Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ είπε πως τα κοινωνικά προβλήματα δεν αναβάλλονται δια το μέλλον. Γιατί το μέλλον έρχεται χωρίς να το αντιληφθούμε. Η υπογεννητικότητα των Ελλήνων δημιουργεί μοιραίως πρόβλημα διατηρήσεως της ελληνικής φυλής. Για να διατηρηθεί ένας λαός πρέπει να γεννώνται από κάθε μητέρα τουλάχιστον δύο παιδιά. Στην Ελλάδα δεν γεννάται ούτε ένα από κάθε μητέρα, κατά μέσον όρο.
Ήδη η Ελλάδα είναι χώρα γερόντων. Στην Κωνσταντινούπολη και σε όλες τις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων οι δρόμοι σφύζουν από νέους. Στην Ελλάδα η πλειονότητα των κυκλοφορούντων πολιτών αποτελείται από γέροντες. Η Πολιτεία όχι μόνον δεν ενθαρρύνει τις οικογένειες προς απόκτηση παιδιών, αλλ’ αντιθέτως τις αποθαρρύνει με το να καθιερώνει φορολογικό τεκμήριο εισοδήματος τη γέννηση τέκνου.
Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 21, παρ. 1) η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του έθνους, τελεί υπό την προστασία του κράτους. Οι δε πολύτεκνες οικογένειες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος (άρθρο 21, παρ. 2). Αλλά πως είναι δυνατόν να υπάρξει συντήρηση και προαγωγή του έθνους όταν δεν αντιμετωπίζεται στοιχειωδώς η υπογεννητικότητα, διά της οποίας η ελληνική φυλή φθίνει, συρρικνούται και βαίνει προς εξαφάνιση;
Τη λογική αυτή λύση καταργεί το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) με πρόσφατη απόφαση της Ολομελείας, με την οποία κρίθηκαν αντισυνταγματικοί οι Νόμοι 4071/2012 και 3966/2011, που προβλέπουν ότι τα παιδιά των πολύτεκνων οικογενειών εισάγονται στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα κατά παρέκκλιση του γενικού συστήματος εισαγωγής και καταλαμβάνουν θέσεις οι οποίες προορίζονται αποκλειστικά και μόνον για υποψηφίους που έχουν την ιδιότητα του μέλους πολύτεκνης οικογένειας. Οι Σύμβουλοι Επικρατείας κατά πλειοψηφία έκριναν ότι τα προνόμια αυτά υπέρ πολύτεκνων οικογενειών είναι ευθέως αντίθετα στις συνταγματικές αρχές της ισότητας και της αξιοκρατείας.
Φαίνεται πως οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας που εξέδωσαν την ως άνω απόφαση ζουν σε άλλο πλανήτη. Γιατί διαφορετικά θα εγνώριζαν ότι τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ επηρεάζονται κυρίως από την προετοιμασία των υποψηφίων δι’ αρίστων φροντιστών, που διδάσκουν αυτούς αντί υψηλοτάτου ωρομισθίου. Τέτοια προετοιμασία δεν είναι δυνατόν να έχουν τα παιδιά των πολυτέκνων, στερούμενα κατά κανόνα του ατομικού φροντιστηρίου και παρακολουθούντα ομαδικά φροντιστήρια. Ποια ισότητα επομένως προστατεύει το ΣτΕ όταν τα παιδιά των πλουσίων έχουν την προσήκουσα προετοιμασία και καταλαμβάνουν τις θέσεις και των αρίστων αποφοίτων των δημόσιων σχολείων, που δεν έχουν τύχει εξαιρετικής φροντιστηριακής προπαιδείας;
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ»
