Κείμενο βασισμένο στο ποίημα του Gary Turk, Look up.

http://garyturk.com/portfolio-item/lookup/

Μετάφραση:

Έχω 422 φίλους, παρόλα αυτά αισθάνομαι μόνη,

Μιλώ με όλους τους κάθε μέρα,

όμως κανένας από αυτούς δεν με ξέρει πραγματικά.

Το πρόβλημα που έχω βρίσκεται ανάμεσα στα διαστήματα,

το να τους κοιτάξω στα μάτια ή να συναντήσω ένα όνομα από μια οθόνη.

Έκανα ένα βήμα πίσω και άνοιξα τα μάτια μου,

Κοίταξα τριγύρω και μετά συνειδητοποίησα

ότι αυτά τα μέσα που ονομάζουμε κοινωνικά,

δεν είναι τίποτα άλλο παρά

να ανοίγουμε τους υπολογιστές μας και να κλείνουμε τις πόρτες της ψυχής μας.

Όλη αυτή η τεχνολογία που έχουμε,

είναι απλώς μια ψευδαίσθηση φιλίας, συντροφικότητας,

μια ψεύτικη αίσθηση πως ανήκουμε κάπου,

αλλά όταν βγείς από αυτή τη συσκευή που σε εξαπατά,

ξυπνάς και βλέπεις έναν κόσμο σύγχυσης.

Ένα κόσμο στον οποίο είμαστε σκλάβοι στην τεχνολογία που κατέχουμε,

όπου οι πληροφορίες μας πωλούνται από κάποιον πλούσιο άπληστο παλιάνθρωπο.

Ένα κόσμος με εγωιστικό ενδιαφέρον,

αυτοπροβολή, αυτοπροώθηση, όπου μοιραζόμαστε όλα τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μας,

 αλλά αφήνουμε έξω τα συναισθήματά μας.

Είμαστε πολύ χαρούμενοι για μια εμπειρία που μοιραζόμαστε, αλλά έχει αυτή καμμιά αξία αν δεν είναι κανείς εκεί;

Να είσαι εκεί για τους φίλους σου, και θα είναι και αυτοί εκεί επίσης, αλλά κανείς δεν θα είναι στη πραγματικότητα,

εάν ένα μήνυμα τους προσκαλέσει όλους.

Περιγράφουμε και ενθουσιαζόμαστε,

ψάχνουμε την καλοσύνη, υποκρινόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε την κοινωνική μας απομόνωση.

Βάζουμε τα λόγια μας σε σειρά,

έως ότου η ζωή μας μια μέρα λυγίσει, δεν γνωρίζουμε καν αν κάποιος μας ακούει.

Το να είστε μόνος δεν είναι το πρόβλημα, επιτρέψτε μου απλά να σας το εξηγήσω,

ότι αν διαβάσετε ένα βιβλίο, ζωγραφίζετε μια εικόνα ή κάνετε λίγη άσκηση,

 είστε παραγωγικοί και παρόντες, καθόλου παραγκωνισμένοι και έρημοι,

είστε έξυπνοι και προσεκτικοί και χρησιμοποιείτε το χρόνο σας πολύ σωστά.

Έτσι όταν είστε μέσα στο κόσμο, και αρχίζετε να αισθάνεστε μόνοι, βάλτε τα χέρια σας πίσω από το κεφάλι σας

και κρατηθείτε μακριά από το τηλέφωνο.

Δεν χρειάζεται να κοιτάζετε το μενού σας ή τη λίστα επαφών σας, απλά μιλείστε μεταξύ σας και μάθετε να συνυπάρχετε.

Δεν μπορώ να αντέξω να ακούω τη σιωπή, μέσα σε ένα πολυσύχναστο τρένο, όταν κανείς δεν θέλει να μιλήσει γιατί φοβάται να μη φανεί τρελός.

Έχουμε γίνει αντικοινωνικοί, δεν μας ικανοποιεί πια να σχετιστούμε μεταξύ μας και να κοιτάξουμε τα μάτια του άλλου.

Είμαστε περιτριγυρισμένοι από παιδιά, που από τη στιγμή που γεννήθηκαν, μάς βλέπουν να ζούμε σαν τα ρομπότ, και πιστεύουν ότι αυτό είναι το φυσιολογικό.

Είναι πολύ απίθανο να γίνετε κάποτε ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αφού δεν μπορείτε να διασκεδάσετε ένα παιδί χωρίς να χρησιμοποιήσετε ένα iPad.

