνεπιφυλάκτως μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι: «Ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν τῆς ὑπογραφῆς τῆς ἀποποινικοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων, οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά φονεύουν τά ἀνυπεράσπιστα ἔμβρυα-ἀνθρώπους (ὅπως πράττουν αἱ πρωτόγονοι φυλαί) ὡσάν νά εἶναι ἀντίπαλοί των... Τό κτῆνος (μητέρα τίς περισσότερες φορές συνεργοῦντος τοῦ πατρός, ἰατρός, κ.λ.π.) ἐγεύθη τό ζεστόν ἀνθρώπινον αἷμα. Ἡ ἄμβλωσις ἡ φονεύουσα τόν ἄνθρωπον λειτουργεῖ ἔκτοτε ἀδιαλείπτως καί ἐπισήμως. Ηὐξήθησαν αἱ φρικαλεότητες καί τά ἄτομα ὑπεβιβάσθησαν εἰς τήν κτηνωδίαν καί τόν πρωτογονισμόν... Ὁ φόνος διά τῶν ἀμβλώσεων κατέστη ἡ κεντρική μορφή τῆς Ἑλληνικῆς καί Παγκοσμίου κοινωνίας»!
Βεβαίως, περί τῶν ἀμβλώσεων ἤ ἄλλως τῶν ἐκτρώσεων, καί ἐπί τό κομψώτερον, διά νά ἁπαλύνεται-συγκαλύπτεται ἡ ὠμή πραγματικότης τοῦ ἐγκλήματος, περί τῆς «τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κυήσεως, ἤ τῆς ἀνεπιθυμήτου ἐγκυμοσύνης», ἔχουν γραφῆ ἀρκούντως ἱκανές ἐπιστημονικές μελέτες. Μελέτες ἰατρικές, θεολογικές, κοινωνιολογικές, νομικές καί ἄλλες, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα ὅτι πρόκειται περί ἐγκλήματος, μάλιστα ψυχροῦ καί ἐκ προμελέτης, καί ὄχι μόνον. Ἑπομένως, θά καταλήγαμε εἰς κοινόν τόπον ἐάν ἐπαναλαμβάναμε τά ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα διά νά ἀποδείξωμε τοῦ λόγου τό ἀληθές.
Ἐπιβάλλεται ὅμως εἰς τά στενά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ κειμένου νά τονισθοῦν κάποιες ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἀφυπνίζουν τούς καθ᾽ ὕλην ἁρμοδίους καί ταυτοχρόνως κάνουν νά ἀγανακτοῦν ὅσους ζοῦν αὐτήν τήν φρίκη ἀλλά δέν δύνανται νά τήν σταματήσουν. Καί ὅπως σέ κάθε ἐγκληματική ἐνέργεια ὑπάρχουν οἱ φυσικοί καί ἠθικοί αὐτουργοί, ἔτσι κι ἐδῶ στίς ἐγκληματικές ἐκτρώσεις συλλαμβάνονται ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ οἱ παραπάνω φυσικοί καί ἠθικοί αὐτουργοί, ἀλλά καί ὅσοι ἀνέχονται αὐτήν τήν κατάρα τῆς γενοκτονίας. Τῆς Παγκοσμίου γενοκτονίας, ἀλλά καί τῆς γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων γιά νά περιορισθοῦμε εἰς τά καθ᾽ ἡμᾶς.
Πρίν περάσωμε νά δοῦμε την ὄζουσαν πληγήν τῶν ὑπευθύνων τῆς καταστάσεως αὐτῆς θά πρέπῃ νά ἀναφέρωμε ὅτι σύμφωνα μέ ἐπίσημες μετρήσεις ὁ ἀριθμός τῶν ἀμβλώσεων μόνον εἰς τήν Πατρίδα μας ἔφθασε καί ξεπέρασε τόν ἀστρονομικόν διά τόν πληθυσμόν τῆς Ἑλλάδος ἀριθμόν τῶν 400.000 ἐτησίως. Τραγικόν, ταυτοχρόνως δέ ἀπίστευτον καί ὅμως ἀληθινόν! Ὥστε περισσότερα ἀπό 1000 ἑλληνόπουλα θυσιάζονται καθημερινῶς εἰς τόν Μολώχ(2) τῶν ἐκτρώσεων. Ὁπωσδήποτε καί εἰς τό ἔγκλημα αὐτό διεκδικοῦμε, τηρουμένης τῆς πληθυσμιακῆς ἀναλογίας, παγκοσμία πρωτιά καί ἄνευ ἀντιρρήσεων καταλαμβάνομε τό ρεκόρ Γκίνες.
Δέν ἐξαντλεῖ ὅμως δυστυχῶς τό παραπάνω ρεκόρ ὁλόκληρη τήν πικρή ἀλήθεια περί τῶν ἐκτρώσεων εἰς τήν Ἑλλάδα, εἰς τήν χώρα ὅπου ἡ πραγματικότης, λόγῳ οἰκονομικῶν συμφερόντων καί ὄχι μόνον, καλύπτεται καί θάπτεται ἀπό τήν φρίκη τοῦ ἐπισήμου κρατικοῦ ψεύδους. Καί τοῦτο διότι ὁ πραγματικός ἀριθμός τοῦ ἀσταματήτου τούτου ἐγκλήματος εἶναι πολύ μεγαλύτερος λόγῳ τῆς ἀποκρύψεως τῆς ἀληθείας. Καί συνήθως «ἱεροκρυφίως» ἀποκρύπτεται ἡ ἀλήθεια ἐν συνεννοήσει πάντοτε μητέρας καί ἰατροῦ, δηλαδή, κατόπιν ἐντολῆς τῆς φόνισσας μητέρας, ὁ ἰατρός, μέ δέλεαρ τό ἀφορολόγητο ἁδρό χρῆμα, ἀναλαμβάνει χρέος ἐκτελεστῆ τοῦ ἐμβρύου-ἀνθρώπου. Οὐδείς λοιπόν γνωρίζει τόν ἀκριβῆ αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος ἀριθμόν παρά μόνον ὁ Θεός πού τίς οἶδεν γιά πόσο ἀκόμη, ἕνεκα τῆς ἀνεκφράστου ἀγάπης καί μακροθυμίας Του θά συγκρατῇ τήν δικαίαν ὀργήν Του καί θά ἀνέχεται αὐτό τό ἔγκλημα, δηλαδή νά διαμελίζεται ἀνυπερασπίστως τό πλάσμα Του, πού τελεῖται ἐπιστημονικῷ τῷ τρόπῳ καί ὑπό τήν σκιάν τῆς Θέμιδος(3).
Ἔχομε λοιπόν 400.000 καί πλέον ἐκτρώσεις εἰς τήν Ἑλλάδα ἐτησίως, καί αὐτές μόνον ἐπισήμως! Ἀλήθεια, σέ ποιόν πόλεμο φονεύονται ἄνω τῶν χιλίων ἀνθρώπων ἡμερησίως; Ἀλλά ἐάν αὐτό πού συμβαίνει δέν ἀποτελῇ ὁμαδική παράκρουσι καί ἐθνική παραφροσύνη, τότε σέ τί εἴδους καταστάσεις θά ἀποδοθοῦν οἱ ὅροι αὐτοί πού περιγράφουν τόν παραλογισμό;
Οἱ μικροί ἄγγελοι, τά ὑποψήφια θύματα, πού κυοφοροῦνται καί φονεύονται, ἐκτός τῶν ἄλλων ἀποτελοῦν τόν θησαυρό τοῦ παρόντος καί τήν ἐλπίδα τοῦ αὔριο.
Μέ μαθηματική ἀκρίβεια, ὄχι ἁπλῶς καταντοῦμε χώρα ἐξοντωμένων γερόντων, ἀφοῦ οἱ θάνατοι, σύμφωνα μέ τήν στατιστική, ξεπέρασαν τίς γεννήσεις, ἀλλά τείνομε πρός ἀφανισμόν καί ὡς ἔθνος, ἄν λάβῃ κανείς ὑπ᾽ ὄψιν του τό ἐξωφρενικό δεδομένο ὅτι ἀπό τά παιδιά πού γεννῶνται εἰς τόν Ἑλλαδικό χῶρο τά περισσότερα πλησιάζουν νά εἶναι τέκνα ὄχι Ἑλλήνων, ἀλλά ἀλλοδαπῶν, πού μέ τεχνητή «πολιτική γονιμοποίησι» καταγράφονται ὡς Ἕλληνες πολίτες ἀποκτῶντες καί τήν Ἑλληνική ἰθαγένεια...
Ὑπάρχει κανείς πού μπορεῖ νά ἀρνηθῇ τήν πραγματικότητα πού καταγράφουν τά ἐπίσημα στοιχεῖα; Ἐάν ναί, τότε αὐτός εὑρίσκεται ἐκτός πραγματικότητος καί τοῦ προσάπτεται τό ἀκαταλόγιστον.
Ἐπίσης εἰς τήν ἐποχή μας, ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ἡ οἰκονομική κρίσις μαστίζει ὁλόκληρον τόν πληθυσμόν, καί μάλιστα τούς ἀδυνάτους καί τά χαμηλά κοινωνικά στρώματα, οὐδόλως ἀποτελεῖ παρονυχίδα ὅτι τό ἴδιο τό κράτος δέν ἀποκλείεται νά συν-καλύπτῃ, τίς ἀμβλώσεις δικαιολογῶντας τις ὡς ἀποβολές, κλπ., μέ τήν κάλυψι κάποιων ἀσφαλιστικῶν ταμείων (ἐννοεῖται, καί μέ κάποιο χρηματικό φιλοδώρημα-φάκελλο διά τούς «εὐεργέτας» ἰατρούς, συνεργάτες καί βοηθούς αὐτῶν), καί ἔτσι νά καθίσταται τό κράτος συνεργόν εἰς τήν σφαγήν τῶν ἕως ὀλίγων ἑβδομάδων ἐμβρύων-ἀνθρώπων. Ὁπότε ἐγείρεται καί ἄλλο θέμα. Φορολογεῖται ἄραγε ὁ Ἕλληνας πολίτης καί γιά φόνους μικρῶν ἀγγέλων μέσῳ τῆς εἰσφορᾶς εἰς τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα; Δηλαδή φορολογεῖται ὁ Ἑλληνικός λαός γιά τήν ἐπίσημη γενοκτονία; Καί, ἐάν φορολογῆται, δέν εἶναι τότε συνεργός εἰς τά ἐγκλήματα τῶν ἀμβλώσεων; Ὁ νοῶν νοείτω. Ὅμως ἱκανόν ἐστί.
Τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων εἶναι τόσο σοβαρό καί οὐσιαστικό, ὥστε εὑρίσκεται ἔξω καί ἐπάνω ἀπό ὁποιοδήποτε πλαίσιο μπορεῖ νά θέσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν συνειδησί του.
Ἄνευ ἀντιρρήσεων, εἰς τά μαιευτήρια ὅπου σήμερα διαπράττονται αὐτές οἱ ἀνθρωποκτονίες, μᾶλλον ἑκατόμβες, τό ὀλιγώτερον θά πρέπῃ νά ὑπάρχουν πινακίδες πού νά ἔχουν χαραγμένη τήν φρᾶσι: «Ἐδῶ σφαγεῖα ἀνυπερασπίστων παιδιῶν»! Καί πόσον θρᾶσος χρειάζεται νά διαθέτῃ κανείς γιά νά κατηγορήσῃ τήν ἀρχαία κοινωνία τῆς Σπάρτης ὅταν εἶναι γνωστόν ὅτι (κακῶς βεβαίως) ἔρριπταν τά ἀνάπηρα γεννηθέντα νήπια, εἰς τό βάραθρον τοῦ Καιάδα(4) εἰς τό ὑψηλόν ὄρος τοῦ Ταϋγέτου;
Αὐτή δυστυχῶς εἶναι ἡ πραγματικότης, ὅσο καί ἄν ὡρισμένοι «διαρρηγνύουν τά ἱμάτιά τους» καί ἐπιμένουν νά παραμένουν ἀμετάθετοι εἰς τήν παράλογη γνώμη τους.
Ἄγγελοι κυοφορούμενοι εἶναι τά ἔμβρυα. Ἄν μποροῦσαν νά μιλήσουν τά σφαγιασθέντα ἔμβρυα, θά ἀπευθύνοντο πρῶτα εἰς τήν μητέρα τους καί θά ἔλεγαν «Μητέρα, γιατί μέ σκότωσες;» Καί διερωτώμεθα, πῶς μία μάνα, στά μάτια τῶν παιδιῶν πού ἐκράτησε, δέν βλέπει τά μάτια τῶν παιδιῶν πού διά τῶν ἀμβλώσεων ἐφόνευσε; Πῶς συμβαίνει νά ἀγκαλιάζῃ καί νά χαίρεται ἀπό τήν μία τά ὑπάρχοντα παιδιά της καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἀμνημονῇ καί νά ἐφησυχάζῃ μέ τά ''πεταμένα'' καί φονευθέντα; Ἤ τά βλέπει συνεχῶς καί δέν μπορεῖ νά ἡσυχάσῃ;
Δέν θά εἴμεθα δέ ἐκτός θεολογικῆς, λειτουργικῆς καί προσευχητικῆς πραγματικότητος, ἐάν κλῆρος καί λαός, κυρίως δέ τό ἔνδοξον Μοναχικόν μας Τάγμα, ταυτοχρόνως καί μαζί μέ τό «Κύριε ἐλέησον», ἔψαλλε «ἀπό φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός» τήν δέησιν σέ δοξολογικήν ἀναφοράν «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα Σοι»!
Καί πρίν περάσωμε εἰς τά πρόσωπα καί τούς ταγούς πού εὑρίσκονται εἰς τάς κορυφάς τῶν θεσμῶν καί τῶν πυλώνων τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους καί πού εὐθύνονται ἀπολύτως γι᾽ αὐτήν τήν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων, ἄς προσθέσωμε ὅτι πίσω ἀπό ὅλα αὐτά τά ἐγκλήματα κρύβεται φυσικά ὁ ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὁ λυσσαλέος καί μοχθηρός ἐχθρός τῆς εἰκόνος Του, ὁ Διάβολος. Ὅμως δέν θά μποροῦσε ὁ Διάβολος νά κάνῃ τίποτε, ἐάν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μέ τήν προαίρεσίν του δέν συνεργοῦσε εἰς τόν ἀφανισμόν τοῦ ἀνθρώπου.
Δηλαδή, ἐάν ὁ ἄνθρωπος ζοῦσε κατά Θεόν, δέν θά ἔπεφτε σέ ἁμαρτήματα, ὅπως εἶναι οἱ πορνεῖες καί οἱ μοιχεῖες, διά τῶν προγαμιαίων καί ἐξωγαμιαίων σχέσεων, καί ὅ,τι ἄλλο μή κατά Θεόν ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους εἰς τίς ἀμβλώσεις. Καί οἱ γυναῖκες δέν θά χρησιμοποιοῦσαν τά ἐπιχειρήματα πού ἐπικαλοῦνται γιά νά καταφύγουν σέ ἐκτρώσεις, ὅπως εἶναι, ἄλλοτε ἡ δύσκολη οἰκονομική τους κατάστασις, πού δῆθεν δέν τίς ἐπιτρέπει νά μεγαλώσουν καί ἄλλο παιδί, ἄλλοτε τό ὅτι βάζουν τήν καρριέρα τους, δηλαδή τόν ἑαυτό τους, ἐπάνω ἀπό τό σπλάγχνο πού ἔχουν μέσα τους, κλπ., πού εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» πού κυρίως εὐθύνονται οἱ μητέρες.
Νά ἀναφέρωμε καί τίς φοβερές ἐπιπτώσεις τῶν ἐκτρώσεων, ὅπως ὅτι ἡ ἔκτρωσις εἶναι πολλές φορές πιό ἐπικίνδυνη ἀπό τόν τοκετό, ὅτι παρουσιάζονται ἐπιπλοκές πού μποροῦν νά ὁδηγήσουν σέ στειρότητα, σέ ἀποβολές στό μέλλον, σέ προώρους τοκετούς, σέ παιδιά μέ προβλήματα ὑγείας, κλπ. Ἀκόμη, μετά ἀπό μία ἔκτρωσι πολλές γυναῖκες ὑποφέρουν ἀπό σοβαρά ψυχολογικά καί ἄλλα προβλήματα, ὅπως κατάθλιψι, μελαγχολία, θλῖψι, τύψεις, ἐφιαλτικά ὄνειρα, κλπ.
Εἶναι τόσο φοβερή ἡ πρᾶξις αὐτή, πού ἀγνοεῖ κανείς τό ὄνομα μέ τό ὁποῖο θά τήν χαρακτηρίσῃ, ἀφοῦ οἱ ὅροι ''ἔκτρωσις'' ἤ ''ἔγκλημα'' δέν ἀποδίδουν ἐπακριβῶς τήν τραγικότητα τῆς καταστάσεως, δεδομένου ὅτι ἀπό τήν στιγμήν τῆς συλλήψεως ἔχομε ἔμψυχη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἄνθρωπο πού ἔχει τήν δυνατότητα νά γίνη κατά Χάριν θεός.
Ἐάν ὅμως δυσκολεύεται κανείς νά ἐπιλέξῃ ἤ νά κατασκευάσῃ τόν λεκτικό ὅρο τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀμβλώσεων, δέν δυσκολεύεται καθόλου νά ἐννοήσῃ ὅτι τό αἷμα αὐτῶν τῶν ἐμβρύων-ἀνθρώπων σύν τῷ χρόνῳ θά ξεχυλίσῃ σέ ἕναν πύρινο ποταμό αἵματος πού παρόμοιόν του δέν ἔχει γνωρίσει ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Ἀποτέλεσμα θά εἶναι νά κατακαύσῃ ὅλους αὐτούς τούς αἰσχρούς καί κακούργους πού οἱ ἴδιοι τόν ἐπορφύρωσαν καί μαζί μέ αὐτούς ὅλους ἐκείνους τούς ὑποκριτάς πού ἀνέχονταν τά ρυάκια τοῦ αἵματος, τό καύσιμο καί τήν καταστροφή τῶν ἁπαλῶν σαρκῶν, ἀκόμη καί τήν κατασκευή (ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε) ποικίλων καλλυντικῶν, κλπ., ἀπό τά σφαγιασθέντα παιδάκια.
Φυσικά, ὅλοι εὐθυνόμεθα γιά τήν κατάστασι αὐτή καί ὅλοι μαζί θά δεχθοῦμε τά ἐπίχειρα τῆς ἀνυπακοῆς μας εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἰς τούς νόμους τῆς φύσεως καί εἰς τήν καταστρατήγησι τῶν πνευματικῶν νόμων καί ὁρίων τῆς συνειδήσεως-ἀσυνειδησίας μας.
Ὅμως, ὅπως σέ ὅλες τίς ἀρνητικές καταστάσεις καί συμφορές νομοτελειακῶς κάποιοι φέρουν καί τήν μεγαλυτέραν τῶν εὐθυνῶν, ἔτσι καί εἰς τήν περίπτωσιν τῶν ἀμβλώσεων εἶναι ἀδήριτος ἀνάγκη νά τονισθῇ, νά γραφῇ καί νά κηρυχθῇ ἕως τῶν ἄστρων τοῦ οὐρανοῦ ποιός φέρει τήν μεγαλυτέραν εὐθύνην.
Συνεπῶς, οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ τρεῖς πυλῶνες πού ἀποτελοῦν τήν ὀργανωμένη πολιτεία. Δηλαδή ἡ νομοθετική, ἡ ἐκτελεστική καί ἡ δικαστική ἐξουσία. Κυρίως ὅμως, ἄς παραδεχοῦμε ὅτι τήν μεγαλυτέραν τῶν εὐθυνῶν φέρει ἡ Ἐκκλησία. Ὅταν δέ λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε ἰδίως τήν Ποιμένουσα Ἐκκλησία, μαζί βεβαίως καί μέ τό πλήρωμα τῶν πιστῶν πού ἀναισθήτως καί σκανδαλωδῶς ἀνέχονται τήν ὅλην αὐτήν κατάστασιν, καθιστῶντας διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ὁλόκληρον τό ἐκκλησιαστικόν Σῶμα συνυπεύθυνον καί βεβαίως ἀναπολόγητον.
Δέν θά ἐπιμείνωμε περισσότερον εἰς τό νά παρουσιάσωμε τόν ὄγκον τῶν εὐθυνῶν πού βαραίνουν τήν νομοθετικήν, τήν ἐκτελεστικήν καί τήν δικαστικήν ἐξουσίαν, διότι ὁ κάθε νοήμων καί ὑπεύθυνος πολίτης ἀντιλαμβάνεται τίς αἰτίες, τίς παραμέτρους καί τίς συνέπειες αὐτῶν τῶν εὐθυνῶν.
Ἀλλά, ἐάν αὐτά καί ὄχι μόνον ἰσχύουν γιά τούς προαναφερθέντες πυλῶνες, πού διά τῆς «ἐκτρωματικῆς πραγματικότητος» τελικῶς καταντοῦν ἀπό πυλῶνες ἐξουσίας εἰς ἐθνικά βάραθρα καί γενεαλογικά καταχθόνια, γιά τήν Ποιμένουσα Ἐκκλησία καί τόν ὕπνον τῆς ἀναισθησίας, τήν σιωπήν, κλπ. τῶν πιστῶν τί θά πρέπῃ νά ἰσχύῃ;
Ἀπορεῖ κανείς πῶς καί οἱ πέτρες δέν ἔχουν ἀκόμη ξεσηκωθῆ μέ τά ὅσα συμβαίνουν! Τόν θρίαμβον τοῦ κακοῦ τόν ἐπιφέρει καί τόν ἀναδεικνύει ἡ ἀδιαμαρτύρητος ἀνοχή καί ἡ σιωπή τῆς κοινωνίας καί μάλιστα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Κατανοοῦμε λοιπόν πώς τήν μεγαλυτέραν τῶν εὐθυνῶν, ἐπί πνευματικῆς καί πραγματιστικῆς βάσεως, φέρει ἡ Ποιμένουσα Ἐκκλησία καί αὐτός οὗτος ὁ Χριστιανικός καί δή ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος.
Γιά νά μή μένωμε ὅμως ἁπλῶς εἰς τήν θεωρία καί εἰς τό γενικό ''κατηγορῶ'' τῶν ὑπευθύνων τῶν κοινωνικῶν πληγῶν καί δή τῆς Ποιμενούσης Ἐκκλησίας, ἄς προσηλώσωμε τό βλέμμα μας καί εἰς τήν ἐθνική καί ἐκκλησιαστική μας ἱστορία.
