Ανθρώπινα δικαιώματα και θρησκευτική ελευθερία ή μια ιστορία με πολλές παρεξηγήσεις!
του κ. Κων/νου Παπαχριστοδούλου
Προέδρου του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.
από το περιοδικό «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» τεύχος 42

Το 1993 η Ε΄ «Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας» κατάρτιζε και δημοσίευε κατάλογο με 129 ασυμβίβαστες προς την Ορθόδοξη πίστη, ομάδες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Το ίδιο επανέλαβε και η Ζ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη το 1995 με 422 ομάδες. Τέτοιοι κατάλογοι έχουν συνταχθεί σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπως από το Κοινοβούλιο του Βελγίου, την Γαλλική Εθνοσυνέλευση, το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Γαλλίας τελευταία, κ. ά.
Έγινε έκτοτε έκδηλη η αντίδραση και η πολεμική εναντίον της Εκκλησίας, όχι μόνον από τους άμεσα θιγομένους αλλά και από πολλούς όψιμους «προοδευτικούς» κύκλους. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διώκονται όσοι δεν είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μία προσεκτική όμως ανάγνωση στην εισαγωγική έκθεση του περίφημου αυτού καταλόγου, αποδεικνύει ότι η σύνταξή του αποτελεί σαφώς την έκφραση αγωνίας της ποιμένουσας Εκκλησίας για τους κινδύνους που εγκυμονούν στους πιστούς οι παραπλανητικές και, εν πολλοίς, ξένες προς την Ορθόδοξη πίστη, διδασκαλίες των ομάδων αυτών. Υπογραμμίζεται εκεί, ακόμη, ότι «δεν εκφράζει ουδεμία κοινωνική ή άλλη μείωση των μελών τους· δεν υποδηλώνει μισαλλοδοξία ή διάκριση», αλλά αποβλέπει στην ενημέρωση κάθε πολίτη, «ώστε η επιλογή του να είναι συνειδητή και ελεύθερη».

Η κατάρτιση ενός καταλόγου για την ενημέρωση του Ορθοδόξου Πληρώματος κατέστη αναγκαία, καθόσον αποτελεί πάγια τακτική των παραθρησκευτικών ομάδων να εμφανίζονται με ποικίλα προσωπεία (φιλοσοφικά, μεταφυσικά, επιστημονικά, εναλλακτικής ιατρικής κ. ά.) ακόμη και Ορθόδοξα, προκειμένου να παγιδεύουν με ευκολία τους μελλοντικούς πιστούς τους. Μερικοί μάλιστα δεν διστάζουν να διδάσκουν ότι μπορεί κάποιος να είναι χριστιανός Ορθόδοξος και ταυτόχρονα να εξασκεί και τις πρακτικές εντός της οργάνωσης. Φαίνεται έτσι, πολύ φυσικό να εκκλησιάζεται κανείς, να κοινωνεί και ταυτόχρονα να πιστεύει στη μετενσάρκωση ή να κάνει διαλογισμό, διδασκαλίες και πρακτικές απολύτως ξένες προς την Ορθοδοξία.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ποιος λοιπόν θα είχε το δικαίωμα να μιλήσει γι’ αυτήν την αντινομία, εκτός από την Εκκλησία; Μήπως η Εκκλησία από τους πρώτους αιώνες της ύπαρξής της δεν οριοθετούσε την πίστη απέναντι σε κάθε είδους παρέκκλιση; Και ποιος είναι ο μόνος αρμόδιος να πει τι είναι Ορθόδοξο και τι όχι, παρά μόνον η Εκκλησία; Μπορεί λοιπόν και πρέπει η Εκκλησία από ποιμαντική ανάγκη να προφυλάξει τουλάχιστον τα δικά της μέλη από την πλάνη και αυτό μόνο έκανε καταρτίζοντας ένα κατάλογο με ομάδες, οι διδασκαλίες των οποίων, όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη πίστη αλλά, εν πολλοίς, την αναιρούν.

Αποτελεί επίσης δικαίωμα της Εκκλησίας να διατηρεί ειδική Γραμματεία που να ασχολείται, να ερευνά και να αποφαίνεται για το Ορθόδοξο ή μη των διδασκαλιών μιας τέτοιας ομάδας και να εισηγείται ανάλογα στο ανώτατο διοικητικό όργανό της την Ιερά Σύνοδο. Βεβαίως, σύμφωνα με την πρακτική άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, θα έπρεπε να έχουν συσταθεί και Κρατικές αρμόδιες Αρχές, που να ασχολούνται με τον κοινωνικό χαρακτήρα του προβλήματος (βλέπε Γαλλία, Γερμανία κ.λ.π.).

