Σχόλιο «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»: Με αφορμή τον προωθούμενο γάμο και την ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζεύγη στην Πατρίδα μας, φιλοξενούμε ανοιχτή επιστολή μιας γυναίκας που ανατράφηκε από την ομόφυλη μητέρα της και τη σύντροφό της, αφού εκείνη έλαβε διαζύγιο από τον πατέρα της. Η μαρτυρία της είναι σημαντική, διότι αποτυπώνει γλαφυρά τις οδυνηρές συνέπειες της ομόφυλης γονεϊκότητας πάνω στα παιδιά και τα ενδογενή προβλήματα ενός «ομοφυλόφιλου γάμου»
___________________
Ομολογία ενός ενήλικου παιδιού μιας ομοφυλόφιλης μητέρας που αγαπούσε το παιδί της: «Ο επαναπροσδιορισμός του γάμου προωθεί μια οικογενειακή δομή στην οποία τα παιδιά υποφέρουν».
Αγαπητέ δικαστή Κένεντι,
Πλησιάζει ο καιρός που θα πρέπει να λάβετε απόφαση για το πιο αμφιλεγόμενο πολιτικό ζήτημα της εποχής μας: τον ομόφυλο γάμο.
Γράφω γιατί είμαι ένα από τα πολλά παιδιά με ομοφυλόφιλους γονείς που πιστεύουν ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον γάμο. Πιστεύω ότι είχατε δίκιο όταν κατά τη διάρκεια των προκαταρκτικών συζητήσεων είπατε ότι «η φωνή αυτών των παιδιών (των ομοφυλόφιλων γονέων) είναι σημαντική». Θα ήθελα να εξηγήσω γιατί πιστεύω ότι ο επαναπροσδιορισμός του γάμου θα οδηγήσει πραγματικά στο να απογυμνώσουμε αυτά τα παιδιά από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματά τους.
Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για αυτό το θέμα, γιατί αγαπώ τη μητέρα μου. Τα περισσότερα από εμάς τα παιδιά με gay γονείς αισθάνονται το ίδιο. Αγαπάμε επίσης τον/ους συντρόφο/ους τους. Δεν ακούτε συχνά τη γνώμη μας, γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πιστεύουν πως είναι αδύνατο συγχρόνως να αγαπάμε τους ομοφυλόφιλους γονείς (ή γονέα) μας, και να αντιτασσόμαστε στον γάμο των ομοφυλοφίλων. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχω. Αλλά το κάνω και δεν είμαι η μόνη.
Αυτή η συζήτηση, στον πυρήνα της, αφορά ένα πράγμα:
Πρόκειται για τα παιδιά.
Ο ορισμός του γάμου δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τη μείωση του συναισθηματικού πόνου στην ομοφυλοφιλική κοινότητα. Εάν το Ανώτατο Δικαστήριο μπορούσε εκδίδοντας αποφάσεις να επηρεάζει τα συναισθήματα, ο ρατσισμός θα είχε τελειώσει πριν από πενήντα χρόνια. Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έχει καμία αρμοδιότητα να εμπλέκεται σε ρομαντικές ή διαπροσωπικές σχέσεις. Ελπίζω στα σοβαρά ότι η απόφασή σας για τον ομόφυλο γάμο δε θα λάβει υπόψιν της τέτοιες παραμέτρους.
Η κυβέρνηση οφείλει να προωθεί την ευημερία των παιδιών.
Τα παιδιά είναι η αιτία για την οποία η κυβέρνηση έχει λόγο σε αυτήν τη συζήτηση. Το Κογκρέσο το 1996 πέρασε ένα νόμο για την υπεράσπιση του γάμου (Defense of Marriage Act), ο οποίος δήλωνε:
«Ως συμπέρασμα, η κοινωνία των πολιτών έχει συμφέρον να διατηρήσει και να προστατεύσει τον θεσμό του ετεροφυλόφιλου γάμου, επειδή έχει ένα βαθύ και διαρκές ενδιαφέρον για την υποστήριξη της υπεύθυνης τεκνογονίας και της ανατροφής των παιδιών». Με απλά λόγια, η κυβέρνηση έχει ενδιαφέρον για το γάμο, επειδή ενδιαφέρεται για τα παιδιά.
Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αξίας και της τιμής που αποδίδουμε στα ετεροφυλόφιλα και ομοφυλόφιλα άτομα. Όλοι αξίζουμε ίση προστασία και ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, τη στέγαση, την απασχόληση και την ιατρική περίθαλψη, επειδή όλοι οι άνθρωποι δημιουργηθήκαμε ως εικόνες του Θεού.
