Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι μιας άγαμης μητέρας, αλλά όταν ήμουν μικρό παιδί ποτέ δεν αμφισβήτησα αυτό το καθεστώς. Ο πατέρας μου ήταν μαζί μας πότε πότε από τότε που γεννήθηκα μέχρι την ηλικία των τριών ετών. Μετά την αναχώρησή του από το σπίτι μας τον έβλεπα μερικές φορές το χρόνο, στη συνέχεια όμως και από την ηλικία 5-11 ετών δεν τον είδα καθόλου.
Φαινόταν τόσο φυσικό αυτό για μένα ως παιδί. Θυμάμαι ότι είχα μια φίλη όταν ήμουν περίπου 6 ετών. Με ρώτησε με ενδιαφέρον μια μέρα, «πού είναι ο μπαμπάς σου; Γιατί δεν ζει μαζί σας;». Κι εγώ απάντησα με απλότητα ότι, «η μαμά μου δεν τον συμπαθεί, έτσι και αυτός δεν ζει εδώ». Η φίλη μου όμως ανέφερε το θέμα στη μαμά μου, όταν καθίσαμε κάποτε μαζί στο τραπέζι. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου φαινόταν θυμωμένη και ντροπιασμένη που έπρεπε να το συζητήσει. Όταν η φίλη μου έφυγε, η μητέρα μου με ρώτησε: «Γιατί της είχες πει;», κι εγώ απάντησα: «Γιατί όχι, αφού αυτή είναι η αλήθεια».
Οι μόνες αναμνήσεις μου με τους γονείς μου να είναι μαζί, είναι όταν μάλωναν στην κουζίνα και εγώ έκλεινα τα αυτιά μου και τους ζητούσα να κάνουν ησυχία. Όταν ήμουν μικρό παιδί ήμουν χαρούμενη που ο μπαμπάς μου δεν ήταν μαζί μας, γιατί ήξερα ότι οι γονείς μου μισούσαν ο ένας τον άλλο και ήταν απελπιστικό για μένα να γίνομαι μάρτυρας αυτής της κατάστασης.
Αλλά όσο μεγάλωνα, έβλεπα το πόσο μου έλειπε. Μπήκα στην εφηβεία πολύ νωρίς (μια κοινή ανεπιθύμητη κατάσταση των μονογονεϊκών οικογενειών που σπάνια αναφέρεται). Επιθυμούσα τόσο πολύ την προσοχή των αγοριών ως έφηβη και άρχισα να έχω σεξουαλικές σχέσεις νωρίς. Φοβόμουν ακόμη να πάω σε σπίτια φίλων που είχαν «κανονικές» οικογένειες, γιατί δεν άντεχα να είμαι εκτεθειμένη στα τόσα πολλά που είχα χάσει.
Όταν μεγάλωσα ζήτησα τελικά από τους γονείς μου εξηγήσεις για αυτή την περίεργη οικογενειακή μας κατάσταση. Έμαθα πως είχαν μια ασταθή σχέση αρκετά πριν γεννηθώ και τα χάλασαν από τη στιγμή που γεννήθηκα. Η μητέρα μου είχε πει ψέματα στον πατέρα μου πως έπαιρνε αντισυλληπτικό χάπι, ενώ η αλήθεια ήταν αντίθετη. Σχεδίαζε να κάνει ένα μωρό και κατόπιν να γίνει μία άγαμη μητέρα από δική της επιλογή. Ο πατέρας μου παραδέχτηκε ότι δεν με ήθελε και ότι έμπλεξε σε αυτή την κατάσταση. Η μητέρα μου δήλωσε επίσης ότι «αισθανόταν έτοιμη για ένα παιδί, αλλά είχε την βεβαιότητα μέσα της ότι δεν χρειαζόταν κι έναν άντρα τριγύρω».
Η απουσία του πατέρα από τη ζωή μου με έχει οδηγήσει σε τόσα πολλά φοβερά πράγματα. Ένιωθα συνεχώς πως δεν με αγαπούσαν, χωρίς αξία και παραγκωνισμένη. Αισθανόμουν έντονα την ανάγκη για μια πατρική παρουσία και για προστασία. Αυτό με οδήγησε στην αναζήτηση ακατάλληλων και βίαιων σχέσεων με άντρες που δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για μένα. Η μητέρα μου προσπάθησε να με εμπνεύσει συναισθηματικά και να με κάνει το μικρό της εαυτό και την καλύτερη φίλη της. Ήθελε να έχει πολλές δραστηριότητες μαζί μου και να γίνει τα πάντα για μένα – η μητέρα και ο πατέρας. Είχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη ζωή μου που ήθελε να ακολουθήσω – και ήταν βαθιά απογοητευμένη όταν δεν το έκανα.
Η μητέρα μου «επιλέγοντας» να γίνει μια μοναχική γονέας και με τα ψέματα που είπε σε έναν άνδρα που ήξερε ότι δεν επιθυμεί παιδιά, έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά. Είμαι ένας άνθρωπος, όχι ένα αντικείμενο, και από τότε που ήμουν μωρό είχα δικαίωμα να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με αγάπη και φροντίδα
Είμαι βαθιά ενοχλημένη από την αυξανόμενη τάση των ανύπαντρων μητέρων να επιλέγουν να μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά και καταλαβαίνω πολύ καλά τα παιδιά που θα μεγαλώσουν σε αυτά τα σπίτια. Δεν θα θεραπευτούν ποτέ πλήρως από το να μην έχουν πατέρα και να ανατραφούν μόνο από μία μητέρα. Ελπίζω, όμως, ότι η ιστορία μου μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται δύο φορές πριν πάρουν τις αποφάσεις τους.
Πηγή: thembeforeus.com, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά
