Δέν θά εἴμεθα ἐκτός πραγματικότητος, ἐάν ὑποστηρίζαμε ὅτι σήμερον τό Ἱερόν Μυστήριον τοῦ Γάμου καί ἡ οἰκογένεια διέρχονται τήν μεγαλυτέραν κρίσιν ἀπό ὅλους τούς θεσμούς. Τοῦτο τό βλέπομε ὅλοι καί πάρα πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού εὐθύνονται γιά τό τραγικό αὐτό κατάντημα. Ἐμεῖς ὅμως, ὡς πιστοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, θά πρέπῃ νά γνωρίζωμε ὅτι:
α) Ὁ Γάμος εἶναι Ἱερόν Μυστήριον, τό ὁποῖον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος Θεοπνεύστως τό συσχετίζει μέ τήν μυστηριακήν ἕνωσιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας: «Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγώ δὲ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν» (Ἐφεσ. ε´ 32). Δηλαδή, τό Μυστήριον τοῦτο εἶναι μεγάλο, καί ἐγώ τό συσχετίζω μέ τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν. Τό μεγάλο αὐτό Μυστήριο ἀναφέρεται στήν πνευματική ἕνωσι, δηλαδή στήν μυστική ἕνωσι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί: «Ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλή τῆς γυναικός, ὡς καί ὁ Χριστός κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας» (Ἐφεσ. ε´ 23). Διότι ὁ ἄνδρας εἶναι κεφαλή τῆς γυναικός, ὅπως καί ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ἐπίσης γιά τόν γάμο: «Ἀντί τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ, καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Ἐφεσ. ε´ 31). Δηλαδή ἕνεκα τοῦ γάμου θά ἐγκαταλείψῃ ὁ ἄνθρωπος τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του καί θά προσκολληθῇ πρός τήν γυναῖκα του καί θά εἶναι οἱ δύο ἑνωμένοι εἰς ἕνα σῶμα.
β) Ὁ Γάμος εἶναι Θεοσύστατος, διότι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός εὐλόγησε ἰδιαιτέρως τό Μυστήριον αὐτό μέ τό νά κάμῃ τήν ἔναρξιν τῶν ὑπερφυῶν θαυμάτων Του εἰς τόν γάμον τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τόν ὁποῖον παρευρέθη καί ἡ Πανάχραντος Μητέρα Του καί Μητέρα μας, καί ἐκεῖ ἐτέλεσε τό πρῶτο Του θαῦμα εἰς τόν δημόσιον βίον Του (Ἰωάν. β´ 1-11).
γ) Εἶναι Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι μέσῳ τοῦ Γάμου ἐκανόνισεν ὁ πάνσοφος Θεός τήν συνέχισιν καί αὔξησιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Διά τοῦ Ἱεροῦ αὐτοῦ Μυστηρίου οἱ γονεῖς ἀξιώνονται νά γίνωνται συνδημιουργοί τοῦ Θεοῦ κι ἔτσι, μέσῳ τῆς τεκνογονίας, νά συνεχίζεται ἡ ζωή.
δ) Εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρχη ἀμοιβαία κατανόησις καί κυρίως ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων. Ἐπάνω εἰς τό σημαντικό αὐτό θέμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τάς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς» (Ἐφεσ. ε´ 25). Δηλαδή, οἱ ἄνδρες νά ἀγαπᾶτε τίς γυναῖκες σας καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί παρέδωκε τόν Ἑαυτόν Του εἰς θάνατον ὑπέρ Αὐτῆς.
