Κάνει εντύπωση η συχνή αναφορά των Τηλεοπτικών και Ραδιοφωνικών διαύλων στην Πίστη, στην Εκκλησία και στα Άγια Πρόσωπα. Δεν αναφερόμαστε αυτή τη στιγμή σε απλές, συνήθεις επικλήσεις και αναφωνήσεις, όπως, «δόξα τω Θεώ», «Έλα Χριστέ και Παναγιά», «Έλεος», «Χριστός και Απόστολος», «Μα τω Θεώ»…Επίσης δεν μιλάμε για την παραφθορά, την κακοποίηση λέξεων, εννοιών και ρημάτων της Αγ. Γραφής, την παρερμηνεία τους, λόγω αγνοίας και αβελτηρίας. Ούτε πάλι κάνουμε λόγο για τις αταίριαστες σε χριστιανούς και ανθρώπους λεκτικές ή και συναισθηματικές υπερβολές, «είσαι θεός, θεά», «άγιος»! κλπ.
Εκείνο το οποίο κάνει αλγεινή εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία κάποιοι δημοσιογράφοι, κάλαμοι και μικρόφωνα, έχουν άποψη για όλα, τοποθετούνται επί παντός θέματος, δεν αρκούνται μόνο σε διαπιστωμένες και εξακριβωμένες ειδήσεις, αλλά σχολιάζουν και κρίνουν με εμπάθεια και προκατάληψη την Εκκλησία, την πίστη, το τελετουργικό, τους χριστιανούς, το Ευαγγέλιο. Ειρωνεύονται και «παίζουν» με τα Άγια. Καταφέρονται κατά της Μητέρας Εκκλησίας που είναι η Μεγάλη Μάνα και Τροφός του Έθνους μας, η Κιβωτός της Σωτηρίας.
Η Εκκλησία φταίει. Η Εκκλησία δεν κάνει τίποτε. Έχει περιουσία, γιατί δεν την εκποιεί; Πού είναι η Εκκλησία; Αν ήθελε η Εκκλησία… Γιατί αντιδρά η Εκκλησία; Έχει κάνει εγκλήματα η Εκκλησία. Κατάστρεψε τον αρχαίο πολιτισμό η Εκκλησία. Ο μεσαίωνας της Εκκλησίας. Είναι σκοταδιστική και οπισθοδρομική η Εκκλησία. Πρέπει να εκσυγχρονισθεί η Εκκλησία. Έχει μείνει πίσω η Εκκλησία. Που ήταν στη Χούντα η Εκκλησία; Αυτά είναι λίγα από τα πολλά που λέγονται κατά της Εκκλησίας. Μιλούν για εγκλήματα της Εκκλησίας, για σταυροφορίες. Μάλιστα απαξιώνουν την Ορθόδοξη Εκκλησία μιλώντας για σκάνδαλα και συγκρίνοντάς την με τις ομολογίες και θρησκευτικές κοινότητες της Δύσεως.
Αλήθεια πως αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν τέτοια αισθήματα για την Εκκλησία τους; Για τη Μάνα τους; Είναι βαπτισμένοι. Είμαστε βαπτισμένοι οι περισσότεροι στην Ελλάδα. Έχουν βαπτίσει τα παιδιά τους… Πηγαίνουν στο Άγιο Όρος ή έχουν κάποια σχέση με Ιερείς και Καλογέρους, έχουν προϊστορία στα δρώμενα της Εκκλησίας… Τους έχει κάνει και θαύματα ο Θεός στη ζωή τους… Γιατί κάνουν τόσο απερίσκεπτα αυτό το άχαρο έργο της κατακρίσεως και ιεροκατηγορίας και αυτοϊδεάζονται δηλητηριάζοντας δυστυχώς και τις ψυχές των αστηρίκτων; Είναι δυνατόν να φταίει για όλα η Εκκλησία στην Ελλάδα;
Πρωτίστως πρέπει να πούμε ότι στο μυαλό τους λέγοντας Εκκλησία έχουν μια ακαθόριστη και συγκεχυμένη ιδέα περί Εκκλησίας. Τι είναι η Εκκλησία; Είναι κάτι το άϋλο που πλανιέται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων; Είναι ένα μικρό σύνολο 80 Μητροπολιτών; Είναι οι οικογενειάρχες κληρικοί ή οι άγαμοι μοναχοί; Είναι όλοι αυτοί μαζί με τους πεθαμένους; Η επίσημη Εκκλησία, λένε. Μα δεν υφίσταται επίσημη και ανεπίσημη Εκκλησία. Όλοι είμαστε Εκκλησία: κλήρος και λαός. Μέμφονται λοιπόν τους εαυτούς τους; Κι όταν κατηγορούν την Εκκλησία πρέπει να ξέρουν ότι Εκκλησία είναι μόνο η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική των Ορθοδόξων Εκκλησία, όλες οι άλλες λεγόμενες είναι αιρέσεις και θρησκευτικές κοινότητες.
