Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάνουμε λά­θη. Ἄλλοι μικρά, ἄλλοι μεγάλα. Ἄλλοτε μεγαλύτερα, ἄλλοτε μικρότερα. Στὰ ἁρμόδια Δικαστήρια ἐκδικάζονται ὡς πταίσματα, πλημμελήματα ἢ κακουργήματα.
 Εἶναι ὅμως ἕνα λάθος γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἀντίστοιχο Δικαστήριο νὰ τὸ ἐκδικάσει. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸ ὀνόμαζαν «ὕβριν». «Ὕβρις» εἶναι τὸ νὰ ξεπεράσει ὁ ἄν­θρωπος τὰ ὅριά του καὶ νὰ αὐθαδιάσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Νὰ ὑψώσει τὸ ἀνάστημά του καὶ νὰ ­παραβιάσει ὄχι ἀνθρώπινους νόμους ἀλλὰ τοὺς θεϊκοὺς νόμους. Τότε ἡ θεϊκὴ δικαιοσύνη τὸν παραδίδει στὴν «Ἄτην», τὴ ­θόλωση τοῦ νοῦ, τὴ σύγχυση τῆς ­σκέψεως, ὥσ­τε νὰ πράξει ἀκόμη χειρότερα καὶ ἔτσι νὰ ἐπισύρει εἰς βάρος του τὴν «Νέ­μεσιν», τὴ θεϊκὴ τιμωρία ποὺ θὰ ἐπιφέρει τελικὰ τὴν «Τίσιν», τὴν καταστροφή.

 Ὕβρις

Πηγή: Ο Σωτήρ