Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία στὸν κόσμο μας. Ἐντούτοις, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων αὐτῶν αὐξάνεται καὶ θὰ αὐξάνεται συνεχῶς. Αὐτὸ συμβαίνει ἀφενός, γιατὶ μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης τὰ πολὺ πρόωρα νεογνὰ καταφέρνουν νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή, ἐνῷ παλιότερα ἀπεβίωναν, καὶ ἀφετέρου, γιατὶ ἔχει αὐξηθεῖ τὸ προσδόκιμο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικότερα, σχετικὰ μὲ τὴν πρώτη περίπτωση, ὁ παράγοντας προωρότητα συνδέεται στενὰ μὲ τὴν πιθανότητα ἕνα παιδὶ νὰ παρουσιάσει μιὰ ἀναπηρία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσο μεγαλώνει ἡλικιακὰ ἕνα ἄτομο καὶ βαδίζει πρὸς τὴ γεροντικὴ ἡλικία, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες νὰ ἐμφανίσει μιὰ ἐπίκτητη ἀναπηρία (ἀκουστικὴ ἀναπηρία, ὀπτική, μυοσκελετικὴ κ. ἄ.).
Ἔχει καταδειχθεῖ ἐρευνητικὰ ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ἕνας γονέας τὴν ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ του συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν κοσμοθεωρία του καὶ τὰ θρησκευτικά του πιστεύω. Ἔτσι, ἂν τὸ νὰ πιστεύει ἕνας ἄνθρωπος στὸν Χριστό εἶναι πολὺ σημαντικό, αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν γονέα τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία· γιατὶ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι μεγάλο κεφάλαιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας, εἶναι θησαυρὸς ἀνεκτίμητος. Κατὰ συνέπεια, ἡ ἀντιμετώπιση καὶ ἡ διαχείριση τῆς μεγάλης αὐτῆς δοκιμασίας – ἡ ὁποία στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων διαρκεῖ ἐφ’ ὅρου ζωῆς – διαφοροποιεῖται στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν ἄνθρωπο ποὺ γιὰ κάποιους λόγους δὲν ἔχει.
Ὁ γονέας τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἔχει πίστη δὲν χάνει τὴν ἐλπίδα του. Ἐμπιστεύεται τὴ ζωή τοῦ παιδιοῦ του καὶ τὴ δική του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πρόνοιά του. Δὲν γογγύζει, δὲν λυγίζει, δὲν ἀποκάμνει, δὲν ἀπελπίζεται, δὲν παραιτεῖται. Ἀντιθέτως, προσαρμόζεται πιὸ εὔκολα στὴ συνθήκη τῆς αναπηρίας, προσεύχεται, ἀγωνίζεται, προσπαθεῖ καὶ στέκεται στὸ πλευρὸ τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ του.
Βέβαια, δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πνευματικὰ προχωρημένων ἀνθρώπων – γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία – ποὺ χαρακτηρίζουν τὴ γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία στὴν οἰκογένειά τους ὡς εὐλογία. Ὁμολογουμένως, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ ἀποφανθεῖ κανεὶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Γιατὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ σωματικὴ καὶ ἡ πνευματικὴ κόπωση γιὰ τοὺς γονεῖς εἶναι πολὺ μεγάλη. Ὁ γονέας παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία βρίσκεται σὲ ἐγρήγορση ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς πολλαπλὲς ἀνάγκες ἐξάρτησης τοῦ παιδιοῦ ἢ τῶν παιδιῶν του μὲ ἀναπηρία.
Ὡστόσο, παρὰ τὶς ἀντικειμενικὲς δυσκολίες ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρνητική, πολλὲς φορές, στάση πολλῶν ἀτόμων τυπικῆς ἀνάπτυξης ὡς πρὸς τὴν ἀναπηρία καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία, ὁ γονέας ποὺ ἔχει πίστη στέκεται ὄρθιος καὶ συχνὰ δίνει δύναμη καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ χρήζουν βοηθείας, γιατὶ «.. ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι νησί, ἀκέραιος μοναχός του».
Ἡ ὑπομονή, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ πραότητα, ἡ ἐλπίδα, ἡ αἰσιοδοξία τῶν γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ ἀποτελέσει παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπὸ ὅλους μας καὶ εἰδικὰ σὲ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ μὲ τὴν πρώτη δυσκολία ἀπογοητεύονται καὶ καταθέτουν τὰ ὅπλα.
Οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι καμία δοκιμασία δὲν εἶναι τυχαία. Ὅλες ἔχουν ἕναν σκοπό, τὸν ὁποῖο γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Κάθε δοκιμασία εἶναι καὶ μιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νὰ σηκώσει τὸν δικό του Σταυρό, ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς τὸ βάρος εἶναι σχεδιασμένος στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων τοῦ καθενός. Εἶναι προσαρμοσμένος σὲ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώσει κανεὶς στοὺς ὤμους του. Δὲν εἶναι οὔτε βαρύτερος, οὔτε ἐλαφρύτερος. Εἶναι γνωστὸ τὸ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐπιλογή τῶν Σταυρῶν.
Οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ ἀναπηρία θὰ τὰ ἐγκαταλείψει ὁ Θεός. Mὲ τὴ δικαιοσύνη του θὰ τὰ βάλει στὸν Παράδεισο, γιατὶ εἶναι ἄξια γιὰ ὅσα ὑπομένουν νὰ γίνουν Πολῖτες τῆς Βασιλείας τοῦ Οὐρανοῦ.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