Για όλες τις κατηγορίες οι οποίες εκτοξεύονται «ελαφρά τη καρδία» υπάρχουν από παλιά διατυπωμένες, αποστομωτικές και χιλιοειπωμένες απαντήσεις. Ένα μόνο να καταθέσουμε στη συνάφεια αυτή, το πιο συχνά αναφερόμενο, σχετικά με την περιουσία της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία λοιπόν δεν έχει περιουσία. Την έδωσε όλη στο κράτος εδώ και χρόνια για τους πρόσφυγες, για τους ακτήμονες, για πλημμυροπαθείς και σεισμοπαθείς, για Νοσοκομεία και ευαγή ιδρύματα. Της έμεινε μόνο ένα 4% το οποίο είναι δεσμευμένο από το κράτος και γι΄ αυτό αναξιοποίητο. Δηλαδή δεν έχει η Εκκλησία κάπου μαζεμένη ακίνητη περιουσία που να κάθεται ανεκμετάλλευτη. Δεν έχει η Εκκλησία κάπου καταθέσεις και ράβδους χρυσού αναξιοποίητους. για να καλοπερνάνε μόνο οι ευνοούμενοι της Ιεραρχίας. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Για όλα όμως έχουν δοθεί επαρκέστατες, ιστορικές και κοινωνικές απαντήσεις.
Εκείνο που παραξενεύει περισσότερο είναι ότι οι εν λόγω κύριοι καταφέρονται μόνο εναντίον της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας, τη στιγμή που η Εκκλησία κράτησε την ελληνική κοινωνία με την φιλανθρωπία της στα 7 χρόνια των Μνημονίων. Από την άλλη μεριά σπάνια μιλάνε για την παπική αίρεση ή τις προτεσταντικές παραφυάδες. Το Ισλάμ ή τον Ιουδαϊσμό δεν τα πιάνουν καθόλου στο στόμα τους, άλλοτε από φόβο και άλλοτε από πολιτικό κόστος.
Δηλαδή το να είναι κάποιος ολίγον αντιεκκλησιαστικός και δήθεν αναθεωρητικός και κάμποσο επικριτικός – άνευ λόγου και αιτίας προφανώς – και να βγάζει προς τα έξω ένα άθρησκο λόγο και μια ρητορική ελέγχου των υποτιθεμένων κακώς εχόντων, να κάνει δήθεν διαλογισμό και γιόγκα, αυτό «πουλάει» σήμερα.
Είναι όμως άδικο. Είναι και δημοσιογραφικά επιπόλαιο. Βλάπτει και την ενημέρωση και την πνευματική υγεία των αγνοούντων και των νέων…
Ασφαλώς και δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι μαχητικά άθεοι ούτε διακατέχονται από αντιεκκλησιαστικό μένος… Κάτι σαν τηλεοπτική μόδα φαίνεται όλο αυτό, κάτι σαν ευρωπαϊκή σφήνα, σαν μια επιδημία, πιθανώς να υπάρχει και κάποια μυστική διευθυντική οδηγία ή τάση σε συγκεκριμένα κανάλια, μπορεί επίσης να αναδύεται μια κομματική γραμμή πίσω από την πολεμική κατά της Εκκλησίας. Σίγουρα υπάρχει και το μίσος της Διεθνούς των ασεβών κατά της ποίμνης του Χριστού και η εμπάθεια από τον σιωνιστικό υπόκοσμο του Χόλυγουντ προς τη Χριστιανική Εκκλησία…
Ασχέτως όμως όλων αυτών των ενδεχομένων, πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Διότι πέραν της θέσεώς μας και του ατομικού συμφέροντός μας έχουμε ευθύνη, συνείδηση, είμαστε και ψυχές. Το άδικο δεν ευλογείται. Ούτε η αχαριστία είναι εξυπνάδα και δημοσιογραφική επιτυχία και τηλεθέαση. Να δαγκώνει κάποιος το χέρι που τον ευλογεί και μάλιστα το χέρι που έσωζε, σώζει και θα σώζει κόσμο και κοσμάκη σε δύσκολους καιρούς, είναι και ασέβεια. Μπορεί κάποιος να μη θέλει νάναι χριστιανός ή πιστός, οφείλει όμως νάναι δίκαιος και αντικειμενικός σε μια κοινωνία δημοκρατίας και πληροφορίας. Όλα κάποια στιγμή θα μπούνε στη θέση τους. Κάποια στιγμή η αλήθεια θα λάμψει.
