Ἡ ἰδέα τοῦ δημοψηφίσματος ἐπί τῆς ἐκβάσεως τῶν διαπραγματεύσεων, προκειμένου περί φερομένου δημοσίου χρέους, καθ' ἑαυτή, εἶναι ἀρίστη ἀπό ἀπόψεως δημοκρατικῆς εὐαισθησίας. Ἀληθινά, φώτισις Θεοῦ, ὅπως λέγει καί ὁ λαός μας. Διότι:
Α) Δίνει στήν Κυβέρνηση μεγάλο πλεονέκτημα στίς διαπραγματεύσεις: Μέχρις αὐτοῦ τοῦ σημείου ἔχω ἐξουσία ἀντιπροσωπεύσεως, ἀλλά πέρα ἀπό τό σημεῖο αὐτό, γιά τά μέτρα ἄλφα, βῆτα, γάμα, ...πάει πολύ, καί δέν νομίζω εἶναι ἐφαρμόσιμα διότι δέν θά τά ἀποδεχθῆ ὁ λαός ὑπό καθεστώς δημοκρατικῆς χώρας. Συνεπῶς λέω προσωπικῶς ὄχι στά μέτρα αὐτά, ἀλλά θά θέσω τό σύνολο τῆς προτεινόμενης ἀπό ἐσᾶς συμφωνίας, μετά τῶν ἐνδεχομένων συνεπειῶν της, στήν κρίση τοῦ λαοῦ, καί ὅ,τι ἀποφασίσει, ἄς γίνει.
Β) Ἐξουδετερώνει τό βασικό ἐργαλεῖο τοῦ δόγματος τοῦ σόκ, δηλαδή ὅτι οἱ πολιτικοί ἡγέτες τῆς χρεωμένης χώρας, ἐπιτρέπεται ἤ ἐπιβάλλεται νά κάνουν, ἀφοῦ ἐκλεγοῦν, ἄλλα ἀπό αὐτά πού ὑποσχέθηκαν προτοῦ ἐκλεγοῦν.
Γ) Δημιουργεῖ τίς προϋποθέσεις γιά ὑποχωρήσεις τῶν δανειστῶν, διότι γιά νά πάρουν τά λεφτά τους κ.λ.π., σέ ἕνα τέτοιο δημοψήφισμα θά πρέπει νά φτάσῃ μία συμφωνία δίκαια, ἐφαρμόσιμη καί παρέχουσα βάσιμες προοπτικές γιά ἀναπτυξιακό μέλλον –καθ'ὅ,τι ἄλλωστε, χωρίς ἀνάπτυξη, δέν ἀναμένεται βασίμως ἱκανοποιητική ἐξόφληση τῶν ἀπαιτήσεων τῶν δανειστῶν τῆς χώρας.
Δ) Ἕνα σαφές ΟΧΙ στίς προτάσεις τῶν δανειστῶν, στό δημοψήφισμα, συνεπάγεται :
α) Νόμιμη ἀναστολή πληρωμῆς τῶν δόσεων τοῦ χρέους -δημοκρατία γάρ, τά ρίσκα ἐκ τῆς ὑπάρξεως τῆς ὁποίας εἶναι γνωστά στούς δανειστές ὡς δικαιοπρακτικό θεμέλιο τῶν σχετικῶν συμβάσεων.
β) Δυνατότητα νέων συνομιλῶν γιά ἀντικατάσταση τῶν ἀπορριφθέντων σκληρῶν μέτρων, μέ ἄλλα μέτρα. Μέτρα ἀναπτύξεως, ἀπό τήν θετική ἀπόδοση τῶν ὁποίων καί μόνον, δύνανται πλέον, νομικῶς, νά προκύψουν ποσά πρός κάλυψη ὅσων ἐπιδιώκονταν μέ τά ἀπορριφθέντα ἀμέσου ἀλλά ἀνεφίκτου εἰσπράξεως μέτρα. - ΔΙΟΤΙ, ΟΥΔΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ. Καί τό τί εἶναι ἀδύνατον, σέ ἕναν λαό, εἶναι συνάρτηση ὄχι μόνον τῶν στοιχειωδῶν ἀντικειμενικῶς ἀναγκῶν του, ἀλλά καί τοῦ ἐθισμοῦ του σέ εὐμάρεια ἐπί δεκαετίες ἀπό δανειστές καί ἀνεύθυνους πολιτικούς, ὁπότε πρέπει τά στάνταρς διαβιώσεως ἀπό τά λαμβανόμενα μέτρα νά μήν ὑποβαθμισθοῦν πέραν τοῦ «δυνατοῦ», ἤτοι σέ βαθμό πού νά προκαλοῦν αὐτοκτονίες, καταστροφή τῶν παραγωγικῶν δυνατοτήτων, ψυχολογικά, ἠθικῶς ἤ οἰκονομικῶς, καταστροφική ἀνατροπή τῶν συνηθειῶν.
