Η εξάπλωση σαν επιδημία του παιχνιδιού για κινητά και η φρενίτιδα που έχει προκαλέσει σε πολλές δυτικές πρωτεύουσες. Η εμμονή για να αιχμαλωτίσουν τα ψηφιακά πλάσματα στην πραγματική ζωή και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν
Κανείς δεν φοβάται τα ψηφιακά πλάσματα. Τα μάτια βουλιάζουν εύκολα μέσα σε οθόνες. Εκεί -εκ πρώτης όψεως- δεν διακυβεύεται τίποτα. Τα ψηφιακά πλάσματα, όμως, εισβάλλουν στις πραγματικές ζωές μας. Αναστατώνουν -ερήμην τους- το σύμπαν μας. Προκαλούν κυκλοφοριακό χάος στο Μανχάταν, ανταλλαγή πυρών στη Φλόριντα και φρενίτιδα σε ολοένα και περισσότερες δυτικές πρωτεύουσες. Το Pokemon Go είναι ακόμα ένα κοινωνικό σύμπτωμα μιας παγκόσμιας παθολογίας.
Οι άνθρωποι που ζουν κρυμμένοι πίσω από οθόνες βγαίνουν στους δρόμους και κυνηγούν «τερατάκια» στα πάρκα, στα μπαρ, στα σούπερ μάρκετ.
Αλλά και σε τόπους «ταμπού», όπως το Σημείο Μηδέν, εκεί όπου κάποτε έστεκαν περήφανοι οι νεοϋορκέζικοι Δίδυμοι Πύργοι ή το Μουσείο του Ολοκαυτώματος. Δεν τους σταματά κανένα «ιερό» και αψηφούν ακόμα και τον θάνατο, ενώ φοβούνται στην πραγματικότητα την ίδια τη ζωή. Τρακάρουν με τα αυτοκίνητά τους, αλληλοποδοπατώνται, τραυματίζονται, αλλά αρνούνται τη νοσηλεία για να μην τους ξεφύγει κανένα ψηφιακό πλασματάκι.
Η μανία
Κάποιοι εγκαταλείπουν τις δουλειές τους, άλλοι παραμελούν τους οικείους τους, ενώ όλοι τους ξυπνούν και κοιμούνται με τη σκέψη των «τερατακίων τσέπης». Σαν να φοβήθηκαν οι άνθρωποι την αλληλεπίδραση της σάρκας και το ατίθασο του πνεύματος.
Αυτό το καλοκαίρι ο πλανήτης τρέχει μανιακά πίσω από ελεγχόμενες ψηφιακές χαρές. Αυτό το καλοκαίρι τα παιδιά δεν ψάχνουν κοχύλια στην άμμο, οι έφηβοι δεν μετρούν πεφταστέρια και οι ενήλικες δεν κυνηγούν ερωτικές χίμαιρες. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες του κόσμου γίνονται κυνηγοί Πόκεμον.
Πώς η χαρά καταλήγει εμμονή; Η κατάδυση σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, λένε, απαλύνει τον πόνο και αφανίζει το ρίσκο της ανθρώπινης επαφής. Υπάρχει, όμως, το ρίσκο του παιχνιδιού που μοιάζει να αποκτά νοσηρές διαστάσεις μέρα με τη μέρα.
Οι ειδικοί κάνουν λόγο για τον κίνδυνο εκμετάλλευσης του παιχνιδιού από παιδόφιλους, οι οποίοι αναμένεται να προσεγγίσουν παιδιά μέσω του Pokemon Go. Μικροεγκληματίες έχουν ήδη επωφεληθεί από την «ποκεμονμανία» και εισβάλλουν σε καταστήματα, κήπους, υπηρεσίες και «στάσεις Πόκεμον», με το πρόσχημα του παιχνιδιού. Νεαροί έπεσαν θύματα μιας τέτοιας ληστείας στο Μιζούρι.
Οι αυτοτραυματισμοί συγκαταλέγονται ανάμεσα στους σοβαρούς κινδύνους, καθώς οι κυνηγοί Πόκεμον κινούνται σαν υπνωτισμένοι διασχίζοντας, για παράδειγμα, δρόμους δίχως προσοχή. Χιλιάδες πολίτες διαμαρτύρονται για τους εισβολείς - παίκτες που καταπατούν τις ιδιωτικές περιουσίες τους στο όνομα του βιντεοπαιχνιδιού.
Το Pokemon Go είναι ήδη διαθέσιμο σε 27 χώρες, ο χρόνος χρήσης του φτάνει τα 43 λεπτά ημερησίως, ενώ, σύμφωνα με τους ειδικούς, σύντομα το Pokemon Go θα είναι στο 5% των έξυπνων κινητών στις ΗΠΑ. Αλλά μέχρι να τυπωθούν αυτές οι γραμμές, τα νούμερα θα έχουν αλλάξει δραματικά.
