Στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἡ οἰκογένεια χαρακτηρίζεται ὡς «κατ’οἶκον ἐκκλησία». Δηλαδή, ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι νὰ ζήσουν χριστιανικά, σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ἔτσι ὥστε νὰ εἰσέλθουν μαζὶ στὴν αἰώνια βασιλεία Του. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει μεταξύ των συζύγων καὶ ὅλων τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας ἀγάπη δυνατή, ἀληθινὴ καὶ συνεχῶς αὐξανόμενη. Θὰ πρέπει νὰ κυριαρχεῖ ὄχι τὸ «ἐγὼ» ἀλλὰ τὸ «ἐσύ», καὶ ἀφοῦ συγχωνευθοῦν καὶ τὰ δυό, νὰ ὑπάρχει τὸ «ἐμεῖς». Ἡ ἀγάπη, ὁ σεβασμός, ἡ κατανόηση στὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου, εἶναι σωστὸ νὰ διαπνέουν τὴ χριστιανικὴ οἰκογένεια ὄχι μόνο στὶς χαρὲς ἀλλὰ καὶ στὶς λύπες.
Ὁ ἄνδρας πρέπει νὰ ἀγαπάει καὶ νὰ φροντίζει τὴ γυναίκα του, ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ γυναίκα νὰ ἀγαπάει τὸν ἄνδρα της καὶ νὰ ὑποτάσσεται σὲ αὐτόν. Νὰ τὸν ἀναγνωρίζει ὡς κεφαλὴ τῶν ὑποθέσεων τοῦ σπιτιοῦ καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας νὰ τὸν ὑπακούουν.
Σήμερα οἱ περισσότεροι γάμοι διαλύονται καὶ οἱ περισσότερες οἰκογένειες ναυαγοῦν. Κάθε χρόνο αὐξάνονται τὰ διαζύγια, οἱ ἀπιστίες τῶν συζύγων, τὰ κρούσματα ἐνδοοικογενειακῆς βίας, οἱ παράνομες συμβιώσεις καὶ ἡ κάθε εἴδους ἀνηθικότητα μέσα στὴν οἰκογένεια. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιατί δὲν ὑπάρχει ὁ Χριστὸς ἀναμεσά τους. Οὔτε πιστεύουν σ’ Αὐτὸν οὔτε ζοῦν χριστιανικά. Κάνουν λανθασμένες ἐπιλογὲς συντρόφων, ἀφοῦ τὰ κριτήριά τους εἶναι καθαρὰ κοσμικά. Ὁ ἄνδρας παντρεύεται τὴ γυναίκα γιὰ τὴν προίκα της καὶ γιὰ τὰ λεφτά της ἢ τὴ βλέπει μόνο ὡς μέσο ἱκανοποίησης καὶ μηχανὴ παραγωγῆς παιδιῶν. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ γυναίκα παντρεύεται τὸν ἄνδρα γιὰ νὰ τακτοποιηθεῖ κοινωνικά. Διαλέγει ἕναν ἄνδρα ὅπου θὰ εἶναι ἐντυπωσιακὸς καὶ θὰ ἔχει ἕνα καλὸ ἐπάγγελμα, ὥστε νὰ τῆς ἐξασφαλίσει ἄνετη ζωή. Παντρεύονται χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάποια ψυχικὴ ἕνωση μεταξύ τους καὶ μέτα ἀπὸ κάποιο καιρὸ χωρίζουν, ψάχνοντας καὶ οἱ δυὸ νὰ βροῦν κάπου ἀλλοῦ τὴν εὐτυχία. Γι’ αὐτοὺς ἡ οἰκογένεια παύει νὰ εἶναι τὸ ἀσφαλὲς λιμάνι ὅπου γαληνεύει ἡ ψυχή, καὶ τὸ καταφύγιο ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀντλεῖ τὶς ψυχικὲς δυνάμεις ποὺ χρειάζεται γιὰ ν’ ἀγωνίζεται στὴ σκληρὴ κοινωνία. Μετατρέπεται ἡ οἰκογένεια σὲ μιὰ φυλακὴ ψυχῆς καὶ σώματος, ὅπου οἱ γονεῖς αὐτοὶ ζοῦν τὴν ἀπόλυτη δυστυχία.
Τὰ παιδιὰ τους παίρνουν τὸν κακὸ δρόμο, διότι ὡς γονεῖς δὲν φρόντισαν νὰ τοὺς μάθουν τὴ χριστιανικὴ παιδεία καὶ ἀγωγή. Ρίχνουν τὸ φταίξιμο στὴν τηλέοραση, στὶς κακὲς παρέες, στὸ ἴντερνετ ἢ στὴν κακὴ τύχη. Ποτὲ δὲν κατηγοροῦν τοὺς ἑαυτούς τους, πού μὲ τὴ συμπεριφορὰ τους μέσα στὴν οἰκογένεια ἔγιναν οἱ κακοὶ διδάσκαλοι τῶν παιδιῶν τους. Πῶς ἄλλωστε νὰ μὴν γίνει αὐτό, ὅταν ποτὲ δὲν ὑπῆρξε κοινὴ προσευχὴ ὅλων στὸ σπίτι, ποτὲ δὲν ὑπῆρξε τὸ κοινὸ κυριακάτικο τραπέζι, ποτὲ δὲν ὑπῆρξε ὁ κοινὸς ἐκκλησιασμὸς τὴν Κυριακὴ στὴ θεία Λειτουργία; Κανεὶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς αὐτοὺς δὲν τοὺς μίλησε γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας.
Σήμερα ὅλες οἱ οἰκογένειες ἀντιμετωπίζουν δυσκολίες καὶ προβλήματα. Ὅταν ὅμως προσπαθοῦμε νὰ ζήσουμε χριστιανικά, ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ παραδειγμά του στὴ γῆ καὶ τὴ σταυρική Του θυσία, τότε μόνο θὰ γνωρίσουμε τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία καὶ χαρὰ καὶ θὰ πετύχουμε τὸν προορισμό μας, νὰ ζήσουμε στὴν αἰώνια οἰκογένεια μαζί Του.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
