Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάνουμε λάθη. Ἄλλοι μικρά, ἄλλοι μεγάλα. Ἄλλοτε μεγαλύτερα, ἄλλοτε μικρότερα. Στὰ ἁρμόδια Δικαστήρια ἐκδικάζονται ὡς πταίσματα, πλημμελήματα ἢ κακουργήματα.
Εἶναι ὅμως ἕνα λάθος γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἀντίστοιχο Δικαστήριο νὰ τὸ ἐκδικάσει. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸ ὀνόμαζαν «ὕβριν». «Ὕβρις» εἶναι τὸ νὰ ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος τὰ ὅριά του καὶ νὰ αὐθαδιάσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Νὰ ὑψώσει τὸ ἀνάστημά του καὶ νὰ παραβιάσει ὄχι ἀνθρώπινους νόμους ἀλλὰ τοὺς θεϊκοὺς νόμους. Τότε ἡ θεϊκὴ δικαιοσύνη τὸν παραδίδει στὴν «Ἄτην», τὴ θόλωση τοῦ νοῦ, τὴ σύγχυση τῆς σκέψεως, ὥστε νὰ πράξει ἀκόμη χειρότερα καὶ ἔτσι νὰ ἐπισύρει εἰς βάρος του τὴν «Νέμεσιν», τὴ θεϊκὴ τιμωρία ποὺ θὰ ἐπιφέρει τελικὰ τὴν «Τίσιν», τὴν καταστροφή.
Πηγή: Ο Σωτήρ