Η ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

"Ἡ «ἀντι-απαγόρευση» καὶ ἡ «ὁμαλοποίηση» εἶναι νεοπαγεῖς καὶ ξενόφερτοι ὅροι γιὰ τὰ ναρκωτικά, πρὸς κάμψη τῶν ἀντιδράσεων καὶ παραπλάνηση τοῦ κοινοῦ, ὑπὸ τοὺς ὁποίους ἐξυπηρετοῦνται τὰ συμφέροντα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀποβλέπουν στὴν μεθοδικῶς ἐνορχηστρωμένηνομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν".

Ἀφιερώνεται εἰς τοὺς πολυτέκνους, οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦν καὶ τὴν ὑγιεστέραν

ἐνδοοικογενειακὴν κοινωνίαν

 

Τοῦ κ. Ἀθανασίου Β. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου,  Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν. Ἀθηνῶν

 

Κύριε Διευθυντὰ,

 

Στὶς 5.8.2011 δημοσιεύσατε στὸν «Ο.Τ.» ἄρθρο σας μὲ τίτλο: «Ἀποποινικοποιοῦν διακομματικῶς καὶ τὴν χρῆσιν τῶν ναρκωτικῶν». Καὶ διηρωτήθητε!:

 «Ἆραγε, ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ ἀντιδράση προβάλλουσα ὡς μόνην διέξοδον εἰς τὰ ἀδιέξοδα τῆς κοι νωνίας καὶ τῆς νεολαίας, τὸν Εὐαγγελικὸν καὶ Πατερικὸν Λόγον;».

 Τὸ θέμα τοῦ ἄρθρου σας προέκυψε ἀπὸ δημοσίευμα τῆς «Καθημερινῆς» στὶς 3.8.2011, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης κ. Μ. Παπαϊωάννου ἀνεκοίνωσε στὴν Ἐπιτροπὴ Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων τῆς Βουλῆς ὅτι: «προωθεῖ ἕνα ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο, μὲ τὸ ὁποῖο ἀποποινικοποιεῖται πλήρως ἡ χρήση ναρκωτικῶν, χωρὶς νὰ προσδιορίζεται –πρὸς τὸ παρὸν– τὸ εἶδος τῆς οὐσίας, ἐφ᾽ ὅσον εἶναι γιὰ ἰδία χρήση». Μὲ αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ λόγια. Γιατί, ὅμως, αὐτὴ καὶ ἡ τέτοια παρασιώπηση;

 Παρεχώρησε καὶ συνέντευξη τύπου, στὴν ὁποία παρουσίασε τὶς βασικὲς γραμμὲς τοῦ ἑτοιμαζομένου νομοσχεδίου, ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ὁ χρήστης νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς ἀσθενής» («Καθημερινή», 7.8.11).

Δὲν ὑπέπεσε στὴν ἀντίληψή μου «ἀντίδραση» ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας στὴν παρότρυνση μὲ τὸ ἄρθρο σας στὶς 5.8.2011. Θεωρῶ ὅμως ὅτι, ὡς μέλος τῆς «στρατευομένης ἐκκλησίας», δικαιοῦμαι νὰ πάρω θέση ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς «ἀποποινικοποίησης τῶν ναρκωτικῶν». Ἐπὶ πλέον καὶ ὑποχρεοῦμαι ὡς ἐκ τῆς ἐνασχολήσεώς μου μὲ τὰ θέματα καὶ τὰ προβλήματα τῶν ναρκωτικῶν ἀπὸ τὸ 1977. Μὲ ὁμιλίες, ἄρθρα καὶ βιβλία, ὅπως: 1. «Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὰ ναρκωτικὰ» (σὲ 4 ἐκδόσεις). 2. «Ἡ ἀπομυθοποίηση τῶν ναρκωτικῶν…καὶ μὲ ἐλπίδα» (σὲ 3 ἐκδόσεις). 3. «Ναρκωτικά, Ἐκκλησία καὶ Πίστη». Αὐτὸ δὲ καὶ «γιὰ τὸν ρόλο καὶ τὶς εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι τοῦ πληρώματός της», τὸ ὁποῖο παρουσιάσατε καὶ στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ «Ο.Τ.». Προσκεκλημένος δὲ τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (Π.Ο.Ε.), μίλησα στὴν αἴθουσά σας, Κάνιγγος 10, γιὰ «Τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν». Καὶ τὴν ὁμιλία μου τὴν δημοσιεύσατε σὲ 4 συνέχειες, ἀπὸ 1-22.6.2007.

 

Προκειμένου, ὅμως, νὰ μὴ διαταραχθεῖ ἡ ἀλληλουχία τῶν συλλογισμῶν γιὰ τὴν «ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσης τῶν ναρκωτικῶν», οἱ θέσεις μου καὶ οἱ ἀπόψεις γιὰ τὸν «ρόλο καὶ τὶς εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι τῆς κοινωνίας» στὰ θέματα τῶν ναρκωτικῶν, περιλαμβάνονται στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ὡς Παράρτημα.

 

Τά ναρκωτικά και ἡ ἀντιμετώπισή τους

 

Στὰ «ναρκωτικὰ» σήμερα κατατάσσονται, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς οὐσίες, οἱ ὁποῖες προκαλοῦν νάρκωση στὸ Κεντρικὸ Νευρικὸ Σύστημα, καὶ πλῆθος ἄλλες οἱ ὁποῖες προκαλοῦν διέγερση, μέθη, ψευδαισθήσεις καὶ παραισθήσεις, μέχρι τρέλλας. Ὑπάρχει πληθώρα ἀπὸ συνθετικὲς τέτοιες οὐσίες. Ὅλων τους ὅμως τὸ κοινὸ χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι προκαλοῦν ἐξάρτηση ἀπὸ αὐτές. Γι’ αὐτό, ὁ πλέον κατάλληλος χαρακτηρισμὸς τους εἶναι: «ἐξαρτησιογόνες οὐσίες». Τὰ «ναρκωτικὰ» λοιπὸν μὲ τὴν ἐξάρτηση τὴν ὁποία προκαλοῦν, κάνουν τὸν ἄνθρωπο δοῦλο σ’ αὐτή, σκλάβο σ’ ἕναν ἀδυσώπητο καὶ ἀδίστακτο ἀφέντη, δυνάστη τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς… καὶ θῦμα ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἐμπόρου, ὁ ὁποῖος τὸν σέρνει πλέον ἀπὸ τὴ μύτη, ἐκβιάζοντάς τον γιὰ τὴ δόση καὶ τὸν πετᾶ σὰν «ψόφιο σκυλί», ὅταν τοῦ εἶναι «ἄχρηστος» πλέον.

 

Μέχρι λίγες δεκαετίες πρίν, τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν ἀφοροῦσε κάποιες μικρὲς ὁμάδες ἀνθρώπων μέσης ἡλικίας, «χαμηλῆς κοινωνικῆς στάθμης» κυρίως, ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονταν ὡς «ἀπόκληροι τῆς ζωῆς» ἢ «ρεμάλια» ἢ «ἀποβράσματα» ἢ «κατακάθια»… τῆς κοινωνίας ἀλλὰ καὶ κάποιο εἶδος «κουλτούρας».

 

Σήμερα ὅμως, τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν ἀφορᾶ ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἀπὸ ὅλα τά κοινωνικοοικονομικὰ στρώματα καὶ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς κοινωνίας, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως. Περισσότερο δὲ τοὺς νέους ὅταν, τὸ 50% τῶν ναρκοεξαρτημένων εἶναι ἡλικίας κάτω τῶν 20 ἐτῶν, μὲ συνεχῆ τάση πρὸς τὶς μικρότερες ἀκόμη ἡλικίες, ὥστε νὰ ὑπάρχουν τοξικομανεῖς καὶ ἄτομα τῶν 14 ἐτῶν ἢ καὶ τῶν 13, ἀκόμη καὶ τῶν 12 καὶ τῶν 11 ἐτῶν. Τὰ ναρκωτικὰ μπῆκαν πλέον παντοῦ, στὰ σχολεῖα, στὰ σπίτια, στὸ στρατό, στὰ κέντρα ψυχαγωγίας καὶ διασκεδάσεως.

 

Τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται ἀπὸ αὐτά, συνιστοῦν, ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες, ἕνα ἀπὸ τὰ βαρύτερα παγκόσμια κοινωνικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας.

 

Προληπτικὴ τακτικὴ γιὰ τὰ ναρκωτικά, τέτοια ὥστε νὰ δικαιώνεται στὴν πράξη τὸ λεχθέν: «κάλλιον τὸ προλαμβάνειν ἤ θεραπεύειν», δὲν ἔχει προκύψει ἀκόμη οὔτε καὶ στὴν πατρίδα μας.

 

Οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν ναρκωτικῶν εἶναι γνωστές. Καὶ καταβάλλονται μὲ τοὺς Νόμους, τὴν Δίωξη, τὶς διάφορες θεραπευτικὲς μεθόδους, πρὸς ἀπαλλαγή ἀπὸ τὴν ναρκοεξάρτηση. Τὰ ἀποτελέσματα ὅμως δὲν εἶναι καὶ τόσο αἰσιόδοξα. Ἀπόδειξη αὐτοῦ, ἡ ἐπιδείνωση τῶν «δεικτῶν».

 

Οἱ θεραπευτικὲς προσπάθειες προσκρούουν σὲ πολλά. Διαπιστώνονται μάλιστα καὶ ἀσυμφωνίες μεταξύ τῶν «εἰδικῶν» σὲ πολλὰ ζητήματα. Καὶ ὡς πρὸς τὶς προτεραιότητες τῶν αἰτίων, ἀλλὰ καὶ τὶς ἁρμοδιότητες στὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων. Ὑπάρχουν καὶ σοβαρὰ θέματα ἰδεολογικῆς φύσεως καὶ πεποιθήσεων, ὥστε νὰ προκύπτουν καὶ ἀνυπέρβλητες δυσκολίες στὴ συνεργασία μεταξύ τους.

 

 

Ἡ ἀποποινικοποίηση, ἡ “ἀντὶ-ἀπαγόρευση”, καὶ ἡ «ὁμαλοποίηση» τῶν ναρκωτικῶν

 

Ἡ «ἀντι-απαγόρευση» καὶ ἡ «ὁμαλοποίηση» εἶναι νεοπαγεῖς καὶ ξενόφερτοι ὅροι γιὰ τὰ ναρκωτικά, πρὸς κάμψη τῶν ἀντιδράσεων καὶ παραπλάνηση τοῦ κοινοῦ, ὑπὸ τοὺς ὁποίους ἐξυπηρετοῦνται τὰ συμφέροντα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀποβλέπουν στὴν μεθοδικῶς ἐνορχηστρωμένηνομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν.

 

Νομιμοποίηση τῶν ναρκωτικῶν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δὲν ἐφαρμόσθηκε πουθενὰ στὸν κόσμο. Ὅπου δὲ δοκιμάσθηκε, π.χ. στὴν Ἀγγλία, στὴ Σουηδία, στὴν Ἱσπανία, στὴν Ἰταλία ἢ ἀλλοῦ, σημειώθηκε μεγάλη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τοξικομανῶν. Περὶ αὐτῶν ὅμως ἐκτενέστερα κατωτέρω.

 

Σὲ μέρη ὅπου τά ναρκωτικὰ εἶναι εὐχερέστερα προσιτά, ὅπως π.χ. ἡ ἡρωίνη στὸ Καράτσι τοῦ Πακιστάν, ὁ πληθυσμὸς ἔχει καταστεῖ δέσμιος τῆς ἡρωίνης σὲ ἀπελπιστικὸ βαθμό. Στὸ Περού, τὴν Κολομβία καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Νοτίου Ἀμερικῆς, ὑπάρχει μεῖζον κοινωνικὸ πρόβλημα μὲ τὴν κοκαΐνη.

 

Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, βάσει τῆς παγκόσμιας πείρας, ἀπεφάσισε ὅτι (ἄρθρο 121): «Ἡ νομιμοποίηση τῆς ἡρωΐνης ἢ τῆς κοκαΐνης πρέπει νὰ ἀποκλεισθεῖ κατηγορηματικά, ἐπειδὴ ἡ εὐρύτερη διάθεση τῶν ἐν λόγῳ ναρκωτικῶν περικλείει τὸν κίνδυνο νὰ αὐξηθεῖ ὁ ἀριθμὸς τῶν τοξικομανῶν».

 

Ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσης τῶν ναρκωτικῶν εἶναι ἕνα πολλαπλῶς δυσεπίλυτο πρόβλημα, ἀπὸ τὴ νομικὴ καὶ τὴν διωκτικὴ θεώρηση, περισσότερο ὅμως ἀπὸ τὴν κοινωνική. Καὶ γιὰ τὴν κοινωνία, ἕνας διαρκής κίνδυνος.

 

Ἡ χορήγηση ναρκωτικῶν στοὺς χρῆστες, σὲ ἐκείνους ποὺ τὰ ἔχουν «ἀνάγκη». Ὅσο ὅμως ἐπιμελημένα κι ἂν γίνεται ἡ χορήγηση, πάντοτε θὰ ὑπάρχει ὁ κίνδυνος τῆς καταφυγῆς τους στὸ «βαποράκι». Κάποιοι ὑποψιάζονται ὅτι δὲν τοὺς δίνουν τὴν ποσότητα ποὺ «χρειάζονται» καὶ ζητοῦν πιὸ πολλή. Ἄλλοι, στὴν «τζάμπα» παροχὴ τῆς «δόσης» προσθέτουν «τσόντες», ἀγοράζοντές τις, ὁπότε καὶ οἱ «ἀνάγκες» τους μεγαλώνουν. Αὐτὰ συμβαίνουν λόγω αὔξησης τῆς ἐξάρτησης.

 

Ἀξιομνημόνευτη εἶναι ἡ πεῖρα ἑνὸς νέου, ὁ ὁποῖος κατάφερε μὲ σκληρό ἀγώνα νὰ ἀπεξαρτηθεῖ στὴ Θεραπευτικὴ Κοινότητα «Ἰθάκη», καὶ ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε: «Ἂν τὸ κράτος ἀρχίσει νὰ χορηγεῖ ναρκωτικά, οἱ χρῆστες θὰ ἐπαναπαυθοῦν καὶ δὲν θὰ κάνουν καμιὰ προσπάθεια νὰ ἀποτοξινωθοῦν, ἐξ αἰτίας ἀκριβῶς τῶν εὐκολιῶν ἐξασφάλισης τῆς δόσης».

 

Τὸ πείραμα ἀποδοχῆς καὶ ἀνοχῆς τῶν ναρκωτικῶν, τό ὁποῖο ἐφαρμόζεται στὴν Ὁλλανδία, δὲν ἐφαρμόσθηκε πουθενὰ ἀλλοῦ στὸν κόσμο καὶ ἔχει δεχθεῖ κριτικὴ ἀπὸ παντοῦ. Τώρα δὲ μὲ περισσότερη περίσκεψη καὶ λιγότερη ἀνεκτικότητα ψηφίζονται διατάξεις γιὰ τὰ ναρκωτικά. Ἡ Ὁλλανδία, ὅμως, ἔχει ἤδη καταστεῖ παγκόσμιο κέντρο διακίνησης τῶν ναρκωτικῶν ἀπὸ τὴ Δύση πρὸς τὴν Ἀνατολή, καὶ ἀντιστρόφως… Ἡ δὲ πλατεῖα Ντὰμ τοῦ Ἄμστερνταμ ἔχει καταντήσει ἕνα διεθνὲς «παζάρι» ἐλεύθερης χρήσης καὶ διακίνησης κάθε εἴδους ναρκωτικοῦ μεταξὺ ἀγνώστων ἀνθρώπων καὶ «ἀπὸ κάθε καρυδιᾶς καρύδι», ἀπὸ κάθε γωνιὰ τοῦ κόσμου.

 

Πειραματισμοὶ διάθεσης ναρκωτικῶν σὲ ὅσους τὰ «χρειάζονται», ἔχουν ἐπιχειρηθεῖ σὲ μικρότερο ἢ μεγαλύτερο βαθμὸ καὶ ὑπὸ διάφορες μορφὲς σὲ πολλὲς χῶρες, καὶ ἡ πεῖρα ἀπὸ αὐτὲς εἶναι πολύτιμη: Στὴν Ἀγγλία (1959-1964), ἡ ὁποία τὸ 1965 ἀναγκάσθηκε σὲ νομοθετικοὺς περιορισμούς. ΣτὴΣουηδία (1965-1967), ἡ ὁποία ἄλλαξε τοὺς νόμους ἐπὶ τὸ αὐστηρότερο. Στὴ Δανία (1971-1973) καὶ ἀπέτυχε. Στὴν Ἱσπανία (1983-1984). Ἀναγκάσθηκε ὅμως «νὰ ἀνακρούσει πρύμναν», ἐπειδὴ ἡ τοξικομανία αὐξήθηκε στὰ δύο ἑπόμενα χρόνια κατὰ 45% στοὺς ἐνήλικους καὶ 60% στοὺς ἀνήλικους, ἐνῶ τὸ 96% τῶν νέων τοξικομανῶν ἄρχισαν μὲ τὸ χασὶς καὶ τὴ μαριχουάνα κατὰ τὴν περίοδο τῆς σχετικῆς ἀποποινικοποίησής τους. Στὴν Ἰταλία ἡ «προοδευτικὴ» νομοθεσία δημιούργησε Κέντρα Περίθαλψης σὲ ὅλα τά κρατικὰ Νοσοκομεῖα, καὶ ποικίλα θεραπευτικὰ προγράμματα. Ἡ αὔξηση ὅμως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν θανάτων ἀπὸ ναρκωτικὰ ἔφθασε σὲ ὕψος «ρεκὸρ» τὸ 1989, καὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ ψηφίσουν νόμο μὲ τὸν ὁποῖο «…ἐπιβάλλονται ποινὲς ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση κατοχῆς σχετικὰ μικρῶν ποσοτήτων ναρκωτικῶν, ποὺ προορίζονται γιὰ προσωπικὴ χρήση». Καὶ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας ἀνεγνώρισε δημοσίως τὸ λάθος του.

 

Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὰ κηρύγματα τῆς «ἀντι-απαγόρευσης, ἐφήρμοσαν κάποιο εἶδος νομιμοποίησης τῆς χρήσης καὶ οἱ δῆμοι τῶν πόλεων: Λίβερπουλ, Φρανκφούρτη, Μάντσεστερ, Ζυρίχη καὶ Λέτεν τῆς Ἑλβετίας. Καὶ αὐτοὶ ἀπέτυχαν.

