ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ: Ὁ γάμος τῆς Παγκοσμιοποίησης.
ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ: Τὸ προβάδισμα τοῦ πολιτικοῦ γάμου, μὲ τὴ φιλοσοφία ὅτι θὰ ἀκολουθήσει στὴ συνέχεια καὶ θρησκευτικός!
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ: Μακριὰ ἀπὸ τὸν διπλὸ γάμο. Ὁ γάμος νὰ εἶναι ἕνας καὶ μόνο Ὀρθόδοξος.
Ἐδῶ καὶ τρεῖς περίπου δεκαετίες ἰσχύει στὴν Ἑλλάδα προαιρετικὰ ὁ πολιτικὸς γάμος. Στὴν ἀρχὴ ὁ πολιτικὸς γάμος ἐξυπηρέτησε κάποιες ἀκραῖες καταστάσεις. Σιγὰ σιγὰ ἡ συνεχὴς προπαγάνδα καὶ παραπληροφόρηση ἔβγαλε τὸν πολιτικὸ γάμο ἀπὸ τὴν περιφρόνηση καὶ τὸ περιθώριο. Σήμερα στὴν ἐποχὴ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, τῆς ἀνεργίας καὶ τῆς λιτότητας ὁ πολιτικὸς γάμος προτείνεται ὡς ἡ εὔκολη καὶ ἀνέξοδη λύση …γιὰ δημοσιουπαλληλικὲς παροχές, λήψη δανείων, ἐξασφάλιση μεταθετικῶν μορίων, μείωση φορολογίας καὶ ἄλλα ὀφέλη, ἐνῶ ὁ Ὀρθόδοξος γάμος παραγκωνίζεται καὶ μετακινεῖται στὸ ἐγγὺς ἢ ἀπώτερο μέλλον ὡς οἰκονομικὰ ἀσύμφορος καὶ πολυέξοδος καὶ ἀρκετὲς φορὲς ματαιώνεται ὡς περιττός. Πολλοὶ Ἕλληνες γονεῖς ποὺ στὸ παρελθὸν οὔτε νὰ ἀκούσουν ἤθελαν γιὰ πολιτικὸ γάμο παγιδεύτηκαν καὶ τέλεσαν ἢ τελοῦν στὰ παιδιὰ τους τὸν παγανιστικὸ πολιτικὸ γάμο τῆς παγκοσμιοποίησης στὰ Δημαρχεῖα καὶ τὰ Κοινοτικὰ καταστήματα μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι ἀργότερα θὰ ἀκολουθήσει καὶ ὁ θρησκευτικὸς γάμος. Οἱ Ἕλληνες δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ πολιτικὸς γάμος εἶναι ἄχαρη τελετὴ μιᾶς νεοεποχίτικης πολιτικῆς θρησκείας καὶ ὅταν συμμετέχουν ἀπαρνοῦνται τὴν Ὀρθόδοξη ἰδιότητά τους καὶ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ὕπουλη τακτική του διπλοῦ γάμου (πρῶτα πολιτικοῦ καὶ ὕστερα θρησκευτικοῦ) γκρεμίζει...
τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀναιρεῖ τὴν πνευματικὴ ἐθνική μας ταυτότητα καὶ μᾶς παραδίδει στὸ στρατόπεδο τοῦ Ἀντιχρίστου. Σύμπασα ἡ νεολαία μας καὶ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ ἀμυνθεῖ σ’ αὐτὴ τὴν κατρακύλα, τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ τὴ διαφθορά. Προτείνουμε τὴν πλήρη ἀπαξίωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου. Ὅλα τα Ἑλληνόπουλα νὰ περιφρονήσουν συνειδητά τα ποικίλα ἀνταλλάγματα, ποὺ γίνονται αἰτία νὰ χάσουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τα Ἑλληνόπουλα νὰ τελοῦν ἕνα μόνο γάμο, τὸν εὐλογημένο γάμο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸν καθιέρωσε ὁ Χριστός, τὸν κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ τὸν τήρησαν ἐδῶ καὶ αἰῶνες οἱ πρόγονοί μας.
Τρόποι σύναψης γάμου:
Ἡ πρώτη χώρα ποὺ εἰσήγαγε τὸν πολιτικὸ γάμο στὸν κόσμο ἦταν ἡ Ὀλλανδία τὸ 1580 μ.Χ. Στὴ Γαλλία ὁ πολιτικὸς γάμος ἐπιβλήθηκε τὸ 1792 μ. Χ.
Στὶς διάφορες χῶρες σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς τρόποι σύναψης γάμου. Ἄλλες χῶρες ἔχουν ὑποχρεωτικὸ τὸν πολιτικὸ γάμο, ὅπως ἡ Γαλλία, ἡ Γερμανία, τὸ Βέλγιο, ἡ Ὀλλανδία, τὸ Λουξεμβοῦργο, ἡ Ἑλβετία. Ἄλλες χῶρες ἔχουν ὑποχρεωτικὸ τὸν θρησκευτικὸ γάμο, ὅπως οἱ χῶρες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης, οἱ χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, τὸ Ἰσραήλ. Σὲ ἄλλες χῶρες ἰσχύει τό διαζευκτικὸ σύστημα, δηλ. καὶ οἱ δύο τύποι γάμου ἀναγνωρίζονται ἰσότιμα ἀπὸ τὴν Πολιτεία. Στὴν τελευταία περίπτωση ἀνήκουν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ χῶρες Ἀγγλία, Ἱσπανία, Ἰταλία, Ἰρλανδία, Πορτογαλία, Νορβηγία, Σουηδία, Δανία, Φιλανδία, Ἰσλανδία καθὼς καὶ οἱ Η.Π.Α.
Ὁ πολιτικὸς γάμος τῆς Πολιτείας δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ποτὲ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς μυστήριο καὶ ὡς γάμος ἰσόκυρος καὶ ἰσοδύναμος πρὸς τὸ θρησκευτικὸ γάμο τῶν Ὀρθοδόξων.
Τὸ ἱστορικό τοῦ πολιτικοῦ γάμου στὴν Ἑλλάδα:
1930:
Τὸ θέμα τοῦ πολιτικοῦ γάμου τέθηκε ἐπὶ Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ τὸ 1930 τὰ λόγια του ἦταν χαρακτηριστικά: «… Ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι Χριστιανὸς καὶ νὰ μὴ θέλῃ νὰ κάμη ἱεροτελεστία, ἀλλὰ δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ὀρθόδοξος, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τὸν γάμον μυστήριον. Δὲν ἠμπορεῖς, κύριε, νὰ μοῦ λέγῃς ὅτι εἶσαι χριστιανὸς ὀρθόδοξος, ἐφ’ ὅσον δὲν δέχεσαι τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Δὲν λέγω, ὅτι εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ κάμῃς δήλωσιν ἐνώπιον τοῦ ληξιάρχου, ὅτι εἶσαι χριστιανὸς ὀρθόδοξος, ἀλλ’ ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὁμολογεῖς σαυτὸν ὀρθόδοξον χριστιανόν, ὀφείλεις νὰ τελέσῃς τὸ μυστήριον τοῦ γάμου, διότι ἄλλως δὲν ἀνήκεις πραγματικῶς εἰς τὸ ποίμνιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ νὰ μὴ μοῦ λέγῃ κανεὶς ὅτι θέλει καὶ ὀρθόδοξος χριστιανὸς νὰ εἶναι, ἀλλὰ νὰ μὴ κάμῃ τὸν γάμον μὲ ἱεροτελεστία […].»
1982:
Πενήντα περίπου χρόνια, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, καὶ συγκεκριμένα τὸ ἔτος 1982 ἡ κυβέρνηση τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ἐπανέφερε τὸ ζήτημα τοῦ πολιτικοῦ γάμου. Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἦταν τότε ὁ Κωνσταντῖνος Γ. Καραμανλῆς. Ὁ πολιτικὸς γάμος ψηφίστηκε στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο μὲ τὸ Ν. 1250/1982. Μετὰ τὴν ἔκδοση τοῦ σχετικοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος (ΠΔ 391), μπῆκε σὲ ἰσχὺ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, στὶς 18 Ἰουλίου τοῦ 1982.
Ἡ πρόφαση τῆς Πολιτείας:
Ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία, παρὰ τὸ ὅτι παραβίαζε τὸ ἀπόρρητο τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἰσχυρίστηκε ὅτι μὲ τὴν τέλεση τοῦ πολιτικοῦ γάμου θὰ ἐξυπηρετηθοῦν δῆθεν περιπτώσεις ἀπίστων, ἀθέων, ἀλλοθρήσκων καὶ ἑτεροδόξων. Τὸ ἐρώτημα, ὡστόσο, εἶναι σὲ ποιὰ ἀπὸ τὶς προηγούμενες κατηγορίες ἀνήκουν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ οἱ ὁποῖοι παρασύρονται καὶ τελοῦν πολιτικὸ γάμο;
Ἡ φιλοσοφία τῆς κυβέρνησης του 1982:
Τὸ σκεπτικό τῶν νομικῶν τῆς τότε Κυβέρνησης ἦταν νὰ ἐπιβληθεῖ πάσῃ θυσίᾳ ὁ πολιτικὸς γάμος ὡς ὑποχρεωτικὸς τύπος γάμου, κατὰ τὰ πρότυπα κάποιων Δυτικῶν μὴ Ὀρθοδόξων Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, γιὰ ὅλους τους Ἕλληνες. Ἦταν ξεκάθαρο ὅτι ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία παραβίαζε τὸ ἱερὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα τῶν πολιτῶν της καί, δυστυχῶς, ἔδειξε ὀλιγωρία καὶ ἐνδοτισμὸ θέλοντας νὰ ἀποστασιοποιήσει τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἀπὸ τὶς διαχρονικὲς καὶ ἀπαρασάλευτες ἀρχὲς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τὸ σημερινό «κείμενο» τοῦ παγανιστικοῦ πολιτικοῦ γάμου:
Ἡ παγανιστικὴ κοσμικὴ θρησκεία τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τὰ ὄργανά της (δήμαρχοι, κοινοτάρχες ἢ ἄλλοι δημοτικοὶ ὑπάλληλοι), βεβηλώνουν τὸ Ὀρθόδοξο μυστήριο τοῦ γάμου τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἀσκοῦν «ἱερατικὰ» καθήκοντα καὶ συμβουλεύουν τοὺς μελλόνυμφους σύμφωνα μὲ τὶς προσωπικές τους ἀντιλήψεις, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ κείμενο ποὺ ἀκούγεται στὰ Δημαρχεῖα, κατὰ τὴν τέλεση τοῦ πολιτικοῦ γάμου.
«Ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτή, ποὺ ἑνωθήκατε, μὲ τὴν ἐλεύθερη συναίνεσή σας σὲ γάμο, ὀφείλετε ἀμοιβαία ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀγάπη, πίστη καὶ σεβασμὸ γιὰ ὅλη σας τὴ ζωή.
Ὁ γάμος ποὺ σᾶς ἑνώνει, σᾶς ἐπιβάλλει τὴν ταύτιση τῶν τυχῶν σας καὶ τὴν κοινὴ ἀντιμετώπιση σὲ βάση ἰσότητας ὅλων των ζητημάτων ποὺ θὰ προκύπτουν ἀπὸ τὴ συμβίωσή σας σὰν συζύγων καὶ γενικότερα, ὅλων των δυσκολιῶν τῆς ζωῆς.
Ἀπὸ κοινοῦ θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ συμβάλλετε ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὶς δυνάμεις του, στὰ βάρη ποὺ συνεπάγονται ἡ ἔγγαμη συμβίωση καὶ ἡ συντήρηση καὶ προαγωγὴ τῆς οἰκογένειας ποὺ θὰ δημιουργήσετε.
Κοινὸ εἶναι, τέλος, καὶ τὸ καθῆκον καὶ δικαίωμα καὶ τῶν δυό σας νὰ μεριμνᾶτε γιὰ τὴν ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν σας, ὥστε νὰ γίνουν χρήσιμοι καὶ χρηστοὶ πολίτες καὶ ἐλεύθερες προσωπικότητες.»
Ἡ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία:
Ὁ καταξιωμένος ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος τὸ ἔτος 1976 σημείωνε γιὰ τὸν πολιτικὸ γάμο ὅτι: «προσβάλλει καιρίως τὴν δογματικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον ἀναιρεῖται δὶ΄αὐτοῦ, «ντὲ φάκτο», τὸ Μυστήριον τοῦ γάμου. Χριστιανικὴ ἰδιότης καὶ πολιτικὸς γάμος εἶναι ἀδύνατον νὰ συνυπάρξουν.» ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀρχιμανδρίτου, «Ο ΓΑΜΟΣ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΤΥΧΗ» σελ. 80
Ὁ σοφὸς ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔγραφε, ἐπίσης, προφητικὰ σὲ ἄρθρο τῆς Ἐφημερίδος Ἑστία τὸ ἴδιο ἔτος: «Ὑπάρχει, συνεπῶς, εἷς μέγιστος κίνδυνος: Νὰ παγιδευθῆ τὸ μέγα πλῆθος καὶ νὰ νομίσῃ ὅτι ὁ πολιτικὸς γάμος δὲν εἶναι τι κακὸν θρησκευτικῶς, οὐδὲ συνεπάγεται ἀποκοπὴν ἀπὸ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν ὁποίαν τὸ μέγα αὐτὸ πλῆθος, παρὰ τὰς ἐλλείψεις του καὶ τὰ ἐλαττώματά του θ έ λ ε ι (sic) νὰ διατηρῇ δεσμοὺς ἔστω καὶ χαλαροὺς» καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ὁ πολιτικὸς γάμος συνιστᾶ διάρρηξιν τῶν πρὸ αὐτὴν (τὴν Ἐκκλησίαν) δεσμῶν καὶ ὁ τελῶν τοιοῦτον γάμον, ἀποκοπτόμενος πλέον ἀπ’ αὐτῆς, ὄχι μόνον εἰς τὰ θεία μυστήρια δὲν θὰ δύναται νὰ προσέρχεται ἢ ἄλλας ἐκκλησιαστικᾶς εὐλογίας νὰ λαμβάνῃ, ἂλλ΄οὔτε κἄν ἐκκλησιαστικῆς κηδείας θὰ ἀξιωθῇ, ὅταν ἀποδημήσῃ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» «Ἑστία» φύλλον 20-3-1976
Ἀργότερα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ἀντέδρασε ἐντονώτατα στὰ διαλυτικὰ σχέδια καὶ τὴν κραυγαλέα ἀδικία τῆς τότε κυβέρνησης, τὸ ἔτος 1982. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ταύτισε τὸν πολιτικὸ γάμο μὲ τὴ μοιχεία καὶ τὴν πορνεία καὶ κάλεσε τοὺς Ὀρθόδοξους πιστοὺς νὰ ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὸ τὸ τέχνασμα τοῦ Πονηροῦ. Τὴν ἀπόφαση αὐτὴ ὑπέγραψαν καὶ οἱ 74 Ἀρχιερεῖς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἀποσυνδέοντας τὸν πολιτικὸ γάμο ἀπὸ ὁποιαδήποτε μορφὴ ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας τόνιζε χαρακτηριστικά: «Οἱ τελοῦντες πολιτικὸν γάμον ὀρθόδοξοι θέτουν ἑαυτοὺς μόνοι των ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον ἐνσυνειδήτως καὶ δημοσίᾳ ἀπαρνοῦνται θεμελιώδη τῆς πίστεως ἐπιταγήν. Ἑπομένως, μετὰ πολλῆς λύπης, οἱ τελικῶς καὶ ἀμετανοήτως ἐμμένοντες εἰς τὴν ἀπιστίαν αὐτὴν ἀποκόπτονται τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ἰδίας ὑπαιτιότητος καὶ στεροῦνται τῶν εὐλογιῶν καὶ τῶν εὐχῶν της.»
Τὸ 1986 σὲ βιβλίο της ἡ «Ἀποστολικὴ Διακονία» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προσθέτει: «Ὅσοι τελοῦν πολιτικὸ γάμο δείχνουν ἔμπρακτα καὶ δημόσια ὅτι δὲν σέβονται καὶ δὲν εὐλαβοῦνται ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ ἱερὰ Μυστήρια· ἄρα δὲν λογίζονται τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.» Εὐαγγέλου Π. Λέκκου, «Γάμος, μυστήριο ἀγάπης», ἔκδ. «Ἀποστολικῆς Διακονίας», Ἀθήνα 1986, σελ. 19
Τελικὰ ἡ Πολιτεία μπροστὰ στὴν ἀπρόσμενη κοινωνικὴ κατακραυγὴ ἀναγκάστηκε σὲ ὑπαναχώρηση καὶ ἀναδίπλωση, καὶ ὀρθῶς ἔπραξε, καθιερώνοντας πλέον ἀντὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ τό προαιρετικό τοῦ πολιτικοῦ γάμου. Ἡ ἀπόφαση δημοσιεύτηκε στὸ (ΦΕΚ Α΄ 46/07.04.1982).
Ἀνορθόδοξες οἱ θέσεις τῆς ΟΓΕ (Ὁμοσπονδίας Γυναικὼν Ἑλλάδος)
Η ΟΓΕ, ἰδεολογικὰ παγιδευμένη καὶ ἐξαρτημένη, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποστηρίζει τὸ διαχωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας καὶ φυσικὰ τὴν καθιέρωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου ὡς μόνου ὑποχρεωτικοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ ὡς προαιρετικοῦ!
Θρησκευτικὸς Ὀρθόδοξος γάμος, ὁ κυρίαρχος ἱερὸς θεσμός:
Σήμερα, 30 περίπου χρόνια ἀπὸ τὴν καθιέρωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου καὶ παρά τὴν πρόκληση τῶν ποικίλων ἀνταλλαγμάτων ποὺ τὸν συνοδεύουν, ὁ γάμος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ πλέον δημοφιλὴς καὶ ἔχει τὴν ἀπόλυτη κυριαρχία. Τὸ 90% τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν ἀκολουθοῦν, γιὰ τὸν γάμο τους, τὰ σκαλοπάτια τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καὶ ἂν κάποιοι ἀπ΄αὐτούς, συνήθως ἀπὸ ἄγνοια, πέφτουν στὴν καλοστημένη παγίδα τοῦ πολιτικοῦ γάμου. Ἀλλά, παρὰ τὴν παταγώδη ἀποτυχία τῆς προσπάθειας θεσμοθέτησης τοῦ πολιτικοῦ γάμου ὡς ὑποχρεωτικοῦ ἀπὸ τὴν Πολιτεία, δυστυχῶς ἀκόμα ὑπάρχουν ἀφελεῖς ἐκσυγχρονιστὲς ποὺ ἐπιμένουν, μὲ φασιστικὴ διάθεση, ὅτι ὁ πολιτικὸς γάμος πρέπει νὰ γίνει ὑποχρεωτικὸς γιὰ ὅλους τους Ἕλληνες πολίτες!
Ἡ δεοντολογία στὸ ζήτημα τοῦ πολιτικοῦ γάμου:
Ὁ Ὀρθόδοξος γονιός, ἂν ἀγαπᾶ τὸ παιδί του, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀντίθετος καὶ μόνο στὴ σκέψη τοῦ παιδιοῦ του ὅτι προτίθεται νὰ κάνει διπλὸ γάμο, πολιτικὸ καὶ ἔπειτα θρησκευτικό, γιατί τὸ παιδί του, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ξεφεύγει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη νομιμότητα καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ μας παράδοση.
Ζευγάρι ποὺ παρασύρθηκε καὶ τέλεσε πολιτικὸ γάμο, ἀρνήθηκε στὴν πράξη τὴν Ὀρθόδοξη πίστη του καὶ βρίσκεται σὲ ἀπρόσμενη ἐκκρεμότητα. Ἡ κατάστασή του ὁδηγεῖται σὲ ἀδιέξοδο, ὅταν προκύψει «διαζύγιο» ἢ συμβεῖ ἀπώλεια τοῦ ἑνὸς μέλους λόγῳ θανάτου, γιατί πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τελεσθεῖ πλέον Ὀρθόδοξος γάμος;
Ζευγάρι ποὺ παρασύρθηκε καὶ τέλεσε πολιτικὸ γάμο, μὲ βάση τὴν ἐκκλησιαστικὴ νομιμότητα, δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ βαφτίσει, οὔτε νὰ στεφανώσει, οὔτε νὰ κοινωνήσει. Ἡ τέλεση τοῦ Ὀρθόδοξου θρησκευτικοῦ γάμου στὴ συνέχεια, μετὰ τὸν πολιτικό, δὲν διορθώνει τὴν κατάσταση. Τὸ ζευγάρι αὐτὸ γιὰ νὰ διορθώσει τὴν ἄρνηση τῆς πίστης του πρέπει, μετανοημένο, νὰ προστρέξει σὲ ἔμπειρο πνευματικὸ γιὰ ἐξομολόγηση, καὶ ἀναλαμβάνοντας τὴν εὐθύνη νὰ καταδικάσει ἀπερίφραστα, γιά πάντα καί γιά κάθε Ὀρθόδοξο τὴν ἐπιλογὴ τέλεσης πολιτικοῦ γάμου. Διαφορετικὰ θὰ συνεχίζει νὰ βρίσκεται ἐκτὸς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Ὁ πολιτικὸς γάμος εἶναι ἕνας ξενόφερτος ἀθεϊστικὸς θεσμὸς τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ μιὰ παγίδα τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο λαό της. Ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὰ μέλη της ἔχει τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ θεωρεῖ τὸν πολιτικὸ γάμο βλάσφημο, ἀπαράδεκτο, ἄκυρο καὶ ἀνυπόστατο. Ὁ πολιτικὸς γάμος ἀλλοιώνει τὰ θεμέλια της παραδοσιακῆς οἰκογένειας, προσβάλλοντας τὴν Ὀρθόδοξη λατρεία καὶ τὰ μυστήριά της.
Μιὰ Ὀρθόδοξη οἰκογένεια δὲν πρέπει ποτὲ νὰ συνδέσει τὸ ὄνομά της μὲ τέλεση, συμμετοχὴ ἢ μὲ ἀναδοχὴ πολιτικοῦ γάμου, ἀκόμα καὶ ἂν ὑπάρχει σαφὴς δέσμευση ὅτι μετὰ θὰ ἀκολουθήσει Ὀρθόδοξος θρησκευτικὸς γάμος. Ἡ τέλεση τοῦ Ὀρθόδοξου καὶ μόνο γάμου γιά ἕνα ζευγάρι εἶναι ἀρετὴ ὁμολογίας καὶ προϋπόθεση πολλῶν θεϊκῶν εὐλογιῶν.
Πρόσωπα ποὺ ἐπιμένουν συνειδητὰ ὅτι ὁ πολιτικὸς γάμος εἶναι ἀπαραίτητος καὶ ὅτι ἐφόσον θὰ ἀκολουθήσει ὁ γάμος τῆς Ἐκκλησίας δὲν πειράζει καὶ δὲν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα, θεωροῦνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀποκομμένα μέλη, ἔχουν ἔλλειμμα Ὀρθόδοξης πίστης καὶ ἔχουν ὀλισθήσει πλέον στὴν ἀπιστία καὶ τὴν αἵρεση.
Τέλος ἡ ἐξομολόγηση, ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια ὅσων ἐμπλέκονται στὴ διαδικασία τέλεσης πολιτικοῦ γάμου (ζευγάρι, γονεῖς, συγγενεῖς) καὶ ἡ ἀμετάκλητη καταδίκη του πολιτικοῦ γάμου εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλὴς δρόμος ἐπιστροφῆς αὐτῶν τῶν προσώπων στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
ΤΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μας, τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία πρέπει συντονισμένα καὶ ἐπειγόντως, μὲ κείμενά τους καὶ ἐγκυκλίους, νὰ βγάλουν τὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαὸ ἀπὸ τὴ σύγχυση καὶ τὴν παγίδευση ποὺ ἐπέφερε ὁ ἀθεϊστικὸς πολιτικὸς γάμος τῆς Πολιτείας, ἐδῶ καὶ τριάντα περίπου χρόνια.
Τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι ἐνήμερο προληπτικὰ καὶ θεραπευτικὰ γιὰ τοὺς πνευματικοὺς κιδύνους ποὺ προκύπτουν σὲ Ὀρθόδοξο Χριστιανό, ἂν παγιδευτεῖ σὲ πολιτικὸ γάμο.
Εἶναι ἀδήρητη ἀνάγκη, ἐπίσης, ὁ Χριστιανὸς νὰ ἔχει ἑνιαία, ἀμετακίνητη καὶ ἀπορριπτικὴ στάση τόσο γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὅσο καὶ γιὰ τὰ σύμφωνα συμβίωσης, τὰ ὁποῖα εἰσάγονται ἐκβιαστικά, ἀπειλώντας θανάσιμα τὸν εὐλογημένο καὶ διαχρονικὸ θεσμὸ τῆς Ἑλληνικῆς οἰκογένειας.
Αὐτὸ τὸ χρέος τῆς ἐνημέρωσής μας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λογίζεται ὡς μεγαλύτερο ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἂλλη ὑλικὴ προσφορά, ποὺ ἡ ἀγάπη Ἐκκλησίας ἁπλόχερα διοχετεύει σὲ ἀνθρώπους ἐνδεεῖς καὶ ἐμπερίστατους. Στὴν Ἐκκλησία μας ἔχουμε τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί, ὑγιαίνουσα, παραμένει ἡ μοναδική μας ἐλπίδα.
Πηγή: Ρωμνιός
