Νίκος Παπαγεώργης
Aς παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα που έχουν ξεχαστεί από πολλούς αφελείς κυβερνώντες και από πολλούς ημιμαθείς ”νεοέλληνες” καθηγητές.
Προοίμιο του Συντάγματος της Επιδαύρου – 1 Ιανουαρίου 1822.
ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ
Το ελληνικόν έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν. Εν Επιδαύρω την α’ Ιανουαρίου έτει, αωκβ’ και α’ της Ανεξαρτησίας. (Κείμενα Συνταγματικής Ιστορίας Α. Παντελή, Σ. Κουτσουμπίνα, Τρ. Γεροζήση εκδ. Σάκκουλα 1993)
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ
«Απόγονοι του σοφού και φιλανθρώπου Έθνους των Ελλήνων…….. ήτον αδύνατον πλέον να υποφέρωμεν μέχρι αναλγησίας και ευηθείας την σκληράν του Οθωμανικού Κράτους μάστιγα, ήτις ήδη τέσσαρας περίπου αιώνας επάταξε τας κεφαλάς ημών……μετά μακράν δουλείαν ηναγκάσθημεν τέλος πάντων να λάβωμεν τα όπλα είς χείρας, και να εκδικήσωμεν εαυτούς, και την Πατρίδα ημών, από μίαν ταύτην φρίκην, και ως προς την αρχήν αυτής άδικον τυραννίαν, ήτις ουδεμίαν άλλην είχεν ομοίαν………».
«….Ο κατά των Τούρκων πόλεμος ημών……. είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος Ιερός, Πόλεμος του οποίου η μόνη αιτία είναι η ανάκτησις των δικαίων της προσωπικής ημών ελευθερίας, της ελευθερίας, και της τιμής, τα οποία, ενώ την σήμερον όλοι οι ευνομούμενοι και γειτονικοί λαοί της Ευρώπης τα χαίρουσιν, από ημάς μόνον η σκληρά και απαραδειγμάτιστος των Οθωμανών τυραννία επροσπάθησε με βίαν ν’ αφαιρέσει και εντός του στήθους ημών να τα πνίξη……….καταδικασμένοι εις αιώνιον δουλείαν να έρπωμεν ως κτήνη …….. εις την άλογον θέλησιν ενός απηνούς τυράννου, όστις ληστρικώς και άνευ τινός συνθήκης ήλθε μακρόθεν να μας καθυποτάξει…..».
«….Δέκα μήνες ήδη παρήλθον αφού ηρχίσαμεν να τρέχωμεν τούτο το στάδιον του Εθνικού πολέμου. Ο ύψιστος Θεός μας εβοήθησε, και τοι όχι ικανά προπαρασκευασμένους, εις το τοιούτον μέγα τωόντι επιχείρημα…….»
Θα μπορούσα να παραθέσω αποσπάσματα από άλλους Έλληνες συγγραφείς, όπως για το «όμαιμον και ομόδοξον» του Ηροδότου, ή το ” H δ’ Ελλάς ούπω πολλά συνενηνεγμένη Ρωμαίοις, ει μη φύσει τε χρηστός ήν ο άρχων… ούκ αν ούτως ραδίως αντί των συνήθων αλλόφυλον αρχήν ηγάπησε” του Πλουτάρχου στον Βίο του Φλαμινίνου (που δείχνει πως αυτός ο ρωμαίος στρατηγός έκανε τον καλό στους Έλληνες, προκειμένου αυτοί να “αγαπήσουν”, όπως γράφει, την αλλόφυλον διοίκησην των Ρωμαίων). Ή ακόμα θα μπορούσα να αναφέρω και το «Έλληνες εσμέν» του φιλοσόφου Πλήθωνα Γεμιστού στις επιστολές του στον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο, προκειμένου να γίνει κατανοητή η σύνδεση της έννοιας του Έθνους με την κοινή καταγωγή των Ελλήνων, την Πατρίδα και την έννοια της ελευθερίας.
Επέλεξα όμως αυτό το κείμενο, γιατί είναι πρόσφατο (σε σχέση με τα άλλα κείμενα), ώστε να μην μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει «αρχαίο» – αναχρονιστικό, αλλά κυρίως γιατί δεν εκφράζει προσωπική άποψη κάποιου μεμονωμένου συγγραφέα, αλλά τις απόψεις και την ψυχή όλων των επαναστατημένων Ελλήνων, πριν από μόλις 188 χρόνια.
Μέσα στις λίγες αυτές γραμμές του πρώτου επίσημου εγγράφου κειμένου των ελεύθερων Ελλήνων, αποδεικνύονται τα εξής:
Α) Οι Έλληνες αποτελούν σύνολο ανθρώπων με κοινή καταγωγή (απόγονοι του Έθνους των Ελλήνων όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται) και κοινή πολιτισμική παράδοση και όχι ένα μπουλούκι (μια εθνική ομάδα…) κατοίκων στην Νότια Βαλκανική, που έτυχε να μιλάνε ελληνικά, να διαβάζουν Όμηρο και να χορεύουν συρτάκι.
Στο βιβλίο της ιστορίας της Γ Λυκείου «Θέματα Νεότερης και σύγχρονης ιστορίας από τις πηγές», στο κεφάλαιο για τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό διαβάζουμε για την ανασυγκρότηση της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη τον 17ο αιώνα από τον Πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρη (σ.σ. για τους δικηγόρους: από αυτόν ονομάστηκε έτσι η γνωστή μας οδός Λουκάρεως) και τον Αθηναίο φιλόσοφο Θεόφιλο Κορυδαλέα. Δεν την ονόμασαν «Μεγάλη των Ανθρώπων Σχολή»…
Στην σελίδα 52 του ίδιου βιβλίου διαβάζουμε: «..πρακτικά το δρόμο προς το νέο Ελληνικό Διαφωτισμό άνοιξε ο καλόγερος Κοσμάς ο Αιτωλός. Με τις μεγάλες του περιοδείες μεταξύ 1759 – 1779 στη Θράκη, στη Δυτική Στερεά, στη Δυτική Μακεδονία, στην Ήπειρο, στην Αλβανία και στα Επτάνησα προσπάθησε να φέρει την αγάπη και τη συνοχή ανάμεσα στους χριστιανικούς πληθυσμούς. Σκοπός του κηρύγματός του ήταν ο φωτισμός του Γένους και μέσο για την πραγματοποίηση η ίδρυση σχολείων…». Βλέπουμε δηλαδή σαφέστατα την συμβολή της Εκκλησίας (κυρίως σε επίπεδο απλού κλήρου) στον διαφωτισμό του Γένους αλλά και τι σημασία είχε η παιδεία στην διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων (του γένους όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται), θέτοντας τις βάσεις για την επανάσταση.
Όπως επίσης βλέπουμε και το ότι με το θάψιμο της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων νέων, που επιχειρείται σήμερα στο εκπαιδευτικό σύστημα με τα πολυπολιτισμικά προγράμματα, αντί για επαναστάτες εκκολάπτονται παθητικοί και υπάκουοι νεοραγιάδες.
Β) Η επανάσταση του 1821 ήταν ένας εθνικός ξεσηκωμός για απελευθέρωση από τους αλλόφυλους δυνάστες και όχι ταξική πάλη των φτωχών κατά των πλουσίων όπως ισχυρίζονται πολλοί. Ο ένας Έλληνας έβλεπε τον άλλο σαν αδελφό και όχι απλά σαν άνθρωπο. Γι’ αυτό και θυσιάζονταν γι’ αυτόν, αντί να γλιτώσει τον εαυτό του προσκυνώντας τους πασάδες.
Οι φράσεις «φρικώδη οθωμανική δυναστεία», «σκληρά του Οθωμανικού κράτους μάστιγα», «καταδικασμένοι εις αιώνιον δουλείαν να έρπωμεν ως κτήνη», όπως εκφράζεται από ένα επίσημο κείμενο όλων των επαναστατημένων Ελλήνων όπως το παραπάνω, δίνουν με λίγα λόγια την φρίκη που πέρασαν οι Έλληνες για αιώνες και αναιρούν μερικούς καθηγητές που μιλούν για «Οθωμανική Διοίκηση η οποία εκτός από αρνητικά είχε και θετικά στοιχεία»…!
Πρέπει επί τέλους να συνειδητοποιήσουμε το τι γίνεται. Ότι δηλαδή επιχειρείται η διάλυση της εθνικής συνοχής και της ιστορικής μνήμης της κοινωνίας μας, ώστε από ένα συμπαγές εθνικό σύνολο (το οποίο ξέρει αλλά και μπορεί ως σύνολο να αντιστέκεται) να μετατραπούμε σε παθητικά μεμονωμένα άτομα με χλιαρές αντιδράσεις στην επικείμενη αφαίρεση εδαφών που σχεδιάζεται (πχ. επεκτατικές βλέψεις των Σκοπιανών και αυτών που είναι από πίσω τους για την Μακεδονία κτλ.).