Σέ ὅλους θά πρέπῃ νά εἶναι γνωστό τό τί συνέβη μεταξύ τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων καί τοῦ Αὐτοκράτορος Θεοδόσιου. Ὅταν τό 390 ὁ Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων ἔμαθε περί τῆς σφαγῆς ἑπτά χιλιάδων - κατ’ ἄλλους δέκα πέντε χιλιάδων - ἀνθρώπων κατά διαταγήν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοδοσίου εἰς τήν Θεσσαλονίκη, ὄχι ἁπλῶς ἐθλίβη ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά ἔπρεπε καί νά ἀποδείξῃ ὡς ὑπεύθυνος Ποιμένας ὅτι δέν ἀποτελοῦσε ὁ ἴδιος, ὡς ἐπίσκοπος, ἕνα ἁπλό διακοσμητικό στοιχεῖο εἰς τήν Αὐτοκρατορία, ἀλλά καί ὅτι ἦταν ἕνα σημαῖνον πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό καί ἀπέφυγε νά ἴδῃ κατά πρόσωπον τόν Βασιλέα Θεοδόσιον ὅταν αὐτός ἔφθασε εἰς τά ὅρια τῆς ἐπισκοπικῆς του δικαιοδοσίας.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀμβρόσιος τοῦ ἀποστέλλει ὅμως ἐπιστολή εἰς τήν ὁποίαν, ἀφοῦ παριστάνῃ τήν τρομερότητα τοῦ ἐγκλήματος, προσθέτει τά ἑξῆς μνημειώδη λόγια: «Τό ἁμάρτημα δέν ἐξαλείφεται εἰμή διά δακρύων καί μετανοίας• οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχάγγελοι δύνανται νά συγχωρήσουν αὐτό ἄλλως• αὐτός ὁ Κύριος δέν παρέχει τήν ἄφεσιν εἰμή μόνον εἰς τούς μετανοοῦντας. Σέ συμβουλεύω• σέ παρακαλῶ• σέ προτρέπω. Δέν τολμῶ νά τελέσω τήν Ἁγίαν Προσφοράν, ἐάν θελήσῃς νά παρευρεθῇς εἰς αὐτήν. Ἐάν δέν συγχωρῆται ἐκεῖνος πού ἔχυσε τό αἷμα ἑνός ἀθώου, εἶναι δυνατόν νά συγχωρηθῇ ἐκεῖνος πού ἔχυσε τό αἷμα τόσων ἀνθρώπων;»
Ἀλλά δέν παρέμεινε μόνον εἰς τήν γραπτήν του διαμαρτυρίαν ὁ ἀτρόμητος ἐκεῖνος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο καί ὅταν ὁ Θεοδόσιος ἐτόλμησε νά φθάσῃ εἰς τόν ναό, ὁ δυναμικός ἐκεῖνος ἐπίσκοπος, ὁ Ἀμβρόσιος, ἐσταμάτησε εἰς τά πρόθυρα τοῦ ναοῦ τόν πανίσχυρο Μονάρχη καί τόν ἐμπόδισε νά εἰσέλθῃ. Τό ἀποτέλεσμα φυσικά ἦταν ὁ Αὐτοκράτωρ νά συναισθανθῇ τό φοβερό του ἔγκλημα, νά λάβῃ τόν πνευματικό του κανόνα καί μετά ἀπό καιρόν καί κατόπιν γνησίας μετανοίας νά ἐνταχθῇ καί πάλιν εἰς τήν λειτουργικήν Σύναξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀληθῶς, ἀδυνατεῖ κανείς τί νά πρωτοθαυμάσῃ. Τήν θαρραλέαν στάσιν τοῦ διαδόχου τῶν Ἀποστόλων, ἤ τήν αὐθεντικήν μετάνοιαν τοῦ ἐνδόξου Αὐτοκράτορος Θεοδοσίου;
Ὁ ἐθνικός μας ἱστορικός Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος παρομοιάζει τήν σφαγήν αὐτήν ἐπί Θεοδοσίου μέ ἄλλην πού εἶχε ἐπισυμβῆ εἰς τήν ἀρχαία Ἑλλάδα καί ὅπου ἐπηκολούθησε σφοδρά διαμαρτυρία ἐκ μέρους τῶν ρητόρων τῆς ἐκκλησίας τοῦ δήμου. Γράφει ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ ἀλήστου μνήμης ἐκεῖνος ἱστορικός: «Ἀλλ᾽ ἄν οἰ ρήτορες τοῦ δήμου ἐξέλιπον πρό καιροῦ, προέκυψαν ἤδη οἱ τοῦ λαοῦ ἐπίσκοποι. Ὁ δέ Μεδιολάνων μέγας Ἀμβρόσιος ἀπέδειξεν λαμπρῶς ὅτι εἶχον εἰσέτι οἱ ἀδικούμενοι καί πάσχοντες προστάτας καί ἐκδικητάς ἰσχυρούς, τούς Ἱεράρχας αὐτῶν» (5).
Μπορεῖ νά συγκριθῇ ἐκείνη ἡ ἐποχή μέ τήν ἰδική μας τήν ρηχή καί ζοφώδη ἀπό τήν ὁποίαν ἀπουσιάζουν τά ἀνδρεῖα ἐκκλησιαστικά ἀναστήματα; Ναί, οἱ ποιμένες ἐπιβάλλεται νά ὑψώνουν τό ἀνάστημά των καί ὅταν πρέπῃ νά ἀρθρώνουν τήν πολύ μικρή, ἀλλά τόσο δύσκολο νά ἀρθρωθῇ λέξι, τό «ΟΧΙ». Ὅλοι δέ οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἀρχόμενοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί αὐτοί οἱ μοναχοί εἶναι ἀνάγκη νά μελετοῦν καί νά ἐμπνέωνται ἐκ τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού τόσον ἐναργῶς καί φυσικά θεοπνεύστως, ὁ Ἰωάννης, ὁ Βοανεργές Μαθητής, περιγράφει περί τῆς ἐκδιώξεως τῶν ἐμπόρων ἐκ τοῦ Ναοῦ (Ἰωάν. Β´, 12-25).
Καί τίθεται ἐκ νέου ἐρώτημα ἀδυσώπητον: Σήμερα οἱ «Ρήτορες», ὁ νομικός κόσμος, ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί αὐτοί οἱ «ἀθάνατοι Ἀκαδημαϊκοί» αἴρονται εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων, ἤ «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται»; Κρατοῦν τόν λόγον των, ἤ ἔγιναν ἐπιλήσμονες τῶν ὅρκων των σχετικά μέ τήν προάσπισιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλῷ δέ μᾶλλον τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ζωῆς; Κηρύσσουν τήν ἀλήθειαν ἤ κομπόδεσαν τήν γλῶσσαν των μέ «γόρδιον δεσμόν», ἕως ὅτου, Κύριος οἶδε τό πότε, ἐμφανισθῇ κάποιος νέος Μέγας Ἀλέξανδρος;
Σήμερα, ὑπάρχουν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον Ἐπίσκοποι πού θά ἀποδείξουν, ἔτι ἅπαξ λαμπρῶς, ὅτι ἔχουν οἱ ἀδικούμενοι, οἱ πάσχοντες καί οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἄνθρωποι ἐν ἐμβρυακῇ καταστάσει, προστάτας καί ἐκδικητάς Ἱεράρχας ἰσχυρούς; Ἤ τό ὑπνῶττον Σῶμα αὐτῶν, μέ τήν ἄλλοτε ρέγχουσαν καί ἄλλοτε δειλιῶσαν καί ὄχι μόνον κεφαλήν, παίζει ρόλον μόνον διακοσμητικοῦ στοιχείου ''ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος'' σέ κενοῦ περιεχομένου, "θεατρικοῦ", οἰκουμενιστικοῦ, κλπ., ἐκδηλώσεις; Μέ αὐτήν δέ τήν ὑπάρχουσαν κατάστασιν, πῶς εἶναι δυνατόν νά περιμένῃ κανείς λόγον πύρινον, ἀκέραιον καί Πατερικόν περί μετανοίας;
Φυσικά, γνωρίζομε ὅτι εἰς τήν ἀθλίαν ἐποχήν τῶν ὑποχωρήσεων, συμβιβασμῶν, κλπ., πού ζοῦμε, εἰς τήν ἐποχήν πού προβάλλονται οἱ «ἅγιοι Σιώπιοι» (ὧν ἡ μνήμη καθημερινῶς τελεῖται), σπανίζει, ἐάν δέν ἔχῃ ἐξαφανισθῆ ἀπό προσώπου γῆς, τό «τρίπλοκον φραγγέλιον», τό ὁποῖον κραδαίνεται διά τοῦ ἐλεγκτικοῦ, γνησίου, αὐθεντικοῦ καί προφητικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου. Δυστυχῶς, σήμερα ἀπουσιάζουν οἱ προφητικές μορφές.
Οἱ συμβιβασμοί, οἱ ὑποχωρήσεις, ἡ σιωπή, κλπ., δέν ἀποδεικνύουν Ποιμένας γνησίους, ἀλλά μισθωτούς πού φεύγουν ὅταν βλέπουν τόν λύκο νά ἔρχεται καί ἀφήνουν τά πρόβατα νά τά κατασπαράξῃ. «Ὁ μισθωτός... ἀφίησι τά πρόβατα καί φεύγει...» (Ἰωάν, Ι´, 12-13). Ἐκτός ἐάν ὡρισμένοι θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι μετηλλάχθησαν ἤ ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρξαν «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. Κ´, 28-30).
Οἱ καιροί οὐ μενετοί, δι᾽ ὅλους ἡμᾶς. Δέν ἀρκεῖ νά ἐπέλθῃ ἁπλῶς μία στιγμιαία ἐθνική μετάνοια. Ἐπιβάλλεται νά ἀκούεται καί νά προσυπογράφεται λόγος διαμαρτυρίας. Εἰς τίς ἡμέρες μας καταντήσαμε νά μᾶς ἐλέγχουν, ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, ἀκόμη καί οἱ εἰδωλολάτρες Νινευίτες. Ἐπιβάλλεται νά συνειδητοποιήσωμε τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀμβλώσεων καί νά μετανοήσωμε ἐκ βάθους ψυχῆς καί ἐμπράκτως. Ὁλόκληρος ἡ Ἑλλάς θά πρέπῃ θρηνητικῶς νά ἀπαγγέλῃ: «Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστί διά παντός» (Ψαλμ Ν´), καθώς καί «... ἄνδρα αἱμάτων καί δόλιον (πόσῳ μᾶλλον Ἔθνος) βδελύσσεται Κύριος» (Ψαλμ. ε´, 7).
Η Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν ἐπιβάλλεται ἐν μετανοίᾳ νά ἀρθῇ εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων καί ἀφοῦ ζητήσῃ τήν ἔμπρακτη μετάνοια τῶν ὑπευθύνων (κατάργησι τοῦ Νόμου περί τῆς ἀποποινικοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων, κλπ.) καί αὐτοί ἀρνηθοῦν, τότε ἄς προχωρήσῃ εἰς ἐκκλησιαστικήν ἀποκοπήν καί ἀφορισμόν τῶν ὑπευθύνων πού ἐφαρμόζουν σχέδια καί τακτικήν «Τζένγκις Χάν καί Ἀττίλα»(6) πρός τό χριστιανικόν καί Ἑλληνικόν μας Γένος. Ὁ νόμος πού ἀποποινικοποιεῖ τόν φόνον τῶν ἀγγέλων εἶναι κατά πολύ χειρότερος ἀπό ἐκείνην τήν φοβεράν διαταγήν τοῦ Ἡρώδου, πού ἐφόνευσε ἤδη γεννημένα παιδάκια καί τό μακελειό ἔλαβε χώρα σέ περιωρισμένη γεωγραφική κλίμακα.
Ὀφείλομε ἐπί τέλους ὅλοι μας νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι οἱ ἀμβλώσεις ἀποτελοῦν τήν εἰδεχθεστέραν μορφήν τῶν ἐγκλημάτων. Καί φυσικά δέν ἀναμένομε τούς «Γερανούς τοῦ Ἰβύκου»(7) γιά νά ἐπιβεβαιωθῇ ἡ πραγματικότης τοῦ ἐγκλήματος.
Οἱ Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαροι εἰς τό θέμα αὐτό καί οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀποδεικνύουν πασιφανῶς τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅτι δηλαδή ἡ ἄμβλωσις εἶναι φόνος.
Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι τό ἔμβρυο ἔχει ἐξ ἀρχῆς τελεία ψυχή, δέν μπορεῖ ὅμως νά ἐκδηλώσῃ τίς ἐνέργειές του λόγῳ τῆς ἀτελείας τοῦ σωματικοῦ στοιχείου. Οἱ ἐνέργειες τῆς ψυχῆς ἐμφανίζονται σταδιακά μέ τήν πρόοδο τῆς σωματικῆς ἀναπτύξεως. Ἡ ψυχή «συνκτίζεται γηίνῳ σώματι», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἀναφέρεται εἰς ἑνιαία ψυχοσωματική ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως. Γιά τόν ἴδιο λόγο καί ὁ Μέγας Βασίλειος τοποθετεῖται ἀπαγορευτικά γιά τήν ἔκτρωσι, τήν ὁποία θεωρεῖ φόνο σέ ὁποιοδήποτε στάδιο ἀναπτύξεως καί ἄν εὑρίσκεται τό ἔμβρυο (Μεγάλου Βασιλείου, Κανονικαί Ἐπιστολαί).
Ὁπότε, πρέπει νά διακηρυχθῇ, νά διασαφηνισθῇ καί νά κατανοηθῇ ἐπί τέλους πώς κάθε ἔγκυος γυναῖκα, ὄχι μόνον κάποιων ἡμερῶν ἤ ὡρῶν, ἀλλά καί κλάσματος δευτερολέπτου, ἀπό τήν στιγμή τῆς γονιμοποιήσεως, κυοφορεῖ ἄνθρωπον. Τό ἔμβρυον, ἀπό τήν στιγμήν τῆς συλλήψεώς του εἶναι ἄνθρωπος καί γι᾽ αὐτό ἡ ἔκτρωσις εἶναι φόνος ἀνθρώπου.
Ἐπιβάλλεται συνεπῶς ὅλες οἱ γυναῖκες καί ἰδίως ὅσες κυοφοροῦν, νά συναισθανθοῦν τήν μεγάλην εὐθύνην πού φέρουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἑαυτοῦ των, τῆς κοινωνίας καί φυσικά ἐνώπιον τοῦ ἀνθρώπου πού πρόκειται νά φέρουν εἰς τόν κόσμον. Καί ἐννοεῖται πώς οὐδεμία ἔχει τό δικαίωμα νά λέγῃ πώς εἶναι δῆθεν ἐλεύθερη καί μπορεῖ νά κάνῃ ὅ,τι θέλει. Ναί, εἶναι μέν «ἐλεύθερη», ἀλλά δέν ἔχει τό δικαίωμα νά καταδικάζῃ εἰς θάνατον καί νά φονεύῃ τό ἔμβρυον-ἄνθρωπον πού εἶναι ἀνυπεράσπιστο εἰς τά χέρια της καί θέλει νά ζήσῃ.
Ἀλλά, ἄς τονίσωμε καί τοῦτο: Ὁ ἄνθρωπος διά τῶν ἀμβλώσεων καταντᾶ χειρότερος καί αὐτῶν τῶν ἀλόγων ζώων καί τῶν κτηνῶν, ἀφοῦ ἡ ἄμβλωσις εἶναι ὄχι μόνον ἄγνωστη εἰς τό ζωϊκόν βασίλειον, ἀλλά τοὐναντίον βλέπομε ἀκόμη καί αὐτά τά ζῶα νά δείχνουν τέτοια καί τόση ἀγάπη καί προστασία εἰς τά νεογέννητά τους, πού ἐάν κανείς τολμήσῃ νά τά ἀγγίξῃ ἤ καί ἁπλῶς νά τά πλησιάσῃ δέχεται ἀμέσως τήν ἀγρία ἐπίθεσί των καί δή τῆς μητέρας των.
Ἑπομένως εἰς τό θέμα αὐτό κατά τραγικόν τρόπον μᾶς ἐλέγχουν καί μᾶς διδάσκουν, ἐμᾶς τούς λογικούς ἀνθρώπους, τά ἄλογα κτήνη καί φυσικά αὐτοί οἱ πίθηκοι, πού κάποιοι ἀνοήτως φρονοῦν ὅτι ἀποτελοῦν τούς προγόνους των. Ὄχι, δέν ἀποτελοῦν τούς προγόνους τῶν λογικῶν ἀνθρώπων οἱ πίθηκοι, ἀποτελοῦν ὅμως, (ὦ τραγική εἰρωνεία) τούς διδασκάλους ἀγάπης τῶν γονέων πρός τά τέκνα γιά ὅσους πρῶτα ἔχουν ἀρνηθῆ τήν πίστι στόν Θεό καί την φιλοστοργία πρός τά κυοφορούμενα ἀνθρώπινα ἔμβρυα.
Ἀλλά ἐάν φθάνωμε εἰς τό σημεῖον αὐτό, νά καταντοῦν οἱ ἄνθρωποι χειρότεροι τῶν ζώων, τότε κατανοεῖ κανείς τό βάραθρον τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνάγκην τῆς ἀνορθώσεώς του διά τῆς μετανοίας καί τῆς γνώσεως καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν στοιχειωδῶν ἀληθειῶν πού ἀφοροῦν τήν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅσοι δέ ἔπεσαν εἰς τό ἀνάθεμα αὐτό τῶν ἀμβλώσεων, ἄς μήν ἀπελπίζωνται, ἀλλά καί ἄς μήν ἀμελοῦν τήν σωτηρίαν τους, διότι μόνον ἡ ἁπλῆ συναίσθησις τῶν πράξεών των δέν ἀρκεῖ. Χρειάζεται ἡ εὐλογημένη πορεία εἰς τήν ὁδόν τῆς μετανοίας. Τά δάκρυα τοῦ Πέτρου, μετά τήν πτῶσιν τῆς ἀρνήσεώς του, ἄς γίνουν καθοδηγητικά γιά ὅλους μας (Ματθ. κστ´, 69-75).
