Ο Σόρος, ο Ζαχάρωφ του σήμερα, και ο Ζαχάρωφ – ο Σόρος του χθες˙ Ζαχάρωφ και Σόρος και το «Κόκκινο ποτάμι» που τους ενώνει και καταφέρνουν να διατηρούν τη στάθμη και τη ροη από το βούρκο των πράξεών τους στο κόκκινο αίμα των αθώων.
Οι παράλληλοι βίοι των δυο αυτών ανθρώπων που σίγουρα ο Πλούταρχος θα τους είχε συμπεριλάβει στο έργο του σαν αρνητικές καταδηλώσεις, σαν πρότυπα αποφυγής, καταμηνύοντας το στυγερό ποιόν και τις πράξεις τους.
Ο Σόρος διαδέχτηκε τον Ζαχάρωφ στην περιοχή μας και είναι ο έμπορος της ελπίδας των λαθρομεταναστών, ο Ζαχάρωφ ήταν ο προκάτοχος της καταστροφής – ο έμπορος του θανάτου, όπως τον αποκαλούσαν.
Όταν το 1877 γίνεται αντιπρόσωπος των εταιρειών οπλών Nordenfelt και Maxim στα Βαλκάνια, ξεκινάει να κυκλώνει με την αχλή του θανάτου και τις μυστηριώδεις και υπόγειες διασυνδέσεις του, ναρκοθετώντας το μέλλον του Ελληνισμού. Ένας άνθρωπος που είχε στα χέρια του τράπεζες, καζίνα, ναυπηγεία και προπαγανδιστικά μέσα από εφημερίδες και εκδοτικούς οίκους˙ ιδιόκτητης εταιρείας κατασκευής όπλων.
Είναι ο άνθρωπος που απ’ τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά έδωσε όπλα, σφαίρες, υποβρύχια και κανόνια σε όλους για να έχουν άφθονο υλικό και πλούσια πυρά για την κατασκευή του πολέμου για την αλληλοεξόντωση και την κατανάλωση όπλων για τη δική του κερδοφορία και τα σχέδια αυτών που εξυπηρετούσε και του απόδιδαν μεγάλες τιμές και παράσημα (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία).
Χρηματοδότησε στην Ελλάδα τους Φιλελευθέρους στις δυο προεκλογικές εκστρατείες, χρημάτισε και εξαγόρασε το πολιτικό προσωπικό με τα χρήματα των φιλών Άγγλων μας και έστρεψε μαζί με τον Βενιζέλο στη Μικροαστική εκστρατεία για να φέρει τη Μικρασιατική καταστροφή με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, όπως και πριν τα εκατομμύρια θύματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ταφόπλακα με βάρος θανάτου απροσμέτρητο και δολιότητα μεγαλομανή. Ο Ελληνισμός γενοκτονήθηκε, κατασφαγιάστηκε και ξεριζώθηκε, αφήνοντας τα ανυπεράσπιστα ερείπιά του σε ανοίκεια χέρια με την υπογραφή του Ζαχάρωφ, τη συναίνεση και τη θέληση του Βενιζέλου και του Λόιντ Τζορτζ.
Ο Τζορτζ Σόρος είναι ο Ουγγροαμερικανοεβραίος κερδοσκόπος, αλχημιστής των αγορών, ειδικός στην επέμβαση και στη δημιουργία ρευστών ζωνών που με το προσωπείο κατεφημισμό ακτιβιστικών δράσεων χρησιμοποιεί τις χορηγίες, ευεργετήσεις και χρηματοδοτήσεις σε πανεπιστήμια, ΜΚΟ, κράτη υπό σύσταση και κατασκευή, εισδύοντας, κερδοσκοπώντας με στόχο τους αλλότριους σχεδιασμούς, χειραγώγηση των λαών και όλα αυτά τα πολιτικά παιχνίδια που κρύβονται πίσω από αυτήν την πολύβουη δράση του.
Κέρδισε φήμη ως ο «άνθρωπος που κατέστρεψε την Τράπεζα της Αγγλίας», αφού κατάφερε να αποκομίσει κέρδος 1 δισ. δολαρίων κατά την κρίση του νομίσματος του Ηνωμένου Βασιλείου το 1992. Από τότε όρχησε έντονη και εμφανή δραστηριότητα στην ανάμιξη της Βαλκανικής χερσονήσου: έγινε ο πρώτος διεθνής παράγοντας που αναγνώρισε τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία – «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και ίδρυσε το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας – Μακεδονία, μέσω του οποίου κινήθηκε συστηματικά σε διεθνή κλίμακα για την αναγνώριση και υποστήριξη του νέου ψευδοκράτος και της ψευδής ονομασίας του.
Η μεγάλη μπίζνα του Σόρος είναι η δημογραφική αλλοίωση, εγκατάσταση και νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών, προσφύγων, κλπ, ώστε να διατάραξη κάθε ισορροπία των κοινωνιών, χρησιμοποιώντας αυτό το προσωπείο των ΜΚΟ, καθώς και αντικατάσταση του ανθρώπινου δυναμικού από αλλοεθνείς, αλλοθρήσκους, άλλες κουλτούρες και άλλους πολιτισμικούς παραμέτρους: φεύγοντας από εδώ οι υψηλών δεξιοτήτων άνθρωποι αντικαθίσταται από ανθρώπους με λιγότερες δυνατότητες, γνώσεις και εκπαίδευση.
Δηλαδή, ο Ζαχάρωφ δρούσε με όπλα, σφαίρες, υποβρύχια, ενώ ο Σόρος έχει ως βόμβες, σφαίρες και υποβρύχια τους ανθρώπους και αυτό το φαινομενικά δημογραφικό ειρηνικό ζήτημα που σιγά-σιγά καθίσταται μια ναρκοθετημένη μαζική απειλή.
Αν ο Ζαχάρωφ πουλούσε τα όπλα που τα χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για να σκοτώσουν τους ίδιους τους ανθρώπους, ο Σόρος, εκμεταλλευόμενος τους ανθρώπους ως βραδυφλεγείς βόμβες, οι οποίες, ενώ δεν παρουσιάζουν τη στιγμιαία έκρηξη, δημιουργούν τη θεμελίωση και μονιμοποίηση ως μια κατάσταση αμετακίνητη του προβλήματος. Και αυτό το εκρηκτικό μείγμα της βραδυφλεγείς διάρκειας είναι πιο απειλητικό από το απόλυτα τρομακτικό αποτύπωμα της εμπορίας του πολέμου. Με λίγα λόγια, αν ο Ζαχάρωφ είχε την άμεση καταστροφή, ο άλλος έχει την έμμεση και μόνιμη.
Οι δυο κοινοί συμπορευτείς, ελλιμενιζόμενοι στο ίδιο το Κόκκινο ποτάμι, στην ίδια βάρκα – «αυτοί» οι μεγάλοι ευεργέτες με τα καλοκάγαθα, οι μεγαλοαγαθόεργοι, δημιουργώντας ιδρύματα, φτιάχνοντας πανεπιστήμια με τις ποικίλες στοχαστικές τους δράσεις μέσα από τους εκδοτικούς οίκους και πολιτιστικές περγαμηνές, μ’ αυτή την κοινή μοίρα των μοιραίων ανθρώπων σπρώχνουν το αίμα του Κόκκινου ποταμιού με τα κουπιά, ενώ αυτοί αμέριμνοι ευγενότροποι και εύσχημοι απολαμβάνουν την αιματοβαμμένη ροη της ιστορίας σαν παράταιροι, σαν να μην ξέρουν τίποτα, αμέριμνη για τα συμβαίνοντα.
Πηγή: Εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΙΑ
