Συχνὰ ἀναγράφεται στὸν τύπο ἢ μεταδίδεται ἀπὸ τὴν τηλεόραση ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς, διότι δῆθεν οἱ πλουτοπαραγωγικὲς πηγὲς τοῦ πλανήτη μας ἐξαντλοῦνται. Δηλαδὴ ἐπαναφέρουν τὴ θεωρία τοῦ Ἄγ-γλου οἰκονομολόγου Θωμᾶ - Ροβέρτου Μάλθους (1766-1834), σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἶναι ἀναγκαῖος ὁ περιορισμὸς τῶν γεννήσεων σὲ ὁρισμένα ὅρια, ὥστε νὰ μπορέσει τὸ ἀνθρώπινο γένος νὰ ἐπιζήσει. Καὶ ὁ μὲν μαλθουσιανισμὸς ἔχει ἐπανειλημμένως ἀναιρεθεῖ καὶ καταπολεμηθεῖ, ἰδοὺ ὅμως καὶ μία πρόσφατη πληροφορία ποὺ ἀνατρέπει καὶ πάλι τὴ θεωρία τοῦ Μάλθους. Ἀνταπόκριση ἀπὸ τὴ Στοκχόλμη ἀναφέρει:
«Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες καὶ ὁρισμένες ἄλλες ἀνεπτυγμένες χῶρες πετοῦν σχεδὸν τὸ 1/3 τῶν τροφίμων τους κάθε χρόνο, σύμφωνα μὲ ἔκθεση, ἡ ὁποία ἀναφέρει ὅτι ἡ παγκόσμια παραγωγὴ εἶναι ὑπεραρκετὴ γιὰ νὰ θρέψει τὸν πληθυσμὸ τῆς γῆς. Ἡ ἔκθεση, ἀποτέλεσμα συνεργασίας τοῦ Ὀργανισμοῦ Τροφίμων καὶ Γεωργίας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν (FAO), τοῦ Διεθνοῦς Ἰνστιτούτου Διαχείρισης Ὑδάτων (IWMI) καὶ τοῦ Διεθνοῦς Ἰνστιτούτου Ὑδάτων τῆς Στοκχόλμης, ἀπευθύνει ἔκκληση γιὰ τὴ μείωση κατὰ 50% τῆς ποσότητας τῶν τροφίμων ποὺ σπαταλῶνται μετὰ τὴν παραγωγή τους μέχρι τὸ 2025. Ἡ ἔκθεση ἀναφέρει ὅτι στὶς ΗΠΑ πετιέται ἐτησίως μέχρι καὶ τὸ 30% τῶν τροφίμων, ἀξίας 48,3 δισ. δολαρίων, καὶ παρότι δὲν ἀναφέρει συγκεκριμένα στοιχεῖα γιὰ τὴν Εὐρώπη, ἐπισημαίνει ὅτι καὶ ἡ Γηραιὰ Ἤπειρος κινεῖται σὲ ἀνάλογα ἐπίπεδα» («Ἡ Καθημερινὴ» 28-3-2008).
Ἡ παγκόσμια παραγωγὴ λοιπὸν δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀρκετὴ ἀλλ’ «ὑπεραρκετὴ γιὰ νὰ θρέψει τὸν πληθυσμὸ τῆς γῆς». Τὰ τρόφιμα ὑπεραρκοῦν, ἀλλ’ ἡ δική μας ἐντελῶς ἀδικαιολόγητη σπατάλη εἶναι ἐκείνη ποὺ δημιουργεῖ τὸ πρόβλημα. Ὁ ἀγαθὸς Θεὸς μᾶς τὰ δίνει ὅλα ἄφθονα, πλούσια, ἀλλ’ ἡ ἀποστασία μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ τὰ πετᾶμε. Ὅμως ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων καὶ τὸν χορτασμὸ τῶν πεντακισχιλίων, τὴν οἰκονομία καὶ ὄχι τὴ σπατάλη, δίνοντας ἐντολὴ στοὺς μαθητές του νὰ μαζέψουν ὅ,τι περίσσεψε, ὥστε νὰ μὴ χαθεῖ τίποτε! (Ἰω. ς΄ 12). Διότι ὅταν ἱκανοποιοῦμε τὴν πείνα μας, πρέπει νὰ θυμόμαστε ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι συνάνθρωποί μας οἱ ὁποῖοι στεροῦνται καὶ πεινοῦν. Δὲν ἀποκλείεται δὲ κάποτε νὰ πεινάσουμε καὶ ἐμεῖς. Ὅ,τι εἶναι λοιπὸν χρήσιμο καὶ ἀναγκαῖο γιὰ τὴ συντήρησή μας δὲν πρέπει νὰ πετιέται ὡς ἄχρηστο. Ἡ σπατάλη δὲν δικαιολογεῖται μὲ τίποτε, ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς παρέχει ὑπεράφθονα τὰ δῶρα του. Μόνη δικαιολογία εἶναι ἡ φιλαυτία μας καὶ ἡ ἔλλειψη ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον.