 

 

Ἡ Διακομματικὴ Κοινοβουλευτικὴ Ἐπιτροπή, τὸ νομοσχέδιο «τῶν ὀκτώ» καὶ ὁ ν. 2161/93

 

Ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, ἐκτιμώντας ὅτι τὸ πρόβληματα τῶν ναρκωτικῶν συνιστᾶ «ἐθνικὴ ἀπειλὴ» καὶ ὅτι «προοιωνίζει μεγαλύτερα δεινὰ γιὰ τὴν χώρα», θεώρησε «ἄμεση καὶ ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη ἀντιμετωπίσεως τοῦ προβλήματος τῶν ναρκωτικῶν κατὰ τὸν ἀποτελεσματικότερο τρόπο». Καὶ μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 2364/25.5.1990 ἐγκύκλιο τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης «ὅρισε ὀκτώ ἐπιτροπές πρὸς ὑποβολὴ προτάσεων καὶ εἰσηγήσεων γιὰ τὴν προσφορότερη ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῶν ναρκωτικῶν σὲ ἐθνικὸ καὶ διεθνὲς ἐπίπεδο». Ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου, συμμετεῖχα στὶς Ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν Ἐνημέρωση, τὴν Πρόληψη καὶ τὴ Θεραπεία ἐκ μέρους τῶν ὑπουργείων: α) Ὑγείας, Προνοίας καὶ Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων, β) Πολιτισμοῦ καὶ γ) Δικαιοσύνης.

 

Στὶς 6.6.1990, ὁ Χ. Φλωράκης, ἀρχηγὸς κόμματος τῆς ἀντιπολίτευσης, εἰσηγήθη στὴ Βουλὴ καὶ ἀπεφασίσθη ἡ συγκρότητη Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς «γιὰ νὰ καταγράφει τὸ πρόβλημα καὶ νὰ εἰσηγεῖται τὰ ἀνάλογα μέτρα». Ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ κατέθε-

σε τὴν Ἔκθεσή της, ὑπογεγραμμένη «ὁμόφωνα» ἀπὸ τὰ 30 μέλη της, καὶ ἡ συζήτηση ἐπ` αὐτῆς ἔγινε στὴ Βουλὴ στὶς 22 καὶ 25.5.1992. Λόγῳ δὲ αὐτῆς τῆς συζητήσεως, ὁ ὑπ. Δικαιοσύνης Ἀθ. Κανελλόπουλος «κράτησε» γιὰ ἀργότερα τὸ νομοσχέδιό του γιὰ τὰ ναρκωτικά.

 

Τὴν προτεραία ἀκριβῶς τῆς συζητήσεως στὴ Βουλὴ ἐπὶ τῆς Ἐκθέσεως τῆς Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς, ὁμάδα ἀπό ὀκτώ βουλευτὲς ἐκ διαφόρων κομμάτων (πλὴν Κ.Κ.Ε.) κατέθεσαν δικό τους νομοσχέδιο, δίδοντας καὶ συνέντευξη τύπου στὶς 21.5.1992, στὴ φωτογραφία τῆς ὁποίας εἰκονίζονται ἀπὸ τοὺς 8, οἱ ἑξῆς 6: Θ. Κατσανέβας, Στ. Μπένος, Φ. Κουβέλης (ΣΥΝ), Γ. Παπανδρέου, Γ. Λιάνης, Κ. Λαλιώτης. Οἱ ἄλλοι δύο ἦσαν: Ὁ Ν. Κωνσταντόπουλος (ΣΥΝ) καὶ ἡ Κ. Ἰατροπούλου (Οἰκολ.-Ἐναλλ.). Στὴ συνέντευξη δὲ ἀνακοινώθηκε ὅτι τὸ «σχέδιο νόμου» ὑπέγραψαν καὶ οἱ Παν. Ἀδρακτᾶς καὶ Π. Τατούλης (Ν.Δ), οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ τύπου γνωστοποίησαν τὴν συμπόρευσή τους μὲ τοὺς «ὀκτώ». Ζητοῦσαν δὲ μὲ τὸ νομοσχέδιό τους καὶ «τὴν ἀτιμωρησία τῆς χρήσης, καὶ τὰ ναρκωτικὰ νὰ δίδονται ἀπὸ τὸ κράτος».

 

Αὐτὰ συνέβαιναν, ἐνῶ ὁ καθηγητὴς τῆς ἰατροδικαστικῆς τοῦ Α.Π.Θ. Δημ. Ψαρούλης ἀνεκοίνωνε ὅτι: «ἀπὸ ἔρευνα ποὺ πραγματοποίησε σὲ 876 ἡρωινομανεῖς, τὸ 78% ἐξ αὐτῶν ἄρχισε μὲ χασίς, καὶ μόλις τὸ 13% μὲ τὴ χρήση ἡρωίνης. Τόνισε δὲ ὅτι ὁ μικρότερος σὲ ἡλικία χρήστης ναρκωτικῶν, ποὺ ἐξήτασε, ἦταν 13 ἐτῶν». Καὶ κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, «τὸ χασὶς ἀποτελεῖ “πέρασμαʼ στὴ ἡρωίνη καί, ἑπομένως, ὄχι μόνον δὲν εἶναι ἀβλαβὴς οὐσία, ὅπως ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι, ἀλλὰ ἀποτελεῖ διαρκῆ κίνδυνο, γιὰ νὰ φθάσουν οἱ χασισοπότες στὸν ἐφιάλτη τοῦ λευκοῦ θανάτου».

 

Κατὰ τὴ συζήτηση στὴ Βουλὴ ἐπὶ τοῦ νομοσχεδίου «τῶν ὀκτώ βουλευτῶν» –ὅπως ἔμειναν γνωστοὶ ἔκτοτε– ἀπεκλείσθη κάθε ἰδέα γιὰ «ἀποποινικοποίηση» τῆς χρήσης ναρκωτικῶν. Ὅπως καὶ τὸ «νὰ δίδονται τὰ ναρκωτικὰ ἀπὸ τὸ κράτος».

 

Τὸ «νομοσχέδιο τῶν ὀκτώ» ἀπερρίφθη.

 

Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Ἀθ. Κανελλόπουλος ἔφερε στὴ Βουλὴ τὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο εἶχε «κρατήσει» πρὸς χάρη τῆς συζήτησης ἐπὶ τοῦ πορίσματος τῆς Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς. Ψηφίσθηκε, καὶ ἔγινε ὁ ν. 2161/93.

