Τὰ παιδιά μας τὰ σημερινὰ εἶναι μάρτυρες καὶ μαρτυροῦν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Πλάστη μας καὶ τὴν μακροθυμία του · μαρτυροῦν ἀκόμα τὴν κεφαλαιώδη ἁμαρτία μας ἀπέναντι στὸν δωρεοδότη Θεὸ καὶ τέλος ἀπέναντι στὴ δημιουργία του.Στὴ γέννηση τῶν παιδιῶν μας συνεργάζεται ὁ Θεὸς μὲ τοὺς γονεῖς τους.
Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ νὰ φέρει ἕναν ἄνθρωπο στὸν κόσμο εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὸ θέλημα νὰ πλάσει τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Γιὰ νὰ δείξει τὴν ξεχωριστὴ σημασία τῆς πλάσης τοῦ ἀνθρώπου ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρει τὸν Θεὸ σὲ πληθυντικὸ ἀριθμὸ (ποιήσωμεν ἄνθρωπον...) καὶ ἔτσι ὑποδηλώνει γιὰ πρώτη φορὰ τὴν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ.
Ὕστερα ἀπὸ τοὺς Πρωτοπλάστους μέσα στὸν πληθυντικὸ τοῦ “ποιήσωμεν” περιλαμβάνει καὶ τὸ κάθε ζευγάρι, ποὺ γίνονται γονεῖς, ἢ σωστότερα ποὺ ἀποφασίζουν νὰ γίνουν γονεῖς. Κάθε παιδάκι λοιπὸν ξεκινάει ἀπὸ ἕνα “ποιήσωμεν” τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ματαιώσει τὴ βουλή Του· κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει συνεργός Του.
Τὰ μωρὰ ποὺ ἔρχονται στὴ ζωὴ εἶναι μωρά, γιὰ νὰ μοιάσουν στὴν ἀθῳότητα τὸν Πλάστη τους κι ἔτσι νὰ ξεπεράσουν τὴν πρώτη ἀδικία ποὺ τὰ βρίσκει, τὴν πρώτη σταύρωσή τους νὰ τοὺς στεροῦν οἱ γονεῖς τους τὴν εὐχαριστία τῆς γέννησής τους. Νὰ τὰ ὑποδέχεται δηλαδὴ στὴ ζωὴ ἡ γκρίνια, ἡ δυσανασχέτηση, ὁ πεζὸς ὑπολογισμὸς τοῦ κόστους, ποὺ ἐπιβαρύνει τὴ γέννηση καὶ τὴν ἀνατροφή τους καὶ κυρίως τὴν τροφή τους. Καὶ ὅταν λέμε γέννηση τοῦ παιδιοῦ ἐννοοῦμε τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του. Τὸ ἔμβρυο εἶναι ἐπίθετο, ποὺ συνοδεύει τὸ οὐσιαστικὸ παιδί, τέκνο. Ὁ Ἰωνᾶς στὴν κοιλιὰ τοῦ κήτους ἀποκαλεῖται ἀπ’τὸν ὑμνογράφο ἔμβρυος. Ὕστερα μὲ τὴν παράλειψη τοῦ οὐσιαστικοῦ, τὸ ἐπίθετο ἔμβρυον οὐσιαστικοποιήθηκε. Ὁ Πρόδρομος καὶ Βαπτιστὴς τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν κοιλιά τῆς ἁγίας Ἐλισάβετ ἦταν ὄχι μόνο βρέφος ἀλλὰ καὶ προφήτης · γι’αὐτὸ χόρεψε ἀπ’τὴν χαρά του, ὅταν ἡ Κυρία Θεοτόκος “ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ”.
Τὸ κάθε νεογνὸ κουβαλάει τὰ χαιρετίσματα τοῦ Δημιουργοῦ μας ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἔρχεται μὲ τὴν προῖκα του νὰ εἶναι κληρονόμος τῆς βασιλείας Του. Ἔρχεται μὲ τὴ θεσπέσια ὀμορφιά του, μὲ τὴν ἁπαλὴ σάρκα τῆς θείας δημιουργίας, μὲ τὰ ἀθῷα μάτια του, μὲ τὴ φυτεμένη μέσα στὴν καρδούλα του ἀγάπη γιὰ τοὺς γονεῖς καὶ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο.
Καὶ κάποια ἔχουν τὴν τύχη νὰ γεννηθοῦν, χιλιάδες ὅμως ἀπ’αὐτὰ σκοτώνονται ζωντανὰ καὶ μὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις τους μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάννας τους.
