Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής! Τα "χωνιά" από τις ταράτσες όλη την νύχτα ανήγγειλαν ότι την επομένη θα έφευγαν και οι τελευταίες γερμανικές δυνάμεις από την Αθήνα και καλούσαν τον λαό να κατέβει στο κέντρο. Πολλοί Αθηναίοι βρίσκονταν από την νύχτα στους δρόμους...

Έκτακτα παραρτήματα των εφημερίδων της Αντίστασης τοιχοκολλήθηκαν στις διασταυρώσεις των δρόμων και πλήθη συνωστίζονταν για να τα διαβάσουν.

Όλο το βράδυ, μικρές φάλαγγες γερμανικών αυτοκινήτων ξεκινούσαν προς τον Βορρά και στις 6:30 το πρωί άρχισε η αποχώρηση του κυρίως σώματος. Στις 8, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, όπου σε μία βιαστική τελετή, ο στρατηγός Φέλμι κατέθεσε στεφάνι.

Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.

Ένας στρατιώτης κατέβασε την σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:45, σημαίνοντας το τέλος της κατοχής που διήρκεσε 1.264 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας.

Χιλιάδες κόσμου με την γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ' άκρη σ' άκρη αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος.

Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, υπό τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, έφτασε στην Αθήνα έξι μέρες αργότερα, στις 18 Οκτωβρίου και αφού προηγουμένως βεβαιώθηκε ότι ο ΕΛΑΣ τήρησε την Συμφωνία της Καζέρτας, κατά την οποία θα συμμορφωνόταν προς τις διαταγές του βρετανού αρχιστράτηγου Σκόμπι.

Ωστόσο, αυτό ήταν μόνο μία ελπίδα που θα διαψευδόταν 45 μέρες αργότερα με το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών. Τα όπλα θα αντηχούσαν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά αυτή την φορά θα ήταν στραμμένα κατά αδελφών...

 

 

Πηγή: Περί Πάτρης