Ωστόσο, όταν πρόκειται για την τεκνογονία και την ανατροφή παιδιών, τα ζευγάρια του ίδιου φύλου και τα ζευγάρια αντίθετου φύλου είναι εντελώς άνισα και πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά για χάρη των παιδιών.
Όταν δύο ενήλικες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά μαζί, από πού προέρχονται αυτά τα μωρά; Κάθε παιδί συλλαμβάνεται από μια μητέρα και έναν πατέρα, στους οποίους το παιδί έχει ένα φυσικό δικαίωμα. Όταν ένα παιδί τοποθετείται σε ένα ομόφυλο νοικοκυριό, σημαίνει πως έχει χάσει τουλάχιστον τη μία γονεϊκή σχέση και τη ζωτικής σημασίας ανατροφή του από ένα ζεύγος γονέων διπλού φύλου. Η φύση της ένωσης των ενηλίκων εγγυάται αυτή την πραγματικότητα. Είτε με υιοθεσία ή διαζύγιο ή αναπαραγωγή μέσω τρίτων, οι ενήλικες σε αυτό το σενάριο ικανοποιούν τις συναισθηματικές τους επιθυμίες, ενώ το παιδί κουβαλάει το μεγαλύτερο κόστος: χάνει έναν ή περισσότερους από τους βιολογικούς γονείς του.
Η χάραξη πολιτικής που στερεί σκόπιμα τα παιδιά από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους είναι κάτι που δεν πρέπει ούτε να υποστηρίξουμε, ούτε να δώσουμε κίνητρα ούτε να προωθήσουμε.
Οι φωνές των παιδιών.
Όταν υπογραμμίσατε πόσο σημαντική είναι η φωνή των παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς, πιθανότατα αναμένατε μια διαφορετική απάντηση. Ίσως περιμένατε ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων οργανώσεων δεν θα είχαν τίποτα άλλο από φαντασμαγορικά πράγματα να πουν για το ότι η οικογένειά τους είναι «ακριβώς όπως όλες οι άλλες». Ίσως περιμένατε να σας πουν ότι η μόνη πληγή στην κατά τα άλλα ειδυλλιακή ζωή τους είναι ότι οι δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες τους δεν μπορούσαν να παντρευτούν νόμιμα. Εάν τα παιδιά αυτών των οργανώσεων ήταν όλα χαρούμενα και καλά ενταγμένα στη ζωή, αυτό θα σας διευκόλυνε να εκδώσετε μια συναισθηματικά βολική απόφαση που θα ήταν τόσο δημοφιλής!
Νιώθω απόλυτα το ένστικτο αυτών των παιδιών να προστατεύσουν τον ομοφυλόφιλο γονέα τους. Στην πραγματικότητα το έκανα και εγώ. Θυμάμαι πόσες φορές επανέλαβα στις ομιλίες μου: «Είμαι τόσο χαρούμενη που οι βιολογικοί γονείς μου χώρισαν ώστε μπόρεσα να γνωρίσω όλες αυτές τις υπέροχες γυναίκες». Εισέπραττα τον έπαινο και απολάμβανα τις τιμητικές διακρίσεις. Οι γυναίκες στον κύκλο της μητέρας μου υποκλίνονταν στην ωριμότητα μου, την κοινωνικότητά μου. Το έλεγα ξανά και ξανά και με κάθε επανάληψη βελτιωνόταν η «παράστασή μου». Ήταν αυτό που όλες οι ενήλικες της ζωή μου ήθελαν να ακούσουν. Θα μπορούσα να είμαι η επίσημη φωνή μιας δημόσιας υπηρεσίας υπέρ των ομοφυλόφιλων γονέων.
Ντρέπομαι όταν το σκέφτομαι τώρα, γιατί ήταν ψέμα. Το διαζύγιο των γονιών μου ήταν το πιο τραυματικό γεγονός στα τριάντα οκτώ χρόνια της ζωής μου. Ενώ αγαπούσα την σύντροφο και τις φίλες της μητέρας μου, μπορούσα να τα ανταλλάξω όλα αυτά για να με αγαπούν η μαμά και ο μπαμπάς μου μαζί, και κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν που είναι πρόθυμος να αφαιρέσει τον φακό της πολιτικής ορθότητας, που όλοι μας φαίνεται να έχουμε μπροστά στα μάτια μας.