Ποιοι είναι τελικά οι κυνηγοί Πόκεμον;
Το Pokemon Go εξαπλώνεται σαν επιδημία και κερδίζει ολοένα και περισσότερες κατηγορίες πολιτών. Δικαίωμα στο Pokemon Go ζητούν και οι ευπαθείς ομάδες -με σωματικές αναπηρίες-, διεκδικώντας ειδικούς όρους. Κι ας βασίζεται το παιχνίδι κατά κόρον στη σωματική διάδραση, που ορίζεται από το ψηφιακό σύμπαν. Το Pokemon Go είναι σαν το ποδόσφαιρο. Τους ενώνει όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, δεξιοτήτων και κοινωνικής τάξης.
Τα όρια
Πόσο θολά είναι τα όρια ανάμεσα στην πραγματική και την εικονική ζωή; Και ποια είναι η σχέση μεταξύ των βιντεοπαιχνιδιών και της ανθρώπινης ψυχικής υγείας;
Το παιχνίδι θεωρείται εξαιρετικά ευεργετικό για περιπτώσεις αυτιστικών παιδιών και ψυχικά πασχόντων, που μέσα από αυτό το παράδοξο κυνήγι «συνάπτουν κοινωνικό δεσμό».
«Περπάτησα 50 χιλιόμετρα μέσα σε τέσσερις μέρες, γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, δεν έκλαψα ούτε μία φορά και βγήκα ραντεβού και με ένα κορίτσι». Τα λόγια ανήκουν σε έναν 23χρονο με διαγνωσμένη κλινική κατάθλιψη από την Αυστραλία, ο οποίος θέλησε να μοιραστεί την εμπειρία του σε έναν ιστότοπο φίλων του Πόκεμον.
Σε τι οδηγεί, όμως, τους έχοντες σώας τας φρένας κυνηγούς ψηφιακών πλασμάτων; Προφανώς σε κοινωνικό αυτισμό, σε έναν έξυπνο κόσμο που μάλλον ήδη πάσχει από «πολιτικό Ασπεργκερ».
Θεραπεία του φόβου με την εικονική πραγματικότητα
Πότε ένα παιχνίδι γίνεται νοσηρό και πότε ο ψηφιακός κόσμος έχει αναλγητική δράση; Τα βιντεοπαιχνίδια απασχολούν ολοένα και εντονότερα τους ειδήμονες ψυχικής υγείας, ενώ τα τερατάκια κατεβαίνουν μαζικά με εφαρμογές στα smartphones της υφηλίου.
Δεν πάει καιρός που η ενασχόληση με τα βιντεοπαιχνίδια είχε προκύψει βλαβερή για τον άνθρωπο, αφού είχε διαπιστωθεί ότι ενθάρρυνε βίαιες συμπεριφορές, καθώς για τους φανατικούς χρήστες συγχέονται συχνά τα όρια ανάμεσα στην πραγματική και την εικονική ζωή.
Δεν λείπει, ωστόσο, και ο επιστημονικός αντίλογος. Για παράδειγμα, ο ψηφιακός κόσμος μπαίνει στα χειρουργεία καθώς επιτυγχάνεται η απόσπαση της προσοχής των ασθενών μέσω βιντεοπαιχνιδιών κατά τη διάρκεια ιατρικών διαδικασιών, ακόμα και εγχειρήσεων.
Η θεραπεία εικονικής πραγματικότητας, όπως αναφέρουν, μπορεί να αντικαταστήσει μέχρι και μια ενδοφλέβια ένεση μορφίνης, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι θα ευεργετηθούν άτομα με φοβίες και με μετατραυματικές διαταραχές άγχους.
Η ψηφιακή εσωστρέφεια των Χικικομόρι, των αναχωρητών της ζωής, μοιάζει να έχει δώσει τη σκυτάλη στην ψηφιακή εξωστρέφεια των συλλεκτών Πόκεμον.
Κι ενώ οι Χικικομόρι κοιμούνται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, ξαγρυπνώντας τη νύχτα, παραδομένοι στη σαγήνη των εικονικών ηρώων, οι ποκεμομανείς βγαίνουν στον έξω κόσμο αναδιπλωμένοι στους εαυτούς τους.
Ακόμη, ενώ οι Χικικομόροι -με έδρα τους κυρίως την Ιαπωνία- βουτούν μέσα στους εικονικούς κόσμους των τρισδιάστατων οθονών, φτάνοντας σε κορεσμό από τον τεχνολογικό οργασμό και απομακρυνόμενοι από την «ολοκλήρωση» της ανθρώπινης επαφής, οι ποκεμομανείς άγονται και φέρονται στην καθημερινότητά τους, καθώς τα όρια ανάμεσα στην ψηφιακή πραγματικότητα και την αληθινή ζωή δεν είναι τόσο ευδιάκριτα.
Πηγή: Δημοκρατία
