[διαβάστε απόσπασμα της δυναμικής ανακοίνωσης -απαρρίθμισης των κυριοτέρων πληγμάτων : ] ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ αποχή του δικηγορικού σώματος για την προσωρινή διαταγή στις εργατικές διαφορές τη στιγμή κατά την οποία με σειρά μνημονιακών ρυθμίσεων η πρόσβαση των πολιτών στην δικαιοσύνη έχει πλέον καταστεί «απαγορευμένη πόλη» και η παροχή (οριστικής και προσωρινής) αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας έχει καταστεί «είδος πολυτελείας» (υποκείμενο μάλιστα στον ανώτατο συντελεστή ΦΠΑ 23%!!) και «είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία» για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ιδίως των οικονομικά ασθενέστερων.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΠΟΧΗ ΑΠΌ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ (ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ):
A. ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ “ΚΩΔΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ”
Β) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ.
1. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.)
2. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με την μορφή νόμου αποτελούμενου από ένα άρθρο, δεκάδες «παραγράφους» και εκατοντάδες “υποπαραγράφους”.
3. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
4. Στις τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.
9. Στη μη τήρηση και καταστρατήγηση των κανόνων ορθής νομοθέτησης και βέλτιστης νομοθετικής πρακτικής.
10. Στην παροχή «λευκής» νομοθετικής εξουσιοδότησης.
11. Στην De facto εκχώρηση της αποκλειστικής νομοθετικής αρμοδιότητας της Βουλής στους διεθνείς πιστωτές ως «μέσο» εξασφάλισης της καταβολής της «επόμενης δόσης» της «δοσοεξαρτημένης» πλέον Ελληνικής Δημοκρατίας.
Γ) ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ
1. Στους περιορισμούς του δικαιώματος άσκησης εφέσεως και προσωρινής αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας στον δεύτερο βαθμό στις φορολογικές και τελωνειακές διαφορές.
2. Στις απαγορεύσεις και περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις ακυρωτικές διαφορές.
3. Στους περιορισμούς και απαγορεύσεις στο δικαίωμα άσκησης αναιρέσεως στις διοικητικές διαφορές ουσίας.
4. Στους περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις stricto sensu ποινικές υποθέσεις (αύξηση των ελαχίστων ορίων της εφέσιμης ποινής)
5. Στα πάγια παράβολα στην πολιτική, ποινική και διοικητική δίκη.
6. Στα αναλογικά παράβολα και λοιπές αναλογικές οικονομικές επιβαρύνσεις στην διοικητική και πολιτική δίκη.
7. Στην απόρριψη ενδίκων βοηθημάτων και μέσων σε Συμβούλιο χωρίς την τήρηση των εγγυήσεων της δίκαιης δίκης (προηγούμενη ακρόαση, δημοσιότητα, αντιμωλία) στην διοικητική δίκη, με επαπειλούμενη προσαύξηση των παγίων και αναλογικών παραβόλων σε περίπτωση υποβολής αιτήματος διεξαγωγής της δίκης στο ακροατήριο με τις εγγυήσεις της δίκαιης δίκης.
8. Στους περιορισμούς του δικαιώματος παροχής αποτελεσματικής προσωρινής δικαστικής προστασίας στον πρώτο βαθμό στις φορολογικές, τελωνειακές και χρηματικού περιεχομένου διοικητικές διαφορές, στις ακυρωτικές και πειθαρχικές δίκες και στις εργατικές διαφορές.
9. Στην επιχειρούμενη οριστική κατάργηση του διπλού βαθμού δικαιοδοσίας και της αναιρέσεως στις φορολογικές, τελωνειακές και στις λοιπές ποινικές φύσεως διοικητικές υποθέσεις (βλ σχέδιο νόμου για τις ενδικοφανείς προσφυγές) και στη διαγραφή εκκρεμών υποθέσεων από τα πινάκια είτε με την παραγραφή ποινικών υποθέσεων, είτε με την κατάργηση εκκρεμών διοικητικών δικών (βλ. τροπολογία στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων “Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων”)
Δ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΕΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
1) Στις οριζόντιες και αναδρομικές μειώσεις μισθών και συντάξεων ακόμη και κάτω από το ελάχιστο επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης.
2) Στην επιβολή «κεφαλικών» φόρων και στην κατάργηση του αφορολογήτου ορίου στους ελεύθερους επαγγελματίες.
3) Στις φορολογικές διακρίσεις και ανισότητες μεταξύ ελεύθερων και εμμίσθων δικηγόρων.
4) Στην έμμεση αναδρομική επιβολή φόρου με νομοθετικά «τεχνάσματα» και νομολογιακά «σοφίσματα».
5) Στην πολλαπλή, πλασματική και δημευτική φορολόγηση.
6) Στην πολλαπλή ποινικοποίηση των διοικητικών διαφορών και ιδίως των φορολογικών και τελωνιακών στις παραβάσεις και καταστρατηγήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων υπεράσπισης, στην άρνηση εφαρμογής της ΕΣΔΑ, του Δ.Σ.Α.Π.Δ και του πρωτογενούς ενωσιακού δικαίου, ως αντισυνταγματικών!!!, κ.α.
7) Στη θέση υπαλλήλων σε αυτοδίκαιη αργία με μόνο λόγο την παραπομπή τους στο ακροατήριο ποινικού δικαστηρίου.
8) Στις υπέρογκες διοικητικές κυρώσει κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής nulla poena sine procressu.
9) Στην αναγκαστική είσπραξη απαιτήσεων του Δημοσίου σε βάρος των πολιτών κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και της ισότητας και της δίκαιης δίκης.
10) Στις καταστρατηγήσεις των συνταγματικών αρχών της μονιμότητας, της συνεχούς λειτουργίας και της εύρυθμης και ορθολογικής οργάνωσης της δημόσιας υπηρεσίας, της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της ισότητας, αναλογικότητας και αξιοκρατίας, με την οριζόντια κατάργηση οργανικών θέσεων, την «διαθεσιμότητα» και την «κινητικότητα».
11) Στο νομοθετικό και νομολογιακό «κούρεμα» απαιτήσεων των πολιτών σε βάρος του Δημοσίου.
12) Στις διακρίσεις και καταχρήσεις σε βάρος εργαζομένων στο Δημόσιο με σύμβαση εργασίας ι.δ.ο.χ.
13) Στη μείωση του επιπέδου προστασίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
14) Στην ανεπίτρεπτη (κατά το Σύνταγμα, το Ενωσιακό Δίκαιο και την ΕΣΔΑ) σύνδεση εκπλήρωσης υποχρεώσεων προς το κράτος με σύμβαση παροχής θεμελιώδους κοινωνικού αγαθού.
15) Στις καταχρήσεις των «ανακεφαλαιοποιημένων» με δημόσιο χρήμα τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών.
Ε) ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΜΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ
Η συστηματική παράβαση του Συντάγματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προκειμένου να καταστεί ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως το δημοκρατικό πολίτευμα, που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία (και όχι στην κυριαρχία της τρόικα) ή οι θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος, όπως είναι η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, πέραν των άλλων, δύναται να αποτελέσει ακόμη και λόγο αποπομπής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Μόνη αποτελεσματική άμυνα του Δικηγορικού Σώματος είναι η ανάδειξη και τεκμηρίωση των ανωτέρω ζητημάτων, ιδίως σήμερα που τα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών πλήττονται νομοθετικά και νομολογιακά.
ΠΗΓΗ: http://www.dsioan.gr/announcements/1783-2013-09-16-19-06-02.html
