Τὰ νοικοκυριὰ τῶν παππούδων μας δὲν ξέρανε ἀπὸ δανειστές. Οἱ οἰκογένειές τους πορεύονταν μὲ τὰ λίγα καὶ τὸ χρέος τὸ θεωρούσανε μεγάλη κατάρα.

Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ ἀπόγονοί τους, περιφρονήσαμε τὴν βασική τους λογιστικὴ ἀρχή, ποὺ ἔλεγε, βγάζω δέκα-βάζω τὰ δύο στὴν ἄκρη, καὶ κλείσαμε μὲ νόημα τὸ μάτι στοὺς δανειστές, ποὺ μᾶς περίμεναν ὁλοπρόθυμοι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα.

Ἔτσι, οἱ δανειστὲς -ἐπειδὴ τὰ λεφτὰ ποὺ βγαίνουν χωρὶς ἱδρώτα, εὔκολα σκορπίζονται- κατέληξαν νὰ γίνουν ἡ προέκταση τοῦ παραμορφωμένου μας πλέον ἑαυτοῦ.

Ἐπὶ χρόνια ὁλόκληρα ἐκεῖνοι ἔδιναν κι ἐμεῖς ξοδεύαμε. Τὰ δάνεια πολὺ γρήγορα μετατράπηκαν σὲ ναρκωτικό. Ψυχὴ τε καὶ σώματι, μέσα σὲ λίγα χρόνια, παραδοθήκαμε οἰκειοθελῶς στὰ χέρια τῶν παμπόνηρων ’’χορηγῶν’’ τῶν δόσεων.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι μὲ τὰ δανεικὰ ἡ ’’ἐπιδερμίδα’’ καὶ ἡ ’’χτενισιὰ’’ μας ὀμόρφαιναν. Χαλάσαμε, ὅμως, τὰ ’’στεφανιαία’’ μας καὶ αὐξήσαμε τὰ ’’ἐμφράγματα’’ καὶ τὰ ’’ἐγκεφαλικά’’.

Μὲ τὰ δανεικὰ παχύναμε τὸ κορμί μας, ἀλλὰ τὴν ψυχή μας τὴν καταντήσαμε κουρέλι ἰσχνὸ καὶ βρώμικο.

Μὲ τὰ δανεικὰ βάλαμε στὴν ζωή μας τὰ γκρίκλις, τὸν Σουλεϊμᾶν καὶ τὶς πολύχρωμες παρελάσεις καὶ πετάξαμε στὸ καλάθι τῶν ἀχρήστων τὴν γλώσσα τῶν πατέρων μας, τοὺς...

Ἥρωες καὶ τοὺς Ἁγίους μας.

Μὲ τὰ δανεικὰ φάγαμε ὅλοι μας καλὰ καὶ μερικοὶ ἀπὸ τὸ πραιτώριο ἀκόμα καλύτερα, ἀλλὰ τελικὰ ἀποδείχθηκε, ὅτι φάγαμε τὶς ἴδιες μας τὶς σάρκες.

Πάντως, ὅ,τι καὶ νὰ ἔγινε, τὰ δανεικὰ κάποτε ἔπρεπε νὰ ἐπιστραφοῦν. Καὶ τὴν ἐπιστροφὴ δὲν τὴν κάνει, ὡς γνωστόν, τὸ πραιτώριο. Τὴν κάνουμε ἐμεῖς, ὁ ἁπλὸς λαός.

Μεγάλο ζόρι ἡ ἐπιστροφὴ τῶν δανεικῶν, ὅταν μάλιστα ὁ δανειστὴς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐκπαίδευσε τὰ μπουλούκια τοῦ Κεμάλ, ποὺ ἐμπνεύσθηκε Ἄουσβιτς καὶ Νταχάου, ποὺ ἐπέβαλε τὴν πείνα τοῦ ’41, ποὺ βομβάρδισε ἀνελέητα τὴν Ὀρθόδοξη Σερβία κ.ο.κ.

Ὁ δανειστής μας δὲν εἶναι ἀδελφός, γιὰ νὰ ἔχει σπλάχνα ἐλέους. Εἶναι ἑταῖρος -ὅπως καὶ ὁ Ἰούδας…- γι’ αὐτὸ καὶ διαθέτει μονάχα ἐγκέφαλο. Ἐγκέφαλο τῆς προδοσίας καὶ τῶν ἀργυρίων, φτιαγμένον ἀπὸ τὸ ἴδιο σκληρὸ ἀτσάλι, ποὺ φτιάχνει καὶ τὰ θεοσκότεινα θησαυροφυλάκιά του.

Ἔτσι, αὐτό, ποὺ ζητάει πλέον ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν εἶναι ἁπλὰ ἡ ἐξόφληση τῶν δανείων. Εἶναι ὁ ἐξευτελισμός μας, ὁ διεθνὴς διασυρμός μας καὶ τελικὰ ἡ ἄνευ ὅρων ὑποταγή μας στὰ ἀπάνθρωπα καὶ ἀντιχριστα θελήματά του.