Ἀλήθεια ὅταν γυρίζουν πάλι στὸ Θεὸ ὡς ἀζήτητα αὐτὰ τὰ ἀγγελούδια, τί θἄχουν νὰ ποῦν στὸν Δημιουργό τους, ποὺ τὰ εἶχε στείλει στὸν κόσμο, τί θἄχουν νὰ ποῦν γιὰ τοὺς γονεῖς τους καὶ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο;
Τὰ ἀγέννητα παιδιά, ἀδερφοί μου, ποὺ ὑπάρχουν μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρθουν στὸν κόσμο, μαρτυροῦν τὴν ἀνεξιχνίαστη ἀγάπη καὶ μακροθυμία Του. Αὐτὰ θὰ βάλει ὁ Θεὸς νὰ κρίνουν τὸν κόσμο...
Ὁ κόσμος ποὺ τὰ ὑποδέχεται τὰ περιβάλλει μὲ τὴν ἀγάπη του βέβαια, μιὰν ἀγάπη ὅμως μπερδεμένη καὶ μολυσμένη ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων. Μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ γονιοῦ σπέρνει ὁ πονηρὸς καὶ τὸ πάθος τῆς ἀλαζονείας, τὸ πάθος τῆς αὐταρέσκειας, ὅπως γίνεται μὲ τὰ ὀνόματα λ.χ. ἀνάμεσα στὶς οἰκογένειες ἀλλὰ καὶ ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς. Σπέρνει ἀκόμα τὸ πάθος τῆς ἐπίδειξης τοῦ πλούτου, τῆς καλλονῆς καὶ τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας ἀκόμη, ὅταν ἀκούμε νὰ λέει κάποιος γονιός: δικό μου εἶναι τὸ παιδί, ὅ,τι θέλω τὸ κάνω...
Ὁ σκοπὸς τοῦ πονηροῦ εἶναι νὰ μολύνει ὅ,τι καλὸ καὶ ὡραῖο ὑπάρχει μέσα στὴ δημιουργία, γιὰ νὰ συκοφαντήσει τὸ Θεό · γι’αὐτὸ τὸν ὀνομάζουν μισόκαλο καὶ διάβολο. Ἀπὸ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ ξεφύγουν τὴν δυστυχία τῆς ἔκτρωσης, κάποια θὰ συντηρηθοῦν ἔτσι, ὥστε νὰ ἀποδείξουν φαινομενικὰ τὴν ἱκανότητα τῶν γονιῶν, τὴν ἱκανότητά τους νὰ γεννήσουν καὶ νὰ ἀναθρέψουν παιδιὰ, ἂν καὶ συνήθως μιλάμε γιὰ ἕνα παιδί. Αὐτὴ ἡ ἀνάγκη ἐπίδειξης τῆς γονεϊκῆς ἱκανότητας ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ὑπερπροστασία καὶ τὴν κενοδοξία τῆς πολυτέλειας. Τὰ σημερινὰ παιδιὰ ζοῦνε ἀντιφατικὰ μέχρι τὸ τέλος · κοστίζει τὸ ντύσιμό τους καὶ ἀπὸ ἕναν σαρκασμὸ ψωνίζουν πανάκριβα κουρέλια, εἰδικὰ καὶ ἐπὶ τούτου κουρελιασμένα, γιὰ νὰ φαίνονται μοντέρνα, ὄχι γιατὶ εἶναι φτωχά. Ὅλη ἡ τεχνολογία στὰ μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας στοχεύει στὸ εἰσόδημα τῆς κάθε οἰκογένειας, ποὺ μπορεῖ μὲν νὰ στερηθεῖ βασικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ ὄχι τὰ μοντέρνα ἀξεσουὰρ τῆς ἐφηβικῆς μεγαλομανίας τοῦ μοναχουιοῦ ἢ τῆς μοναχοκόρης. Ὁ ἔφηβος καταλήγει νὰ τὰ ἔχει συνηθίσει ὅλα αὐτά, τὰ ἔχει βαρεθεῖ, δὲν τὰ ἔχει ἀνάγκη κι ὅμως κάπως πρέπει νὰ διασκεδάσει τὴ βαρεμάρα του καὶ ἐξαντλεῖται ἡ οἰκογένεια στὴν ὑπερκατανάλωση.
Ἐμεῖς οἱ μεγάλοι ἀγνοοῦμε τὸ κονταροχτύπημα τῶν ἀντιφάσεων αὐτῶν μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ μας καὶ θέλομε νὰ τὸ φανταζόμαστε εὐτυχισμένο. Τὸ παιδὶ αἰσθάνεται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ “σκηνοθετημένη” εὐτυχία του δὲν εἶναι πραγματική, εἶναι ὑπολογισμένη πάνω σὲ μιὰ θεωρία διανοητική, δὲν προσφέρει δηλαδὴ στὴν ψυχή του τὴν στέρεη βεβαιότητα τῆς αὐθεντικῆς εὐτυχίας. Αἰσθάνεται ὅτι κι αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι ὑποκρίνονται τοὺς εὐτυχισμένους. Αὐτὴ τὴν ἀποτυχία, ποὺ φαίνεται νὰ τὴν σαρκάζει, ὁ νέος δὲν θέλει νὰ τὴν παραδεχτεῖ καὶ ἀποζητάει ἢ νὰ τὴν γιγαντώσει κυνηγῶντας τὰ ἄκρα ἢ νὰ δημιουργήσει κανένα βάσανο στὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ προκαλέσει τὸν οἶκτο τῶν ἄλλων ἢ τὸν ἐντυπωσιασμό τους. Ἀπὸ ‘δῶ ξεκινοῦν οἱ ἐξεζητημένες ἀλητεῖες, οἱ ναρκομανεῖς, οἱ αὐτοκτονίες, οἱ διαστροφὲς κάθε λογῆς. Ἔμμεσα θέλουν νὰ ἐκδικηθοῦν τὴν “καθὼς πρέπει” κοινωνία, ποὺ τοὺς ἔκλεισε μέσα στὸ κουτὶ τῆς ἰδεολογίας τους καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἀποδείξουν στὸν ἑαυτό τους ὅτι εἶναι τὸ τελείως ἀντίθετο ἀπ’αὐτὸ ποὺ ὀνειρεύτηκαν γι’αὐτοὺς οἱ γονεῖς τους.
Καὶ βασανίζονται τὰ παιδιά μας ἀναζητῶντας ὑποσυνείδητα μιὰ βεβαιότητα, μιὰ πραγματικὴ ἀλήθεια ποὺ νὰ τοὺς ἀναπαύει...Κι ὁ θάνατος παραμονεύει σὲ κάθε τους κίνηση καὶ τοὺς κρατάει τρομαγμένους. Μάταια ζητᾶνε νὰ ξεχάσουν μὲ τὰ παραισθησιογόνα τὸ ἄγριο μουγκρητὸ τοῦ θανάτου, ποὺ οὔτε ἀσφάλειες, οὔτε ἀνατολικὲς φιλοσοφίες δὲν τὸ μερώνουν.
Τελικὰ πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι φέρνουμε παιδιὰ στὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὰ μεταχειριστοῦμε γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν παθῶν μας· κι αὐτὰ πολὺ γρήγορα δυστυχοῦν, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μᾶς τρομάζει, παρὰ λέμε ὅτι ἡ ψυχολογική τους κατάσταση εἶναι σύμπτωμα τῆς εὐημερίας. Ἑπομένως καὶ μὲ τὸ ἐλεεινὸ κατάντημα τῶν παιδιῶν μας βεβαιώνεται ὅτι πετύχαμε στὴ ζωή, ἀφοῦ γίναμε πλούσιοι. Ἀδελφοί μου, ὁ πλουτισμὸς ποὺ εἶναι κεφαλαιώδης ἁμαρτία (μᾶς τὸ ἐτόνισε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς δραματικὰ) ἀποτελεῖ τὸ κεντρικὸ ἰδανικὸ τῆς ἐποχῆς μας καὶ ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ταπεινοὺς θαυμαστές τους. Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, οἱ μαθητὲς ὑπέβαλαν ἕνα κρίσιμο ἐρώτημα: - Καὶ τίς δύναται σωθῆναι ; Ἡ λογικὴ ἀπάντηση θὰ ἦταν «οἱ φτωχοὶ βέβαια», ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε οὔτε πολιτικὴ οὔτε κοινωνιολογία, γιατὶ ἤξερε ὅτι καὶ οἱ φτωχοὶ πολὺ συχνὰ ζοῦνε μὲ τὸν καημὸ τοῦ πλουτισμοῦ. Ἄρα τὸ παιδί, ποὺ γεννιέται σ’αὐτὸν τὸν κόσμο, ἔρχεται σὲ ἕναν κόσμο ποὺ βασιλεύει ὁ πλοῦτος, κι ἔτσι ἡ καρδούλα του στὴν ἀρχὴ βασανίζεται καὶ στὴ συνέχεια σκανδαλίζεται καὶ ὡς πραγματικότητα καὶ ὡς καημὸς διαφθείρεται. Κι ὁ Χριστός μας εἶπε ὅτι ὅποιος σκανδαλίσει ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τὸν συμφέρει νὰ δέσει μιὰ μυλόπετρα στὸ λαιμό του καὶ νὰ ῥιχτεῖ στὴ θάλασσα. Τέτοια αὐστηρότητα δὲν ἔδειξε ὁ Χριστὸς γιὰ καμμία ἄλλη ἁμαρτία.
Καταλαβαίνουμε τώρα ὅτι ἡ αἰτία τῆς κατάθλιψης, ποὺ ἔχει πέσει βαριὰ πάνω στὶς καρδιὲς τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ ἀδικία, ποὺ κάνουμε ἐπάνω στὰ παιδιά μας, ἐπάνω στὰ ἴδια τὰ παιδιά μας ποὺ ἔρχονται ἀνάμεσά μας ὡς εἰκόνες τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.
Σὲ ἄλλες ἐποχὲς τὰ παιδιὰ γίνονταν μάρτυρες μὲ τὴν πεῖνα, τὴ γύμνια, τὴν προσφυγιά, τοὺς πολέμους, τὶς ὁμηρίες · σὲ καμμία ἐποχὴ δὲν εἶχαν τὰ παιδιὰ μικρὴ μερίδα τῶν βασάνων τοῦ κόσμου. Στὴν ἐποχή μας τὸ μαρτύριο τῶν παιδιῶν ἐντοπίζεται στὸ κενὸ τῆς ψυχῆς, στὴν ἀπουσία τῆς πίστης, κενὸ ποὺ λυγίζει τὰ γόνατα καὶ σαλεύει τὸ νοῦ τους.
Τὸν παλιὸ καιρὸ στὰ νεκροταφεῖα διάβαζες πάνω στοὺς σταυροὺς ὅλο μεγάλες ἡλικίες, τώρα διαβάζεις συχνὰ ἐτῶν 17, ἐτῶν 18, ἐτῶν 19, ἐτῶν 20... Εἶναι τὰ μηχανάκια, τὰ ναρκωτικά, οἱ αὐτοκτονίες, τὸ AIDS, τὰ κονδυλώματα. Αὐτὰ εἶναι ἡ προῖκα ποὺ δώσαμε στὰ παιδιά μας! Δὲν μποροῦμε νὰ παραλείψουμε καὶ τὶς ψυχοπάθειες ποὺ κάνουν θραύση στὴ νεολαία μας. Τὰ περισσότερα πρωτότοκα ἀγόρια κυρίως ἔχεουν ἀνάγκη ψυχιάτρου !
Ἕνα πολὺ μεγάλο μέρος τῶν ἀγοριῶν, ποὺ μεγαλώνουν στὶς ἀστικὲς οἰκογένειες εἶναι ἄχρηστα γιὰ τὶς οἰκογένειές τους, γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὴν πατρίδα. Ἡ ἀγωγή τους τὰ ἔχει κάνει νὰ ζητοῦν καὶ νὰ παίρνουν μόνο χωρὶς νὰ δίνουν τίποτα. Αὐτὸ προσβάλλει ὄχι μόνο τὶς ψυχές τους ἀλλὰ καὶ τὸ νευρικὸ τους σύστημα, ὥστε νὰ χάνουν καὶ τὸν ἀνδρισμό τους. Δὲν μποροῦν νὰ ἐμπνεύσουν ἀσφάλεια σὲ μιὰ κοπέλα, γιὰ νὰ τὴν παντρευτοῦν · ζητοῦν οἱ ἴδιοι νὰ βροῦν ὑποστήριξη ἀπὸ τὴν κοπέλα, νὰ ἀντικαταστήσει δηλαδὴ ἡ γυναῖκα τους τὴ μαμά τους! Ὅλο καὶ περισσότερα γίνονται τὰ παραδείγματα ζευγαριῶν, ποὺ ὅταν βγαίνουν ἔξω πληρώνουν οἱ κοπέλες. Οἱ διοικητὲς στρατιωτικῶν μονάδων ἔχουν πολλὰ περιστατικὰ μὲ στρατιῶτες ποὺ δὲν εἶναι ἄξιοι νὰ ἀναλάβουν καμία εὐθύνη. Ζοῦνε σὰν τὰ παιδάκια στὰ νηπιαγωγεῖα τὶς πρῶτες μέρες, ποὺ κλαῖνε γιὰ τὴ μητέρα τους. Αὐτὰ εἶναι θλιβερά, γιατὶ συμβαίνουν καὶ προβλέπεται ὅτι θὰ συμβαίνουν ὅλο καὶ περισσότερο, γιατὶ οἱ γονεῖς, ποὺ δὲν παραδέχονται τὸ λάθος τους, ξοδεύουν ὁλόκληρες περιουσίες γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὸ γιόκα τους, ποὺ δὲν ἀντέχει καμμία στέρηση.
Βέβαια οἱ μεγάλοι ἀρκοῦνται στὴν κριτικὴ καὶ κατηγοροῦν τοὺς νέους, δὲν λογαριάζουν ὅμως ὅτι αὐτοὶ τοὺς ἔκαναν τέτοιους καὶ οἱ κοπέλες βλέποντας ἔτσι τοὺς νέους παραδίνονται στὶς «ἐλεύθερες σχέσεις» καὶ τρέμουν νὰ κάνουν νύξη γιὰ γάμο. Βρισκόμαστε δυστυχῶς λίγα μέτρα πρὶν ἀπὸ τὴν κατάργηση τῆς οἰκογένειας. Γιὰ τὴν ὥρα δὲν φαίνεται τόσο ἡ ἀνεπάρκεια τῶν νεαρῶν μητέρων νὰ φροντίσουν τὰ παιδιά τους, γιατὶ ὑπάρχουν ἀκόμα οἱ τελευταῖες στὴν κοινωνία γιαγιάδες. Οἱ σύγχρονες νεαρὲς δὲν θὰ γίνονται γιαγιάδες. Ἡ φιλοσοφία τῆς ἐποχῆς μας εἶναι νὰ παίρνεις καὶ ὄχι νὰ δίνεις. Ἄλλωστε ἡ ἀπότομη πτώση τῶν γεννήσεων θὰ τὶς κάνει περιττὲς καὶ τὶς γιαγιὰδες καὶ πολὺ ἄχρηστους τοὺς παπποῦδες.
Ἕνα πολὺ ἀνησυχητικὸ πρόβλημα στὴν κοινωνία μας θὰ εἶναι ἡ ἀφθνία τῶν ἡλικιωμένων, ποὺ θὰ χρειάζονται φροντίδα καὶ ἀπὸ ποιόν νὰ τὴ ζητήσουν καὶ νὰ τὴ βροῦν, ὅταν δὲν θἄχουν παιδιὰ κι αὐτὰ τὰ λίγα παιδιὰ ποὺ θὰ ὑπάρχουν δὲν θὰ ἔχουν οὔτε τὸ φιλότιμο, οὔτε τὴν ἱκανότητα νὰ φροντίσουν τοὺς ἡλικιωμένους; Τὸ κράτος θὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἀκυρώνει ὅλες τὶς μεταβιβάσεις περιουσιακῶν στοιχείων ἀπὸ ἡλικιωμένα ἄτομα, γιὰ νὰ καλύψει τὰ ἔξοδα γηροκόμησής τους ἀπὸ τὰ δημόσια καὶ ἰδιωτικὰ γηροκομεῖα. Οἱ συντάξεις, ἂν θὰ ὑπάρχουν ἀκόμα συντάξεις, θὰ πηγαίνουν κατευθεῖαν στὰ λογιστήρια τῶν ἱδρυμάτων. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ σκληρότερη τιμωρία, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβληθεῖ στὴ σύγχρονη κοινωνία μας γιὰ τὴν παιδοκτονία της καὶ γιὰ τὴν ὑπερπροστατευτικὴ ἀγωγή τους πρὸς τὰ παιδιά τους.
Ἔτσι θὰ διαπιστωθεῖ δραματικὰ ὅτι ἡ κατάργηση τῆς παραδοσιακῆς ζωῆς μας δὲν ὁδηγεῖ μόνο σὲ μιὰ κακὴ αὐριανὴ κοινωνία ἀλλὰ κυριολεκτικὰ στὸν θανατο τοῦ ἔθνους · κι ὁ θάνατος αὐτὸς θὰ περάσει μέσα ἀπὸ μία ἀπίστευτη μοναξιὰ καὶ δυστυχία τῶν γερόντων. Βέβαια δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἀπαισιόδοξοι ἀλλὰ νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅ,τι καλὸ ἔγινε σ’αὐτὸν τὸν τόπο ἔγινε μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν μετάνοια. Καμμία ἐποχὴ τῆς ἱστορίας μας δὲν ξεχωρίζει γιὰ τὴν ὑψηλὴ ἀρετή, ποὺ νὰ ὀφείλεται στὴν ἀνθρώπινη μόνο προσπάθεια. Ἡ θερμὴ καὶ ταπεινὴ προσευχή, ποὺ τὴν προκαλοῦν καὶ οἱ πολλὲς θλίψεις, αὐτὰ εἶναι μοναδικὲς προϋποθέσεις γιὰ κάθε προκοπή. Στὶς μέρες ὅμως ὅμως βλέπει κανεὶς ὅτι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ μετάνοια ὄχι ἁπλῶς παραμελοῦνται ἀλλὰ ἐξευτελίζονται καὶ διώκονται ἐπιμελῶς. Μιὰ ἰδέα παίρνει κανείς, ἂν ἀνοίξει τὰ σχολικὰ βιβλία τῶν παιδιῶν μας. Ἐκεῖ βλέπει τὴ συστηματικὴ προσπάθεια ἐξαφάνισης καὶ ἐξευτελισμοῦ τῶν ἱερῶν καὶ ὅσιων τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης. Καὶ ἡ οἰκογένεια σήμερα κάνει τὸ ἴδιο ὄχι τόσο ὀργανωμένα, πάντως πεισματικά. Οἱ γονεῖς συνήθως ἀνησυχοῦν, ὅταν διαπιστώνουν κάποια πνευματικὴ ἀνησυχία τῶν παιδιῶν τους. Στὶς ἐθνικές μας γιορτὲς σχεδὸν κανένας ἢ πολὺ λίγοι βγάζουν στὸ μπαλκόνι τους σημαία. Τὰ ΜΜΕ συμπληρώνουν καὶ παγιώνουν τὸ ἔγκλημα.
Πραγματικὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλη πηγὴ ἐλπίδας παρὰ μόνο ἀπὸ τὸν Θεό, ἀρκεῖ βέβαια νὰ τὸ θέλει κανεὶς καὶ νὰ τὸ ζητάει. Τί θὰ ζητήσουμε λοιπὸν ἀπὸ τὸν Θεό ; Μήπως νὰ αὐξήσει τᾶ βάσανά μας ὅπως ἔγινε στὴν Τουρκοκρατία ; Εἴδαμε τὸ λαό μας νὰ ἁλυσοδένεται σὲ μία σκληρὴ σκλαβιὰ 400 καὶ 500 χρόνων μὲ τὴν Ἐκκλησία παραδομένη στὴν Παπικὴ οὐνία, νὰ βγαίνει ὅμως ἀπὸ αὐτὴν τὴν σκλαβιὰ μὲ πεντακάθαρη τὴν Ὀρθοδοξία του. Μέσα στὸ καμίνι τῆς θλίψης ἔλιωσε ἡ ἀλαζονεία τῶν αὐτοκρατόρων, ποὺ πρόδωσαν τὴν ἐθνική μας παράδοση (ὅλοι σχεδὸν οἱ Παλαιολόγοι) καὶ μέσα ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων ἡρώων τὰ ἱερὰ γεννήθηκε ἡ ἐλευθερία μας.
Τώρα ξεκινάει μιὰ καινούρια Τουρκοκρατία, Εὐρωποκρατία γιὰ τὴν ἀκρίβεια, στὸν τόπο μας. Ἄντε νὰ σκύψομε, νὰ φιλήσουμε τὰ χέρια τῶν παιδιῶν μας καὶ νὰ μὴν τὰ δεσμέυουμε παρὰ μόνο μὲ τὶς προσευχές μας. Δὲν ἔχουμε κῦρος οὔτε ὡς γονεῖς οὔτε ὡς παγκόσμια κοινωνία νὰ δείξουμε στὰ παιδιά μας τὸ σωστὸ δρόμο. Ἂς βάλουμε τὴν προσευχή μας καὶ τὸ ἀναμμένο μας καντήλι νὰ τὰ κυνηγάει. Ἂς τὰ σεβαστοῦμε ἐπιτέλους ὡς Μάρτυρες, καὶ γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἂς μὴν τὰ σκοπεύουμε σὰν νὰ εἶναι οἱ ὑπερτρομοκράτες στὸν τόπο μας. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ συγκρατήσει τὴν τιμωρία του.
Πηγή: Κωνσταντίνος Γανωτής
