Ας αφήσουμε κατά μέρος την πολιτική, τα φλέγοντα εθνικά θέματα, τον φημολογούμενο ανασχηματισμό (καιρό έχουμε να δούμε κάτι τέτοιο), και ας ασχοληθούμε με κάτι πιο χειροπιαστό. Στην κυριολεξία.

Όπως λοιπόν μας πληροφορεί η Guardian, ειδικοί εργοθεραπευτές παίδων στη Βρετανία επισημαίνουν ότι τα μικρά παιδιά, λόγω της πρώιμης και σχεδόν αποκλειστικής χρήσης κινητών και υπολογιστών με οθόνες αφής, πηγαίνουν στο σχολείο μη έχοντας αναπτύξει την ικανότητα να κρατούν και να χειρίζονται το μολύβι.

Αυτό οφείλεται στο ότι οι πολλοί μικροί μύες των χεριών που συλλογικά εκτελούν τις κινήσεις της γραφής δεν έχουν αναπτυχθεί με την καθημερινή χρήση. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι τα παιδιά δεν μουντζουρώνουν πλέον ατέλειωτα φύλλα χαρτιού (και όποια άλλη επιφάνεια, οριζόντια, κάθετη ή επικλινή, προσφέρεται για τον σκοπό αυτό) και δεν κάνουν άλλες, πιο απαιτητικές για μυϊκή προσπάθεια, παιδικές ασχολίες, διότι είναι πολύ απασχολημένα με το να χαϊδεύουν τα ηλεκτρονικά τους πινακίδια.

Όπως λέει μια εργοθεραπεύτρια, οπωσδήποτε η τεχνολογία έχει αλλάξει τον κόσμο όπου μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Εκτός από το πρόβλημα της γραφής, υπάρχει αυξανόμενη καθιστική ζωή και εικονική κοινωνική αλληλεπίδραση, καθώς τα παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο στο σπίτι και οnline και συμμετέχουν λιγότερο σε εξωσπιτικές σωματικές δραστηριότητες.

Επειδή η πρόοδος της τεχνολογίας (και η ταχύτητα με την οποία επιτελείται) εξάπτει αλλά και ξεπερνάει την λεγόμενη επιστημονική φαντασία, ας μη μας φανεί παράξενο αν το ανθρώπινο είδος κάποια μελλοντική στιγμή μεταλλαχθεί σε ένα τεχνοβιολογικό υβρίδιο. Δεν εννοώ ότι θα βγάλει κεραίες στο μέτωπο ή θύρες USB στα δάχτυλα.

Απλώς θα είναι τόσο εξαρτημένο από τον τεχνολογικό του περίγυρο, ώστε όταν αρρωσταίνει δεν θα φωνάζουμε γιατρό αλλά… ηλεκτρονικό.

Πηγή: ΓορΓά παρεστιΓμένα, Αβερωφ