Στήν Ἑλλάδα, δέν ὑπάρχει πλέον τόσο ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν πού ἐπιτάσσει τό Σύνταγμα στό ἄρθρο 26, ὅσο ἡ διάκριση τῶν κρατικῶν ἱδεολογιῶν. Οἱ κατοχικές δυνάμεις ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρο τήν διάκριση τῶν κρατικῶν ἰδειολογιῶν.
α) Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία
Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία, στήν ὁποία περιέχονται πολλές ἀποχρώσεις: διάφορες ἀπόψεις γιά τά θεμελιώδη ζητήματα τῆς κοινωνίας, καί πολλές ἀπόψεις περί τοῦ πρακτέου. Τά πρόσωπα τῆς κοινωνίας μποροῦν ἔτσι νά λειτουργοῦν ἐλεύθερα καί συντονισμένα. Νά καταλαβαίνουν τούς νόμους μέ τήν ἴδια γενική κατεύθυνη. Να ἐκτελοῦν τίς ἐντολές χωρίς χρονοτριβή καί μέ φιλότιμο.
Οἱ προσωπικές ἀποκλίσεις στήν θεωρία ἤ στήν πράξη, προσλαμβάνονται καί ἐμπλουτίζουν ὅλους, ἤ ἐνδεχομένως, μέ φειδώ ὅμως, ἀπορρίπτωνται ὡς ἐσφαλμένες, ἤ ὡς ἀνεπίκαιρες ἤ ὡς ἐπιβλαβεῖς.
Ἀκόμη καί ἡ διάκριση ἀριστερᾶς καί δεξιᾶς στήν πολιτική ζωή, τά κόμματα, οἱ συντεχνίες συμφερόντων, πάντως στεγάζονται κάτω ἀπό τήν ἴδια γενική ἰδεολογία γιά τό κράτος καί γιά την κοινωνία. Ἡ ὅποια διαπάλη τῶν κομμάτων, τῶν συντεχνιῶν καί τῶν ἐπιχειρηματικῶν κύκλων, ἔχει ὡς γνώμονα τό κοινό καλό καί ὡς ὅριο τήν ἀποτροπή διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας τάσεων, ἄλλοτε ἐν τῆ γενέσει τους, ἄλλοτε στήν συμπτωματολογία τους.
Ἡ διαπάλη αὐτῶν τῶν φορέων κοινωνικῆς δυνάμεως, ἔχει ὡς ὅριο τήν ἀποτροπή διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας τάσεων ἐν τῆ γενέσει τους, ἐάν ὑπάρχῃ κλασσικό κράτος μέ σταθερά θεμέλια, ὅπως πρέπει νά εἶναι τό δικό μας σύμφωνα μέ τό Σύνταγμά μας καί τήν ἱστορία μας, ἀνεκτίμητης ἀξίας παγκοσμίως (βλ. π.χ. τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἡ ὁποία στράφηκε κατά παραθρησκευτικῆς βαρβαρότητας καί κτηνοτροφικῆς-ἐθνικιστικῆς ἀντιλήψεως περί αὐξήσεως τῶν τούρκων διά παιδομαζωμάτων κ.λ.π., χειρότερα πράγματα ἀπό φεουδαρχία καί ἀπό ἀποικιοκρατία). Ἀντίθετα, αὐτή ἡ διαπάλη αὐτῶν τῶν φορέων κοινωνικῆς δυνάμεως ἔχει ὡς ὅριο τήν ἀποτροπή τῶν διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας συμπτωμάτων μόνο, καί ὄχι τῶν διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας αἰτιῶν, ἐάν ὑπάρχῃ μοντέρνο κράτος δυτικοῦ τύπου, κράτος δηλαδή μέ ἐλισσόμενες προσαρμογές τῶν βάσεών του καί θεμέλιο τήν σχέση ἰσχύος - ὑποταγῆς: ἐάν εἶναι οἰκονομικῶς πλούσιο, καλά ὀργανωμένο κ.λ.π. μοντέρνο κράτος, τότε ἔχει θεμέλιο τῆς ὑπάρξεως καί τῆς λειτουργίας του τήν ἰσχύ του, ἐνῶ ἐάν εἶναι οἰκονομικῶς ἐνδεές καί μέ ἐλαττωματικές δομές μοντέρνο κράτος, ἔχει θεμέλιο τῆς ὑπάρξεως καί τῆς λειτουργίας του τήν ὑποταγή του στήν ἰσχύ τῶν ξένων (ἄρα, μιά Ἑλλάδα πού θέλει νά εἶναι μοντέρνο κράτος, ἀποτελεῖ καρικατούρα τοῦ ἑαυτοῦ της καί οὐσιαστικῶς καλεῖ γιά κατοχή της τούς ξένους, ἀνεξαρτήτως οἱασδήποτε οἰκονομικῆς κρίσεως). Καί στίς δύο περιπτώσεις μοντέρνου κράτους, αὐτό ἀνέχεται μέν κατ' ἀρχήν τίς διαλυτικές τοῦ συνόλου τῆς κοινωνίας τάσεις, ἀλλά τίς πατάσσει ὅταν φθάσουν στό ἀπροχώρητο, ἄλλοτε μέ εὐγένεια καί "μεγαλοψυχία", ἄλλοτε μέ βαρβαρότητα (αὐτά θά ἔχει νά ἀντιμετωπίσῃ ἡ Ἑλλάδα, ὅταν θά ἐπιχειρήσῃ πραγματικά νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τόν βρόγχο τῆς Εὐρωζώνης, τήν πεμπτουσία τῆς "κοινωνίας" τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης) .
β) Στήν Ἑλλάδα μας, δέν συμβαίνει τίποτα κανονικά - Γιατί δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα
Στήν Ἑλλάδα μας, δέν συμβαίνει τίποτα κανονικά. Ὅποιος δέν τό καταλαβαίνει αὐτό, "δέν ξέρει ποῦ πατᾶ καί ποῦ πηγαίνει". Ὁ ἕνας λόγος πού στήν Ἑλλάδα τίποτα δέν γίνεται κανονικά, εἶναι, φυσικά ἡ διάβρωση, ἡ διαφθορά, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ διχόνοια, καί τά τοιαῦτα, τά πάλαι ποτέ λεγόμενα "ἐθνικά ἐλαττώματα" (ὅρος ξεχασμένος ἀπό τότε πού περί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, χάθηκε κάθε "ἐλάττωμα τῆς φυλῆς" ἀφοῦ κυκλοφόρησε καί σχεδόν ἐπικράτησε ὁ τίτλος "... Μεγάλε..." ). Ὁ ἄλλος λόγος, εἶναι ὅτι "τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑπομένει", δηλονότι δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα. Ὄχι ὅμως ἀπό ἀπειθαρχία, ἤ ἀπό κακία, ἤ γιατί εἴμαστε δυσκολοκυβέρνητοι (τό τελευταῖο τό εἶπε πρῶτος ὁ δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος στόν 7ο τόμο τοῦ Πιστεύω του, καί τό ἐπανέλαβε ὁ Κίσσσινγκερ).
Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα, εἶναι ὅτι ἁπλούστατα, ἀπό φυσικοῦ μας, εἴμαστε δημιουργοί συστημάτων! Ἀπό φυσικοῦ μας, σημαίνει (χωρίς ἴχνος ἐθνοφυλετισμοῦ, ἀλλά πολύ ρεαλιστικά) τά ἑξῆς : Ἀπό ἰδιοσυγκρασία, ἀπό καλή περιέργεια, ἀπό ἀντοχή ὅπως τοῦ Ὀδυσσέα στίς περιπέτειες καί στίς δοκιμασίες χάριν κάποιας Πηνελόπης, ἀπό πίστη δηλαδή σέ ὑψηλά ἰδανικά, ἀπό ἀγάπη γιά τήν ἐλευθερία, ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἱερότητας τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἔμπνευση πού δίδει ὁ Τριαδικός Θεός τῆς ἀγάπης εἰς τούς ἔκπαλαι ἀποφεύγοντας τήν ὕβριν.
γ) 'Απίστευτη ποικιλία κρατικῶν ἰδεολογιῶν
Ἄς ἔλθουμε τώρα στό κυρίως ζητούμενο ἐν προκειμένῳ: Τήν ποικιλία τῶν κρατικῶν ἰδεολογιῶν καί τήν παράλυση ἤ τίς ἐμπλοκές πού αὐτή προκαλεῖ , οὕτως ὥστε νά καταλάβουμε, ἴσως, τό γιατί στήν Ἑλλάδα τίποτα δέν γίνεται κανονικά.
Ὅπως ὅλοι ἔχουμε καταλάβει, ὁ μέσος Ἕλληνας πιστεύει πλέον στό εὐρώ. Εἴτε ἔχει, εἴτε δέν ἔχει. Δέν πιστεύει πλέον καθόλου ὅμως στήν Εὐρώπη. Πρώτη λοιπόν ἐμπλοκή στήν κοινωνική ἰδεολογία, μέ τραγικά ἀντιφατικές συνέπειες στήν πολιτική σκηνή...
Στήν κυβερνητική ἐξουσία, ἀνώτερο καί ἀρκετά διαφοροποιημένο τμῆμα τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας, ἀνάλογα μέ τό κόμμα πού "ἔχει" τήν Κυβέρνηση, πλανᾶται κρατική ἰδεολογία πού αρχίζει ἀπό τούς δημοκρατικούς τῶν Η.Π.Α. καί φθάνει μέχρι τούς ρεπουμπλικανούς τῶν Η.Π.Α. Αὐτή ἡ κρατική ἰδεολογία ἀφορᾶ στήν Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας. Ὁ εὐρωπαϊσμός ἀφορᾶ τήν ἁπλῆ διακυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας. Ἐπεκτείνεται δέ ὁ εὐρωπαϊσμός καί σέ ἄλλα κόμματα τῆς πολιτικῆς ἀνθο-δέσμης πού ἔχουμε λάβει ἀπό τήν Εὐρώπη - μαζί μέ τά "φῶτα" της.
Ὁ ἀντι-εὐρωπαϊσμόςὑπάρχει περιθωριοποιημένος μέν πολιτικά ἀλλά ὄχι κοινωνικά. Καθ' ὅσον, στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, τήν πλέον γνήσια ἐκπροσώπηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, τήν ἐκκλησιαστική ἐκπροσώπηση (πού διαφέρει ἀπό τήν κομματική ἤ τήν ἐν γένει ἀντιπροσώπευση), ἀρχίζει καί γίνεται αἰσθητό ὅτι ἰσχύει γιά τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τήν Ἑλλάδα, τό νόημα τῆς λαϊκότατης παροιμίας πού εἶχε πεί ἀείμνηστος λογοπλάστης θεῖος μου ἀπό τό χωριό τῆς μάνας μου ἀναφερόμενος σέ κακή μεταχείριση κατόπιν ἐξαπατήσεως: " Ἄλλη μοὔδειξες κι ἄλλη μοὔμπηξες..." .
Πολλοί δέν τό γνωρίζουν, ἀλλά ἡ δικαστική ἐξουσία μας πιστεύει ἀκόμη στήν Εὐρώπη! Τήν δυτική φυσικά. Ἐφαρμόζει δυτικο-εὐρωπαϊκές προδιαγραφές στό νόημα καί στά ὅρια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, στήν αἴσθηση γιά τό νόημα τῆς ἐλευθερίας, στό τί ἐστί ἐθνικό συμφέρον, τί ἐστί δημόσιο συμφέρον, καί τί ἐστί κοινωνικό συμφέρον. Χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τήν σχολαστική μέθοδο ἑρμηνείας τῶν νόμων, καί μάλιστα μέ τυπολατρεία καί "νομικό θετικισμό" πού θά ζήλευαν καί οἱ Γερμανοί δικαστές πού ἀκολουθοῦσαν τόν Χίτλερ καί ἐφάρμοσαν τήν "νομιμότητα"τοῦ τρίτου Ράϊχ! - Ἀπό τά γερμανικά Ράϊχ ὅμως, μέχρι τόν κ. Ράϊχενμπαχ, μᾶς χωρίζει μόλις ἕνα ρυάκι (μπάχ σημαίνει ρυάκι)...
Ἡ δικαστική μας ἐξουσία, δέν πολιτικοποιεῖται, δέν κομματίζεται, καί καλῶς, ἀλλά καί δέν ἐνεργεῖ (ἡ πλειοψηφία της έννοεῖται) κατά προτεραιόττηα γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν καί κοινωνικῶν συμφερόντων. Νομίζει ὄτι αὐτά εἶναι ἔργο τῶν πολιτικῶν καί τοῦ στρατοῦ μόνον. Δυστυχῶς, μέ τόσα σεμινάρια καί συνέδρια περί Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καί Εὐρωπαϊκοῦ δικαίου ἔχουν ἀποικτήσει πολλοί δικαστές συνείδηση διεθνιστική-εὐρωπαϊκή. Βρίσκονται ἔτσι σέ πλήρη ἀναντιστοιχία πρός μεγάλο κομμάτι τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας καί ἰδίως πρός τήν συνείδηση τοῦ στρατιωτικοῦ καί τοῦ στρατιώτη πού ὁρκίζονται νά ὑπερασπίζονται τήν πατρίδα. Ἄν δηλαδή κάποιοι νόμοι προδίδουν τήν πατρίδα, πολλοί δικαστικοί φρονοῦν ὅτι δέν τούς πέφτει λόγος καί ὅτι τό ζήτημα εἶναι πολιτικό-κομματικό. Ἔτσι ἐξηγεῖται μᾶλλον, γιατί τό Πρῶτο Μνημόνιο θεωρήθηκε κατά πλειοψηφία ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ὡς "μη δεσμευτικό νομικῶς κείμενο", κείμενο πολιτικό ... "πού στερεῖται ἀμέσου ἐφαρμογῆς"....
Ἡ ἐκτελεστική ἐξουσία;στήν Ἑλλάδα ἔχει κρατική ἰδεολογία πού μᾶλλον διαφέρει ἀπό Ὑπουργεῖο σέ Ὑπουργεῖο. Χρειάζεται εἰδική ἔρευνα γιά νά διαπιστωθῆ π.χ. - α) σέ ποιά κρατική ἰδεολογία πιστεύουν ὅσοι εὐνοοῦν σέ κάποια εὐαίσθητα ὑπουργεῖα μας τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων συνεργασία μας μέ τό Ἰσραήλ, - β) πῶς καί γιατί σέ ἄλλα ὑπουργεῖα γνωρίζουν μόνο τούς Ἀμερικανούς ἤ κάποιους Γερμανούς (δικαιολογημένο μέν ἐν πολλοῖς λόγῳ ΝΑΤΟ καί λόγῳ ἀνταλλακτικῶν κ.λ.π., ἀλλά...), - γ) ποιοί στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί γιατί, μέ ὑπερκαπιταλιστικό ζῆλο διαλύσεως τῶν οἰκογενειῶν, τοποθετοῦν τούς ἐκπαιδευτικούς, ἰδίως στόν πρῶτο διορισμό τους, ὅσο γίνεται μακρύτερα ἀπό τόν τόπο καταγωγῆς τους καί τόν τόπο διαμονῆς τῆς οἰκογενείας τους (ἀπό τό Κιλκίς στήν Λακωνία, ἤ ἀντιστρόφως), - δ) ποιοί κάποιοι ἄλλοι στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο ἤ καί στό Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθοῦν τόν ἀποχριστιανισμό τῆς νεότητας, τήν ἀπορρύθμιση τοῦ φυσικοῦ κατηχητικοῦ ρόλου τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί τήν ἀθεΐα στά σχολεῖα, - ε) Πῶς στό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν ἐλέγχονται οἱ Διοικήσεις τῶν Ἱδρυμάτων πού ἵδρυσαν οἱ ἐθνικοί εὐεργέτες τῆς Ἠπείρου... καί μέ ποιό εἰδικότερο φρόνημα συμμορφώνονται μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς "Τρόϊκα",... Τελικά ὑπάρχουν ἀνά Ὑπουργεῖο - καί χρειάζεται νά ὑπάρξῃ πρακτικῶς ἀξιοποιήσιμη ἔρευνα, ἐθνικά ἐπωφελής - κρατικές ἰδεολογίες προσανατολισμένες σέ ἄλλα κράτη καί στήν "ὑπηρεσιακῶς αὐτονόητη" ἀλλά διαφορετική ἀνά ὑπουργεῖο, ἐπιρροή τῆς ἰσχύος τους, κρατικές ἰδεολογίες ἐπιζήμιας ὑπερβολῆς σέ ἐθνικισμό, κρατικές ἰδεολογίες διεθνιστικοῦ τύπου ὅπως γενικῆς ἀριστερῆς ἰδεολογίας ἤ οἰκολογικῆς ὑπερευαισθησίας ἤ μασωνικῆς ἀθεΐας, κρατικές ἰδεολογίες καθαρά ἐθνοπροδοτικές, π.χ. φιλοτουρκικές στήν Θράκη, ἤ στόν Δῆμο Θεσσαλονίκης ἤ σέ νησί τοῦ Αἰγαίου ...
Οἱ κρατικές λοιπόν ἰδεολογίες πού στό Ἑλληνικό Κράτος συμπλέκονται, προξενοῦν ἐμπόδια καί συγκρούσεις, ὑπηρεσιακές καί δι-"υπουργικές ἀντιφάσεις καί ἐντάσεις. Αὐτές οἱ ψευδοκρατικές ἰδεολογίες τοῦ μοντέρνου κράτους πού δῆθεν εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἤ πού δῆθεν θά ἔπρεπε νά γίνει ἡ Ἑλλάδα, βαίνουν πολύ πέραν κάποιων δυσλειτουργιῶν πού ἐπιδέχονται διορθώσεις ἤ συντονισμούς. Ἀγγίζουμε ἐδῶ κάτι βαθύτερο.
δ) Τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του
Διχασμούς γνώριζε πάντα ὁ Ἑλληνισμός. Μέ τήν ἐκκλησιαστική ἐκπροσώπησή του, ὡς Βυζαντινή Ρωμαιοσύνη ἤ Ρωμηοσύνη, ὁ οἰκουμενικός μετραλεξανδρινός Ἑλληνισμός βρῆκε ἀρχικά τήν ἡσυχία του ἀπό διχόνοιες, τήν πολιτική του συναίρεση μέ τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, τήν ὑπερπολιτιστική ἑνότητά του, άνεξάρτητα ἀπό ἐθνοτικές δεύτερες γλῶσσες, ἀπό τοπικές κουλτοῦρες καί συνήθειες, καί στήν συνέχεια κράτησε τήν ἑνότητα τοῦ γένους ὑπό τόν βαρύ χειμῶνα τοῦ μουσουλμανικοῦ ζυγοῦ τῶν ὀθωμανῶν τούρκων.