Ε) Ἕνα σαφές ΝΑΙ στίς προτάσεις τῶν δανειστῶν, στό δημοψήφισμα, συνεπάγεται :
α) Ὑποχρεώση τῆς Κυβερνήσεως νά παραιτηθῆ καί νά προκηρύξῃ ἐκλογές, ἐφ' ὅσον ἡ Βουλή δέν δύναται νά δώσῃ νέα Κυβέρνηση.
β) Ὑποχρεώση τοῦ λαοῦ νά ἐφαρμόσῃ τά προταθέντα μέτρα, γιά τήν ἀκριβῆ ἐμβέλεια τῶν ὁποίων θά ἔχῃ λόγο ἡ νέα Κυβέρνηση πού θά ἀναδειχθῆ καί πού θά τά συμφωνήσῃ μέ τούς δανειστές.
ΣΤ) Ἕνα ἀσαφές ΟΧΙ ἤ ἕνα ἀσαφές ΝΑΙ (μέ ὁριακές πλειοψηφίες), ἀνήκει στήν ὑπάρχουσα Κυβέρνηση νά τό διαχειρισθῆ, χωρίς πλέον νά δύναται ἐκ νέου νά θέσῃ τό ζήτημα τῆς καταλήξεως τῶν διαπραγματεύσεων σέ νέο δημοψήφισμα. - Ἐκτός ἐάν, οἱ δανειστές ἐπανέλθουν μέ σαφῶς σκληρότερες προτάσεις, ὁπότε, ἐνδέχεται νά πρέπει νά ἐξετασθῆ ἡ δυνατότητα δημοψηφίσματος γιά τήν ἀκολουθητέα πολιτική ὡς πρός το ζήτημα τῆς ἐξοφλήσεως τοῦ χρέους, σέ ποῖο ποσοστό, πρός ποίους ἐκ τῶν δανειστῶν, καί γιατί.
Ζ) Ὡστόσο, μέ τό ἐπικείμενο δημοψήφισμα τῆς 5ης Ιουλίου 2015, τό πρόβλημα τοῦ νοήματος τοῦ ΝΑΙ καί τοῦ ΟΧΙ ἔχει περιπλακῆ «λίγο» ἀλλά οὐσιαστικῶς:
Διότι, ὅσοι μέν θά ψηφίσουν ΟΧΙ θά ξέρουν ὅτι ἀπορρίπτουν τίς προτάσεις τῶν δανειστῶν ἔτσι ὅπως αὐτές τέθηκαν πρός τόν Πρωθυπουργό (εἴτε ὡς τελεσίγραφο, εἴτε ὡς βελτιωμένες προτάσεις Γιοῦνκερ, εἴτε ὡς κάτι νεώτερο). Συνεπῶς, σέ περίπτωση ἐπικρατήσεως τοῦ ΟΧΙ εἶναι σαφές ὅτι οἱ προτάσεις τῶν δανειστων ἀπορρίφθηκαν ἀπό τόν λαό, ὁπότε ἰσχύουν τά παραπάνω (βλ. σημεῖο Δ).