Η μόνιμη επωδός των ομάδων αυτών είναι ότι καταπατούνται δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα για θρησκευτική ελευθερία από πλευράς οιουδήποτε τολμά να ασκεί κριτική στις δραστηριότητες και τις πρακτικές τους. Έτσι καταφεύγουν πολλές φορές στα όργανα της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης, προκειμένου να καταπνίξουν κάθε φωνή που θα αμφισβητούσε την αυθεντία τους. Θα ήταν όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρον να γίνουν γνωστά στην κοινή γνώμη ο τρόπος, η μεθοδολογία, οι πρακτικές και οι διδασκαλίες που χρησιμοποιούν οι ομάδες αυτές για να δημιουργήσουν απόλυτα εξαρτημένους ανθρώπους, όπου ακόμα και η σκέψη εξουδετερώνεται, ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει βλαπτικά για το συμφέρον της οργάνωσης.

Οι μαρτυρίες είναι πολλές κυρίως από θύματα που εγκαταλείπουν τις ομάδες αυτές αρκεί όμως και μια απλή ανάγνωση των κειμένων που διδάσκονται σ΄ αυτές ώστε να πεισθεί κανείς για του λόγου το αληθές. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να κατηγορείται η Εκκλησία για καταπάτηση της θρησκευτικής ελευθερίας όταν αποδεικνύεται και μέσα από πλήθος δικαστικών αποφάσεων, ότι αυτοί που κυρίως καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξαφανίζουν κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι οι ομάδες αυτές;

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις δόθηκε μετά τη δημοσίευση στον ημερήσιο Τύπο, ενός Δελτίου Τύπου από το Ελληνικό παράρτημα της Διεθνούς Αμνηστίας με τίτλο: «Ελλάδα: Η δίκη του Καθηγητή Τάκι Αλεξίου».
Για κάποιον που γνωρίζει πρόσωπα και γεγονότα, είναι σαφές ότι το εν λόγω Δελτίο Τύπου παραπλανά την κοινή γνώμη. Μήπως άραγε το Δελτίο Τύπου είναι κατευθυνόμενο και από τον ίδιο τον κ. Αλεξίου; Μέσα από το Δελτίο γίνεται προσπάθεια να φανεί ότι διώκονται οι ιδέες και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του κ. Αλεξίου (σεΐχη και Δερβίση του τάγματος των Mevlevi) και κατ’ επέκταση το έργο και η φιλοσοφία του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρούμι. Εγκαλείται δε η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων γιατί καταγράφει σε κατάλογο ως ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη πίστη την «Επιτροπή Ρούμι Ελλάδος». Εδώ θα πρέπει να ακουστούν μερικές αλήθειες προκειμένου νά μπουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση:

1) Η Εκκλησία ποτέ δεν εδίωξε πρόσωπα γιατί είχαν άλλου είδους θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις. Ιδιαίτερα ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, στις χιλιάδες των σελίδων που έγραψε, ποτέ δεν αναφέρθηκε υποτιμητικά για κανένα πρόσωπο. Η κριτική ήταν πάντα για το περιεχόμενο των διδασκαλιών και για τις μεθοδεύσεις που οδηγούσαν ανθρώπους στην εξάρτηση και την εξαφάνιση της κριτικής σκέψης.

2) Δεν θα μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε ίσως το λογοτεχνικό ύψος των έργων του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρούμι. Γι’ αυτό υπάρχουν άλλοι ειδικοί. Σημασία έχει όμως ποιες θρησκευτικής τάξεως αλήθειες προκύπτουν από τα έργα του, αν αυτές συμβιβάζονται με την Ορθόδοξη πίστη και τέλος με ποιο τρόπο γίνεται χρήση τους από τους λεγόμενους «Δασκάλους». Σημειώνουμε δε ότι ακόμα και τα ιερότερα κείμενα, όπως αυτά της Αγίας Γραφής με την «κατάλληλη ερμηνεία», δηλαδή την παρερμηνεία, μπορεί να οδηγήσουν ανθρώπους στην εξάρτηση, την χειραγώγηση, την τρέλα, ακόμα και στο θάνατο.

πηγή: http://www.egolpio.com/APOLOGITIKA/antrwpina_dikaiomata.htm