Μετά ἀπό τήν ἀπελευθέρωση, μέ τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες τῶν ἒτῶν 1912-1918, προξενεῖται διχασμός τεχνητός, πού ἀπηχεῖται στό κῦμα ἀθεΐας τοῦ διαφωτισμοῦ, στήν εἰσαγόμενη ἔκτοτε μασωνία, καί στόν παροξυσμό ἀρχαιολατρείας καί σχεδόν εἰδωλολατρικοῦ ρομαντισμοῦ, ἤδη ἀπό τόν 19ο αἰῶνα. Αὐτά τά ρεύματα συνδέονται μέ τό αἴτημα τοῦ "ἐκμοντερνισμοῦ" τῆς κοινωνίας τό ὁποῖο ἐκφράζεται μέ τήν πληθωρικά σχολαστική νομική παιδεία (ἀπολυτοποίηση τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, λές καί πρόκειται γιά διαταγή), τόν κρατικό συγκεντρωτισμό, τήν κατάργηση ὅσο γίνεται τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης καί τήν κομματοκρατία-ρουσφετοκρατία πάντα χάριν τοῦ ἐκμοντερνισμοῦ. Αὐτά τά ρεύματα ὁδηγοῦν σέ πλήρη διχασμό αφ' ἑνός μέν τοῦ κράτους πού τά ἐνστερνίζεται μέ τόν ἔνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, ἀφ ἑτέρου δἐ τῆς κοινωνίας πού ἐξακολουθεῖ νά λειτουργῆ ὀρθόδοξα, χωρίς φυσικά σύστημα, καί χαοτικά, ἀφοῦ τό κρατικό μόρφωμα ἐκφράζει τούς ἐκπροσώπους του καί τόν ἑαυτό του καί ὄχι τήν κοινωνία μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία της.
Τίθενται έν διωγμῶ δηλαδή τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ καταγόμενη ἀπό τήν Βυζαντινορωμαϊκή ἐποχή πολιτειακή ἰδεολογία του, πού εἷχε ἐμποτίσει ἀκόμη καί τόν ὀθωμανό κατακτητή μέ ἴχνη αἰσθήσεως τοῦ δημοσίου χώρου καί τοῦ κοινοῦ καλοῦ. Ἐπιβιώνουν παρά ταῦτα τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, μέ τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα φαντάρου καί ἀξιωματικοῦ, στούς ἀγῶνες τοῦ ἔθνους καί στά ἤθη τῆς καθημερινῆς βιοπάλης, ὡς σχέσεις ἀνθρώπινες καί ὡς παρεμβάσεις πού διορθώνουν τίς κρατικές ἐλλείψεις καί ἀδικίες.
Ἐλλείψει γνησίας πολιτειακῆς ἔκφράσεως, ὅμως, τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, δέν μετατρέπονται εἰ μή ἠμιτελῶς σέ κρατική ἰδεολογία. Πρόκειται γιά πατριωτισμό πού ὑπομένει καί ἀγωνίζεται ἐντός τῆς Διοικήσεως καί τῆς Δικαιοσύνης ἤ στό στράτευμα, παρά τούς συστηματικά ἐλλειπεῖς ἤ καί ἀντίστροφους νόμους καί παρά τίς προδοσίες ἐνίοτε κάποιων ἐκ τῶν "ἀνωτέρων". Πρόκειται ὅμως καί γιά πατριωτισμό πού δέν ὑπομένει, πού χειραγωγεῖται, ἀποχριστιανίζεται καί ἐπαναστατεῖ κατά τῆς πατρίδας, στό ὄνομα τοῦ λαοῦ καί τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, χωρίς ὅμως τόν Χριστό.
ε) Νόμος εἶναι ...
ΣΗΜΕΡΑ, πού ἡ κρατική ἰδεολογία ἰδιωτικοποιεῖται παγκοσμίως διά τῶν ΜΜΕ καί τῶν χρηματικῶν ροῶν, ἡ μόνη πραγματική κρατική ἰδεολογία μας, εἶναι τό διωκομένο ἀπό τό Δ.Ν.Τ. καί τήν Τρόϊκα δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐθνική πολιτειακή ἰδεολογία του:
ΔΕΝ ὑπάρχει γιά τόν Ἑλληνικό λαό δημόσιο χρέος, ὑπάρχουν κλέφτες.
Χρειάζεται ἡ ὑπακοή στούς νόμους ἀλλά μέχρις ἑνός ὁρίου, πού ἤδη γιά τούς περισσότερους ἔχει ξεπερασθῆ, ἀφοῦ οἱ κομματικοί πού τά ἔφαγαν κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι καί δή μέ τά κλεμμένα τους σέ καταθέσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ ἤ σέ ἀκίνητα.
ΔΕΝ νοεῖται φορολόγηση τῆς περιουσίας που δέν μπορεῖ νά παραγάγει εἰσοδήματα, διότι δέν ὑπάρχει πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα.