Ἀλλά, αὐτοί πού θά ψηφίσουν ΝΑΙ, ἔτσι ὅπως διαμορφώθηκε μέχρι σήμερα ἡ σχετική ἑρμηνεία-προπαγάνδα τοῦ ἐρωτήματος τοῦ δημοψηφίσματος, ὅτι δηλαδή πρέπει νά ψηφίσουμε «ΝΑΙ στήν Εὐρώπη καί στό εὐρώ (-καί στά μέτρα)», θά ἔχουν ψηφίσει οὐσιαστικά ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ καί στό εὐρώ, ἀλλά ὄχι καί ΝΑΙ στά σκληρά μέτρα! - Καί τοῦτο, πρῶτον διότι θά ἔχουν πεισθῆ ὅτι τό διακύβευμα εἶναι ἡ παραμονή στήν Εὐρώπη καί στό εὐρώ, ΔΙΑ τῶν μέτρων, ὄχι ὅμως καί ὅτι τά μέτρα αὐτά πρέπει νά ἐφαρμοσθοῦν ὡς ἐπροτάθησαν! Καί δεύτερον, διότι, ἐάν θελήσῃ κάποιος, ὡς νέα Κυβέρνηση, νά ἐφαρμόσῃ τά προταθέντα σκληρά μέτρα, ἐπικαλούμενος ἕνα ἐνδεχόμενο ΝΑΙ στό δημοψήφισμα, σύντομα θά καταλάβῃ ὅτι ἔχει λάβει μόνο αὐτό πού ζήτησε, προβάλλοντάς το ὡς νόημα τῆς ψήφου, δηλαδή ΝΑΙ στήν παραμονή τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρώπη καί στό εὐρώ, καί οὐδέν πέραν τούτου. Συνεπῶς, σέ περίπτωση ἐπικρατήσεως τοῦ ΝΑΙ εἶναι σαφές ὅτι δέν ἰσχύουν τά παραπάνω (βλ. σημεῖο Ε), καί ὅτι οἱ προτάσεις τῶν δανειστῶν δέν ἀπορρίφθηκαν μέν ἀπό τόν λαό, ἀλλά καί δέν ἔγιναν δεκτές ὡς ἔχουν!
Μέ ἄλλα λόγια, ἕνα ἐνδεχόμενο ΝΑΙ στό δημοψήφισμα δέν σημαίνει λευκή ἐπιταγή γιά κανέναν.
Συνεπῶς, στήν περίπτωση ἐπικρατήσεως τοῦ ΝΑΙ, ἡ διαχείρισή του ἀπαιτεῖ ἐθνική συναίνεση στήν ὁποία πρέπει νά μετέχουν οἱ βασικές ...«συνιστῶσες» καί τῶν ὑπέρ τῆς Εὐρώπης καί τῆς παραμονῆς στό εὐρώ πολιτικῶν, καί τῶν πολιτικῶν πού τάσσονται ὑπέρ τοῦ μετριασμοῦ τῶν προταθέντων ἐπί πλέον σκληρῶν μέτρων. Ὥστε νά προκύψῃ νέα κατάληξη τῶν διαπραγματεύσεων μέ ὅπλο πλέον ὅμως, τῆς εὑρύτερης πλέον Κυβερνήσεως, τήν ὑποβολή τῶν τελικῶν μέτρων στήν κρίση τοῦ λαοῦ.
Τό δημοψήφισμα πρός τόν λαό, μέ ἐρώτημα τήν κατάληξη τῶν διαπραγματεύσεων γιά φερόμενο δημόσιο χρέος, εἶναι τό κατ' ἐξοχήν θετικό κεκτημένο τῆς Δημοκρατίας, ἀπό ὅλη αὐτήν τήν κρίση, ἀπέναντι στήν ἐπικίνδυνη ἐμμονή κάποιων διεθνῶν κύκλων, χρηματοπιστωτικῶν ἤ καί πολιτικῶν οἱ ὁποῖοι, χάριν τῆς ἐξυπηρετήσεως τοῦ Μαμωνᾶ καί μόνον, ὄχι μόνον παίζουν ἐν λαοῖς καί οὐ παικτοῖς παίγνια, ἀλλά καί ἐπιδιώκουν τόν πλήρη ἐκμαυλισμό, ἄλλως ἐκφυλισμό, τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος.
Τό κεκτημένο αὐτό δέν πρέπει ἐπ' οὐδενί, οὔτε νά ἀπεμποληθῆ, οὔτε νά λησμονηθῆ.
30ή Ιουνίου 2015,
