Ὁ συνηθισμένος ἀριθμὸς παιδιῶν σὲ κάθε οἰκογένεια εἶναι τοὐλάχιστον τέσσερα, ἐνῷ τὰ 3/4 τῶν κατοίκων ἀνήκουν σὲ πολυμελεῖς οἰκογένειες. Τὸ χωριὸ τῆς Χρυσομηλιᾶς Τρικάλων, κοντά στήν Καλαμπάκα, δὲν περηφανεύεται οὔτε γιὰ κάποιον ὁπλαρχηγὸ τοῦ 1821 ποὺ κατάγεται ἀπὸ ἐκεῖ, οὔτε γιὰ τὸ ἐντυπωσιακὸ φυσικὸ τοπίο ποὺ τὸ περιβάλλει. Πιὸ πολὺ περηφανεύεται γιὰ τὴ συνεισφορά του στὴν ἐπίλυση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος τῆς χώρας μας. «Ἀπὸ τοὺς περίπου 800 μόνιμους κατοίκους τοῦ χωριοῦ, τὰ 3/4 εἶναι μέλη πολύτεκνων οἰκογενειῶν», λέει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Μποῦλμπος πρόεδρος τοῦ δημοτικοῦ διαμερίσματος Χρυσομηλιᾶς. Σὲ ἕνα χωριὸ ὅπου ὁ συνηθισμένος ἀριθμὸς παιδιῶν γιὰ μία οἰκογένεια εἶναι τοὐλάχιστον τέσσερα, ὁ κ. Μποῦλμπος ἐμφανίζεται μᾶλλον μετριοπαθής, ἀφοῦ βρίσκεται στὸ μεταίχμιο τῆς… πολυτεκνίας ἔχοντας τρία παιδιὰ. «Γιὰ τὰ δεδομένα τοῦ χωριοῦ, εἶναι λίγα», λέει γελῶντας.

Σύμφωνα μὲ τοὺς κατοίκους τοῦ χωριοῦ, ἡ τάση τῶν οἰκογενειῶν νὰ κάνουν πολλὰ παιδιὰ ξεκινᾶ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας. Τάση συνηθισμένη,  βέβαια, σὲ ὅλη τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια ἐκείνη τὴν περίοδο. Ἁπλῶς στὴ Χρυσομηλιὰ ἀποφάσισαν νὰ… ἐπιμείνουν. «Ἔτσι μάθαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ἔτσι θὰ συνεχίσουμε», λέει ὁ κ. Στέφανος Στεφόπουλος, οἰκοδόμος, 35 ἐτῶν, καὶ ἤδη πατέρας τεσσάρων παιδιῶν. «Τὰ τρία πρῶτα ἦταν ἀγόρια. Ὁ μεγαλύτερος εἶναι ἤδη δέκα ἐτῶν. Τὸ μικρότερο εἶναι ἕξι μηνῶν καὶ εἶναι τὸ μοναδικὸ κορίτσι. Τὸ πετύχαμε μὲ τὴν τέταρτη, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι σταματᾶμε ἐδῶ», λέει μὲ χιοῦμορ, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον… σοβαρολογῶντας ὁ κ. Στεφόπουλος. «Κάναμε πολλὰ παιδιὰ ἐπειδὴ μᾶς ἀρέσουν καὶ τὰ ἀγαπᾶμε», ἐπισημαίνει. Παιδὶ πολύτεκνης οἰκογένειας ὁ ἴδιος, εἶναι παντρεμένος μὲ γυναῖκα ἐπίσης προερχόμενη ἀπὸ πολύτεκνη οἰκογένεια. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ οἰκογενειακὲς συγκεντρώσεις τους κάνουν τούς… μπαλτάδες τῆς περιοχῆς νὰ ἀναστενάζουν. «Σκεφτεῖτε ὅτι ἡ πεθερά μου, ἡ ὁποία δὲν ἔχει κλείσει ἀκόμη τὰ 60, ἔχει 17 ἐγγόνια. Ὅταν μαζευόμαστε τὸ Πάσχα γιὰ νὰ φᾶμε εἶναι σὰν νὰ μαγειρεύουμε γιὰ χασαποταβέρνα», συμπληρώνει γελῶντας.

Τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς Χρυσομηλιᾶς εἶναι ἡ ἔλλειψη Λυκείου. Τὸ κοντινότερο βρίσκεται στὴν Καλαμπάκα, μὲ τὸ ὁδικὸ δίκτυο νὰ κλείνει πολλὲς φορὲς ἐξαιτίας τῶν χιονοπτώσεων ποὺ εἶναι συνηθισμένο φαινόμενο στὴν περιοχή. Ὡς ἐκ τούτου, πολλὲς οἰκογένειες ἀναγκάζονται νὰ μετακομίσουν ὅταν τὸ μεγαλύτερο παιδὶ φτάσει στὴν ἡλικία κατὰ τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ φοιτήσει στὸ Λύκειο. «Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ὡραῖο ἀπὸ τὸ νὰ ξέρεις ὅτι, ὅταν πᾶς σπίτι θὰ ἔχεις παρέα κάθε στιγμή», λέει ὁ 23χρονος Στέφανος Γρηγορίου.

Πάντως, ἀκόμη καὶ μὲ αὐτὰ τὰ προβλήματα, ἡ Χρυσομηλιά εἶναι ἕνα ζωντανὸ χωριό, χωρὶς μάλιστα αὐτὸ νὰ ὀφείλεται στὸν τουρισμό. Ἡ εἰκόνα δὲν μοιάζει μὲ τὴ συνηθισμένη ἑνὸς τυπικοῦ χωριοῦ τῆς ἑλληνικῆς περιφέρειας, ὅπου ἡ ἐρημιὰ ἀποτελεῖ ρουτίνα. Στὴ Χρυσομηλιὰ ὁποιαδήποτε στιγμὴ τῆς ἡμέρας τὰ παιδιὰ στὴν πλατεία παίζουν ποδόσφαιρο, ἐνῷ ἡ ἀνασφάλεια δὲν φαίνεται νὰ ἔχει μετακομίσει σὲ αὐτὴ τὴν πλευρὰ τῆς Πίνδου. «Τὰ παιδιὰ εἶναι ἐλεύθερα νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν μέσα στὴ μέρα. Δὲν χρειάζεται νὰ τὰ παρακολουθοῦμε συνεχῶς. Ἀπὸ τὴν πρώτη Δημοτικοῦ πηγαίνουν στὸ σχολεῖο μόνα τους», λέει ἡ 49χρονη κυρία Στέλλα Γιαννούλα, ποὺ μετακόμισε στὸ χωριὸ ἀπὸ τὸ κοντινὸ Περτούλι πρὶν ἀπὸ περίπου 30 χρόνια, ὅταν παντρεύτηκε.«Τότε μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ γυναῖκες ἐδῶ εἶχαν ἀπὸ πέντε παιδιὰ καὶ πάνω», λέει, ἀλλά… δὲν πρόσεξε τί εὐχόταν, κατὰ τὸ γνωστὸ ρητό: Σήμερα ἔχει καὶ ἡ ἴδια πέντε παιδιά, μία εὐτυχισμένη πολύτεκνη οἰκογένεια, μὲ τὸ μεγαλύτερο νὰ εἶναι 29 ἐτῶν καὶ τὸ μικρότερο 8! «Μέσα στὸ σπίτι τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ λειτουργοῦσαν καὶ σὰν δεύτεροι γονεῖς γιὰ τὰ μικρότερα», ἐπισημαίνει ἡ κυρία Γιαννούλα, ἐνῷ ἡ συγχωριανή της καὶ ἐπίσης πολύτεκνη κυρία Παρασκευὴ Γρηγορίου συμπληρώνει ὅτι, «μπορεῖ νὰ ξεθεώνεσαι καμμιὰ φορά, ὅμως ἕνα σπίτι μὲ κόσμο εἶναι πάντα ἕνα χαρούμενο σπίτι».Καὶ μία τελευταῖα συμβουλὴ σὲ ὅσους πιστεύουν ὅτι τὰ πολλὰ παιδιὰ σημαίνουν ἀναγκαστικὰ καὶ πολλαπλὴ ταλαιπωρία. «Γιὰ μένα τὸ πιὸ εὔκολο πρᾶγμα εἶναι τὸ τάισμα τῶν παιδιῶν», λέει ὁ κ. Στεφόπουλος ἡ γυναῖκα τοῦ ὁποίου ἐργάζεται στὴν Ἀθῆνα, ὁπότε ἀρκετὲς φορὲς ἀναλαμβάνει μόνος του τὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ μὲ τὴ βοήθεια τῶν… γιαγιάδων. «Ὅταν κάθονται μαζὶ στὸ τραπέζι, ζηλεύουν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο καὶ πέφτουν μὲ τὰ μοῦτρα στὸ φαΐ. Ἀντιθέτως ἡ ἀδελφή μου, ποὺ ἔχει μόνο ἕνα παιδί, χρειάζεται νὰ ἔχει τὴν ὑπομονὴ τοῦ Ἰὼβ γιὰ νὰ καταφέρει νὰ τὸ ταΐσει».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη