To πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για την ιδιωτικότητα (ιδιωτική ζωή) είναι παρόμοιο με τις προηγούμενες συζητήσεις για το ίδιο θέμα. Αυτό που προκαλεί μια έξαρση σήμερα (όπως το θέμα με την Apple), καταλαγιάζει αύριο και στη συνέχεια τελικά ξεχνιέται, μέχρι κάτι άλλο να ανακατέψει και πάλι τα νερά.
Στη δεκαετία του 2000 είχαμε το Echelon και το Carnivore, δύο συγκεκαλυμμένα προγράμματα που χρησιμοποιήθηκαν από κυβερνητικούς φορείς για την παρακολούθηση των επικοινωνιών. Αργότερα, είχαμε τον Julian Assange και το Wikileaks που βοήθησε περαιτέρω τον αγώνα, φέρνοντας την προσοχή σε παρόμοια προγράμματα.
Πιο πρόσφατα, ήταν ο Edward Snowden που έδωσε λεπτομερώς τις νεότερες ενσαρκώσεις των κυβερνητικών εργαλείων μαζικής παρακολούθησης, από την NSA (National Security Agency, γνωστά ως XKeyscore και PRISM
Σήμερα, έχουμε την GCHQ (Government Communications Headquarters να αναζωπυρώνει τις φλόγες την NSA να συνεχίζει τα κατασκοπευτικά της προγράμματα (μόνο που αυτή τη φορά με ολίγη από διαφάνεια και οι πολιτικοί να παπαγαλίζουν σχετικά με τους κινδύνους που ελοχεύει ένα πρωτόγνωρο εργαλείο που διευκολύνει την τρομοκρατία, την κρυπτογράφηση. Τόσο επικίνδυνη όσο και οι κυβερνήσεις, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια στο διαδίκτυο από ότι τσαντισμένοι άνθρωποι μοιρασμένοι ανάμεσα στην οργή και στην απάθεια.
Αυτή η αδιαφορία γύρω από την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο εκδηλώνεται με πολλές μορφές, αλλά τίποτα δεν είναι πιο κατακριτέο από το “δεν έχω τίποτα να κρύψω”. Παράξενα, το “αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι”, έχει γίνει ένα είδος μάντρα για το τύπου-1984 κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης παρακολούθησης των Βρετανών πολιτών.
Όλοι έχουν κάτι να κρύψουν.
Το πρόβλημα με το “τίποτα να κρύψω” επιχείρημα είναι ότι: όλοι έχουν πάρα πολλά να κρύψουν.
Μόλις σήμερα, σκάλισες την μύτη σου; Άλλαξες ρούχα; Έκανες σεξ; Έκανες ντούζ; Πήγες στην τουαλέτα; Τραγούδησες στο αυτοκίνητο στο δρόμο για την δουλειά; Ή, ίσως να έστειλες ένα e-mail ή ένα κείμενο, μια ζωηρούτσικια φωτογραφία στο Snapchat ή είπες κάτι βαρύ για το αφεντικό σου.
Πάω στοίχημα, αν το καλοσκεφτείς, θα προτιμούσες τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά να παραμείνουν ιδιωτικά.
Και αυτό είναι εντάξει.
Η προστασία της ιδιωτικής μας ζωής είναι ένα βασικό μέρος της ζωής όλων μας. Αλλά τώρα που η ζωή μας παρασύρεται στον online ψηφιακό χώρο, και όλο και περισσότερο με κάθε χρόνο που περνάει, γιατί να υπάρχει αποσύνδεση μεταξύ της offline και της online ιδιωτικής μας ζωής; Η πρώτη (offline) είναι επιθυμητή και αναμενόμενη, ενώ η δεύτερη (online) έχει χαρακτηριστεί ως λάθος και μερικές φορές ακόμη και ως εγκληματική.
Ο διαχωρισμός της επιθυμίας για προστασία της ιδιωτικής μας ζωής από την επιθυμία μας να κάνουμε κάτι παράνομο είναι εκεί όπου αρχίζουν όλα. Πολύ συχνά αυτά τα δύο είναι συνυφασμένα σε μια γενική δήλωση ότι όλοι όσοι επιθυμούν προστασία της ιδιωτικής τους ζωής στο διαδίκτυο το κάνουν γιατί έχουν ανάγκη να κρύψουν τις φαύλες ενέργειες τους.
Υποστηρίζοντας ότι, μόνο οι εγκληματίες επιθυμούν την προστασίας της ιδιωτικής τους ζωής, είναι μια επικίνδυνη σκέψη, καθώς είναι ένα γεγονός που υποδηλώνει ότι είμαστε όλοι άξιοι καχυποψίας. Κοσκινίζουν τους αθώους για να βρουν τους ένοχους ή τους εν δυνάμει ένοχους, ένα διαδικτυακό γενικευμένο minority report που για να γίνει δεν πρέπει να υπάρχει online ιδιωτικότητα.
Στα δικαστήρια, είμαστε αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Online είναι ακριβώς το αντίθετο.
Τι αντιμετωπίζουμε;
Στο παρελθόν, η προστασία της ιδιωτικής ζωής ήταν ουσιαστικά εξασφαλισμένη, λόγω του ότι ήταν ακριβώς πόσο δύσκολο για τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου ή τους κυβερνητικούς οργανισμούς να παρακολουθούν τους ανθρώπους. Η παρακολούθηση του Αλ Καπόνε, για παράδειγμα, ήταν μια δουλειά για πολλούς ανθρώπους.
Σήμερα, οι κυβερνητικοί οργανισμοί μπορούν να τα κάνουν όλα με το πάτημα μερικών πλήκτρων.
Και εμείς το έχουμε κάνει και πολύ εύκολο για αυτούς.
Κάθε ένας από εμάς, τελικά, μεταφέρει μια συσκευή εντοπισμού στην τσέπη του, που κρατά το κλειδί για μερικές από τις πιο ευαίσθητες πληροφορίες μας. Το Xkeyscore και το PRISM είναι μόνο δύο από τα προγράμματα που γνωρίζουμε ότι ήταν για την συλλογή και την αποθήκευση αυτών των δεδομένων.
Δεδομένου ότι, έχουμε πλέον οδυνηρή επίγνωση του dirt box και του stingray δύο εργαλεία που χρησιμοποιούνται για μαζική συλλογή δεδομένων από κινητά τηλέφωνα που και τα δύο είναι διαθέσιμα -και συχνά χρησιμοποιούνται χωρίς ένταλμα- στις κατά τόπους υπηρεσίες επιβολής του νόμου.
Επιπλέον έχουμε τους πάροχους κινητής τηλεφωνίας που δίνουν τα αρχεία με τα δεδομένα θέσης των πελατών τους σε πραγματικό χρόνο, τις στρατιωτικοποιημένες αστυνομικές δυνάμεις με εξωπραγματικούς προϋπολογισμούς για σαρωτές πινακίδων κυκλοφορίας, την τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου, την παρακολούθηση από drones και μια τρελή ποσότητα επεξεργαστικής ισχύος για να την επεξεργασία των δεδομένων.
A, και στη συνέχεια, υπάρχει το ζήτημα της κυβέρνησης. Αν δεν το έχουμε κάνει αρκετά εύκολο ήδη, οι ηγέτες θέλουν τώρα οι tech γίγαντες όπως η Apple και η Google να αποδυναμώσουν την κρυπτογράφηση τους ή να παρέχουν κερκόπορτες για την εύκολη πρόσβαση από την κυβέρνηση στα δεδομένα τους.
Και από πάνω έχουμε και την παρακολούθηση από υπηρεσίες που δεν είναι της επιβολής του νόμου.
Ιστοσελίδες χρησιμοποιούν τα cookies ιχνηλάτισης για την παρακολούθηση της συμπεριφοράς για να αυξάνουν την πιθανότητα να αγοράσεις κάτι από τις προβαλλόμενες διαφημίσεις που είναι σχετικές με τα ενδιαφέροντά σου, και επίσης αποθηκεύουν τις τοποθεσίες σου, καθώς και άλλες πληροφορίες αναγνώρισης, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα είδος online δακτυλικών αποτυπωμάτων που θα είναι μοναδικά για σένα.
Το Facebook, η Apple και η Google συλλέγουν αρκετά δεδομένα για να κάνουν το κεφάλι σας να ζαλιστεί. Όπως λέει και η παλαιά παροιμία, “αν δεν πληρώνεις για το προϊόν, εσύ είσαι το προϊόν”. Σε αυτήν την περίπτωση, τα δεδομένα σας είναι το προϊόν και οι υπηρεσίες που χρησιμοποιείς καθημερινά συλλέγουν μια τεράστια ποσότητα από αυτά.
Κρατήσου γερά, ακόμα δεν έχουμε πλησιάσει καν προς το τέλος..
Από εκεί και πέρα, έχουμε ιστοσελίδες να κάνουν διαρροή προσωπικών πληροφοριών σε καταστάσεις που πιστεύουμε ότι είναι ιδιωτικές, όπως η Ashley Madison Έχουμε το Uber να διαρρέει πληροφορίες οδηγών έχουμε στόχους να χακάρονται για τα δεδομένα της πιστωτικής τους κάρτας και ακόμα έχουμε την VTech ουσιαστικά να παραδίδει την διεύθυνση του σπιτιού των παιδιών σας.
Σε έναν κόσμο που εκτιμά προφανώς την προστασία της ιδιωτικής ζωής, αλλά δυσπιστεί απέναντι σε όποιον επιθυμεί να την έχει, έχουμε αφήσει την άγνοια να μας καθοδηγεί αντί να επιδιώκουμε την αλήθεια στο τι ακριβώς παραδίδουμε για λόγους ευκολίας.
Και σχετικά με το “τίποτα να κρύψω”, άνθρωποι; Ο Edward Snowden το έχει πει καλύτερα από όλους:
“Το να υποστηρίζεις ότι δεν σε νοιάζει για το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή, γιατί δεν έχεις τίποτα να κρύψεις δεν είναι διαφορετικό από το λες ότι δεν νοιάζεσαι για την ελευθερία του λόγου, επειδή δεν έχεις τίποτα να πεις”
Πηγή: The next web, http://waves.pirateparty.gr, ID-on't renounce my freedom