Τα παιδιά θέλουν τη μητέρα και τον πατέρα τους να τα αγαπούν και να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Δεν έχω πικρία απέναντι στους γονείς μου. Αντίθετα, είμαι ευγνώμων για τη στενή σχέση μου και με τους δύο και για το ρόλο που διαδραματίζουν στη ζωή των παιδιών μου. Αλλά το να αγαπώ τους γονείς και να βλέπω κριτικά τον αντίκτυπο της οικογενειακής κατάρρευσης, τίποτα από αυτά δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους.
Τώρα που είμαι γονέας, μπορώ και βλέπω ξεκάθαρα τις όμορφες ιδιαιτερότητες με τις οποίες εγώ και ο σύζυγός μου συνεισφέρουμε στην οικογένειά μας. Βλέπω την πληρότητα και την υγεία που απολαμβάνουν τα παιδιά μου, επειδή και οι δύο γονείς τους ζουν μαζί τους και τα αγαπούν. Βλέπω πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα τους και πόσο αναντικατάστατη είμαι εγώ ως μητέρα τους. Έχουμε συμπληρωματικούς ρόλους στη ζωή τους και κανένας από εμάς δεν είναι περιττός. Στην πραγματικότητα, είμαστε και οι δύο πολύ απαραίτητοι. Όλη η διαδικασία της αναπαραγωγής έχει οργανωθεί τόσο σωστά!
Ο γονέας που λείπει.
Δεν λέω ότι η έλξη για το ίδιο φύλο κάνει κάποιον ανίκανο να γίνει γονέας. Η μητέρα μου ήταν ένας εξαιρετικός γονέας, και μεγάλο μέρος αυτών που κάνω καλά ως μητέρα είναι συνέπεια του τρόπου που με ανέθρεψε. Πρόκειται όμως για τον γονέα που λείπει.
Μιλήστε σε οποιοδήποτε παιδί με ομοφυλόφιλους γονείς, ειδικά αυτά που είναι αρκετά μεγάλα για να προβληματιστούν σχετικά με τις εμπειρίες τους. Εάν ρωτήσετε ένα παιδί που μεγάλωσε από ένα λεσβιακό ζευγάρι αν αγαπά και τις δύο μητέρες του, πιθανότατα θα ακούσετε ένα δυνατό «ναι!» Ρωτήστε για τον πατέρα τους και ετοιμαστείτε για μια οδυνηρή σιωπή ή για μια γεμάτη λαχτάρα εξομολόγηση, που θα σας σφίξει το στομάχι, ή για την επιβεβαίωση ότι έχουν έναν πατέρα που θέλουν να μπορούσαν να βλέπουν πιο συχνά. Το μόνο πράγμα που δεν θα εισπράξετε είναι η αδιαφορία για εκείνον.
Ποια είναι η εμπειρία σας με παιδιά που έχουν χωρισμένους γονείς ή προήλθαν με αναπαραγωγή μέσω τρίτων ή είναι θύματα της εγκατάλειψης; Μήπως δεν ενδιαφέρονται για τον αγνοούμενο γονέα τους; Μήπως αυτά τα παιδιά ισχυρίστηκαν ποτέ ότι δεν ξαγρύπνησαν καμιά νύχτα για να αναρωτιούνται γιατί έφυγαν οι γονείς τους, πώς να μοιάζουν άραγε ή αν αγαπούν ακόμη το παιδί τους; Φυσικά και όχι. Είμαστε φτιαγμένοι για να γνωρίζουμε και να αναγνωριζόμαστε και από τους δύο γονείς μας. Όταν κάποιος απουσιάζει, αυτή η απουσία αφήνει μια ισόβια πληγή.
Η αντιπολίτευση θα διακηρύξει πως υπάρχουν μελέτες όπου οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά σε νοικοκυριά ομοφυλοφίλων φαίνονται να τα καταφέρνουν «ακόμη καλύτερα!» από εκείνα από τα παραδοσιακά βιολογικά σπίτια. Αφήστε στην άκρη τα μεθοδολογικά προβλήματα σε τέτοιες μελέτες και σκεφτείτε για λίγο.