 

Οἱ θέσεις τῆς ὁμάδος τῶν ὀκτώ βουλευτῶν «γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν ναρκωτικῶν», ἐπανῆλθαν στὸ προσκήνιο τὸν Ἰούνιο τοῦ 1997 ἀπὸ τὴ δημοσίευση στὸ περιοδικὸ «ΚΛΙΚ» συνέντευξης τοῦ Γ. Παπανδρέου, ἀναπληρωτῆ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, δίπλα στὴ φωτογραφία τοῦ ὁποίου ἐγράφετο μὲ σκοῦρα γράμματα: Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου τὸ ἔχει πεῖ δημοσίως: –παλιά, πολὺ παλιὰ καὶ στὴν Ἀμερικὴ– δοκίμασε χασίς. Μαριχουάνα συγκεκριμένα. Ὁ ὁποῖος, ἀπαντώντας σὲ ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου, εἶπε: «Σὲ μιὰ πρόταση ποὺ εἴχαμε συνυπογράψει παλιότερα μὲ μερικοὺς βουλευτές, ὑποστηρίζαμε τὴ δυνατότητα τοῦ χρήστη κάνναβης νὰ καλλιεργεῖ στὸ σπίτι του μιὰ μικρὴ ποσότητα γιὰ δική του μόνο χρήση». Ἐπρόκειτο, δηλαδή, γιὰ τὴν πρόταση «τῶν ὀκτώ βουλευτῶν», μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἴδιος.

 

Ἀπὸ τὴ φράση αὐτὴ προκλήθηκε τότε ἐπερώτηση στὴ Βουλὴ ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε., μὲ ἀντιδράσεις ἔντονες καὶ ἀπὸ ὅλα τά κόμματα. Μὲ τὸ Κ.Κ.Ε. νὰ τονίζει ὅτι αὐτὲς οἱ δηλώσεις θυμίζουν «πλασιὲ τῶν ναρκωτικῶν», καὶ νὰ ζητᾶ τὴν «ἀποπομπὴ» τοῦ Ἀναπληρωτῆ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ἀπὸ τὴν κυβέρνηση. Τὸν ἐκάλυψε ὅμως ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Θ. Πάγκαλος.

 

Στὶς 23.1.2001 «ὁμάδα πέντε βουλευτῶν» κατέθεσε νομοσχέδιο προσόμοιο ἐκείνου «τῶν ὀκτώ», μὲ ἔμφαση στὸν διαχωρισμὸ τῶν ναρκωτικῶν σὲ «μαλακὰ» καὶ «σκληρά». Τὸ ὑπέγραφαν δὲ οἱ ἑξῆς: Φ. Κουβέλης καὶ Μ. Δαμανάκη (ΣΥΝ), Στ. Μπένος καὶ Σπ. Βούγιας (ΠΑΣΟΚ), Π. Τατούλης (Ν.Δ.).

 

Πρὸς αὐτούς, ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος Γ. Παπανδρέου ἔστειλε τὴν ἡμέρα ἐκείνη «δήλωση » ἀπὸ τὶς Η.Π.Α., μὲ τὴν ὁποία χαρακτήριζε τὴν πρωτοβουλία τους «σημαντικὴ καὶ χρήσιμη».

 

Τὸ ἄρθρο 17 τοῦ «νομοσχεδίου τῶν πέντε», περιέγραφε τό πῶς ἀντιμετωπίζεται: «ὅποιος γιὰ δική του ἀποκλειστικὴ χρήση καλλιεργεῖ φυτὰ ἰνδικῆς κάνναβης σὲ ἐλάχιστο ἀριθμὸ ἢ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο προμηθεύεται ἢ κατέχει προϊόντα […] κάνναβης ἢ κάνει χρήση τους». Κατὰ τὴν Εἰσηγητικὴ Ἔκθεση δέ, ἡ προβλεπομένη ποινὴ «…εἶναι ἰδιαίτερα ἐλαφρά, ὥστε νὰ γίνει ἐφικτὴ ἡ ἐφαρμογὴ ἀπὸ τὴν ἐκτελεστικὴ ἐξουσία μιᾶς de facto ἀποποινικοποίησης, δηλαδὴ μὴ δίωξης τῆς χρήσης καὶ τῆς καλλιέργειας γιὰ προσωπικὴ χρήση».

 

Ἔτσι προέκυψε, «διασταλτικῶς», καὶ τὸ «φύτεψε καὶ σὺ μιὰ γλάστρα στὸ μπαλκόνι σου, μπορεῖς». Ὅπως καί τό: «γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ προμηθεύεται τὰ “μαλακά”, χασὶς καὶ μαριχουάνα, ἀπὸ τὰ μαγαζιὰ ποὺ πωλοῦν τσιγάρα ἢ οἰνοπνευματοῦχα ποτά, καὶ ἀπὸ τὰ ράφια τῶν Σοῦπερ Μάρκετ».

 

Ὅμως

 

Ἐμπεριστατωμένες μελέτες ἔχουν ὁδηγήσει στὸ συμπέρασμα κατὰ τὸ ὁποῖο, τὰ λεγόμενα «μαλακὰ» ναρκωτικὰ –ἀναφερόμενα καὶ ὡς «χαμηλοῦ κινδύνου»– τὰ προϊόντα δηλαδὴ τῆς ἰνδικῆς εἶναι «ἀθῶα».

 

Τὰ «μαλακά», γενικῶς, προκαλοῦν ἕνα εἶδος «μέθης» καὶ τὴ δημιουργία μιᾶς φανταστικῆς καταστάσεως σὰν σὲ ὄνειρο. Μὲ στρεβλώσεις ἀντιλήψεως τοῦ χώρου, ἀντικειμένων, χρωμάτων, τῆς πορείας τοῦ χρόνου, ἐκτιμήσεως τῶν ἀποστάσεων, καὶ ἄλλα. Εὐνόητο, ἑπομένως, καὶ τὸ πόσο ἐπικίνδυνη γίνεται ἡ ὁδήγηση αὐτοκινήτου, τὸ πιλοτάρισμα ἀεροπλάνου, ὁ χειρισμὸς μηχανημάτων, ὀργάνων ὑψηλῆς τεχνολογίας κ.ἄ. Προκαλοῦν, ἐπίσης, βλάβη τῆς κρίσεως, τῆς συγκεντρώσεως καὶ τῆς μνήμης, τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴ ζωή, γεροντικοῦ τύπου ἐγκεφαλικὲς διαταραχὲς καὶ τὴν «χασισικὴ ἄνοια». Βλάβες στὴ σύνθεση καὶ τὴ λειτουργία τοῦ RNA καὶ τοῦ DNA καὶ διαταραχὲς στὰ χρωματοσώματα, μὲ κίνδυνο νὰ γεννηθοῦν ἀνάπηρα ἢ ἐλαττωματικὰ παιδιά. Ἐπίκτητη ἀνοσοποιητικὴ ἀνεπάρκεια, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ καθίστανται εὐάλωτοι σὲ διάφορες λοιμώξεις.

 

Εἶναι ἐνδιαφέρον, κατόπιν αὐτῶν, νὰ θυμηθεῖ κανεὶς τὴν Εἰσηγητικὴ Ἔκθεση τοῦ ν.1729/87 μὲ ὑπουργὸ Δικαιοσύνης τὸν Ἐλ. Βερυβάκη. Ἡ ὁποία στὴ σ. 2 διαλαμβάνει: «Τὰ λεγόμενα “μαλακὰ” εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνα γιατί: α) ἔχουν ψυχοτοξικὲς συνέπειες, β) δημιουργοῦν ἔντονη ψυχικὴ ἐξάρτηση καί, γ) ἀποτελοῦν τὸ προστάδιο γιὰ τὸ πέρασμα στὰ “σκληρὰ” ναρκωτικά».

 

Εὔλογο εἶναι, ἑπομένως, τὸ «πῶς καὶ γιατί», ὕστερα ἀπὸ 16 μηνῶν συζητήσεις, στὶς 16.5.2002 ἀπερρίφθη ἀπὸ τὸ Κοινοβούλιο «τὸ νομοσχέδιο τῶν πέντε».

 

 

Διαπιστώσεις, Ἐπιφυλάξεις, Ἀπορίες

 

Ὁ κ. Γ. Παπανδρέου συνεχίζει νὰ ἐμμένει στὶς ἀπόψεις του. Καὶ τώρα, ὡς Πρωθυπουργός, ἀνέθεσε στὸν ὑπ. Δικαιοσύνης κ. Μ. Πα παϊωάννου τὴν κατάθεση νομοσχεδίου γιὰ τὴν «Ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσης ναρκωτικῶν». Ὁ κ. ὑπουργός προωθεῖ τὸ «ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο» («Καθημερινή», 3.8.2011). Παρεχώρησε δὲ καὶ συνέτευξη τύπου ὑπὸ τὸν τίτλο: Ὁ χρήστης νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἀσθενὴς («Καθημερινή», 7.8.2011), κατὰ τὴν ὁποία «ἐξήγγειλε τὶς ἀλ λαγὲς στὴ νομοθεσία μας, ἀνοίγον τας τὸν δημόσιο διάλογο ἐπὶ τῆς οὐ σίας». Καὶ παρουσίασε «τὰ κυριό τερα σημεῖα τοῦ νομοσχεδίου» δηλώνοντας ὅτι: «στὶς ἀρχὲς Σεπτεμβρίου θὰ δοθεῖ σὲ διαβούλευση».

 

Οἱ “ἀρχὲς Σεπτεμβρίου”, ὅμως, ἀποτελοῦν πλέον παρελθόν, ἐνῶ τὸ ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο εἶναι στὰ «σπάργανά του», ἐφ᾽ ὅσον στὴ συνέντευξή του ὁ κ. Παπαϊωάννου εἶπε: “Ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπιτροπή, τὶς εἰσηγήσεις τῆς ὁποίας ἀναμένω, ἔχει ξεκινήσει”. Ἑπομένως ἔχει ἀκόμη “δρόμο πολὺ” νὰ διανύσει μέχρι νὰ καταρτισθεῖ τὸ νομοσχέδιο καὶ νὰ κατατεθεῖ στὸ Κοινοβούλιο.

 

Μὲ τὴν προσδοκία ὅτι ἐνδέχεται νὰ τοῦ φανοῦν χρήσιμες, σημειώνω τρεῖς σκέψεις μου:

 

1. Εἶπε ὁ κ. Παπαϊωάννου: “Ὁ χρήστης πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἀσθενής”. Τί εἴδους ὅμως “ἀσθενής” εἶναι ὁ χρήστης; Καὶ ποίου βαθμοῦ χρήστης; Ἐπειδὴ δὲ οἱ χρῆστες κατατάσσονται σὲ 10 βαθμοὺς βαρύτητας –ἀπὸ τὸν “εὐκαιριακὸ” μέχρι τὸν “τοξικομανῆ”– σὲ ποιά βαθμίδα τοποθετεῖται ὁ “χρήστης ναρκωτικῶν” στὸ ὑπὸ κατάρτιση νομοσχέδιο; Ἐρωτᾶται δὲ αὐ τὸ ἐπειδὴ ὁ ὅρος “τοξικομανής”, ὡς «φορτισμένος μὲ ἀρνητικὸ περιεχόμενο», μὲ τὸν ν.1729/87 καταργήθηκε.

 

Ἐπικρίθηκε, ὅμως, ὡς «πάσχων στὴ φιλοσοφία του». Ἀλλὰ καὶ διότι «ὁ χρήστης ναρκωτικῶν», εἶναι μὲν «ἀσθενής», ἔστιν ὅτε δὲ «γίνεται καὶ ἐγκληματίας».

 

2) Εἶπε, ἐπὶ λέξει: “Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς μεταρρυθμίσεις ἀναφέρεται στὴν ἀποποινικοποίση ἀποκλειστικά –τό τονίζω αὐτὸ – τῆς χρήσης κάθε ναρκωτικῆς οὐσίας”.

 

Συμπεριλαμβάνει, ἑπομένως, “ὅλες τὶς ναρκωτικὲς οὐσίες”. Καὶ χωρὶς νὰ “σκιαγραφεῖται” ὁ χρήστης, παρουσιάζεται ὡς ἕνας “ἀξιοσυμπάθητος ἀσθενής”, ὁ ὁποῖος χρειάζεται “θεραπεία” καὶ ὄχι “ἐγκλεισμὸ στὴ φυλακή”, ἐπειδὴ εἶναι ἁπλῶς “θῦμα τῶν ναρκωτικῶν”. Καὶ τοῦ προσφέρονται ὡς “κίνητρα” 10 μέτρα “γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζεται ἡ χρήση ὡς πταῖσμα καὶ ὄχι ὡς πλημμέλημα, τὸ ὁποῖο ἐπισύρει ποινὲς φυλάκισης ὡς ἕνα χρόνο”. Καὶ ἔτσι ὁ “χρήστης ὅλων τῶν ναρκωτικῶν” τοποθετεῖται στὸ “ἀπυρόβλητο”.

 

Οὐσίες ὑπάρχουν πολλές, καὶ ἡ “ἑξάρτηση” ἔχει σχέση μὲ πολλοὺς παράγοντες, οἱ ὁποῖοι καὶ προσδιορίζουν τὴν ἐπιρρέπεια στὴ χρήση τῶν ναρκωτικῶν. Γνωρίζει, ἆραγε, ὁ κ. Παπαϊωάννου ὅτι τὸ 70-80% τῶν χρηστῶν εἶναι ἄτομα μὲ ψυχοπαθολογικὴ προσωπικότητα; Ἐπίσης ὅτι τὸ ποσοστὸ τῆς “παράπλευρης νοσηρότητας” φθάνει στὸ 93%; Ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπάντηση γιὰ τὸ ὑψηλὸ αὐτὸ ποσοστὸ στὴν “παράπλευρη νοσηρότητα” ἐπὶ τοῦ ἐρωτήματος: “Τί προηγεῖται, ἡ ψυχοπαθολογικὴ προσωπικότητα γιὰ τὴ χρήση καὶ τὴν ἐξάρτηση στὰ ναρκωτικά ἢ τὸ ἀντίστροφο;”.

 

Ἡ ἀπάντηση, λοιπόν, τῶν “εἰδημόνων” εἶναι ὅτι προηγεῖται, σχεδὸν κατὰ κανόνα, ἡ προσωπικότητα τοῦ χρήστη!

 

3. Ἀνέφερε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τὴν “εἰσαγωγὴ σὲ θεραπευτικὰ προγράμματα ἀπεξάρτησης ὡς περιοριστικὸ ὅρο γιὰ ὅσους ἔχουν δικαστικὲς ἐμπλοκὲς γιὰ ναρκωτικά”. Καὶ τὴν “ἐπιβολὴ ὡς περιοριστικοῦ ὅρου, τὴν εἰσαγωγὴ σὲ θεραπευτικὸ πρόγραμμα”, γιὰ τὴν ἀπόλυση ὑπὸ ὅρους κρατουμένων.

 

Προφανῶς, ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὰ ναρκωτικὰ παντοῦ, σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἔχει ἀποτύχει παταγωδῶς.

 

 

Σχόλια γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση

 

Ὅπου ἡ προμήθεια μιᾶς οὐσίας εἶναι εὐχερέστερη, ἐκεῖ ἡ διάδοση τῆς χρήσης της ἐπεκτείνεται γρηγορότερα. Μὲ τὴν νομιμοποίηση δέ, χωρὶς τοὺς ἀνασταλτικοὺς μηχανισμοὺς τῶν ἀπαγορεύσεων, ψυχολογικοὺς καὶ ἄλλους, πολλοὶ θὰ τὰ πρωτοδοκιμάσουν «γιὰ νὰ δοῦν πῶς εἶναι». Καὶ γιὰ νὰ τὰ δίνει τὸ κράτος, καὶ «τζάμπα», πάει νὰ πεῖ ὅτι «δὲν κάνουν καὶ τόσο κακό». Ἴσως καὶ «κανένα κακὸ».

 

Δοκίμασαν κάποιοι τὴ μαριχουάνα ἀπὸ «ἐπιπολαιότητα» ἢ «περιέργεια». Καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔφθασαν στὶς Θεραπευτικὲς Κοινότητες ἄρχισαν μὲ τὴν μαριχουάνα (φούντα) καὶ τὸ χασὶς (μαύρη). Κατὰ τὸν Ὀλιβενστάιν, Διευθυντὴ τοῦ Μαρμοτάν, τοῦ περίφημου αὐτοῦ «κέντρου ἀπεξάρτησης» τῆς Γαλλίας, «ἕνας ποὺ χρησιμοποιεῖ χασὶς ἢ μαριχουάνα ἔχει μιὰ εὐάλωτη προσωπικότητα καὶ κινδυνεύει νὰ προχωρήσει καὶ σὲ ἄλλες οὐσίες. Ἀλλὰ καὶ τίποτε ἄλλο νὰ μὴ κάνουν, ἀποπροσανατολίζουν καὶ περιθωριοποιοῦν τοὺς νέους».

 

Πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι, ὁποιονδήποτε ρόλο κι ἂν παίζει ἡ ἕλξη πρὸς τὸ «ἀπαγορευμένο», οἱ βασικὲς αἰτίες γιὰ τὴν ἐκτροπὴ πρὸς τὰ ναρκωτικὰ εἶναι ἄλλες. Καὶ ἔχουν ἐπισημανθεῖ ἀρκούντως, ὥστε νὰ μὴ εἶναι ἀνεκτὴ πλέον ἡ παραθεώρησή τους ἀπὸ τοὺς νομοθετοῦντες.

 

Κατὰ τὴν EURAD (Ἡ Εὐρώπη κατὰ τῶν Ναρκωτικῶν), ἡ ὁποία συντονίζει τὶς δραστηριότητες φορέων πολλῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν: «Ἐνδίδουν στὶς ἀπόψεις ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν τὴν ἀποποινικοποίηση ἢ τὴν νομιμοποίηση, ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται σὲ ἀπόγνωση καὶ συνθηκολογοῦν μὲ ἕνα πνεῦμα ἡττοπάθειας».

 

Ὁ καθ. Κ. Στεφανῆς, διατελέσας καὶ ὑπουργὸς Ὑγείας, ὁμιλῶν ἐνώπιον τῆς Διακομματικῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς, εἶχε πεῖ: «Ἡ ὁποιαδήποτε νομιμοποιημένη παροχὴ ἢ προσφορὰ ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, θὰ δημιουργοῦσε τεράστια ἐπιπρόσθετα προβλήματα στὴν κοινωνία. Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ὅπου τό πρόβλημα εἶναι μικρότερο, τέτοια ἀνοίγματα εἶναι ἐπικίνδυνα. Τὸ κοινωνικὸ κλίμα δὲν τὰ ἀντέχει, κι ἂν ἐγίνετο ἕνα δημοψήφισμα μεταξύ τοῦ λαοῦ, θὰ ἀντιδροῦσε τὸ 90% τοῦ κόσμου».

 

Ὁ πρωθυπουργὸς κ. Γ. Παπανδρέου ἐνδέχεται νὰ ἐπιδιώκει τὴ «δικαίωσή του» γιὰ τὶς θέσεις του στὰ ναρκωτικά. Καλὰ θὰ κάνει ὅμως νὰ τὸ ξανασκεφθεῖ. Εἶναι ἀδιανόητο πάντως ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος νὰ προωθεῖ νομοσχέδιο «Γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν ναρκωτικῶν». Ἄς μὴ ἐπαναπαύεται, ὅμως, στὴν κομματικὴ πλειοψηφία του στὴ Βουλή. Διότι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ πρὸ ἐκπλήξεων. Μπορεῖ, ὅμως, ὁ θιασώτης τῶν δημοψηφισμάτων κ. Γ. Παπανδρέου, νὰ κάνει ἕνα δημοψήφισμα καὶ γιὰ τὴν «ἀποποινικοποίηση τῶν ναρκωτικῶν. «Ἰδοὺ ἡ Ρόδος, ἰδοὺ καὶ τὸ πήδημα».