Ἐπιβάλλεται λοιπόν νά καταργηθῇ ὁ ἄνομος τοῦτος νόμος τῆς ἀποποινικοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων, πού φονεύει ἀνθρώπους καί ἀφανίζει τό Ἑλληνικόν Ἔθνος, καί ἡ Ποιμένουσα Ἐκκλησία ἐπί τέλους νά ἀφυπνισθῇ καί νά ὀρθοτομῇ καί ἐπί τοῦ θέματος τούτου τόν λόγον τῆς ἀληθείας ἀπό «τῆς κεφαλῆς ἕως τῶν ἄκρων-ὀνύχων-μελῶν της».
Χρειάζεται δέ νά τονισθῇ τό καθῆκον πού ἔχουν ἡ Ἐκκλησία, ὁ ἰατρικός καί νομικός κόσμος καί γενικῶς ὅλοι οἱ ἁρμόδιοι εἰς τό νά διαφωτίσουν τόν κόσμον, καί ἰδίως τίς γυναῖκες, ὅτι οἱ ἀμβλώσεις εἶναι φόνος καί ὅτι οἱ γυναῖκες γίνονται παιδοκτόνοι.
Τονίζομε, ὅτι ἡ ἔκτρωσις εἶναι φόνος κατά κατηγορίαν: ἐκ προμελέτης, ἐκ συμμετοχῆς, ἐξ ἐξαναγκασμοῦ, ἐξ ἀγνοίας καί κάποιες φορές ἐξ ἀφελείας... Δέν παύει ὅμως πάντοτε νά εἶναι φόνος. Ἐπιβάλλεται ἐπείγουσα θεραπεία κατά κατηγορίαν. Γνησία μετάνοια γιά ὅλους τούς αὐτουργούς, τούς ἐκ προμελέτης, ἐκ συμμετοχῆς καί ἐξ ἐξαναγκασμοῦ, ἐπίσης δέ μετάνοια καί ἐπί πλέον πλατειά ἐνημέρωσις γιά τούς ἐξ ἀγνοίας καί ἐξ ἀφελείας.
Δέν ἔχομε λοιπόν παρά νά εὐχηθοῦμε οἱ ἀντικειμενικοί μας φόβοι νά μήν δολοφονηθοῦν, ἀλλά νά κυοφορήσουν ἐλπίδα καί μετάνοια. Οἱ ἐγκληματίες νά ἔλθουν σέ ἔμπρακτη μετάνοια καί οἱ Μήδειες(8) παιδοκτόνοι μητέρες νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν εἰς τόν φυσικό τους χῶρο καί νά γίνουν φιλότεκνες μητέρες.
Θρηνώδης καί σπαρακτική φωνή ἀκούεται ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ρωμηοσύνης. Φωνή ἐκ τῶν αἱματοποτισμένων βαράθρων ἀντηχεῖ, ἡ ὁποία ἑτοιμάζει βαρύ πνευματικόν κανόνα διά τά τέκνα τῆς ἀνομίας καί τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀμβλώσεων.
Ἑλλάς κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν.
Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε ἐπί τῶν ἐγκλημάτων ἡμῶν.
Ἀμήν.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Βλέπε εἰς τό ἔργον του ''A bas la peine de mort''.
(2) Μολώχ, θεός τῶν Μωαβιτῶν, εἰς τόν ὁποῖον οἱ λάτρεις του ἐθυσίαζαν βρέφη καί μικρά παιδιά.
(3) Θέμις, θεότης τῆς δικαιοσύνης κατά τούς ἀρχαίους.
(4) Καιάδας, μεγάλο βάραθρο στό ὄρος Ταΰγετος εἰς τό ὁποῖο οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιάτες ἔρριπταν τά γεννηθέντα ἀνάπηρα νήπια.
(5) Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Τόμος Β´, Κεφ. β´, σελ. 101.
(6) Τζένγκις Χάν, Μογγόλος πολιτικός καί στρατιωτικός ἡγέτης. Θεωρεῖται κατ᾽ ἐξοχήν αἱμοβόρος κατακτητής (1155 - 1227 μ.Χ.).
Ἀττίλας, γεννήθηκε τό 406 μ.Χ. Ἡγέτης τῶν Οὔννων ἀπό τό 434 μ.Χ. ἕως τόν θάνατό του 453 μ.Χ. Θεωρεῖται ἐκ τῶν πλέον αἱμοβόρων καί αἱμοσταγῶν ἡγετῶν τῆς ἱστορίας.
(7) Γερανοί τοῦ Ἰβύκου, γύρω στά 550 π.Χ. Ληστές ἐπιτέθηκαν καί ἐτραυμάτισαν θανάσιμα τόν ποιητή Ἴβυκο. Τήν στιγμή ἐκείνη ἐπέρασαν ἀπό ἐπάνω του ἕνα κοπάδι γερανοί (πουλιά) καί τούς παρεκάλεσε νά ἐκδικηθοῦν τόν θάνατό του. Λίγο ἀργότερα, σέ ἕνα ἀνοικτό θέατρο τῆς Κορίνθου, κατά τήν παράστασι, ἐνεφανίσθησαν οἱ γερανοί κι ἕνας θεατής ἀκούσθηκε νά λέῃ πανικόβλητος: «Οἱ γερανοί τοῦ Ἰβύκου. Οἱ ἐκδικητές». Ἔτσι, οἱ θεατές κατάλαβαν ὅτι αὐτός ἦταν ὁ ἔνοχος.
(8) Μήδεια, πρόσωπο τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας, ἡ ὁποία ἐφόνευσε τά παιδιά της.