Ἐπίσης, σημειώνει ὁ ἴδιος Ἀπόστολος: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τάς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τά ἑαυτῶν σώματα, ὁ ἀγαπῶν τήν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτόν ἀγαπᾷ· οὐδείς γάρ ποτε τήν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾽ ἐκτρέφει καί θάλπει αὐτήν, καθώς καί ὁ Κύριος τήν ἐκκλησίαν» (Ἐφεσ. ε´ 28-29). Δηλαδή, οἱ ἄνδρες νά ἀγαποῦν τίς γυναῖκες τους σάν τά δικά τους σώματα. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τήν γυναῖκα του ἀγαπᾶ τόν ἑαυτόν του. Διότι κανείς ποτέ δέν ἐμίσησε τήν σάρκα του, ἀλλά τήν τρέφει καλά καί τήν περιθάλπει, ὅπως καί ὁ Κύριος τρέφει καί περιθάλπει τήν Ἐκκλησίαν.
Φυσικά, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς γυναῖκες. Γι᾽ αὐτό καί πάλιν ὁ Ἀπόστολος συνιστᾶ πρός αὐτές τήν πραγματική χριστιανική ἀγάπη, τήν ὑπομονή καί τήν καρτερία στίς δυσκολίες τοῦ συζυγικοῦ βίου: «Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε´ 22). Δηλαδή, οἱ γυναῖκες νά ὑποτάσσεσθε εἰς τούς ἄνδρες σας σάν νά κάνετε τήν ὑποταγή σας αὐτήν πρός τόν Κύριον. Καί συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος: «Ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλή τῆς γυναικός, ὡς καί ὁ Χριστός κεφαλή τῆς ἐκκλησίας» (Ἐφεσ. ε´ 23). Δηλαδή, ζητεῖ ὁ Κύριος τήν ὑποταγήν αὐτήν, διότι ὁ ἄνδρας εἶναι κεφαλή τῆς γυναικός, ὅπως καί ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας.
Φυσικά, ὅσα ζευγάρια ζοῦν συνειδητά τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική ζωή γνωρίζουν ὅτι πρέπει συνεχῶς νά ἀγωνίζωνται, διότι ὁ πειρασμός βάζει πολλά ἐμπόδια στήν πορεία τοῦ γάμου των. Ἕνα δέ ἀπό τά περισσότερο ἐπικίνδυνα ἐμπόδια εἶναι ἡ ψυχρότης πού δημιουργεῖται μεταξύ κάποιων συζύγων μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου. Πρέπει οἱ σύζυγοι νά μήν ἀποδέχωνται τυχόν μικροπαρεξηγήσεις, οἱ ὁποῖες γίνονται αἰτία νά ψυχρανθῇ ἡ «πρώτη ἀγάπη». Οἱ μικρές παρεξηγήσεις κινδυνεύουν νά γίνουν μεγάλες καί κατόπιν νά ἀκολουθήσουν ἄσχημα καί ὀδυνηρά ἀποτελέσματα.
Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολήν του: «Ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τό ἀγαθόν πρός οἰκοδομήν» (Ρωμ. ιε´ 2). Ἄς προσπαθήσῃ δηλαδή ὁ καθένας νά ἀρέσῃ ὁ ἕνας εἰς τόν ἄλλον μέ τήν καλωσύνη του καί νά οἰκοδομῇ εἰς τήν ἀρετήν. Πολύ περισσότερον αὐτό θά πρέπῃ νά ἰσχύῃ διά τούς συζύγους.
Ἡ συζυγική ζωή δέν εἶναι πάντοτε ἀνέφελος. Ὅπως καί ὁ οὐρανός δέν εἶναι πάντοτε γαλανός καί ἔρχονται στιγμές πού μαζεύονται μαῦρα σύννεφα, ἤ θά λέγαμε, ὅπως ἡ θάλασσα δέν εἶναι πάντοτε γαλήνια καί ἤρεμη ἀλλά φουρτουνιάζει καί ταράσσεται, ἔτσι καί μέσα εἰς τόν γάμον ἔρχονται κάποιες στιγμές καί κάποια γεγονότα πού φέρουν ταραχή καί σύγχυσι.
Τέτοιες περιπτώσεις εἶναι οἱ ἀσθένειες, ἡ οἰκονομική ἀνέχεια, οἱ διάφορες θλίψεις, ἀλλά καί τόσα ἄλλα ἀναπάντεχα καί ἀπρόσμενα πού κάμνουν τό σκάφος τοῦ γάμου νά κλυδωνίζεται. Καί ἀλλοίμονον ἐάν τό πηδάλιον τοῦ σκάφους ξεφύγῃ ἀπό τά χέρια τῶν συζύγων, καί ἰδίως τοῦ ἀνδρός, μέ κίνδυνον τό σκάφος νά πέσῃ ἐπάνω σέ βράχους, σέ σκοπέλους καί σέ ὑφάλους. Τρισαλλοίμονον δέ, ἐάν ὁ ἕνας ἤ καί οἱ δύο σύζυγοι ἀφήσουν τόν πειρασμό νά τοποθετῇ τίς νάρκες του μέσα εἰς τά θεμέλια τοῦ σπιτιοῦ. Καί ὅταν ὑπάρχουν καί τέκνα, τά ὁποῖα εἶναι ὁ εὐλογημένος καρπός τοῦ Γάμου, οἱ νάρκες τοῦ Διαβόλου τραυματίζουν αὐτά τά ἀθῶα τέκνα καί τά καθιστοῦν ἀνάπηρα καί πνευματικά καί ψυχοσωματικά.
Ὁ Διάβολος, ἐπειδή ἀποσκοπεῖ εἰς τήν πνευματική νέκρωσι τῶν ἀνθρώπων, τοὐτέστιν εἰς τόν αἰώνιον ψυχικόν θάνατον, μέ τίς παγίδες πού στήνει, πρῶτα ἐπιφέρει τόν τραυματισμόν καί κατόπιν τόν θάνατον. Ὁ πειρασμός θέλει τό σκάφος ἀκυβέρνητο. Καί ἄν τοῦ δώσωμε καί τό πηδάλιον, μᾶς περνάει ἀπό χίλια μύρια κύματα μέ τελικό σκοπό τόν καταποντισμό καί καταβυθισμό τοῦ σκάφους.
Γιά διάφορες ἄλλες περιπτώσεις, ἀλλά καί γιά τίς δυσκολίες πού ἐπέρχονται μέσα εἰς τόν γάμο, ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν» (Λουκ. κα´ 19). Δηλαδή, μέ τήν ὑπομονή σας θά οἰκοδομήσετε, θά κερδίσετε καί θά σώσετε τίς ψυχές σας ἀπό τόν κίνδυνο τῆς ἀπιστίας καί τῆς αἰωνίας ἀπωλείας.
Μέσα λοιπόν εἰς αὐτό τό πλαίσιο τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀγῶνος καί τῆς ὑπομονῆς ἐκ μέρους τῶν συζύγων, ὁ Ἀποστολικός λόγος κηρύσσει: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καί ἡ κοίτη ἀμίαντος· πόρνους δέ καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός» (Ἑβρ. ιγ´ 4). Δηλαδή, ὁ γάμος νά θεωρῆται ἀπό ὅλους ἄξιος τιμῆς καί ἡ συζυγική κλίνη νά εἶναι ἀμόλυντος· γιατί ὁ Θεός θά καταδικάσῃ τούς πόρνους καί τούς μοιχούς.
Ἔτσι λοιπόν βλέπομε ὅτι ἕνα ἀπό τά πλέον σοβαρά καθήκοντα τοῦ συζύγου ἀπέναντι τῆς γυναικός του καί τῆς συζύγου ἀπέναντι τοῦ ἀνδρός της εἶναι ἡ τιμία καί ἀδιάσπαστος συζυγία. Δηλαδή, τό νά μένουν ἀδιασπάστως καί ἰσοβίως εἰς τήν ἱερή ἐκείνη ἑνότητα πού τό Μυστήριον δημιουργεῖ. Καλεῖται ὁ σύζυγος νά ζήσῃ μέ τήν μίαν γυναῖκα καί ἡ σύζυγος μέ τόν ἕναν ἄνδρα πού ὁ Θεός «ἥρμοσεν» καί νά συνεισφέρουν ἀπό κοινοῦ διά τήν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἁγιασμός τῶν συζύγων.
Δέν θά πρέπῃ νά λησμονοῦμε, ὅτι εἰς τό Ἱερόν Μυστήριον τοῦ γάμου ἔχομε καί τόσα τελούμενα πού ἔχουν τήν σημασία τους καί μᾶς διδάσκουν τό ἀδιάλυτον τοῦ γάμου. Ἔχομε τά δακτυλίδια, τήν σύναψιν τῶν χειρῶν, τά στέφανα, τό κοινόν ποτήριον καί ὅλες τίς καταπληκτικές εὐχές τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου.
Ἄς καταλάβωμε ἐπί τέλους ὅτι ὁ γάμος εἶναι ἀδιάλυτος.
Ἀπ᾽ ἀρχῆς, ὅταν ὁ Θεός ἐδημιούργησε τό ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων, ὥρισε τήν ἰσόβιον συζυγίαν καί τήν συμβίωσιν ἑνός ἀνδρός μέ μίαν γυναῖκα. Ἡ συμβίωσις αὐτή διά τόν Χριστιανόν λύεται μόνον διά τοῦ θανάτου. Οὐδέποτε θά πρέπῃ νά διασπῶνται τά δεσμά τοῦ γάμου «παρ᾽ ἐκτός λόγου πορνείας» (Ματθ. ιθ´ 32). Ἀλλά καί ὅταν οἱ Φαρισαῖοι εἶπαν εἰς τόν Χριστόν «ἐπέτρεψε Μωϋσῆς βιβλίον ἀποστασίου γράψαι καὶ ἀπολῦσαι» (Μαρκ. ι´ 4), δηλαδή ὁ Μωϋσῆς ἐπέτρεψε στόν ἄνδρα νά κάνῃ ἕνα ἔγγραφο πού νά βεβαιώνῃ ὅτι ἔδωσε διαζύγιο στήν γυναῖκα του καί τότε νά τήν χωρίσῃ, ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε: «Πρός τήν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ἡμῖν τήν ἐντολήν ταύτην· ἀπό δέ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς ὁ Θεός» (Μάρκ. ι´ 5-6). Δηλαδή ὁ Μωϋσῆς ἐγνώριζε τήν σκληρότητα τῶν καρδιῶν σας καί τήν ἄξεστη καί ἀπολίτιστη φύσι σας καί γι᾽ αὐτό ἔγραψε τήν ἐντολή γιά νά σᾶς προφυλάξῃ ἀπό μεγαλύτερα κακά. Διότι καί σέ φόνο ἀκόμη θά ἦταν δυνατόν νά φθάσετε, γιά νά ἀπαλλαγῆτε ἀπό τήν ἀνεπιθύμητη γυναῖκα σας. Ἀπ᾽ τήν ἀρχή ὅμως τῆς δημιουργίας ὁ Θεός ἔκανε τούς πρωτοπλάστους ἕναν ἄνδρα καί μία γυναῖκα. Συνεπῶς, οὔτε ὁ ἄνδρας μποροῦσε νά ἀποκτήσῃ δεύτερη σύζυγο, χωρίζοντας τήν πρώτη, οὔτε ἡ γυναῖκα μποροῦσε νά χωρίσῃ ἀπό τόν πρῶτο σύζυγο της καί νά συνδεθῇ μέ ἄλλον. Ἐάν ὁ Δημιουργός νομοθετοῦσε τότε καί τό διαζύγιο, δέν θά δημιουργοῦσε μία μόνο γυναῖκα γιά τόν ἄνδρα, ἀλλά περισσότερες.
Εἶπε Γέρων: «Κάποιος πιστός Χριστιανός, ἄνευ σκληροκαρδίας, μέ μυστηριακή ζωή, μέ ὑπομονή καί προσευχή, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, ἔφερε τήν μοιχόν σύζυγόν του εἰς μετάνοιαν χωρίς καθόλου νά διανοηθῇ τόν χωρισμόν». Τί πνευματικόν μεγαλεῖον ἡ καρτερία τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ!
Ὁ ἴδιος Γέρων εἶπε: «Σέ κάποιον ἄνδρα εἶχε ψυχρανθῆ ἡ ἀγάπη πρός τήν σύζυγόν του καί ἦτο ἀδιάφορος καί ἀπόμακρος ἀπέναντί της. Ὁ ἄνδρας αὐτός τῇ συνεργείᾳ τοῦ Διαβόλου εἶχε λογισμούς ἐπί λογισμῶν καί ἤθελε νά χωρίσῃ τήν σύζυγόν του δίχως ἐκείνη νά εἶχε πέσει σέ μοιχεία. Εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν ἡ ἁμαρτία ἦτο τοῦ ἀνδρός, ἐνῶ ἡ γυναῖκα ἔπαιρνε τά στεφάνια καί μάλιστα διπλά. Ἐκτός ἀπό τά δικά της στεφάνια, ἐκείνη ἔπαιρνε καί τά στεφάνια τοῦ ἀνδρός της.
Ὁ Διάβολος γιά νά μᾶς ἔχῃ ἰσοβίως σκλάβους του μᾶς ὑπαγορεύει νά κάνωμε ὅ,τι ἐκεῖνος θέλει, ἐνῶ ὁ Θεός ζητάῃ ἀπό ἐμᾶς νά κάνωμε ὅ,τι πρέπει. Ὅταν κάνωμε ὅ,τι θέλομε, ἔχομε τήν ψεύτικη καί ὄχι τήν κατά Θεόν ἐλευθερία, δηλαδή τήν δουλεία τοῦ Διαβόλου. Καί ὅταν κάνωμε ὅ,τι πρέπει, τότε μόνον ἔχομε τήν ἀληθινή κατά Θεόν ἐλευθερία.
Τό νά θέλῃ ὁ σύζυγος νά χωρίσῃ τήν σύζυγόν του, ὄχι διότι δέν εἶναι τιμία ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ συζύγου της ἀλλά διότι ὁ πειρασμός τόν ἐξωθεῖ εἰς τό θανάσιμον ἁμάρτημα τῆς μοιχείας καί εἰς τό δρᾶμα τοῦ χωρισμοῦ, αὐτό εἶναι σατανικόν. Ἐάν ὁ σύζυγος ὑποχωρήσῃ εἰς τόν πειρασμόν, τό ἀποτέλεσμα θά εἶναι τραγικόν, διότι ὁ πειρασμός τόν ὠθεῖ νά ἐνδώσῃ εἰς τά «πάθη τῆς ἀτιμίας» καί νά διαλύσῃ τό Ἱερόν Μυστήριον τοῦ Γάμου, ἔστω καί ἄν ἡ ἄθεος καί ἄπιστος πολιτεία καλύπτῃ νομοθετικά τά θανάσιμα ἁμαρτήματα αὐτά.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάνῃ εἰς τό κατάντημα αὐτό, ἐπιτίθεται καί καταστρέφει τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί καταλύει τά Μυστήρια, καί μάλιστα αὐτό τοῦτο τό Μυστήριο τοῦ Γάμου, πού συγκροτεῖ τήν κοινωνίαν καί πού ὁδηγεῖ τήν οἰκογένεια εἰς τόν Θεῖον προορισμόν τῆς ἁγιότητος. Τότε πλέον ὁ ἄνθρωπος τίθεται ἀντιμέτωπος τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος θά μᾶς κρίνῃ ὅλους. Καί «ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. ιβ´ 29) καί «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι´ 31).
Ἀποφυγή λοιπόν ἀπό τίς ποικίλες παρεκτροπές καί διασφάλισις τῆς συζυγίας εἰς τήν σώφρονα γραμμήν τῆς εὐλογημένης συζυγικῆς πίστεως.
Ἡ γυναῖκα πρέπει νά σέβεται καί νά ἀγαπᾶ τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπο τοῦ ἄνδρα της καί ὁ ἄνδρας νά μήν ἀτιμάζῃ τήν Ἐκκλησία εἰς τό πρόσωπο τῆς γυναίκας του. Ἐννοεῖται, ὅτι αὐτά γίνονται κατορθωτά μόνον μέσα εἰς τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς τῶν συζύγων.
Οἱ σύζυγοι πρέπει νά ἔχουν μυστηριακή ζωή καί κοινό πνευματικό εἰς τόν ὁποῖον νά καταθέτουν ὅλους τούς λογισμούς των καί νά κάνουν ὑπακοή ὥστε νά μήν φθάσουν ποτέ εἰς τό διαζύγιο. Ὁ Διάβολος τρέμει τόν ἔμπειρο πνευματικό καί φθονεῖ τήν ὑπακοή. Ὁ σκοπός τοῦ Διαβόλου εἶναι νά σπέρνῃ ζιζάνια, ὥστε νά ἐπιφέρῃ διάλυσι τῶν οἰκογενειῶν μέσα ἀπό προστριβές, μοιχεῖες, κλπ. Ὁ πνευματικός εἶναι ὁ εἰδικός ἰατρός σέ κάθε περίπτωσι καί ἡ σωστή ἐξομολόγησις καί ἡ ὑπακοή ὁδηγοῦν στήν θεραπεία.
Νά μήν ἀφήνωμε τόν Διάβολο νά πυροβολῇ τό χέρι τοῦ Χριστοῦ πού εὐλόγησε τόν γάμο, διότι αὐτή ἡ ὑψίστη εὐλογία θά καταλήξῃ σέ κατάρα. Ἡ θανάσιμη ἁμαρτία τῆς διαλύσεως τοῦ γάμου θά ἐπιφέρῃ στόν ἄνθρωπο ὀδυνηρά, τραγικά, καί ἀνεπανόρθωτα ἀποτελέσματα. Ὅλα αὐτά θά εἶναι καρποί τοῦ Διαβόλου, ὁ ὁποῖος ὡραιοποιεῖ τά πράγματα στήν ἀρχή, ὥστε νά ἐνδώσωμε, καί μετά τά πάντα θά εἶναι "διαβολατακτοποημένα". Στήν πορεία, τό κατρακύλισμα καί ἡ δυστυχία θά εἶναι ἀμέτρητα καί ἀφόρητα, διότι τίποτε δέν θά εἶναι εὐλογημένο. Ὅλα θά εἶναι "διαβολογημένα". Αὐτό, εἶναι ἑπόμενο καί φυσικό, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος θά ἔχῃ ἐπιλέξει γιά πνευματικό του τόν Διάβολο. Ὦ τί συμφορά!
Εἶπε Γέρων: Κάποιος ὑποτακτικός εἶδε σέ ὅραμα τόν Γέροντά του νά εὑρίσκεται μαζί μέ τόν Χριστό. Ὁ ὑποτακτικός ἑτοιμαζόταν νά βάλῃ μετάνοια στόν Χριστό καί κατόπιν στόν Γέροντά του. Τότε ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «Πρῶτα νά βάλῃς μετάνοια στόν Γέροντά σου καί μετά σέ μένα. Ἡ ὑπακοή στόν Γέροντά σου σέ προστατεύει, σέ σκέπει, σέ χαριτώνει καί σέ ὁδηγεῖ σέ μένα».
Ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό θωρακίζει τόν ἄνθρωπο, τόν ἐνδυναμώνει εἰς τήν πίστιν, τόν χαριτώνει καί διώχνει μακρυά τόν Διάβολο. Εἶναι ἀδιάσειστη ἀλήθεια, ὅτι μόνον ὁ ἔχων ὑπακοή σέ πνευματικό, ὁ πιστός εἰς τόν Χριστόν ἄνθρωπος τῆς Χάριτος. θά εἶναι πιστός καί εἰς τόν γάμον του ἕως τέλους.
Πηγή: Χριστοΰφαντος