 

Στὴν Ἑλλάδα, δὲν ὑπάρχει καμμία δικαιολογία νὰ ἀνοίξουμε «τὸν Ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου». Ἐνῶ, θὰ μπορούσαμε νὰ προσφέρουμε στὴ χώρα μας «ἄγκυρα ἐλπίδας» στὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τῶν ναρκωτικῶν, μὲ τὶς «ἀξίες», τὶς «ἀρχές», τὰ «ὡραῖα ἰδανικά» τῆς φυλῆς μας, ἀλλὰ καὶ τὰ «πιστεύω» τοῦ λαοῦ μας.

 

 

Παράρτημα

 

Ἀπὸ τὴν ἀνὰ χεῖρας «τετραλογία» συνάγονται κάποια συμπεράσματα γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας.

 

Αὐτὰ τὰ συμπεράσματα, ὡς ἐνεργὸ μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς γιατρός, ὁ ὁποῖος ἔχει νιώσει βαθειὰ στὸ «πετσί» του τὰ θέματα τῶν «ναρκωτικῶν», ἐθεώρησα ὅτι ὄφειλα νὰ τὰ καταθέσω μὲ τὸν δέοντα σεβασμό, στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι δὲ τὰ συμπεράσματα αὐτά, τὰ ἑξῆς:

 

- Ἡ κοινωνία ζητᾶ, ἴσως, καὶ περισσότερα ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ δώσει. Ὅμως, δὲν εἶναι ἀδικαιολόγητη νὰ τὰ ζητᾶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

 

- Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀπὸ παντοῦ ἐκφράζεται, ἔχει κάνει «πολύ λίγα» γιὰ τὰ προβλήματα τῶν ναρκωτικῶν, σὲ σχέση μὲ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσε νὰ κάνει. Τὴν κατηγοροῦν μάλιστα καὶ γιὰ «ἀδράνεια».

 

- Ἡ μελέτη τῶν προβλημάτων μὲ τὰ ναρκωτικά, ἀποδεικνύει τὴν παράλειψη ἐκ μέρους τῶν «εἰδικῶν», τῶν πνευματικῶν ἐκείνων παραγόντων, οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦσαν νὰ συμβάλουν στὴν ἀποτελεσματικότερη ἀντιμετώπισή τους.

 

- Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας τέτοιος παράγων, καί μάλιστα οὐσιώδης, ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν παροῦσα μελέτη. Ὁπότε καὶ ὑποχρεοῦται νὰ ἀναλάβει περισσότερο ἐνεργὸ ρόλο, ὥστε νὰ προσφέρει τὰ ἐφόδια ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα οἱ νέοι μας θὰ ἀποκτοῦν δυνάμεις ἀντιστάσεως στὶς «σειρῆνες» τῶν ναρκωτικῶν. Ἐπὶ πλέον,

 

- Ἡ Ἐκκλησία διαθέτει «δυνάμεις» μὲ τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἐμπνέει τὴν «Πίστη» τῶν ἀνθρώπων σὲ Ἐκεῖνον τὸ Κραταιὸ καὶ Δυνατό, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ θερμάνει καὶ τὴν «ἀποσταμένη ἐλπίδα» τῶν ἐμπλακέντων στὰ ναρκωτικά. Ἐπει δὴ δέ, εἶναι καὶ ὁ «Θεὸς τῆς ἐλπίδας» (Ρωμ. 15, 13) καὶ «ἡ πίστις εἶναι ἐλπιζομένων ὑπόστασις» (Ἑβρ. 11, 1), τοὺς προσφέρει καὶ τὴν «Ἀγάπη Του», ἡ ὁποία «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α’ Κορ. 13, 8) ἐπειδὴ ὁ Θεὸς «ἀγάπη ἐστίν» (Α’ Ἰωάν. 4, 8). Εἶναι δὲ ἡ Ἀγάπη Του μεγαλύτερη καὶ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα (Α’ Κορ. 13, 13). Ὀφείλει ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία, τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη της πρὸς τὸν κινδυνεύοντα ἀπὸ τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸν ναρκοεξαρτημένο.

 

- Ἡ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι πλέον δικαιολογημένη νὰ μένει πίσω, καὶ μάλιστα τόσο πολύ, στὸ πρόβλημα τῶν «ναρκωτικῶν», τὸ ὁποῖον εἶναι  ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον «καυτά» προβλήματα τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας.

 

Συνεπῶς, ὅπως νομίζω ἀλλὰ καὶ προτείνω, προκειμένου ἡ Ἐκκλησία μας νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς εὐθύνες της, ἀλλὰ καὶ στὶς προσδοκίες τοῦ κόσμου ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὰ προβλήματα μὲ τὰ «ναρκωτικά», θὰ πρέπει:

 

- Νὰ ἐπιλέξει ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησία μας μεταξὺ τῶν κληρικῶν της, πρόσωπα μὲ ἀνησυχίες καὶ ἐνδιαφέροντα περὶ τὰ ναρκωτικά, καὶ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα αὐτὰ δημιουργοῦν ἤ ἀπὸ αὐτὰ δημιουργοῦνται.

 

- Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ διαθέτουν κάποια εὐρύτερη μόρφωση ἀπὸ σχετικὲς μὲ τὰ θέματα αὐτὰ ἐπιστῆμες. Ὡς σῶμα, θὰ πρέπει νὰ μελετοῦν σὲ βάθος ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὰ «ναρκωτικά» ἤ τὶς «ἐξαρτησιογόνες οὐσίες», ὅπως εἶναι πλέον σήμερα ὀρθότερο νὰ χαρακτηρίζονται.

 

- Νὰ ὀργανωθεῖ ἰδιαίτερη Ὑπηρεσία στὴν Ι.Σ.Ε.Ε. γιὰ τὰ Ναρκωτικά. Ἀκόμη καλύτερα δέ, ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς Ὀργανισμὸς Κατὰ τῶν Ναρκωτικῶν (ΕΚ.Ο.ΚΑ.ΝΑ.). Μὲ νέους κατὰ τὴν ἡλικία ἀνθρώπους, ποὺ «θὰ τὸ λέει ἡ καρδιά τους», οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ ἀποδοθοῦν στὴν βαρειὰ αὐτὴ ἀποστολή μὲ «πίστη». Καὶ «πιστὸς ὁ Θεός».

 

Καὶ τότε, βοηθὸς ὁ Θεὸς μὲ τὴν Χάρι του, «τὴν τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν».