Ζοῦμε σέ ἕναν πολιτισμό πού ἐλαχιστοποιεῖ τόν ρόλο τῶν ἀνδρῶν, ἀπορρίπτει τήν ἀξία τῶν πατέρων καί γενικά τείνει νά θεωρεῖ τό ἀνδρικό φύλο ὡς περιττό. Ὅλα αὐτά ἀπορρέουν ἀπό τό φεμινιστικό κίνημα, πού ξεκίνησε στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1960. Εἶναι διάχυτη ἡ σκέψη ὅτι οἱ γυναῖκες μποροῦν νά κάνουν τά πάντα -ὅσα ἕνας πατέρας σέ μία οἰκογένεια- καί ὅτι οἱ ἄνδρες εἶναι λίγο-πολύ «ξεπερασμένοι». Δυστυχῶς, κάποιοι προχωροῦν ἀκόμη παραπέρα, ἐνισχυόμενοι ἀπό τήν ἐπιστήμη τῆς τεχνητῆς γονιμοποίησης: μία γυναίκα δέν χρειάζεται τόν ἄνδρα, γιά νά ἱκανοποιήσει τό μητρικό της φίλτρο. Χρειάζεται μόνον τό σπέρμα του!

Ἔρχονται ὅμως κάποιες μελέτες- ἔρευνες πού τά ἀποτελέσματά τους τελείως ἀπροσδόκητα μᾶς ξαφνιάζουν, μᾶς ξυπνοῦν ἀπό τόν λήθαργό μας καί μᾶς θέτουν πρό τῶν εὐθυνῶν μας. Μᾶς ἀναγκάζουν, ἑκόντες ἄκοντες, νά ἀναθεωρήσουμε παγιωμένες θέσεις καί ἀντιλήψεις, ἄν ὄντως εἴμαστε τέκνα τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦμε τήν εὐτυχία τῶν παιδιῶν μας καί ὄχι τήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας.

Μία τέτοια ἔρευνα-μελέτη πραγματοποιήθηκε τήν τελευταία δεκαετία ἀπό τήν ἐλβετική κυβέρνηση μέ τή χρηματοδότηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἡ μελέτη ἀποκαλύπτει ὅτι «ἡ θρησκευτική πρακτική τοῦ πατέρα στήν οἰκογένεια εἶναι αὐτή πού καθορίζει πάνω ἀπ᾽ ὅλα τή συμμετοχή τῶν παιδιῶν στήν Ἐκκλησία ἤ τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπ᾽ αὐτήν».

Τά ἀποτελέσματα τῆς ἔρευνας:

• Ἐάν ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα εἶναι συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας,

τό 33% τῶν παιδιῶν τους θά γίνουν συνειδητά μέλη,

τό 25% τῶν παιδιῶν τους θά ἀδιαφορήσουν.

• Ἐάν ἡ μητέρα εἶναι συνειδητό μέλος καί ὁ πατέρας ἀδιάφορο,

τό 2% τῶν παιδιῶν τους θά γίνουν συνειδητά μέλη,

τό 60% τῶν παιδιῶν τους θά ἀδιαφορήσουν.

• Ἐάν ὁ πατέρας εἶναι συνειδητό μέλος καί ἡ μητέρα ἀδιάφορο,

τό 44% τῶν παιδιῶν τους θά γίνουν συνειδητά μέλη,

τό 34% τῶν παιδιῶν τους θά ἀδιαφορήσουν.

Πολλοί πιστεύουμε ὅτι οἱ γυναῖκες εἶναι οἱ «κυρίαρχοι γονεῖς» καί οἱ ἄνδρες λίγο πολύ «δευτερεύοντες». Οἱ παραπάνω ὅμως ἀριθμοί δέν τό ἐπιβεβαιώνουν. Συγκρίνεται τό 2% μέ τό 44%; Καί δέν εἶναι ἡ μοναδική μελέτη-ἔρευνα!

Ὁ καθηγητής τῆς κοινωνικῆς ἐργασίας Vern Bengtson τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Νότιας Καλιφόρνιας στό πρόσφατο βιβλίο του «Οἰκογένειες καί Πίστη: Πῶς ἡ θρησκεία περνᾶ ἀπό γενιά σέ γενιά» ἐρευνᾶ καί ἐξετάζει ἐδῶ καί τριανταπέντε χρόνια τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις καί τίς πρακτικές περισσότερων ἀπό 3.500 παππούδων, γιαγιάδων, γονιῶν, ἐγγονῶν καί δισέγγονων. Τά ἀποτελέσματα ἐπιβεβαιώνουν τήν ὡς ἄνω μελέτη. Σέ συνέντευξή του, ὅταν ρωτήθηκε νά ἐξηγήσει τό γεγονός πῶς ὁρισμένοι γονεῖς ἐπιτυγχάνουν νά μεταδώσουν τήν πίστη τους στά παιδιά τους, ἐνῶ ἄλλοι δέν τά καταφέρνουν, ἀπάντησε:

«Μία ἀρκετά προφανής παράμετρος, περισσότερο ἐμφανής ἀπ᾽ ὅ,τι περίμενα, ἐντοπίζεται στούς γονεῖς πού παρέχουν πρότυπα. Ἄν οἱ γονεῖς δέν εἶναι συνεπεῖς, τά παιδιά δέν θά ἔχουν θρησκευτικά πρότυπα νά μιμηθοῦν. Μέ ἄλλα λόγια, μή στέλνετε τά παιδιά σας στήν ἐκκλησία, φέρτε τα οἱ ἴδιοι.

Μία ἄλλη διαπίστωση εἶναι ἡ ποιότητα τῆς σχέσης μεταξύ γονέα καί παιδιοῦ, ἡ ὁποία ἐπηρεάζει τήν πραγμάτωση τῆς ἐπιτυχίας ἤ μή στή μετάδοση τῆς πίστης. Αὐτό πού πράγματι ἐνδιαφέρει γιά τή θρησκευτική μετάδοση εἶναι ὁ στενός δεσμός τοῦ παιδιοῦ μέ τόν πατέρα• μετράει περισσότερο ἀπό τή στενή σχέση μέ τή μητέρα. Οἱ ζεστοί καί θετικοί γονεῖς, κυρίως οἱ πατέρες, τείνουν νά εἶναι οἱ πιό πετυχημένοι».

Ἡ πλειονότητα τῶν κοινωνιολόγων θεωρεῖ φυσικό γιά τούς ἀνθρώπους -πολύ περισσότερο μάλιστα γιά τά μικρά παιδιά- νά ἀντιλαμβάνονται τόν Θεό ὡς μία πατρική μορφή στή ζωή τους. Ἐάν ὁ πατέρας τά φροντίζει, ἔχει ὑπομονή, ἀνησυχεῖ, πιστεύουν πώς καί ὁ Θεός ἔχει τά ἴδια χαρακτηριστικά. Καί τό ἀντίθετο συμβαίνει, ὅταν ὁ πατέρας εἶναι αὐταρχικός, σκληρός, βίαιος, ἐπικριτικός, ἄτεγκτος ἤ ἀπών. Ἀκόμη καί ἄν τά παιδιά διανοητικά ἀποδέχονται ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος, ὑπομονετικός, τρυφερός καί εὐγενικός, εἶναι πολύ δύσκολο γι᾽ αὐτά νά συνδεθοῦν στενά καί βαθιά μαζί του, ἄν ὁ πατέρας τους δέν ἔχει τά ἴδια χαρακτηριστικά. Ἀνάλογα καθορίζουν τή στάση τους ἀπέναντί του. Ἀντιλαμβάνεται κανείς τό μέγεθος τῆς εὐθύνης τοῦ γονιοῦ-πατέρα ἀπέναντι στό παιδί του!

Ἡ Eliza Zhai Autry, κοινωνιολόγος τῆς Θρησκείας, σέ σχετική ἔρευνα γιά τή θρησκευτικότητα τῶν παιδιῶν πού προέρχονται ἀπό διαζευγμένες οἰκογένειες διαπιστώνει ὅτι ἡ ἐπιρροή τοῦ πατέρα εἶναι κρίσιμη καί καθορίζει ἄν τά παιδιά ὡς ἐνήλικες θά δραστηριοποιηθοῦν στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. «Ἡ ἐπιρροή τῶν πατέρων εἶναι μοναδική καί ζωτικῆς σημασίας. Ἡ ἐπιρροή τῆς μητέρας εἶναι σταθερή. Εἶναι πάντα ἐκεῖ. Ἀλλά κατά κάποιο τρόπο αὐτό δέν εἶναι ἀρκετό». Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς φυσιολογικές οἰκογένειες, παρατηρεῖ ἡ Autry, μέσα στίς ὁποῖες τά παιδιά προσβλέπουν καί στούς δύο γονεῖς, στόν πατέρα καί στή μητέρα, ὡς πρότυπα πρός μίμηση. Ὡστόσο τά ἴδια μποροῦν νά διαμορφώσουν τή δική τους προσωπικότητα καί ὡς πρός τό θέμα τῆς πίστεως.

Καθώς ὅμως ὁ δυτικός πολιτισμός συνεχίζει νά ὑποτιμᾶ τούς ἄνδρες ὅλο καί περισσότερο καί ὅσο οἱ ἄνδρες θά ἐπιλέγουν νά ἀναλαμβάνουν λιγότερο ἐνεργό ρόλο στή ζωή τῶν παιδιῶν τους, τά κοινωνικά δεινά θά συνεχίζουν νά αὐξάνονται. Ἡ ἀπουσία τοῦ πατέρα δημιουργεῖ ἕνα δράμα στή ζωή τοῦ παιδιοῦ, ἕνα κενό στήν ψυχή του, μία πληγή ἀθεράπευτη, ἕνα τραῦμα• «πατρική πείνα» (father hunger) ὀνομάζεται στήν ψυχολογία καί εἶναι μία ἀγωνιώδης ἀναζήτηση πατρικοῦ προτύπου. Τήν πείνα αὐτή μπορεῖ νά τή στομώσει μόνο τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου, πού ἀφειδώλευτα προσφέρει στά παιδιά του ἡ ἀσύνορη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα μέσῳ τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ του. Διαφορετικά «ἡ πατρική πείνα» θά τρώει τά σωθικά τῶν παιδιῶν κάθε ἡλικίας, θά τά ὁδηγεῖ σέ ἐπικίνδυνες, σκοτεινές καί ἄνυδρες ἀτραπούς καί τότε «ἐκλείψουσιν αἱ παρθένοι αἱ καλαὶ καὶ οἱ νεανίσκοι ἐν δίψει» (Ἀμώς 8,13).

Πηγή: Ακτίνες