Μπορεί κάθε μέρα που περνάει να βουλιάζουμε στις αγωνίες μας για τις υποχρεώσεις που οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε απέναντι σε ένα αδηφάγο κράτος και στις τράπεζες, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το χάλι μας, αλλά γύρω μας ο Μεγάλος Αδελφός εξαπλώνεται, με κάθε μορφή και τρόπο.

Μπορούν πλέον να παρακολουθούν κάθε κίνησή μας, κάθε επιλογή μας, από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα και, το τραγικότερο όλων, κανείς δεν αντιδρά.

Με την υποχρέωση χρήσης του πλαστικού χρήματος ο καθένας που έχει πρόσβαση στο σύστημα, δηλαδή κράτος (Εφορία) και τράπεζες, μπορεί να γνωρίζει τι τρώμε και πού, τι φοράμε, τι πίνουμε, τι ξοδεύουμε στο σούπερ μάρκετ, πού ταξιδεύουμε (με το ηλεκτρονικό εισιτήριο) και μια σειρά άλλων… αθώων φαινομενικά κινήσεών μας.

Το ωραίο είναι ότι όλα αυτά τα ντύνουν και με ένα πολύ καλό αφήγημα, τη μη ταλαιπωρία μας, του πόσο πιο εύκολα γίνονται όλα και, το κορυφαίο όλων είναι ότι κανείς δεν θα μπορεί να διαφεύγει. Πίσω, όμως, από όλο αυτό μπορούν να σχηματίσουν για τον καθένα μας το «προφίλ» του, με βάση τις συνήθειες, τις συμπεριφορές του και τις επιλογές του.

Αποτέλεσμα να μας κάνουν πιο εύκολα διαχειρίσιμους στις όποιες επιθυμίες τους. Για να μη μιλήσουμε για τα κινητά τηλέφωνα και τις άπειρες δυνατότητές τους. Οποιος έχει παρακολουθήσει έστω για λίγο το «CSI» θα καταλάβει τι στοιχεία συλλέγονται από τις κάρτες, τα κινητά, τις κάμερες, που βρίσκονται στους δρόμους και σε μαγαζιά και μια σειρά άλλων συστημάτων, τα οποία κανείς δεν γνωρίζει πού κρύβονται.

Το ωραιότερο όλων είναι ότι όταν πας να διαμαρτυρηθείς έχουν έτοιμη την ερώτηση-παγίδα. Και τι φοβάσαι, εσύ; Εχεις να κρύψεις κάτι; Και αμέσως σε κάνουν να αισθάνεσαι κι ενοχές από πάνω, γιατί, πολύ απλά, δεν θέλεις να παρακολουθούν τη ζωή σου.

Το ωραίο είναι ότι όλα αυτά τα πέτυχαν με την υπογραφή μας, διότι για να πάρεις την κάρτα (που σε υποχρέωσαν εκείνοι) πρέπει να συναινέσεις, όπως και για το κινητό και για μια σειρά άλλων υπηρεσιών έχουμε συναινέσει.

Αναίμακτα και χωρίς αντιδράσεις γίνεται το έγκλημα κατά των ελευθεριών μας. Μάλιστα, εσχάτως πληροφορήθηκα και για δύο εταιρίες που πέρασαν στο επόμενο βήμα: Βάζουν (εθελοντικά όπως… πάντα) στους εργαζομένους τους μικροτσίπ και το διαφημίζουν, καθώς εκείνοι μπορούν να κάνουν τα ψώνια τους πιο εύκολα στα καταστήματα της εταιρίας, ενώ δεν χάνουν χρόνο σε ελέγχους και (δήθεν) προστατεύονται από παραβιάσεις των προσωπικών τους δεδομένων! Οπως το τηλέφωνο που ξεκλειδώνει με το αποτύπωμά μας, μεταφέροντας -βέβαια, χωρίς να το λέει κανείς- τα δεδομένα του αποτυπώματός μας σε ένα κέντρο ελέγχου.

Αυτό είναι το πλαίσιο που δομείται γύρω μας, με πρόσχημα -δήθεν- την ασφάλειά μας.

Ομως, το μεγαλύτερο αγαθό που οφείλουμε να προστατέψουμε είναι η ελευθερία μας, γι' αυτό ρωτάμε:

Θα βρεθεί κάποιος να βάλει φρένο στον Μεγάλο Αδελφό ή έπειτα από χρόνια θα ψαχνόμαστε για τα όσα θα ακολουθήσουν στις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας…;

Πηγή: Δημοκρατία