Ἀλήθεια, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας Ρωμηὸς μὲ τέτοιους ἑταίρους;

Τί δουλειὰ ἔχουμε ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοί του πατρο-Κοσμᾶ καὶ τοῦ Μακρυγιάννη, στὴν ἴδια παρέα μὲ τὰ ἐγγόνια τοῦ ἀλάθητου καὶ τοῦ Νίτσε;

Μέχρι πότε ἡ ἱερὴ Μήτρα τῆς Δημοκρατίας θὰ συνεχίσει νὰ μολύνεται ἀπὸ τὰ μικρόβια τοῦ δυτικοῦ πολιτικοῦ ἀποστήματος;

Μέχρι πότε τὸ συναμφότερον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ θὰ ἀνακατεύεται ὑβριστικὰ στὴν ἴδια ‘’κολυμβήθρα’’ μὲ τὸν πουριτανισμὸ τῶν Φράγκων;

Μέχρι πότε θὰ θυσιάζουμε τὸ ἀνυπέρβλητο πνεῦμα τῶν Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων στὸν βωμὸ τοῦ πολιτικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἀμοραλισμοῦ τῆς Ἑσπερίας;

Μέχρι πότε θὰ συνεχίσουμε, νὰ περιφρονοῦμε τὴν Ἀλήθεια ἐν ὀνόματι μίας δῆθεν ἀγάπης, ἐντελῶς ξένης πρὸς τὸ Πνεῦμα τῶν Ἁγίων μας Πατέρων;

Καλά, τυφλωθήκαμε τόσο πολὺ ἀπὸ τὶς δόσεις τοῦ ’’ναρκωτικοῦ’’, ὥστε νὰ μὴν βλέπουμε τὸ κακό, ποὺ πάθαμε, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ὑποπτευόμαστε ἐκεῖνο, πού μᾶς ἑτοιμάζουν;

Ἀδέλφια μου, ἦρθε ὄντως ἡ ὥρα τοῦ ΟΧΙ. Ἀλλά, γιὰ ποιὸ ΟΧΙ;

Ἂν πρόκειται γιὰ ΟΧΙ στὸν ἀφελληνισμὸ καὶ τὸν ἐκλατινισμό μας, τότε βρισκόμαστε μᾶλλον σὲ καλὸ δρόμο.

Ἂν πρόκειται γιὰ ΟΧΙ στὴν διαστροφὴ καὶ τὴν κατρακύλα τοῦ ἤθους, τότε σίγουρα κάτι καλὸ ἀνατέλλει.

Ἂν πρόκειται γιὰ ΟΧΙ στὴν ὑποδούλωση καὶ τὴν ὑποταγή μας στὰ ἀφεντικὰ τῶν Βρυξελῶν καὶ τοῦ Βατικανοῦ, τότε μᾶλλον ἔχει ξυπνήσει μέσα μας τὸ Ρωμαίικο τὸ Ἀληθινό.

Ἀλλά, ποῦ τέτοιες εὐλογίες;

Πρὸς τὸ παρόν, τὸ διακύβευμα –πάντοτε καὶ ἐν παντὶ τιμήματι ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς ΕΕ καὶ τῆς εὐρωζώνης, κατὰ τοὺς ἰθύνοντες- φαίνεται πὼς εἶναι μονάχα ἡ καλοπέρασή μας, οἱ καταθέσεις μας καὶ ὁ ἑαυτούλης μας.

Γιὰ ἀντίσταση στὴν πολιτισμική μας καταβαράθρωση, στὴν πολιτικὴ μας ὀπισθοδρόμηση, στὸν δημογραφικό μας ἀφανισμὸ καὶ στὴν πνευματική μας διολίσθηση, ποὺ μᾶς ἔρχονται καὶ μᾶς ἐπιβάλλονται ἀπὸ τὴν Δύση, δὲν μιλάει σχεδὸν κανένας!!!

Ὑπεύθυνοι καὶ Λαὸς δείχνουμε σὰν νὰ ψάχνουμε ἀπεγνωσμένα γιὰ ἔξοδο κινδύνου σὲ ἕνα ’’ὑπὸ κατάρρευση οἰκοδόμημα’’, πού, πρὶν ἀκόμα ἀρχίσουμε τὴν ἀναζήτηση τῆς ἐξόδου σωτηρίας, ὁρκιζόμαστε νὰ μὴν τὸ ἐγκαταλείψουμε ποτέ!!!

Αὐτὸ κι ἂν δὲν εἶναι τραγικό.

Ἀδέλφια μου,

τὸ δίλλημα ΝΑΙ ἢ ΟΧΙ, ἔτσι ὅπως τίθεται -χωρίς, δηλαδή, προηγουμένως νὰ πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὰ δεσμὰ τῆς νέας Φραγκοκρατίας- εἶναι ἐντελῶς ψευδὲς καὶ τὸ δημοψήφισμα μοιραία ἀτελέσφορο.

Διότι ἁπλούστατα στὴν κοιτίδα τῆς Δημοκρατίας δὲν ἐννοεῖται δημοψήφισμα μὲ τὸ πιστόλι στὸν κρόταφο καὶ τὴν θηλιὰ περασμένη στὸν λαιμό.

Τί νόημα ἔχει, νὰ ψηφίζουμε γιὰ τὴν ἀκύρωση τοῦ παραλογισμοῦ τῶν ἑταίρων, ὅταν αὐτὸ τὸ κάνουμε κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τῶν δικῶν τους ἐπιρροῶν, δίνοντας ταυτόχρονα καὶ ὅρκους αἰώνιας ὑποταγῆς στὰ προστάγματά τους;

Ἀδέλφια μου,

Τὸ Πνεῦμα τῆς Ρωμηοσύνης δὲν μετριέται οὔτε μὲ τὴν χρηματιστηριακὴ ἰσχὺ τοῦ εὐρὼ οὔτε μὲ τὴν ’’σιγουριὰ’’ τῶν ’’φράγκικων φυλακῶν’’.

Ἐὰν συνεχίσουμε νὰ βάζουμε στὴν ζωὴ μας τέτοιες προτεραιότητες, ποὺ ἕρπουν καὶ μυρίζουν χωματίλα ἀπὸ μακριά, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ξεπεράσουμε τὴν κρίση καὶ νὰ ξαναμποῦμε στὸν δρόμο τῆς προκοπῆς καὶ τῆς προόδου; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἑλκύσουμε τὴν Μακροθυμία καὶ τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ;

28/6/2015