Ἡ κατά τήν κοινή ἀντίληψη αὐτοάμυνα, ἀκόμη καί ἡ κοινωνική αὐτοάμυνα, σέ ἀθέμιτες παρεμβάσεις ἐκ μέρους τοῦ κράτους πηγαίνει πολύ πέραν τῶν ὁρίων πού διαγράφει ὁ ποινικός Κώδικας (βλ. περιστατικό τῆς Ὕδρας).
Ἡ ἀποχή ἀπό βία δέν δικαιολογεῖται μπροστά σέ κατάφωρες σοβαρές ἀδικίες, ἀκόμη καί ὅταν κολάζεται ποινικῶς.
Νόμος δέν εἶναι μόνο ὅ,τι ψηφίζει ἡ Βουλή, ἀλλά πρῶτα καί κύρια ὅ,τι ἔχει κερδίσει τήν συνείδηση τοῦ ἔντιμου μέσου κοινωνικοῦ ἀνθρώπου ὡς ἱερό καί ὅσιο, ἤ ὡς πολύ δίκαιο.
Αὐτά εἶναι δομικά στοιχεῖα κάθε ἐλεύθερου προσώπου πού ἔχει αἴσθηση τῆς κοινωνικῆς του ἀποστολῆς. Αὐτός, ναί μεν συγκρατεῖται λόγω ὀρθοδοξίας νά μήν ἀμφισβητήσῃ ἐμπράκτως ἀντίστροφους νόμους καί ἐγκυκλίους, ἀλλά τοῦτο ὄχι ἐσαεί. Ὑπάρχει τό γνωστό "ὡς ἐδῶ καί μή παρέκει". ...
Ἄγνωστα πράγματα αὐτά, στούς φιλόδοξους καί σκληρόκαρδους ψυχοπαθεῖς πού ἀναδεικνύουν φυσικῶς τά "συστήματα" ἐξουσίας καί πού γι' αὐτό ὅταν διανύουν προ-ἐπαναστατική περίοδο, δέν τό καταλαβαίνουν καλά. Νομίζουν ὅτι ἡ ἐπαναστατικότητα μπορεῖ νά χωρέσῃ τσίμα-τσίμα σάν τζίνι μέσα σέ κάποιο λυχνάρι καί νά ἐλεγχθῆ τό ὅλον κακόν, ἤ νά κοπῆ σάν δέντρο σύρριζα.
Καί ἀφοῦ ἔτσι νομίζουν, ἄρχισαν τήν καλλιέργεια φορολογικῆς συνειδήσεως ὁρισμένοι διά τῶν ΜΜΕ καί μέ δηλώσεις τους, καί μέ τά νέα μέτρα πού ἀπαιτεῖ τελευταῖα ἡ Τρόϊκα. Πρόκειται γιά τήν μαζική "ἀναμόρφωση τῆς προσωπικότητας" , ὅπως συμβαίνει στά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα ἤ μέσα σέ αἱρέσεις-σέκτες, ὅπου ἡ ἀναμόρφωση ἔρχεται ὕστερα ἀπό τά συνεχῆ τρομο-σόκ πού σκοπό ἔχουν την διάλυση τῶν σημείων ἀναφορᾶς τοῦ χειραγωγουμένου λαοῦ.
Μᾶλλον ὅμως ἀντί τῆς ὁλοκληρώσεως τῆς χειραγωγήσεως, περίπου ὅταν αὐτή θά φαίνεται ὅτι ὁλοκληρώνεται, θα φανῆ - εἴτε θριαμβευτικῶς εἴτε διά τοῦ μαρτυρίου, αὐτό εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ - τό σταυρο-ἀναστάσιμον ποιόν τοῦ δημοσίου δικαίου τοῦ πάντα ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τῆς μή δυναμένης νά κρυβῆ πολιτειακῆς ἰδεολογίας του. Πού δέν ἀνήκουν βέβαια στήν Δύση. Ἀλλά πού τούς ἀνήκουν ἀγαπητικῶς, καί ἡ Δύση καί ἡ Ἀνατολή.