Και δεν μιλάμε μόνο για τον «περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας για χάρη της αόριστης έννοιας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» που είπε η κ. Μπενάκη στον Κ. Παπούλια. Ήδη την ώρα που εμείς επιχειρούμε πολυπολιτισμική και «ψυχολογική» προσέγγιση της ελληνικής ιστορίας στα σύγχρονα πολυπολιτισμικά ελληνικά σχολεία, οι Τούρκοι από μικρή ηλικία διδάσκονται στα επίσημα σχολεία τους πως οι Έλληνες επαναστάτησαν γιατί ήταν καλομαθημένοι και ήθελαν να περνούν καλά εις βάρος των άλλων και θα έρθει η ώρα που θα επιστρέψουν στην μαμά Τουρκία που είναι ο φυσικός αφέντης τους…!!
Γ) Ο ρόλος της πίστης στον Τριαδικό Θεό ήταν καταλυτικός στην ελπίδα και την εμψύχωση του επαναστατημένου Γένους, σε σημείο που να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την απελευθέρωση.
Και αυτό δεν φαίνεται μόνο από τα αναθήματα του Κολοκοτρώνη στην Παναγία της Τήνου, του Καραϊσκάκη στην Παναγία την Προυσσιώτισσα κτλ, δηλαδή την εμψύχωση των ηρώων που απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Φαίνεται και από το ότι όλοι οι επαναστατημένοι Έλληνες πίστευαν και ένοιωθαν ότι ο ίδιος ο Χριστός και η Παναγία (και όχι κάποια αόριστη Δύναμη) τους υποστήριζαν στον δίκαιο αγώνα τους.
Γι’ αυτό και στο προοίμιο του Συντάγματος της Επιδαύρου του 1822 αναφέρεται επιγραμματικά « ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ », ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την βοήθεια του Τριαδικού Θεού στην τελική απελευθέρωση.
Αυτή λοιπόν η ευγνωμοσύνη είναι η αιτία της άμεσης σύνδεσης Εκκλησίας και Κράτους : είναι η πεποίθηση ότι την ύπαρξή μας ως κράτος την οφείλουμε εκτός από τον αγώνα των Ελλήνων ηρώων και στον Τριαδικό Θεό που έβαλε το χέρι του στην απελευθέρωσή μας.
Πεποίθηση η οποία αποτυπώνεται στον σταυρό που έχει η ελληνική σημαία αλλά και σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα μέχρι και το τελευταίο που έχουμε: Σύνταγμα 2001 –Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος–, άρθρο 3: επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτή η αναφορά είναι η υπογραφή του Τριαδικού Θεού στην άτυπη σύμβαση με τους Έλληνες για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την φρίκη του Οθωμανικού Ζυγού που προαναφέραμε.
Όσοι αμφιβάλουν, ας ρωτήσουν τον Κολοκοτρώνη γιατί έκανε αφιερώματα στην Παναγία της Τήνου, καθώς και να τους εξηγήσει το όραμά του ότι «Ο Θεός υπέγραψε για την ελευθερία της Ελλάδας και την υπογραφή του δεν την παίρνει πίσω». Αυτή η ειδικά η φράση αποτελεί την πεμπτουσία της σύνδεσης Κράτους και Εκκλησίας.
Κράτος δεν σημαίνει μόνο την Δημόσια Διοίκηση, αλλά εμπεριέχει τρία βασικά στοιχεία: α) Ορισμένο έδαφος, β) λαό, γ) εξουσία ασκούμενη κυριαρχικά (Συνταγματικό δίκαιο Κ. Μαυριάς σελ.63).
Στην έννοια του Κράτους εμπεριέχεται νομικά και η έννοια της ελευθερίας μέσα από την ανεξάρτητη (από άλλες φυλές, κράτη, δυνάμεις κτλ) και κυριαρχικώς ασκούμενη εξουσία του ίδιου του λαού. Κράτος δηλαδή σημαίνει εκτός από την διοικητική οργάνωση ενός λαού στα όρια της εδαφικής επικράτειάς του και την ελευθερία του. Αν αυτός ο λαός αποτελείται από άτομα κοινής καταγωγής τότε έχουμε εθνικό κράτος. Και εθνικό κράτος είναι η ρίζα της δημοκρατίας. Οι αρχαίοι Αθηναίοι πολίτες που εφάρμοσαν την Δημοκρατία του «τις αγορεύειν βούλεται», πίστευαν οι ίδιοι στην κοινή καταγωγή τους (βλ. Θουκυδίδη «Περικλέους Επιτάφιος».
Αν ο λαός του κράτους αποτελείται από διάφορες φυλές τότε έχουμε ένα πολυπολιτισμικό κράτος υπό διάλυση, το οποίο διατηρείται μόνο με την δύναμη των όπλων ενός δικτάτορα. Γι’ αυτό και ιστορικά όλες οι γνωστές πολυπολιτισμικές αυτοκρατορίες (Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική, Σοβιετική κτλ) κυβερνούνταν με Μονάρχη. Ας δούμε και τον ρόλο της CIA στην διακυβέρνηση της πολυπολιτισμικής Αμερικής.
Τελικά, για ένα Έθνος ελευθερία χωρίς κράτος δεν μπορεί να υπάρξει και όσοι προσπαθούν να διασπάσουν την Εκκλησία από το Κράτος θα επιφέρουν θανάσιμο πλήγμα στο ηθικό του Ελληνικού Λαού ότι ο Θεός υπογράφει για την ελευθερία τους.
Βεβαίως δεν πρέπει να κάνουμε το σοβαρό λάθος και να ταυτίσουμε τον Έλληνα με τον Χριστιανό. Χριστιανός δεν σημαίνει και Έλληνας. Χριστιανός είναι αυτός που πιστεύει στον Χριστό είτε είναι Κογκολέζος, είτε Γάλλος, είτε Ρώσος, είτε Έλληνας. Ο Χριστιανισμός είναι μία οικουμενική πανανθρώπινη θρησκεία που αφορά την λύτρωση και την ελπίδα για όλους τους λαούς της γης και όχι μόνο για τους Έλληνες.
Την ταύτιση του Έλληνα με τον Χριστιανό την έκαναν οι Τούρκοι επί Τουρκοκρατίας γιατί με αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να κρύψουν τον ασύγκριτα μικρό φυλετικό πληθυσμό τους έναντι των εκατομμυρίων των Ελλήνων. Αυτοί ως φυλή τον 15ο αιώνα μ.Χ., δεν ξεπερνούσαν τις 300.000 Μογγόλων, ενώ έπρεπε να επιβληθούν στα πολλά εκατομμύρια Ελλήνων. Οικειοποιήθηκαν λοιπόν την Μουσουλμανική θρησκεία, ώστε παρουσιαζόμενοι ως Μουσουλμάνοι (μια που η θρησκεία αυτή είχε εκατομμύρια οπαδούς) να κρύβουν τον μικρό φυλετικό πληθυσμό τους. Έναντι δε των υποταγμένων λαών απευθύνονταν όχι ως Έλληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους κτλ. αλλά ως Ρουμ, δηλαδή Ρωμιούς, δηλαδή ως Χριστιανούς (όπως το εννοούσαν) και ως γκιαούρηδες (δηλαδή απίστους).
Έκαναν δηλαδή την διάκριση σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς για να μπορέσουν να κρύψουν το πόσο λίγοι αριθμητικά ήταν. Αυτό ας το δουν οι υπόλοιποι πραγματικοί Μουσουλμάνοι Πέρσες, Άραβες κτλ. και ας καταλάβουν ότι οι Τούρκοι ουδέποτε υπήρξαν πραγματικοί Μουσουλμάνοι αλλά ψευτομουσουλμάνοι, τυχοδιώκτες που έκαναν τα πάντα για την δική τους επικράτηση και ανάπτυξη και όχι για την Μουσουλμανική θρησκεία. Όχι τίποτα, αλλά οι Τούρκοι, επαναλαμβάνοντας για μια ακόμα φορά τις τακτικές τους, αυτοαναγορεύονται ως «Προστάτες των Μουσουλμάνων», προκειμένου πάλι να εξυπηρετήσουν τα επεκτατικά τους σχέδια, χωρίς πραγματική σχέση με το Ισλάμ. Οι ίδιοι πιστεύουν πρώτα στις αρχές του Κεμαλισμού – Αττατουρκισμού (αφοσίωση στην Τουρκικότητα όπως το λένε οι ίδιοι) και ύστερα σε όλα τα άλλα (βλέπε σύγκρουση κοσμικού με ισλαμικό στοιχείο στην Τουρκία).
Ούτε πάλι πρέπει να κάνουμε το άλλο λάθος υποστηρίζοντας ότι η σύνδεση της Εκκλησίας με το Κράτος σχετίζεται με την θεοκρατική νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας έναντι του λαού. Είναι λάθος να πούμε ότι το κράτος, με την αναφορά του στην Ορθοδοξία νομιμοποιείται ως θέλημα Θεού στους υπηκόους του, γιατί είναι λάθος να δίνουμε κοσμικά κίνητρα και λειτουργίες – εξουσίες σε κάτι Θείο και Πανανθρώπινο.
Για εμάς τους Έλληνες ύστερα από την φρίκη του Οθωμανικού Ζυγού που υποφέραμε για αιώνες, η αναφορά της Ορθοδοξίας στο Σύνταγμά μας και η σύνδεση Εκκλησίας – Κράτους που θεσπίζεται έχει να κάνει μόνο με την υπογραφή του Τριαδικού Θεού στην απελευθέρωσή μας, κατά το όραμα του Κολοκοτρώνη και την εμψύχωση των Ελλήνων στον αγώνα τους. Χωρίς την βοήθεια του Τριαδικού Θεού δεν θα ήμασταν ελεύθεροι, δηλαδή δεν θα είχαμε κράτος.
Αν διαβάσει κάποιος τα γεγονότα της εποχής θα καταλάβει σε πόσο απελπιστικό σημείο είχε φτάσει η επανάσταση και πως την τελική νίκη την έφερε πρώτα από όλα το ηθικό του επαναστατημένου λαού, ο οποίος πίστευε ότι ο Θεός τον βοηθούσε. Και από ότι φάνηκε στην συνέχεια, όντως η Πρόνοια του Θεού ήταν με το μέρος μας.
Αρχικά ας δει κάποιος τι κλίμα υπήρχε στην Ευρώπη το 1821 που ξέσπασε η Επανάσταση και τι πίστευαν οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας για εμάς. Στο βιβλίο «Θέματα νεότερης και σύγχρονης ιστορίας από τις πηγές για την Γ Λυκείου» διαβάζουμε: «…Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε έκπληξη και ανησυχία στις ευρωπαϊκές απολυταρχίες (Αυστριακών, Ρώσων, Πρώσσων, Γάλλων και Άγγλων). Η περίφημη και πολυπόθητη ισορροπία, η ευρωπαϊκή τάξη, υπονομευόταν και ήταν ανάγκη να αναπροσαρμοστεί η στρατηγική και η διπλωματία τους……».
Και το βιβλίο συνεχίζει : «…η Ιερή Συμμαχία, που επηρεαζόταν κυρίως από τον αυστριακό καγκελλάριο Μέττερνιχ, έπρεπε να εφαρμόσει την πολιτική της που σήμαινε συντήρηση με κάθε μέσο της φεουδαρχίας και των μοναρχικών καθεστώτων και συντριβή των επαναστατικών κινημάτων….».
«…Η Αυστρία, που η αντίδρασή της υπήρξε άγρια και σταθερά αδιάλλακτη σ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα, καταδυνάστευε ξένους λαούς…η επανάσταση των Ελλήνων αποτελούσε επικίνδυνο παράδειγμα…». «Η Αγγλία πάλι δεν ήθελε να αλλάξει τίποτε στην Οθωμανική Ανατολή. Η αδιατάρακτη εξουσία του Σουλτάνου αποτελούσε εγγύηση πως τα Στενά θα έμεναν κλειστά για τους Ρώσους…». «Αλλά και η Ρωσία δεν επιθυμούσε να βοηθήσει στη δημιουργία ενός ισχυρού ανεξάρτητου ελληνικού κράτους… από φόβο μήπως προκαλέσει τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και έτσι προωθηθούν οι αγγλογάλλοι στα νότια της Ρωσίας…».
Αυτές ήταν οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων «φίλων» μας, οι οποίοι στο Συνέδριο της Βερόνας τον Οκτώβριο του 1822, όταν διάβασαν τα αιτήματα των επαναστατημένων Ελλήνων για βοήθεια και συμπαράσταση εξοργίστηκαν, τα θεώρησαν «άτοπα και αυθάδη» και πέταξαν με τις κλωτσιές τους απεσταλμένους των Ελλήνων από την Ιταλία.
Στη συνέχεια, μετά τις πρώτες επιτυχίες της Επανάστασης, οι Άγγλοι, με πρώτο τον Κάνιγκ το 1823, άρχισαν να βλέπουν την Πελοπόννησο ως ένα ωραίο προτεκτοράτο για να βγάλουν χρήματα (πάντα οι εμπόλεμοι έχουν ανάγκη από δάνεια) και έγιναν ξαφνικά «φιλέλληνες». Ο φιλελληνισμός τους αποδείχτηκε περίτρανα με τα δύο δάνεια με επαχθείς όρους που μας έδωσαν το 1824 και το 1825 υποθηκεύοντας χιλιάδες στρέμματα ελληνικής γης. Τα λεφτά που περίμεναν άρχισαν πια να τα βγάζουν…
Όταν όμως το 1825 έγινε Τσάρος της Ρωσίας ο Νικόλαος ο Β, ξαφνικά και οι Ρώσοι βρήκαν την ευκαιρία μέσω των Ελλήνων να βγουν στη Μεσόγειο και ύστερα από πρωτοβουλίες τους υπογράφεται στην Πετρούπολη στις 4-4-1826 το Πρωτόκολλο αυτονομίας των Ελλήνων.
Έντρομος ο «φιλέλληνας» Κάνιγκ, καθώς βλέπει ότι τα χρήματά που περιμένει από τους Έλληνες θα του δοθούν σε … ρωσικό νόμισμα (αφού οι Έλληνες ετοιμάζονταν να γίνουν προτεκτοράτο των Ρώσων αντί των Άγγλων)…προσπαθεί να κάνει τον καλό στους Έλληνες για να εξακολουθήσει να τους έχει υπό τον έλεγχό του, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε άλλη μία ιστορική καραμπόλα, αυτή της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου στις 20-10-1827. Γιατί είναι ιστορική καραμπόλα; Οι Άγγλοι δεν την ήθελαν (ο Άγγλος ναύαρχος Κόδριγκτον μετά τη ναυμαχία έπεσε σε δυσμένεια και ανακλήθηκε γιατί “παρερμήνευσε τις εντολές που του δόθηκαν”), ο Κάνιγκ είχε ήδη πεθάνει τον Άυγουστο του 1827 και τελικά την σχεδόν αποκλειστική συμμετοχή στην καταναυμάχηση του Οθωμανικού στόλου την είχαν τα ρωσικά πλοία, λιγότερη τα γαλλικά και ελάχιστη τα αγγλικά…!!
Τώρα, το πως κατάφεραν οι Άγγλοι και οικειοποιήθηκαν τις ενέργειες των Ρώσων, ώστε στις 6-7-1827 να υπογραφεί στο Λονδίνο η αυτονομία των Ελλήνων (επανάληψη του πρωτοκόλλου της Πετρούπολης), είναι γνώρισμα των διπλωματικών ικανοτήτων των Άγγλων, που πάντα ήξεραν ως ύαινες να κλέβουν το θήραμα από τα λιοντάρια (όπως κάνουν και σήμερα με την Αμερική). Το σίγουρο είναι ότι οι «φιλέλληνες» Άγγλοι δεν ήθελαν ανεξάρτητο, αλλά αυτόνομο κράτος που να περιλαμβάνει μόνο την Πελοπόννησο και μερικά νησάκια τριγύρω. Αν μάλιστα γίνονταν κάτι τέτοιο, το ελληνικό κράτος δεν θα ξεπερνούσε τα 10 χρόνια ζωής, ούτε καν αυτόνομης.
Η ανεξαρτησία (και όχι αυτονομία) των Ελλήνων με βιώσιμα σύνορα στην Στερεά Ελλάδα, στην κυριολεξία επιβλήθηκε από τους Ρώσους στους Τούρκους με την απροσδόκητη και σαρωτική εκστρατεία των πρώτων κατά των δεύτερων στα 1828 – 1829, και υπογράφτηκε πανηγυρικά στο Λονδίνο στις 3-2-1830.
Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι οι Άγγλοι δεν θα γίνονταν «φιλέλληνες» αν δεν έβλεπαν την Ελλάδα ως προτεκτοράτο τους για να βγάλουν χρήματα με δάνεια και όχι μόνο (ό,τι περίπου είμαστε σήμερα με τα χρέη του Ελληνικού Κράτους σε Αγγλικές και άλλες Τράπεζες), και οι Ρώσοι δεν θα εξεστράτευαν το 1828 – 1829 κατά των Τούρκων αν δεν είχαν το νομικό και κυρίως ηθικό έρεισμα (γιατί ο στρατός λειτουργεί κυρίως με το ηθικό και λιγότερο με οικονομικά κίνητρα) ότι προστάτευαν λαό ομόδοξο. Και φυσικά είναι και πάλι σίγουρο ότι δεν θα γίνονταν τίποτα αν προηγουμένως δεν έπαιρναν τα όπλα οι Έλληνες.
Ύστερα από τα παραπάνω πως ο απελευθερωμένος λαός να μην εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για την Θεία βοήθεια που ένοιωθε ότι έλαβε, και στην σύνδεση Κράτους και Εκκλησίας που ορίζει το ελληνικό Σύνταγμα;
Ο προωθούμενος λοιπόν διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας (όπως ξεκίνησε με την αφαίρεση του Θρησκεύματος από τις ταυτότητες) είναι το τρίτο πλήγμα στην εθνική κοινωνία μας για αυτά που μας ετοιμάζουν. Το πρώτο πλήγμα είναι η αλλοίωση του συμπαγούς εθνικού πληθυσμού μας με τους λαθρομετανάστες (τους οποίους χρησιμοποιούν χωρίς αυτοί οι ταλαίπωροι να φταίνε). Το δεύτερο είναι η αλλοίωση της εθνικής συνείδησης των νέων ώστε από Έλληνες επαναστάτες, απόγονοι των ηρώων του 1821, να μετατραπούν σε απλούς «ανθρώπους» χωρίς παρελθόν και κάποιο σκοπό για το μέλλον.
Το τρίτο χτύπημα με την αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από τις δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία και τον στρατό είναι στο ηθικό του απλού λαού, ο οποίος χρόνια τώρα πίστευε και πιστεύει πως ο Τριαδικός Θεός προστατεύει το κράτος του, δηλαδή την ελευθερία του.
Ποια η νομική δικαιολογία για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους; Ότι δήθεν προσβάλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν στην Ελλάδα.
Καταρχήν, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου είναι απλά μία διεθνής συνθήκη η οποία σε καμία περίπτωση δεν υπερισχύει του Συντάγματος το οποίο αναφέρει στο άρθρο 3 ότι η επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Επίσης, κατά την πάγια νομολογία του ΔΕΚ (Συνθ. ΕΕ), τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα της ΕΣΔΑ αποτελούν γενικές αρχές του Κοινοτικού Δικαίου, αλλά και πάλι η ΕΣΔΑ ποτέ δεν κατέστη πρωτογενές κοινοτικό δίκαιο.
Επίσης η ΕΣΔΑ αναγνωρίζει και προστατεύει ανθρώπινα δικαιώματα (αρ. 9: ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας, αρ. 10: ελευθερία έκφρασης κτλ), αλλά πουθενά δεν αναγνωρίζει πολιτικά δικαιώματα των ατόμων (πχ. Δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα πολιτικών συγκεντρώσεων κτλ). Η δε αναφορά της Ορθοδοξίας ως επίσημης θρησκείας του κράτους στο ελληνικό Σύνταγμα είναι νομικά πολιτική πράξη (όπως προαναφέραμε) και δεν έχει να κάνει με ανθρώπινα δικαιώματα.
Πολιτική δε πράξη είναι οτιδήποτε εκφράζεται επίσημα (επίσημα κείμενα με νομική ισχύ) από σύσσωμο τον λαό. Επομένως τίθεται ζήτημα έλλειψης αντικειμένου από την ΕΣΔΑ και έλλειψης δικαιοδοσίας του ΕΔΔΑ. Και πριν παρέμβει η ΕΣΔΑ στα εσωτερικά μας για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, πρέπει νομικά να γίνει αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος.
Ας σημειωθεί τέλος, ότι και η ΕΣΔΑ αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άτομα και όχι σε μειονότητες. Οι μειονότητες προστατεύονται με τις σχετικές διεθνείς συνθήκες που έχουν συνταχθεί γι’ αυτές κτλ. Αν κάποιο μέλος μιας μειονότητας θεωρεί ότι του καταπατώνται ανθρώπινα δικαιώματα, τότε στο ΕΔΔΑ θα προσφύγει ως άτομο και όχι ως μέλος της μειονότητάς του.