Όταν ήμουν παιδί, δεν βρισκόμουν ποτέ στο σπίτι,

ήμουν έξω με τους φίλους μου, στα ποδήλατά μας και περιπλανιόμασταν. Είχαμε τρύπες στα παπούτσια μας και πληγές στα γόνατά μας. Θα χτίζαμε το δικό μας καταφύγιο, ψηλά στα δέντρα.

Τώρα τα πάρκα είναι τόσο ήσυχα, με διαπερνά ρίγος να μην βλέπω έξω παιδιά και οι κούνιες να κρέμονται άδειες.

Δεν υπάρχει το σχοινάκι και το λάστιχο, ούτε κατηχητικό και καμπάνα εκκλησίας, είμαστε μια γενιά ανώριμων, με έξυπνα τηλέφωνα και ανόητους ανθρώπους.

Γι’ αυτό σηκώστε το κεφάλι από το τηλέφωνό σας, κλείστε την οθόνη, συμμαζέψτε τα πράγματά σας, και επωφεληθείτε από τη σημερινή μέρα.

Μόνο η πραγματική σχέση είναι αυτή που όταν υπάρχει, σας δείχνει τη διαφορά που έχει το να είστε εκεί παρών.

Να είστε εκεί τη στιγμή, που εκείνος σας κοιτάζει και που θα τη θυμάστε για πάντα, όταν αυτή η αγάπη περάσει.

Τη στιγμή που κρατάτε για πρώτη φορά το χέρι του, ή τον φιλάτε για πρώτη φορά, τη στιγμή που διαφωνείτε, αλλά αγαπάτε ακόμη το κάθε τι πάνω του.

Η στιγμή που δεν χρειάζεται να μιλάτε ώρες, για αυτά που μόλις κάνατε, γιατί θέλετε να μοιραστείτε τη στιγμή, μόνο με εκείνον.

Η ώρα που πουλάτε τον υπολογιστή σας, ώστε να μπορείτε να αγοράσετε ένα δαχτυλίδι, για το κορίτσι των ονείρων σας, που είναι τώρα η μόνη για εσάς πραγματικότητα.

Η στιγμή που αποφασίζετε να ξεκινήσετε μια οικογένεια, και η χαρά να κρατάτε το μικρό σας κοριτσάκι και να ερωτεύεστε ξανά.

...................................................................................................................................................

Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη ποτέ, ποτέ δεν είχατε τίποτα από αυτά,.

 Όταν είσαι τόσο απασχολημένος να κοιτάζεις προς τα κάτω, δεν βλέπεις τις ευκαιρίες που χάνεις.

Γι’ αυτό κοιτάξτε πιο ψηλά από το τηλέφωνό σας, σβήστε τις οθόνες, έχουμε πεπερασμένο χρόνο ζωής, έναν συγκεκριμένο αριθμό ημερών.

Γιατί να σπαταλούμε το χρόνο να μπαίνουμε στο διαδίκτυο; Όταν θα φτάσουμε στο τέλος, τίποτα δεν θα είναι χειρότερο από το ότι θα έχουμε μετανιώσει.

Είμαι και εγώ ένοχη, γιατί είμαι κομμάτι αυτής της μηχανής, αυτού του ψηφιακού κόσμου, που όλοι ακουγόμαστε αλλά δεν κοιταζόμαστε.

Όπου πληκτρολογούμε αλλά δεν μιλάμε, όπου διαβάζουμε καθώς συζητάμε, όπου περνάμε ώρες μαζί, χωρίς να έχουμε επαφή με τα μάτια.

Μην ενδώσετε σε μια ζωή που ακολουθεί την ψευδαίσθηση, δώστε στους ανθρώπους την αγάπη σας, μην τους δίνετε τα like σας. Αποσυνδεθείτε από την ανάγκη να ακουστείτε και να γίνετε κάποιοι.

Βγείτε έξω στον κόσμο, αφήστε πίσω τις άσχημες σκέψεις.

Πάρτε το βλέμμα από το τηλέφωνό σας, κλείστε την οθόνη,

Σταματήστε να παρακολουθείτε αυτό το βίντεο,

Ζήστε τη ζωή με τον αληθινό της τρόπο.

 

Πηγές:

https://www.youtube.com/watch?v=6yuNKEO87mY

http://garyturk.com/portfolio-item/lookup/

 

Πηγή: Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά