Με τον τόσο γρήγορο και ξέφρενο κατήφορο των ηθών και των θεσμών, δεν προλαβαίνουμε να «χωνέψουμε» την αποκαθήλωση της Ελλάδας που ξέραμε, της Ελλάδας που μας παρέδωσαν οι γονείς μας και σε εκείνους οι γονείς τους.
Το αφύσικο νομιμοποιείται ως φυσικό και γίνεται κοινωνικά αποδεκτό. Η κανονικότητα θεωρείται αναχρονισμός. Έτσι, αφού με χλιαρότητα «αντιδράσαμε» στο σύμφωνο συμβίωσης (=αποδόμηση του γάμου), με περισσότερη χλιαρότητα και αδιαφορία δεχθήκαμε το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων «ζευγαριών». Το αφύσικο της μειονότητας ήλθε να καταλάβει τη θέση της κανονικότητας της πλειοψηφίας.
Εσχάτως, με τέλεια παθητικότητα που συνιστά για πολλούς σημείο, αποδεχθήκαμε και την ανατροφή (έστω και με τη μορφή του ανάδοχου γονέα) παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Όποιος έχει ακόμα τα μυαλά του και δεν ήπιε το τρελό νερό της εποχής, αντιλαμβάνεται χωρίς πολλά-πολλά επιχειρήματα τι συνεπάγεται αυτό. Σε λίγο, με τέλεια παθητικότητα, θα δεχθούμε να επιβάλλουν νομοθετικά το γάμο των ομοφύλων και το πλήρες δικαίωμα υιοθεσίας. Εκεί πάει το πράγμα. Ήδη σε όλο τον κόσμο 2.000.000 παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ομόφυλες «οικογένειες». Διαλύεται ο κατά την τάξη του Δημιουργού θεσμός της οικογένειας. Δημιουργείται από τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ο νέος άνθρωπος.
Ζούμε τον ολοκληρωτισμό των μειονοτήτων. Αυτό όμως δεν μας δικαιολογεί.
Με την ψήφιση του νόμου για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, η Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας μας εξέδωσε μία ακόμη στη σειρά, εξίσου χλιαρή με εμάς, ανακοίνωση αντίθεσης. Τόσο αδιάφορη που, αν στο επόμενο αφύσικο μέτρο της Βουλής αντικαταστήσουμε το προηγούμενο με το νέο, θα ταιριάζει και για τότε.
Όταν τη διάβασα, νευρίασα με την Ιεραρχία μας. Μετά κάθισα και σκέφθηκε ότι και εγώ, σαν και εκείνους, με την ίδια χλιαρότητα αντέδρασα. Γιατί λοιπόν τους κατηγορώ;
Και βρήκα ότι πρώτα απ’ όλους εγώ φταίω που ανέχομαι τον ολοκληρωτισμό των μειονοτήτων σε βάρος της πλειοψηφίας, όχι μόνο της μειονότητας των ομοφύλων, κάθε είδους μειονότητας, της οποίας το «θέλω» η Ν.Τ.Π. αναγάγει κάθε φορά σε Άγιο Δισκοπότηρο.
Η παθητικότητα της γενιάς μου φταίει πρωτίστως.
Δεν αθωώνω τους πνευματικούς ταγούς.
Θέλω όμως να είμαι δίκαιος με τις παραλείψεις της γενιάς μου, δηλαδή της γενιάς που σήμερα είναι ώριμη, γιατί με την παθητικότητά μας αφήσαμε τους νέους χωρίς οδηγό μέσα στην σύγχυση· τους αφήσαμε στα χέρια του συστήματος της ανομίας, που τους χειραγώγησε όπως ήθελε, κάνοντάς τους να γίνουν μάζα, αφαιρώντας τους την ικανότητα της προσωπικής κρίσης.
Η γενιά μου, μπροστά στην όλο και πιο έντονη επιθετικότητα των μειονοτήτων, που αναζητούν πλέον «εκδίκηση», κατεβάσαμε τα παντελόνια και σηκώσαμε λευκή σημαία, υποκύπτοντας στον εκβιασμό της πολιτικής ορθότητας.
Ένας σύγχρονος Ιταλός φιλόσοφος συνοψίζει ως εξής την κατάσταση:
«Τα τελευταία 70 χρόνια η Εκκλησία πίστεψε ότι ο κύριος εχθρός ήταν ο κομμουνισμός. Δεν έκανε λάθος. Ο κομμουνισμός υποστήριζε ότι άνθρωπος σώζεται μόνος του, οπλισμένος με την οικονομία και την αισθητική. Η εκκλησία φυσικά τον αντιμετώπισε ως μία θανάσιμη πρόκληση. Σήμερα όμως που ο κομμουνισμός έχει καταρρεύσει, εναντίον της Εκκλησίας εγείρεται ο πραγματικός εχθρός, ο τελικός εχθρός: ένα αισθητικό-οικονομικό σύστημα εντελώς εκκοσμικευμένο. Πρόκειται για το μετα-κομμουνιστικό καπιταλισμό που δημιουργεί το βέβηλο διανοούμενο και θεματοφύλακα του μηδενισμού, μεταμορφωμένο σε λειτουργό της πολιτιστικής βιομηχανίας που βρίσκεται στην υπηρεσία της οικονομικής εξουσίας.
Πρόκειται για το αστικό πνεύμα στην καθαρή εκδοχή του, είναι η σύζευξη του καπιταλισμού με το φάντασμα του μαρξισμού. Ο ηττημένος κομμουνισμός, μεταμορφώνεται σε ένα συστατικό της, τώρα πλέον απο-ιεροποιημένης, αστικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, τα χειρότερα στοιχεία από τα δύο αυτά συστήματα υιοθέτησαν το ένα το άλλο. Για πολλά χρόνια, ο κομμουνιστικός κίνδυνος οδήγησε σε μία αναγκαστική συμμαχία μεταξύ της Εκκλησίας και του αστικού εκκοσμικευμένου συστήματος. Τώρα πλέον, αυτή η συμμαχία, προσποιητή από την αρχή, δεν είναι πλέον δυνατή. Καμία σύνθεση δεν είναι δυνατή μεταξύ της εκκλησίας και της αστικής κοσμικής ηθικής. Διότι ο Χριστιανός θέτει υπό αμφισβήτηση κάθε σύστημα καθαρά γήινο και κοσμικό· από την άλλη, το αστικό-οικονομικό πνεύμα δεν ανέχεται την αμφισβήτηση, δεν δέχεται να ξεπεραστεί· ταυτόχρονα, δεν δείχνει κανένα έλεος έναντι σε οτιδήποτε εναντιώνεται στις αξίες του.
Αυτό το αποδεικνύουν οι φιλελεύθερες γενοκτονίες των ερυθρόδερμων στην Αμερική, η ατομική βόμβα στην Ιαπωνία, ο πόλεμος στο Ιράκ, στη Σομαλία κλπ. Με χιλιάδες βόμβες, το αστικό πνεύμα εξαλείφει κάθε ήθος (τρόπο ζωής) που δεν είναι δικό του. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει την πιο απόλυτη βία ακόμα και ενάντια στην Εκκλησία, αν αυτή αρνηθεί να γίνει ένα απλό στήριγμα της αστικής κοινωνίας. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που η Εκκλησία δεν μπορεί να κάνει, διότι ο Χριστιανός είναι αναγκαστικά ανατρεπτικός σε κάθε εκκοσμικευμένη πολιτική δύναμη».
Εκπλήττομαι πόσο δίκαιο έχει.
Δεν υπερβάλλω χρεώνοντας την αλαζονεία των μειονοτήτων στη γενιά μου. Διότι εμείς είμαστε (η ώριμη γενιά) που θα έπρεπε να αντιδράσουμε, για αρχή υψώνοντας τους τόνους, όταν ακόμη ήταν δυνατόν να το κάνουμε. Αδιαφορήσαμε όμως.
Εκκοσμικευθήκαμε και εμείς και η Ιεραρχία μας. Η Εκκλησία του Χριστού είναι αγία και άμωμη, αλλά εμείς, πιστοί και ταγοί, έχουμε πρόβλημα.
Επιτρέψαμε σε όποιον ανήκει σε μία προστατευμένη μειονότητα, εθνική, σεξουαλική ή οποιουδήποτε άλλου είδους, να κερδίζει με άνεση το παιχνίδι εναντίον όποιου έχει την ατυχία να ανήκει στην πλειονότητα των «κανονικών».
Λοιπόν, μπροστά σε όλα αυτά, ήλθε ο καιρός να εγερθούμε! Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για τις χλιαρές ανακοινώσεις της Ιεραρχίας. Ν αναλάβουμε ευθύνες και να γίνουμε οδηγοί των παιδιών μας. Όταν ο ιός της θυματοποίησης μας επιτίθεται, τότε πρέπει να αντιδράσουμε. Να σταθούμε στα πόδια μας και να μιμηθούμε τους πατέρες μας· να είμαστε καλοί μεν αλλά όχι βλάκες. Όπως και αυτοί, έτσι και εμείς έχουμε παιδιά· οπότε έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον να ανησυχούμε πάνω από όλα για το μέλλον τους…
Να αντισταθούμε πριν πολτοποιηθούμε από τον οδοστρωτήρα της Νέας Τάξης που ήδη «μαρσάρει» και έρχεται κατά πάνω!
Πηγή: Ομοθυμαδόν
