Α. ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ.
α. Ὁ μεγάλος σύγχρονος πατήρ καί θεολόγος τῆς Ἑκκλησίας μας, ὀ Ἀρχιμ. Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), ἐξαίρει τήν ἀδήριτη συνοχή τῶν μελῶν τῆς ἀνθρωπότητος μεταξύ τους καί λέγει ὅτι ἔχει ἀποδειχθεῖ πολύ καλά πώς «γιά νά ὑγιαίνει τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος πρέπει νά ὑγιαίνουν καί τά κύτταρα πού τήν ἀποτελοῦν». Ὁρίζει δέ ὡς βασικό κύτταρο τῆς δομῆς τοῦ σώματος αὐτοῦ τήν οίκογένεια. Γιά νά ζήσει ὁ κόσμος μας πρέπει νά ζήσει πρωτίστως ἡ οἰκογένεια.
β. Ὁ ἴδιος ἐξάλλου ἐπιμένει ὅτι γιά νά θεραπευθοῦν οἱ ψυχοπαθολογίες σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ζωῆς μας, πρέπει νά ἀρχίσουμε ἀπό τήν οἰκογένεια. Πρωτίστως μάλιστα ἀπό τίς γυναῖκες. «Αὐτές ὀφείλουν νά ἀνυψωθοῦν μέ τό πνεῦμα καί νά φανερώσουν στόν κόσμο τήν αύθεντική τους ἀξία πού ἔγκειται στόν ὑψηλό ρόλο τους. Τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός Λόγος σαρκώθηκε ἀπό Γυναίκα καταδεικνύει τή θέση της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες ὀφείλουν νά δικαιώσουν τή σπουδαιότητά τους αὐτή· νά διακιώσουν τόν ἐαυτό τους σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος». Οἱ σύγχρονες τάσεις τῆς ζωῆς τείνουν νά ματαιώσουν τήν προσπάθεια γιά αὐτή τή δικαίωση.
γ. Στήν ἐποχή μας μέ λύπη παρατηροῦμε τρεῖς βασικές παραχαράξεις τοῦ προσώπου καί τῆς ἀποστολῆς τῆς γυναίκας στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος. Ὡς συνήθως εἶναι οἱ ἄνδρες οἱ αὐτουργοί αὐτῶν τῶν παραχαράξεων, ἀλλά τίς περισσότερες φορές τήν ἠθική αὐτουργία τή συμμερίζονται μέ τούς ἄνδρες οἰ ἴδιες οἰ γυναῖκες. Καί ὅταν ἡ γυναίκα δέν ἀπορρίπτει τόν δαμονικό πειρασμό, ὅπως καί ἡ Εὔα στόν παράδεισο, τόν διοχετεύει καί στόν ἄνδρα· πίπτουν άμφότεροι· καί συμπαρασύρουν τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ας τά δούμε αυτά κάπως καλύτερα.
Β. ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
α. Πολλοί θεωροῦν τή γυναίκα σάν σκεῦος πού προβάλλει καί ἱκανοποιεῖ τίς κατώτερες λεγόμενες ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαίτερα τῶν ἀνδρῶν. Ἡ ἐπιχείρηση τῆς διαφήμισης ἐκμεταλεύεται κατά κόρον αὐτή τή δαιμονική θεώρηση. Ὡστόσο, ἄν ἡ ἴδια δέν ἀποδεχόταν τήν δαιμονική αὐτή ἐκετάλευση δέν θά εἶχαν ἔτσι τά πράγματα. Ἔτσι ἡ γυναίκα ὐποβιβάζεται ὡς πρόσωπο, χάνει τήν ἱερότητα τῆς ἀποστολῆς της καί ἀπό εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μετατρέπεται σέ καθρέπτη τῶν ἀνομολόγητων ἤ ὁμολογουμένων σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν. Ἔτσι στερεῖται τή δυνατότητα νά ἱεροποιήσει τή ζωή καί νά γίνει ὑγιές κύτταρο, πρότυπο πνευματικῆς καί κοινωνικῆς ὑγείας, κάλλος πνευματικό, σεμνή ὀμορφιά καί ἀληθινό τοῦ κόσμου κόσμημα.
β. Ἄλλοτε ἡ γυναίκα ἀντιμετωπίζεται ὡς ὑπηρετική καί δευτερεύουσα ὕπαρξη στή ζωή τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας. Τότε πάλι ἔχουμε διαταράξεις καί ἀνισορροπίες. Ὅταν ἡ ἀποστολή της ὁρίζεται στήν ἐξυπηρέτηση και θεραπεία οἰκιακῶν ἤ σαρκικῶν ἀναγκῶν, τή μετατρέπουν ἀπό πρόσωπο σέ ἀντικείμενο εὐτελοῦς ἀξίας καί ἀποστολῆς, σέ μηχανισμό χρηστικῶν, ἐγωπαθῶν καί φιλήδονων ἱκανοποιήσεων. Ὅταν ὁ ἄνδρας δέν βλέπει στό πρόσωπο τῆς γυναίκας τόν ἄνθρωπο ἄλλά τό ἀναγκαῖο ἀντικείμενο τότε καί ὀ ἴδιος παῦει νά εἶναι ἄνθρωπος, διότι ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα ὡς ἑνιαία ἀνθρωπότητα. Ἡ ἀνθρωπότητα καί ἡ ἀνθρωπιά τοῦ ἐνός ἐξαρτάται ἀπό τήν ἀνθρωπότητα καί ἀνθρωπιά τοῦ ἄλλου. Ἄν ἡ γυναίκα σταθεῖ ἀληθινός ἄνθρωπος, δημιούργημα δηλ. πού διασώζει ἐν ἐαυτῷ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δέν θά παύσει νά ἐπηρεάζει τήν ἀνθρωπότητα τοῦ ἄνδρα.
γ. Παραχάραξη ἔχουμε πάλι ὅταν ἡ γυναίκα παρεξηγήσει τή θέση σεβασμοῦ καί ἀγάπης, συμπορεύσεως καί ἀλληλοσυμπληρώσεως μέ τόν σύζυγό της καί προσπαθεῖ νά τήν καταστήσει θέση αὐθεντίας, κυριαρχίας καί φεμινιστικοῦ δεσποτισμοῦ. Ὅταν μέσα στήν οἰκογένεια «ἀνακύπτει ἡ πάλη γιά ἐξουσία, ἡ πάλη αύτή πολύ συχνά γίνεται καταστροφική γιά τήν οἰκογένεια. Πρόκειται γιά μία ἀνατροπή καί διατάραξη στήν ἁρμονία τῶν σχέσεων τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Τότε ἀκολουθεῖ πλῆθος δυσλειτουργιῶν στή ζωή. Ἡ γυναίκα στή σωστή της θέση μέσα στήν οἰκογένεια εἶναι ὅπως ἡ καρδιά πού ΄΄δουλεύει΄΄ σωστά μέσα στό σῶμα μας. Διαφορετικά, ὀ ὀργανισμός μας, οἰκογένεια καί κοινωνία, γίνεται ἀναιμικός, ἠ ζωή μας ἀδυνατίζει καί μαραίνεται.
Γ. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΟΣ.
α. Ἡ γυναίκα ἔχει μιά ἀποστολή ἰδιαίτερα ἱερή καί ξεχωριστή. Ὁ σκοπός της ζωῆς της, βεβαίως, εἶναι ὁ ἴδιος μέ αὐτόν τοῦ ἄνδρα: Νά κάνει τή ζωή τοῦ Χριστοῦ δική της ζωή. Ἔτσι νά γίνει συγκληρονόμος Ἰησοῦ Χριστοῦ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στό σκοπό ὅμως αὐτό πορεύεται καί στοχεύει μέ τόν δικό της ἰδιαίτερο τρόπο· χρησιμοποιεῖ τά χαρίσματά της πού εἶναι ποικίλα καί «κάποτε συμπίπτουν μέ τοῦ ἄνδρα, ἐνῶ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά τό ἕνα τοῦ ἄλλου». Τό οὐσιωδέστερο ὅμως γιά τή γυναίκα ἔργο, τό σπουδαιότερο λειτούργημά της εἶναι ἡ Μητρότητα, ὅπως συμφωνεῖ καί ὁ Ἀρχιμ. Σωφρόνιος.
β. Θά πρέπει ὅμως σέ αὐτό τό σημεῖο νά προσέξουμε πολύ: Μητρότητα πού ὁδηγεῖ στήν καταξίωση τῆς γυναίκας καί χαρίζει ὑγεία στήν ἀνθρωπότητα δέν εἶναι ἡ φυσική ἀπό μόνη της, ἀλλά κυρίως ἠ πνευματική. Κάποιες γυναῖκες μπορεῖ νά νομίζουν πώς θά σωθοῦν μόνον διότι ἔφεραν παιδιά στόν κόσμο. Δέν φθάνει αὐτό. Τό ζητούμενον εἶναι ἡ καλιτεκνία δηλ. ἡ πνευματική γέννηση. Ὑπάρχουν δύο εἴδη γεννήσεως· τό ἔνα κατά σάρκα, τό ἄλλο κατά πνεῦμα. Γιά τήν κατά σάρκα γέννηση ἀρκεῖ ἡ ἕνωση τῶν σωμάτων, οἱ φυσικές ὠδίνες, ἠ γαλακτοτροφία, ἡ ἀνατροφή κ.τ.ο. Στή σημερινή ἐποχή οἱ γυναῖκες «ἄρχισαν νά γεννοῦν προπαντός κατά σάρκα». «Τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι» εἶπε ὁ Κύριος. Ὅταν ἡ γυναίκα παραχαράσσει (μέ τούς τρόπους πού ἀναφέραμε παραπάνω, ἀλλά καί μέ πολλούς ἄλλους) τό πρόσωπο πού τῆς ἔδωσε ὁ Θεός μετατρέπεται «σάρκα» καί φυσικῶς γεννᾶ «σάρκες».
γ. Πῶς μία γυναίκα γεννᾶ πνευματικά; Ὅταν μαζί μέ τό γάλα, πού θά θηλάσει στά παιδιά της, θά θηλάσει σέ αὐτά τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τήν πίστη τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ, τήν εὐλάβεια καί τόν θεῖο φόβο. Γιά νά θηλάσει στά παιδιά της αὐτό τό πνευματικό γάλα πρέπει φυσικῶς νά τό ἔχει μέσα της, νά πηγάζει στά στήθη της. «Τό γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος πνεῦμά ἐστι». Τότε ἡ νέα ὕπαρξη, τό παιδί της, θά εἶναι κύτταρο ζωῆς γιά τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ζωή τοῦ κόσμου εἶναι ἡ πίστη. Ἡ Ἐκκλησία μας καί ὁ κόσμος μας δίχως τή γυναίκα, πρωτίστως τήν Παναγία, ἀλλά καί ὅλες τίς ἁγίες, ὅλες τίς ἀπλές πιστές γυναῖκες, δέν θά ἦταν ἀπλῶς φτωχός, ἀλλά μᾶλλον ἀνύπαρκτος καί ἀνεκπλήρωτος. Ἄν οἰ γυναῖκες παύσουν νά γεννοῦν πνευματικά, στόν κόσμο μας θά βασιλεύσει ἡ ἀκοσμία, ἡ διαστροφή καί ἡ δυσμορφία.
Πηγή: (ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ε΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2011), Ενωμένη Ρωμαιοσύνη