Εφόσον είναι αδιαμφισβήτητο δεδομένο της κοινωνικής επιστήμης ότι τα παιδιά υποφέρουν πολύ όταν εγκαταλείπονται από τους βιολογικούς γονείς τους, στις περιπτώσεις που οι γονείς τους χωρίζουν, όταν ο γονέας πεθαίνει ή όταν δημιουργούνται με γενετικό υλικό από δότες, τότε πώς είναι ποτέ δυνατό θαυματουργικά να δηλώνουν πως είναι «ακόμη καλύτερα!» όταν μεγαλώνουν σε νοικοκυριά με ομόφυλους γονείς; Κάθε παιδί που μεγάλωσε από «δύο μητέρες» ή «δύο μπαμπάδες» ήρθε σε αυτό το νοικοκυριό μέσω μιας από αυτές τις τέσσερις τραυματικές μεθόδους. Το να μεγαλώνεις κάτω από «το ουράνιο τόξο» σβήνει θαυματουργικά όλες τις αρνητικές επιπτώσεις και τον πόνο που περιβάλλει την απώλεια και την καθημερινή στέρηση ενός ή και των δύο βιολογικών γονέων; Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι οι ερευνητές αισθάνονται την ίδια πίεση με κάποιους από εμάς να αποδείξουν ότι αγαπούν τους ομοφυλόφιλους φίλους τους.
Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να αγαπηθούν από τη μητέρα και από τον πατέρα τους.
Αντιτίθεμαι κατηγορηματικά στην ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Αλλά η υπεράσπιση του σωστού ορισμού του γάμου δεν ποινικοποιεί τίποτα. Και το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για το γάμο οφείλει να αφορά στα παιδιά, τα οποία δημιουργούνται μόνο από σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του γάμου επαναπροσδιορίζει την έννοια του γονέα. Η κοινωνία μας προωθεί μια οικογενειακή δομή όπου τα παιδιά θα υποφέρουν για πάντα από την απώλεια. Θα γίνει επίσημη πολιτική μας, με τη βούλα και με ρύθμιση των ισχυρών κυβερνητικών θεσμών, ότι αυτά τα παιδιά θα απογυμνωθούν σε κάθε περίπτωση από το δικαίωμά τους να έχουν οικεία σχέση και να αγαπιούνται από τη μητέρα ή / και τον πατέρα τους. Σε νοικοκυριά με ομόφυλους γονείς οι επιθυμίες των ενηλίκων αναιρούν τα δικαιώματα του παιδιού.
Έχουμε φτάσει στη στιγμή που εξετάζουμε τη θεσμοθέτηση της αφαίρεσης του φυσικού δικαιώματος ενός παιδιού σε μια μητέρα και έναν πατέρα, προκειμένου να επικυρώσουμε τα συναισθήματα των ενηλίκων;
Δικαστά Kennedy, πιστεύω πραγματικά ότι έχετε ταχθεί στην ίση προστασία όλων των πολιτών και έχετε ορκιστεί στο καθήκον σας να προστατεύετε τους πιο ευάλωτους μεταξύ μας. Οι δεσμοί με τους φυσικούς γονείς αξίζει να προστατευτούν. Μην πέσετε θύμα του ψεύτικου θεωρήματος ότι τα συναισθήματα των ενηλίκων πρέπει να αναιρέσουν τα δικαιώματα των παιδιών. Το βάρος πρέπει να πέφτει στους ενήλικες για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των παιδιών και όχι το αντίστροφο.
Δεν είμαι εναντίον κανενός. Προσπαθώ για αυτό που πιστεύω. Είμαι υπέρ των παιδιών! Θέλω όλα τα παιδιά να έχουν την αγάπη της μητέρας τους και του πατέρα τους. Αξίζουν όλα τα παιδιά να απολαύσουν τα σωματικά, κοινωνικά και συναισθηματικά οφέλη από την ανατροφή και από τη μητέρα και από τον πατέρα τους. Φοβάμαι όμως ότι στην υπόθεση που σας απασχολεί, είμαστε στο έλεος δυνατών, οργανωμένων και καλά χρηματοδοτούμενων ενηλίκων που τρομοκρατούν το κόσμο σε αυτήν τη χώρα.
Έξι ενήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων είναι πρόθυμα να αντισταθούν στο χτύπημα του ομοφυλόφιλου λόμπι και να υποβάλουν αναφορές για να τις λάβετε υπόψη σας σε αυτήν την περίπτωση. Σας παρακαλώ να τις διαβάσετε. Είμαστε μόνο η κορυφή του παγόβουνου των παιδιών που μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή σε ομοφυλόφιλα νοικοκυριά. Όταν ενηλικιωθούν, πολλά παιδιά θα αναρωτηθούν γιατί ο χωρισμός τους από έναν γονέα που απεγνωσμένα επιθυμούσαν γιορτάστηκε ως «θρίαμβος των πολιτικών δικαιωμάτων», και θα στραφούν σε αυτήν τη γενιά για απαντήσεις.
Τί θα τους πούμε;
Πηγή: thepublicdiscourse.com, mumdadandkids.gr
