ΠΡΟΟΔΟΣ ‘Η ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ
«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ» ΚΑΙ ΠΑΛΛΑΚΕΙΑ
Δρ Φιλολάου Δημ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω.
A
Τις τελευταίες δεκαετίες η Ελληνική Κοινωνία βιώνει ένα «καινούργιο θεσμό», που, δειλά μεν στην αρχή, με γοργότερα όμως βήματα τελευταία, τείνει να ανταγωνισθεί τον αιωνόβιο και τόσο γερά δοκιμασμένο θεσμό του Γάμου και της Οικογένειας.
Πρόκειται για την καλούμενη «Ελεύθερη Συμβίωση», που μερικοί διανοούμενοι και νομικοί, με «νεωτερική και προοδευτική» σκέψη και νοοτροπία, επιθυμούν και αγωνίζονται να την …εξισώσουν με τον ιερότατο θεσμό του Γάμου!
Είναι πασίγνωστο, ότι η Οικογένεια είναι το βασικό κύτταρο του εθνικού και κοινωνικού οργανισμού, από αρχαιοτάτων χρόνων. Και της Οικογένειας η αρχή και βασικός πρωταρχικός πυρήνας είναι ο Γάμος.(1)
Ηδη ο Μοδεστίνος όρισε ότι:«Γάμος είναι ανδρός και γυναικός ένωση και συγκλήρωση του βίου παντός, και θείου και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Ο ορισμός αυτός, με την προέχουσα ηθική βάση, έχει καταστρωθεί στα δίκαια όλων των ευρωπαικών λαών, από τότε που ο Ρωμαίος αυτός νομοδιδάσκαλος τον έκανε «νομικό απόφθευγμα» το 228 μ.Χ. Ετσι επέρασε στο βυζαντινορρωμαικό δίκαιο και στους νεώτερους νόμους της Ελλάδος μετά την εθνική παλιγγενεσία και τελευταία στον Αστικό Κώδικα.
Ο γάμος και η σ’αυτόν εδραζόμενη οικογένεια αποτελούν την τροφόν της Πατρίδος, την γεννήτρα των ηρώων της πίστεως και της ελευθερίας και της διαφυλάξεως των ιδανικών του εθνους, αυτών (Πατέρα και Μητέρα) που, με την ηρωικήν αυταπάρνηση τους στον καθημερινό βίο, για την συντήρησι, ανατροφή, ανάπτυξη και απο-κατάσταση των βλασταριών τους, μας εκληροδότησαν ό,τι ωραίο, ιερό, ευγενικό και ανώτερο έχουμε στη ζωή.(2).Ορθότατα για τον κάθε Ελληνα και την κάθε Ελληνίδα, που έχει συνείδηση καλλιεργημένη, προσωπική υπευθυνότητα και μνήμη εθνική, η οικογένεια και ο γενεσιουργός αυτής γάμος είναι θεσμοί ιεροί, αναντικατάστατοι και σεβαστοί, με έντονα «κοινοτικό» και όχι «ατομοκεντρικό» χαρακτήρα.
B
Η «ελεύθερη συμβίωση» σήμερα είναι κοινωνικό φαινόμενο νεωτερικό, ξενόφερτο, ξένο προς το Ελληνικό ήθος και την Χριστιανική ηθική. Γι’ αυτό η Ελληνική Κοινωνία απλώς το ανέχεται, σεβομένη την ελευθερία της βουλήσεως και το δικαίωμα αυτοδιαθέσεως κάθε ανθρώπου, σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τι είναι η «ελεύθερη συμβίωση»?«Η ελεύθερη συμβίωση δεν αποτελεί θεσμό ρυθμιζόμενο από το δίκαιo αλλά πραγματική κατάσταση, όπου δύο άτομα διαφορετικού φύλου συγκατοικούν υπό την ιδία στέγη, σιτίζονται από κοινού, διατηρούν κοινό εισόδημα και σταθερότητα εγκαταστάσεως και γενικώτερα εμφανίζονται ως «σύζυγοι» έναντι τρίτων»,χωρίς να είναι βέβαια.(3) Σύμφωνα με άλλη άποψη που υποστηρίζεται από άλλους νομικούς:“H ελεύθερη ένωση δυνατόν να αποτελεί μια επιλογή προσωπικής ελευθερίας και συνακόλουθης άρνησης υπαγωγής σε περιοριστικές νομικές ρυθμίσεις, δηλαδή οι ενδιαφερόμενοι προφανώς δεν θέλουν να αισθάνονται καταπιεσμένοι…». (4)Από τα εκτεθέντα προκύπτει ότι χαρακτηριστικά της «Ελεύθερης Συμβίωσης» είναι: αον. Ότι δύο ετερόφυλοι να συζούν υπό την αυτήν στέγην σαν «σύζυγοι». βον. Ότι απολαμβάνουν όλα τα «αγαθά» της συζυγίας… χωρίς όμως δεσμεύσεις! γον.Ότι προσωπική τους επιλογή είναι η άρνηση υπαγωγής σε περιοριστικές νομικές ρυθμίσεις, διότι προφανώς δεν θέλουν να αισθάνονται… «καταπιεσμένοι».Αναγνωρίζεται ότι συνήθως εκ μέρους της γυναίκας βιώνεται ( η «συμβίωση» ) με την προσδοκία του γάμου, ενώ ο άνδρας γεύεται την «απουσία»…υποχρεώσεων!Αλήθεια! Τί ..όμορφος κόσμος! Ο γάμος γι’αυτούς είναι «καταπιεστικός», τους αποστερεί την «ελευθερία» και τους κάνει να αισθάνονται σαν φυλακισμένοι. Τούτο με απλά λόγια σημαίνει ότι:Πρώτον.Ούτε υπόσχεση, ούτε προοπτική, ούτε πρόθεση «συγκλήρωσης του βίου παντός» υπάρχει, τουλάχιστον από τον ένα, όταν ενοικιάζεται η «κοινή κατοικία»! Δεύτερον. Είναι ένα πρόσκαιρο κατασκεύασμα. Σήμερα αρέσει ο ένας στον άλλον. Αύριο όμως ένα…«στραβοκοίμισμα» αλλάζει τις διαθέσεις και πολύ εύκολα ακο-λουθεί …η διάλυση! Ετσι, απλά! Όπως αλλάζουμε το πουκάμισο! (5)Τρίτον. Αν από την σχέση αυτή γεννηθεί ένα νέο πλάσμα, αυτό θα έχει μεν μητέρα, όμως δεν θα έχει πατέρα, πρίν αυτός το αναγνωρίσει σαν δικό του παιδί.Στην καλλίτερη περίπτωση θα χρειασθεί μια διαδικασία δικαστική για την αναγνώριση. Όμως, στην χειρότερη των περιπτώσεων, αυτό το παιδί ημπορεί να μη τύχει αναγνωρίσεως ποτέ, αν, ο ως πατέρας του φερόμενος που εν «ελευθέρα συμ-βιώσει» συζεί με την γεννήσασαν αυτό, …αρνηθεί ότι είναι ιδικό του παιδί, αφού εδώ δεν ισχύει το τεκμήριο, η νομική αρχή: «Ο πατήρ από των γάμων δείκνυται»!(6)Τέταρτον. Σε μια τέτοια συμβίωση δεν ημπορεί να γίνει λόγος για πολυμελή, πολύτεκνη οικογένεια. Όταν αποφεύγεται η σύναψη γάμου κανονικού, θεσμού αναγνωρισμένου από την Ηθική, τον Νόμο και την Κοινωνική Συνείδηση, με την δικαιολογία ότι: «Αρνούμαι να υπαχθώ σε περιοριστικές νομικές ρυθμίσεις, θέλω την ελευθερία κινήσεων και αισθάνομαι «καταπιεσμένος» με την σύναψη γάμου, τότε είναι εντελώς αδύνατο να συστηθεί «Οικογένεια» όπως κοινώς την εννοούμε! Διότι η οικογένεια με παιδιά, μάλιστα δε με πολλά παιδιά προυποθέτει γονείς με πνεύμα θυσίας, αυταπαρνήσεως και αμφοτέρους συνεχομένους από βαθύτατη, εσωτερική και πηγαία πίστη, ότι «Μακάριον εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (7)«Γονείς» με …κρατούμενα δεν ημπορεί να είναι Γονείς! Η οικογένεια για να ευδοκιμήσει προυποθέτει γονείς με πνεύμα «συγκλήρωσης του βίου παντός» με αυταπάρνηση και πνεύμα θυσίας! Ορθώς έχει τονισθεί ότι η μεταρρύθμιση που έφερε ο Ν.1329 / 1983 στο οικογενειακό δίκαιο «εχει έντονο ατομοκεντρικό χαρα- κτήρα» (8). Ετσι, εφθάσαμε στους…«καταπιεσμένους ελευθερο-συμβιούντες»! Πέμπτον.Δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης προστασία και του ενός έστω παιδιού που ενδεχομένως γεννηθεί σε μια ελεύθερη συμβίωση.Εάν υπάρχει παιδί σαν καρπός της έλεύθερης συμβίωσης και ο ένας εκ των συμβιούντων (συνήθως ο άνδρας)… «καταπιεσμένος», από την «αλλαγή»… στον τρόπο ζωής του, με την γέννηση του παιδιού (που του χαλάει τον «ατομισμόν» του), εγκαταλείψει την «κοινή στέγη» και εύρει άλλο «καταφύγιο» με άλλην…«συμβίαν» το μικρό πλασματάκι μένει απροστάτευτο.(9). Όλα τα βάρη επωμίζεται η μητέρα και η πατρική της οικογένεια!
Γ
Αιτίες και αφορμές του κοινωνικού τούτου φαινομένου.
Από όσα εξετέθησαν δεν μένει καμιά αμφιβολία ότι το φαινόμενο της «ελεύθερης συμβίωσης», που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες εντονώτερα και συχνότερα στον τόπο μας, είναι ανταγωνιστικό του Γάμου και της Οικογένειας, όπως τους θεσμούς αυτούς γνωρίζει η Ελληνική Κοινωνία αλλά και η Ελληνική έννομη τάξη.Παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες μερικών νομικών, με «προοδευτικές κοινωνικές αντιλήψεις», όπως ελέχθη, το Δίκαιο και η νομολογία των δικαστηρίων τόσο της Ουσίας, όσο και του Ανωτάτου Ακυρωτικού, αρνούνται να αναγνωρίσουν σαν «θεσμόν Δικαίου» την «ελεύθερη συμβίωση». Την αντιμετωπίζουν σαν μια «πραγματική κατάσταση», που δεν παράγει νομικές συνέπειες. Στις επίμονες δε, προσπάθειες των «προοδευτικών», να εφαρμόζωνται και επί των «ελευθέρων συμβιώσεων» ωρισμένες διατάξεις του οικογενειακού δικαίου, που προστατεύουντον…αδικούμενον σύζυγον, απαντούν σταθερώς ότι:«Η ελεύθερη συμβίωση δεν αποτελεί θεσμό ρυθμιζόμενο από το δίκαιο και προστατευόμενο συνταγματικά όπως ο γάμος, αλλά πραγματική κατάσταση, η οποία λύεται ελεύθερα».(10)Του φαινομένου τούτου υπάρχουν αιτίες και αφορμές.Από την δεκαετία του 1950 που δεν ίσχυε ως λόγος διαζυγίου ο «αντικειμενικός κλονισμός» του γάμου (11), και συνεπώς το διαζύγιο εδίδετο στον ανυπαίτιο σύζυγο μόνο με απόφαση δικαστηρίου. Πολλοί σύζυγοι, υπαίτιοι της διαταράξεως των συζυγικών σχέσεων, λιποτάκτες του οικογενειακού χρέους εδημιούργησαν «νέες σχέσεις», παρά τον κίνδυνο να κατηγορηθούν και καταδικασθούν για το αδίκημα της μοιχείας (καθώς επίσης και οι «νέοι σύντροφοί» τους) πάντοτε όμως «κρυφά» και μυστικά.Μετά την κατάργηση του αδικήματος της μοιχείας και την θεσμοθέτηση του αντικειμενικού κλονισμού του γάμου, ναι μεν δεν εδιώκοντο επί μοιχεία, όμως δεν ημπορούσαν να τελέσουν γάμον με τον «νεόκοπον» σύντροφον, πρίν λάβουν το αμετάκλητο διαζύγιο, λόγω τετραετούς διαστάσεως, διότι θα εδιώκοντο για διάπραξη του αδικήματος της διγαμίας. (12). Ετσι, ευρήκαν την λύση της παράνομης συμβίωσης που την ωνόμασαν… «ελεύθερη συμβίωση»!
Μία άλλη αφορμή είναι οι οικονομικές δυσχέρειες, που επικαλούνται, για την ίδρυση μιας οικογένειας, δηλαδή για την τέλεση γάμου και «συγκλήρωση του βίου παντός», με ισόβια προοπτική και την γέννηση παιδιών. Βέβαια καταργήθηκε η προίκα, που ήταν μια σημαντική ενίσχυση για το νέο ζευγάρι.Όμως, στην εποχή μας η γυναίκα εργάζεται, έχει ιδίαν οικονομικήν οντότητα, ώστε εν όψει και της ισονομίας που έχει θεσμοθετηθεί και της ισότιμης προς τον άνδρα θέσης της στην οικογένεια και την κοινωνία και το οικονομικό πρόβλημα ημπορεί να αντιμετωπισθεί με καλοπιστία.Παρά ταύτα, όπως ελέχθη, υπάρχουν νέοι και νέες, που…προτιμούν να «απολαμ-βάνουν» τα αγαθά της συζυγίας, χωρίς τις υποχρεώσεις…και τους μόχθους της γεννήσεως και ανατροφής τέκνων, προβάλλοντας σαν δικαιολογία τις… «δύσκολες συνθήκες» στην σύγχρονη κοινωνία!
Η αιτία όμως είναι άλλη. Είναι η ηθική υποβάθμιση της κοινωνίας μας τα τελευταία χρόνια.Οι γενιές που ακολούθησαν τις αρχές του μισού του 20ου αιώνα και κυρίως την μεταπολίτευση μεγάλωσαν χωρίς ιδανικά. Μια συστηματική προσπάθεια έγινε από ετερόκλητες υλιστικές δυνάμεις για τον αποχριστιανισμό και αφελληνισμό της Ελληνικής Κοινωνίας και ιδιαίτερα της παιδείας μας.Αξίες πνευματικές αιωνόβιες, ήθη και παραδόσεις ατίμητης αξίας, παραδείγματα πατριωτικής εξάρσεως και αυτ-απαρνήσεως στην επιτέλεση του καθήκοντος, απέναντι στην Πατρίδα και την Οικο- γένεια χλευάσθηκαν, λοιδωρήθηκαν, πολεμήθηκαν σαν «σκοταδιστικές αντιλήψεις» και «μούχλα του σκοτεινού μεσαίωνα»! Η αξιοκρατία κατελύθη, η διαφθορά σαν λοιμώδης νόσος διεδόθη σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, ο άκρατος «ατομισμός» αναδείχτηκε σε κυριαρχούσα ιδεολογία μικρών και μεγάλων, οι έννοιες της αγάπης, της αυτοθυσίας, της προσφοράς χαρακτηρίσθηκαν «βλακεία» και «αδυναμία», ενώ η «διαπλοκή» και ο «αισχρός πλουτισμός» εξυπνάδα και ικανότητα!Ένα πνεύμα «ήσσονος προσπαθείας», καταναλωτισμού, καλοπέρασης και «βολέ-ματος» διατρέχει την σύγχρονη κοινωνία μας, που λόγω της διεθνούς και εθνικής συγκυρίας (εκ της οικονομικής στενότητας, ανεργίας, ακρίβειας και αύξησης των καταναλωτικών αναγκών κ.ά.) επιτείνει την πνευματική καθίζηση ιδίως των νέων.Λησμονούμε οι σημερινοί κάτοικοι αυτής της Χώρας, ότι οι νέοι άνθρωποι που χάρισαν στην Πατρίδα μας την δόξα και την παγκόσμια αναγνώριση το 1940 (οι παπούδες των σημερινών νέων μας) δεν ήσαν ευκατάστατων και πλουσίων οικογενειών παιδιά. Ούτε γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ανατράφηκαν με ανέσεις και ευμάρεια και χλιδή. Παιδιά και Νέοι λιτοδίαιτοι ήσαν, με στερήσεις και θυσίες και σε δύσκολες συνθήκες αντιμετώπιζαν την ζωή και το μέλλον τους. Είχαν όμως από τις οικογένειές τους, (πατεράδες και μανάδες), στην πλειοψηφία φτωχούς μεν αλλά πλούσιους σε φρόνημα και οικογενειακό και εθνικό ζήλο, εμψυχωθεί οι καρδιές από τα μεγάλα και αθάνατα Ελληνικά Ιδεώδη της «Πατρίδας, της Οικογένειας και της Θρησκείας», το τρίπτυχο αυτό πού τόσο κακοποιήθηκε από σύγχρονους πυγμαίους ηγέτες και ηγετίσκους!Ετσι έγραψαν το Επος, ακριβώς εκείνο, που επί μισόν και πλέον αιώνα τραγουδούσαν και τραγουδού οι απανταχού Ελληνες, ενώ το περιώνυμο «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο» εμοίρασε φέτος βιβλία στα παιδιά μας του Δημοτικού και του Γυμνασίου με σχεδόν μηδενική αναφορά στις θυσίες και τα τρόπαια της ένδοξης εποχής εκείνης!Από πού να αντλήσουν τα σημερινά Ελληνόπουλα την αγάπη, τον ενθουσιασμό, το πνεύμα αφοσιώσεως και θυσίας, για την Πατρίδα, την Οικογένεια, την Πίστη ?Και σαν συνέχεια του συλλογισμού τούτου, τι μπορεί να προσδοκά κανείς από τα σημερινά παιδιά, όταν αυτά αύριο κληθούν να τροφοδοτήσουν την Πατρίδα με νέους βλαστούς και «φύλακες» των Ιερών και Οσίων της Φυλής μας? Όταν από τους σημερινούς νέους, που είναι ώριμοι να συγκροτήσουν «Οικογένεια», παίρνουν μαθήματα ..«ελεύθερης συμβίωσης», με αξιώσεις μάλιστα …«προοδευτικότητας»?Αλήθεια!: πρόοδος είναι η ελεύθερη συμβίωση ‘Η οπισθοδρόμηση!
Η ελεύθερη συμβίωση θυμίζει τον αρχαιότατο «θεσμό» της Παλλακείας.Είδαμε παραπάνω τα χαρακτηριστικά της ελεύθερης συμβίωσης, όπως τα καταγράφουν δικαστικές αποφάσεις και νομικοί συγγραφείς.Θα εξετάσουμε τώρα και τα χαρακτηριστικά της παλλακείας και θα τις συγκρίνουμε.
Δ
Στο λεξικό της Ελληνικής γλώσσας διαβάζουμε: «Παλλακεία» είναι η συμβίωση γυναίκας με άνδρα, χωρίς γάμο».Στην εγκυκλοπαίδεια δε η παλλακεία εμφανίζεται σαν «σχέση ουχί όλως παροδική, αλλ’ οπωσδήποτε μονιμωτέρα μεταξύ δύο προσώπων αγάμων αντιθέτου φύλου, μη δυναμένων να συνδεθώσι δια του δεσμού του γάμου».«Παλλακή ή παλλακίς = γυνή ζώσα μετ’ ανδρός, ως εάν ήτο σύζυγος αυτού». (13)Βεβαίως, η παλλακεία είναι θεσμός αρχαιότατος και αντιμετωπίσθηκε από το δίκαιο διαφοροτρόπως, κατά την διαδρομήν των αιώνων (αρχαίοι χρόνοι –Ρωμαικόν δίκαιον – Βυζαντινορρωμαικόν – νεώτερον δίκαιον). (14)
Όπως εμφανίζεται σήμερα η «ελεύθερη συμβίωση», εμφανιζόταν εις το παρελθόν η παλλακεία.Υπάρχουν μεταξύ τους πολλές ομοιότητες και λιγότερες διαφορές.
Αα). Διαφορές μεταξύ των δύο φαινομένων.
1) Στην ιστορική διαδρομή το φαινόμενο της παλλακείας αντιμετωπίστηκε από το δίκαιο και την κοινωνία, όπως ειπώθηκε, διαφοροτρόπως. Ετσι, στην αρχαία εποχή ημπορούσε να συνυπάρχει παράλληλα με τον γάμο και ήταν ανεκτή από την νόμιμη σύζυγο είτε εκούσια είτε ακούσια.(15). Αντίθετα, η «ελεύθερη συμβίωση» αποκλείει όχι μόνο τον γάμο αλλά και άλλη παράλληλη σχέση και συνοίκηση.
2) Ενώ και οι δύο «συνοικήσεις» είναι αντίθετες και «ανταγωνιστικές του συνταγματικώς και υπό της εννόμου τάξεως προστατευομένου γάμου», διαφέρουν μεταξύ τους κατά το ότι στην τελευταία ιστορική περίοδο η παλλακεία εγίνετο ανεκτή, όταν οι δύο «εν παλλακεία συμβιούντες» δεν μπορούσαν να τελέσουν γάμο ένεκα κάποιου κωλύματος.(16) Εμφανιζόταν σαν μια «λύση ανάγκης».Αντιθέτως, η ελεύθερη συμβίωση προτιμάται όχι διότι υπάρχει κάποιο κώλυμα για την τέλεση γάμου, αλλά διότι οι «συμβιούντες» αισθάνονται «καταπιεσμένοι» με τον γάμο!
3) Η παλλακεία σε ωρισμένες ιστορικές περιόδους (στην αρχαία εποχή αλλά και στη Βυζαντινή) αντιμετωπίστηκε σαν θεσμός παράλληλος προς τον θεσμόν του γάμου και έτυχε κάποιων ευεργετικών ρυθμίσεων, ιδίως χάριν των παιδιών.(17)Ενώ την ελεύθερη συμβίωση ο νεώτερος νομοθέτης, αφ ενός, δεν αντιμετωπίζει σαν θεσμόν δικαίου, θεωρώντας αυτήν σαν μια πραγματική κατάσταση, που ούτε αναλογικά δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις του οικογενειακού δικαίου. Αφ’ ετέρου,αρνείται να παρέχει νομική προστασία στον έτερο των συμβιούντων όταν εγκαταλείπεται (συνήθως την «συμβία»), ακόμη και βάσει διατάξεων του ενοχικού δικαίου, θεωρώντας την «ελεύθερη συμβίωση» ανταγωνιστική του συν-ταγματικώς καθιερωθέντος και προστατευομένου θεσμού του γάμου.(18)Ετσι, η νομολογία ούτε τις διατάξεις του οικογενειακού δικαίου δέχεται να εφαρμόσει αναλογικά, ούτε τις διατάξεις του ενοχικού δικαίου, τις εκ του αδικαιολογήτου πλουτισμού. (19)
Ε
Ββ) Ομοιότητες μεταξύ των δύο φαινομένων.
1) Και οι δύο «θεσμοί» είναι μη αναγνωρισμένοι νομικώς. Ο νομοθέτης, όπως ειπώ-θηκε, θεωρεί την «ελεύθερη συμβίωση», σαν μια απλή πραγματική κατάσταση.Δεν την ρυθμίζει σαν νομική σχέση.Μάλλον την θεωρεί ανταγωνιστική της έννομης και ηθικής σχέσης του γάμου, που είναι συνταγματικά κατωχυρωμένος και πολλαπλώς προστατεύεται από την έννομη τάξη. (20) Η παλλακεία εξ άλλου,αντιμετωπίσθηκε αρχικώς υπό του δικαίου ως πραγματική κατάσταση.Αργότερα εκρίθηκε άλλοτε ως θεσμός προστατευόμενος υπό του δικαίου, άλλοτε μη προστατευόμενος μεν, αλλά του οποίου αντιμετωπίζοντο οι συνέπειες. Μεταπελευθερωτικώς (δηλαδή μετά το 1834) η παλλακεία εκρίθη όχι μόνον, ως μη προστατευτέα από τον νόμον, αλλά και κατεκρίθη ως ποινικό αδίκημα με το άρθρο 658 του Ποιν.Νόμου, που τελικά καταργήθηκε με την εισαγωγή του Ποιν.Κώδικος, ο οποίος εκυρώθηκε, ως γνωστόν, με τον Ν.1492 / 17.8.1950 και ετέθηκε σε ισχύν από την 1.1.1951.Ετσι, δεν ενδιαφέρει το Δίκαιον ούτε η παλλακεία ούτε η ελεύθερη συμβίωση.
2) Και τα δύο αυτά φαινόμενα (ελεύθερη συμβίωση και παλλακεία) δεν είναι αποδεκτά από την Ελληνική Κοινωνία. Η υγειαίνουσα πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού τα έχει απαξιώσει. Βέβαια, καταργήθηκε ο ποινικός χαρακτήρας της παλλακείας και δεν τιμωρείται η ελεύθερη συμβίωση (αφού άλλως τε καταργήθηκε και το αδίκημα της μοιχείας).Πλήν όμως, η ελεύθερη συμβίωση είναι πραγματική κατάσταση «ανεκτή».Όταν λέμε ότι η Κοινωνία και η Οικογένεια… «ανέχεται», εννοούμε ότι απαξιώνει και καταδικάζει την ελεύθερη συμβίωση αναφανδόν,όμως σέβεται την ελευθερία της βουλήσεως και το ατομικό δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως των νέων. Η Ελληνική Οικογένεια θεωρεί «ήττημα» και ατυχία ότι ένα από τα παιδιά της, αντί του ευλογημένου γάμου κατρακυλάει στην «αστεφάνωτη συνοίκηση»!(21)
3) Τόσο η παλλακεία (σαν φαινόμενο παλαιότερο), όσο και η ελεύθερη συμβίωση (σαν «σύγχρονο» φαινόμενο) αντιμετωπίζονται αρνητικά από την Εκκλησία.Η Εκκλησία αναγνωρίζει μόνο τον γάμο ως ιερό θεσμό, που τον έχει αναγάγει σε «Μυστήριον μέγα εις Χριστόν και την Εκκλησίαν», τον ευλογεί, τον υποστηρίζει, τον προστατεύει και παντοιοτρόπως βοηθεί την Οικογένεια, ιδιαιτέρως δε την Πολύτεκνη Οικογένεια. Ενώ, τόσον την παλλακεία (παλαιότερα), όσο και την «ελεύθερη συμβίωση» σήμερα τις καταδικάζει σαν αθέσμους «θεσμούς», αντικειμένους εις την ιερότητα του γάμου και σαν «μέσα» που διευκολύνουν την πορνεία – μοιχεία σε μόνιμη βάση!(22)
4) Είναι ολοφάνερο ότι και οι δύο αυτοί «θεσμοί» λειτουργούν αρνητικά και διαλυτικά για την Οικογένεια, την Πατρίδα και το Ελληνικό Εθνος γενικώτερα.Τόσο μεσοπρόθεσμα, όσο και κυρίως μακροπρόθεσμα συντελούν είτε συνειδητά είτε ανεπίγνωστα στην φθίνουσαν πορεία του Εθνους. Η Ελληνική Πατρίδα έχει επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπίσει το πολυθρύλητο «δημογραφικό πρόβλημα»!Αυτό δεν ημπορεί να λυθεί παρά με νέες οικογένειες που έχουν γερά ηθικά και ψυχολογικά θεμέλια. Οικογένειες που ιδρύονται από ανθρώπους νέους, γεμάτους από αγάπη και αυταπάρνηση και οι οποίοι ρίχνονται στον αγώνα δημιουργίας οικογένειας, χωρίς κρατούμενα, πρόθυμοι να προσφέρουν τα πάντα και να προσφερθούν ισοβίως για αυτούς που αγαπούν! Όχι. Δεν έχει ανάγκη η Ελλάδα από φτωχούς ερασιτέχνες της ζωής, «συμβιούντες» και «απολαμβάνοντες» σήμερα, έτοιμους δε να τα…«βροντήξουν» αύριο!Οι «εν ελευθέρα ενώσει» συμβιούντες προχωρούν στη λύση αυτή, γιατί κυρίως τους εξασφαλίζει την …ελεύθερη οποτεδήποτε λύση της «συμβίωσης».Δεν θέλουν να τεθούν κάτω από «περιοριστικές νομικές δεσμεύσεις» και «δεν θέλουν να αισθάνονται…καταπιεσμένοι»! Θέλουν να «γεύονται» τα αγαθά της συζυγίας, χωρίς όμως τις υποχρεώσεις του γάμου και τα βάρη της οικογένειας!Είναι δυνατόν να αναμένει η Πατρίδα και η Κοινωνία, ότι οι τέτοιας νοοτροπίας άνθρωποι θα δημιουργήσουν…πολύτεκνη οικογένεια? Λογικά το πιθανώτερο είναι και το ένα ή δύο παιδιά (αν…κάνουν), να καταντήσουν «ζωντόρφανα» ή προβληματικά ή μαζί με τη μητέρα τους να γίνουν πρόσθετο «βάρος» της πατρικής της οικογένειας. (23)
ΣΤ
Από όσα εκθέσαμε γίνεται πρόδηλον ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία διαφορά εννοιολογική-κοινωνιολογική-νομική μεταξύ των αθέσμων «θεσμών» «ελεύθερης συμβίωσης» και παλλακείας. Αντίθετα, τόσο από άποψη γενεσιουργών αιτίων, όσο και από άποψη «λειτουργίας» των ταυτίζονται.Τις τελευταίες δεκαετίες διάφοροι διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων και νομικοί, με «νεωτερικές - προοδευτικές» αντιλήψεις, αγωνίστηκαν και πέτυχαν την… «αναμόρ-φωση» του οικογενειακού δικαίου, με ανάλογη τροποποίηση και σχετικών άρθρων του ποινικού δικαίου! Με τους νόμους 1329/1983, 1272/1982 και1609/ 1986 έφεραν τα «πάνω-κάτω»! Καθιέρωσαν τον αντικειμενικό κλονισμό του γάμου, επέβαλαν τον πολιτικόν γάμον, (τον ήθελαν μάλιστα υποχρεωτικό και τον θρησκευτικό… προαιρετικό), καθιέρωσαν το λεγόμενο κοινώς «αυτόματο» διαζύγιο, και το συναινετικό, μεταβάλλοντας την ιερότητα του γάμου σε μια…απλή σύμβαση, κατάργησαν το αδίκημα της μοιχείας, ουσιαστικά «ενομιμοποίησαν» τις αμβλώσεις και άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για την διάπραξη φοβερών εγκλημάτων κατά της ανθρώπινης αγέννητης ζωής, και του μέλλοντος της Πατρίδας, με την ανθρωποθυσία 400.000 περίπου κυοφορουμένων υπάρξεων κάθε χρόνο! Αφού επέτυχαν όλους αυτούς τους «άθλους» έκριναν σκόπιμο, για την περαιτέρω ανάπτυξη της «προοδευτικότητας» να αγωνιστούν για να «καθιερώσουν» όρους νομικούς, που να «εκβάλουν» από το νομικό και κοινό λεξιλόγιο των Ελλήνων λέξεις και όρους «κακόηχους» και «απαξιωτικούς» στην κοινωνική συνείδηση του Ελληνικού Λαού. Ετσι λοιπόν, για να αμβλύνουν την κοινωνική απαξίωση αλλά και το αίσθημα της ενοχής στους παραβάτες και προδότες του ιερού θεσμού της οικογένειας και στους εγκληματίες της φοβερής αμβλώσεως, εφεύραν νέους όρους, που και ο νομοθέτης «διορθώνοντας εαυτόν» δέχθηκε να καταγραφούν στους σχετικούς κώδικες νόμων:Αντί του κακόηχου «εξώγαμα τέκνα» τίθεται ο όρος: «Τέκνα χωρίς γάμο».Αντί του εγκληματικού «Αμβλωση», τίθεται τώρα:«Tεχνητή διακοπή εγκυμοσύνης»! Αντί διαφήμιση μέσων αμβλώσεως, τίθεται τώρα: «Διαφήμιση μέσων τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης»…Κάτι ανάλογο γίνεται και με την «ελεύθερη συμβίωση». Καίτοι στην Ελληνική νομική ορολογία είχαμε από το παρελθόν – απώτερο και πρόσφατο – το όρον : «Παλλακεία», ως απαξιωτικό στην κοινωνική συνείδηση τον βαπτίζουν «ελεύθερη συμβίωση» ή «ελεύθερη ένωση»! Π ω ς να την επαναφέρουν με το …καταφρονητικό αυτό όνομα? Να σημειωθεί ότι μεταξύ των «προοδευτικών διανοουμένων» και νομικών είναι άνθρωποι, που έχουν διακριθεί για τις αντιχριστιανικές και αθειστικές αντιλήψεις τους και δεν κρύβουν τις ειδωλολατρικές, μαρξιστικές και υλιστικές πεποιθήσεις. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι της «προόδου και του πολιτισμού», όπως αρέσκονται να αυτο-αποκαλούνται, γράφουν κατά της Χριστιανικής Πίστεως και Διδασκαλίας, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, λοιδωρούν τις αιώνιες αξίες του Ελληνικού Εθνους και ιδίως το τρίπτυχο «Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια» και συνεργάζονται με πολλούς άλλους ομόφρονές τους για τον αποχριστιανισμό και αφελληνισμό των Ελλήνων.Το σπουδαίο και αξιοσημείωτο είναι ότι είναι και αυτοί προεξάρχοντες στον αγώνα κατά «του ιμπεριαλισμού, του αμερικανισμού, του διεθνούς σιωνισμού, της παγκοσμιοποίησης» κλπ.. Συγχρόνως, οι ίδιοι παίζουν το παιχνίδι των εχθρών του Ελληνισμού. Είτε συνειδητά είτε ανυποψίαστα, «χορεύουν» στον ρυθμό πού «τραγουδάει» ό αμερικανοεβραίος Κίσσινγκερ, αλλά και άλλοι ανθέλληνες, δίνοντας οδηγίες στις διεθνείς ανθελληνικές δυνάμεις να επιδιώξουν την εκθεμελίωση της Ελληνικής Οντότητος, παντός Ελληνικού με τα εξής λόγια:«Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες.Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλήσει στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλήσει στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των Η.Π.Α.»Ώστε, Γλώσσα - Θρησκεία - Οικογένεια - Σχολείο - Ιστορική μνήμη, αξίες αθάνατες, που σεβάσθηκαν οι αιώνες, που θέλουν να καταστρέψουν άσπονδοι «φίλοι» τύπου Κίνσιγκερ, και άλλοι μισέλληνες, «βάλλονται» σήμερα κ α ι από «προοδευτικούς και νεωτερικούς» Ελληνες διανοουμένους και επιστήμονες, χωρίς οι άνθρωποι αυτοί να αναλογίζονται ότι συντρίβουν το μέλλον αυτού του Εθνους!Αντί να γίνουν πρωτοπόροι και ηγετικές φυσιογνωμίες στον αγώνα για την ανάπτυξη της Ελληνικής Οικογένειας. Την άμεση και αποτελεσματική στήριξη του Γάμου. Την με κάθε τρόπο και μέσο ενίσχυση της Πολύτεκνης Οικογένειας, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα (άρθρ. 16), ώστε να αναστραφεί η πληθυσμιακή συρρίκνωση της Ελλάδας, καθ’ όν χρόνον πολύ-πληθαίνουν γειτονικοί λαοί….Αντί να γίνουν εθναπόστολοι για την ενίσχυση της Οικογένειας, του Σχολείου και της Παιδείας γενικώτερα, για να ανταποκριθούν στην αποστολήν τους, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα «για την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης». (24)
Αντί της ευγενούς αυτής εθνικής προσπάθειας καταγίνονται γιά να «παλινορθώσουν» την καταδικασμένη και περιφρονημένη και διαλυτική του ιερού θεσμού της Οικογέ- νειας «παλλακείαν», με καινούργιο όνομα, βαπτίζοντάς την: «Eλεύθερη συμβίωση» ή «Ελεύθερη Ενωση»!
Νομίζουν ότι ωθούν έτσι την Ελληνική Κοινωνία στην πρόοδο!
ΟΜΩΣ αυτό ΔΕΝ είναι πρόοδος ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ!
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
1) Πυθαγόρας, παρ’ Ιαμβλ. 169 : «Αρχή εστίν η περί των οίκων δικαία διάθεσις της όλης εν ταις πόλεσιν ευταξίας. Από γαρ των οίκων αι πόλεις συνίστανται».
2) Μπαλής Γ., «Οικογ. Δίκαιον» (1956), σελ. 3.: «Εν τη οικογενεία γεννώνται, σφυρηλατούνται και δοκιμάζονται τα υψηλά αισθήματα της στοργής και αφοσιώσεως, της αυτΟθυσίας και αυταπαρνή- σεως, της αγάπης και φιλαλληλίας, άτινα αισθήματα εκπορευόμενα εκ της οικογενείας και μετα- διδόμενα εις τα διάφορα κοινωνικά στρώματα εκτρέφουν και ανυψούν το πρόσωπον εις ανώτερα επίπεδα πολιτισμού. Ούτος είναι ο λόγος, δι’ όν η ρύθμισις του θεσμού του γάμου και εν γένει του θεσμού της οικογενείας απετέλεσε και αποτελεί κατ’ εξοχήν σπουδαίον μέλημα της πολιτείας και δη καθ’ απάσας τας λειτουργίας αυτής».
3) Ιδε «Νομικό Βήμα», Τόμ. 48 (2000) σελ. 1447.
4) Αυτόθι, σελ. 1451.
5) Αυτόθι, σελ. 1448 : «Κύριο χαρακτηριστικό της ελεύθερης συμβιώσεως είναι ότι αυτή λύεται ελευθέρως οποτεδήποτε από εκάτερο των προσώπων, ενώ ο γάμος λύεται με το θάνατο ενός των συζύγων, είτε με την έκδοση αμετάκλητης περί διαζυγίου αποφάσεως».
6) Είναι παλαιοτάτη αρχή του Ρωμαικού Δικαίου, που ανάγεται στους Πανδέκτες και εις τα Βασι- λικά:”Pater is est quem nuptiae demonstrant = Ο πατήρ από των γάμων δείκνυται» και επέρασε απαραλλάκτως εις τους νεωτέρους Νόμους αλλά και εις τον Α.Κ., όπου έχει αποτυπωθεί στο άρθρο 1465 σαν «Τεκμήριο καταγωγής από γάμο».
7) Πράξ. Αποστ. Κεφ. Στ’ στίχ. 35.
8) Ιδε «Νομ. Βήμα», Τόμ. 42 (1994), σελ. 1133, Σημ. 104.
9) Τούτο αποδεικνύεται δυστυχώς αληθινό, αφού από την διάταξη του άρθρου 1515 Α.Κ. προκύπτει ότι «Η γονική μέριμνα του ανήλικου τέκνου που γεννήθηκε και παραμένει χωρίς γάμο των γονέων του ανήκει στην μητέρα» και είναι προφανής η δυσπιστία του Νομοθέτου προς τον «εκτός γάμου πατέρα», που ο ατομισμός του επιθυμεί μ ό ν ο να έχει «ομόκλινη σύντροφο» και ό χ ι σύζυγο, αφού εν συνεχεία λέγει: «Σε περίπτωση αναγνώρισής του, αποκτά γονική μέριμνα και ο πατέρας, που όμως την ασκεί α ν έπαψε η γονική μέριμνα της μητέρας ή αν αυτή αδυνατεί να την ασκήσει για νομικούς ή πραγματικούς λόγους».
10) «Νομικό Βήμα», όπ.ανωτ. σελ. 1446.Και Τόμ.52 – σελ. 1005.
11) Από την έναρξη ισχύος του Α. Κ. (Φεβρουάριος 1946) δ έ ν ανεγνωρίζετο ο αντικειμενικός κλονισμός του γάμου, παρά μόνο ο υποκειμενικός. Τούτο είχε την έννοια ότι σε περίπτωση «κλονισμού της έγγαμης συμβίωσης», δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο είχε μ ό ν ο ν ο αναίτιος σύζυγος.Ο χ ι ο υπαίτιος. Μετά την μεταρρύθμιση που έγινε με τον Ν. 1329 / 1983 καθιερώθηκε και ο αντικειμενικός κλονισμός. Τούτο σημαίνει πως από τότε δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο έχεi και ο υ π α ί τ ι ο ς σύζυγος, μόνο που πρέπει να κάνει λίγη... «υπομονή» να περάσουν τέσσαρα χρόνια σε διάσταση!Με άλλα λόγια, είναι σαν να λέγει ο νομοθέτης του ν.1329/1983 στον μοιχό: «Eίσαι σύζυγος. Μ π ο ρ ε ί ς αν θέλεις να απατήσεις την σύζυγό σου. Δ ε ν θα τιμωρηθείς. Μπορείς να φύγεις από την οικογενειακή στέγη, αφήνοντας σύζυγο και παιδιά. Μπορείς και να συνοικήσεις με την «νέα σύντροφό» σου. Μη φοβηθείς αφού το αδίκημα της μοιχείας έχει καταργηθεί. Μπορείς αν θέλεις ύστερα από τέσσαρα χρόνια να έλθεις στο δικαστήριο και να ζητήσεις και να λάβεις το «βραβείο» για την λιποταξία σου…Τό «αυτόματο διαζύγιο»! Aκόμη μπορείς και να παντρευτείς την « ποτέ μοιχαλίδα», αφού το κώλυμα «ένεκα μοιχείας» έχει ήδη καταργηθεί» !
12) Μετά την κατάργηση του αδικήματος της μοιχείας και του κωλύματος του γάμου «ενεκα μοιχείας» οι μοιχευθέντες δ ε ν ημπορούσαν να συζευχθούν εάν ο νόμιμος γάμος του ετέρου των μοιχών δεν είχε λυθεί α μ ε τ α κ λ ή τ ω ς, διότι εκωλύετο από το «κώλυμα από γάμο που υπάρχει» του άρθρου 1354 Α.Κ., και από την απειλή της ποινής επί διαπράξει της διγαμίας του άρθρου 356 Π.Κ. Είχαν όμως την δυνατότητα να συζούν… «εν ελευθέρα συμβιώσει»!
13) Λεξικό Μπαμπινιώτη και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμμα : Παλλακεία.
14) «Η παλλακεία από απόψεως δικαίου εθεωρήθη αρχαιόθεν οτέ μεν ως απλή πραγματική κατάστα- σις, οτέ δε ως έννομος σχέσις. Είς την Ομηρικήν εποχήν: Όταν κυριεύεται μια πόλις οι άνδρες φονεύονται ή πωλούνται ως δούλοι. Αι γυναίκες λαμ- βάνονται, ως παλλακίδες, εάν είναι ελκυστικαί, και ως δούλαι εάν δεν είναι….Η Αχαική κοινωνία είναι ένας πατριαρχικός δεσποτισμός, συγκερασμένος με το κάλλος και την οργήν της γυναικός… Θεωρητικώς, ό πατήρ είναι υπέρτατος : ημπορεί να έχη όσας παλλακίδας επιθυμεί…». Dyrant, , «Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού», Τόμ.Β’ σελ. 61 επ. 63 επ.
15) Eις την περίοδον την Αθηναικήν : «Ο άνδρας πλήν της συζύγου ημπορεί να έχη και παλλακίδα. Ο Δημοσθένης έλεγε: «Εχομεν ετέρας χάριν απολαύσεως παλλακίδας, και συζύγους δια να γεννούν νόμιμα τέκνα και να είναι πιστοί φρουροί των οικιών μας». H νόμιμος σύζυγος δέχεται την παλλακείαν με « ανατολικήν υπομονήν». Οι νόμοι του Δράκοντος επιτρέπoυν την παλλακείαν. Μετά δε την Σικελικήν καταστροφήν του 415 π.χ., όταν ο αριθμός των πολιτών μειούται, από τον πόλεμον, ο νόμος επιτρέπει ρητώς τους διπλούς γάμους: Tόν νόμιμον και την παλλακείαν» Dyrant, ένθ’. ανωτ. σελ. 316 επ.
16) Iδε Σημείωση πιο πάνω 12.
17) «Εις την Ρώμην πρώτος ο Αύγουστος δια των γνωστών υπό το όνομα Ιούλιος και Πάπιος Ποππαίος Νόμων επέτρεψεν όπως μεταξύ προσώπων, άτινα δεν ηδύναντο να συναφθώσιν εις γάμον, ιδρύεται σχέσις, ήν απεκάλεσε c o n c u b ι n a t u s , παλλακείαν, ορίσας μάλιστα και τα εντεύθεν απορρέοντα έννομα αποτελέσματα, διά τε την παλλακήν και τα εκ ταύτης τέκνα... Ο Ιουστινιανός όχι μόνον εχορήγησε κληρονομικόν δικαίωμα εις την παλλακήν και τα τέκνα έναντι του πατρός, αλλά και εισήγαγεν μέτρα, όπως μετατρέψη την παλλακείαν εις γάμον και την, δι’ επιγενομένου γάμου, νομιμοποίησιν των εκ ταύτης τέκνων». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, όπ.π.σελ. 378.
18) Οσο η νομολογία των δικαστηρίων επιμένει να αντιμετωπίζει την «ελεύθερη συμβίωση» σαν μια πραγματική κατάσταση, που δεν ενδιαφέρει το δίκαιο, τόσο μερικοί νομικοί αγωνίζονται «εναγωνίως» να την κάνουν (την νομολογία) να δεχθεί να «προστατεύσει»…την αδικουμένη συνήθως «συμβίαν» έναντι του αδικούντος συντρόφου της…Οι «προοδευτικοί» αυτοί δια - νοούμενοι και συγγραφείς σε πρώτη φάση επιθυμούν να επιτύχουν την ηθική αναγνώριση του «θεσμού».Είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια μιάς εκ των νομικών αυτών συγγραφέων να Κοζάνης, που κάνει λόγο για την σχέση «ελεύθερης συμβίωσης» και της έννοιας των χρηστών ηθών. (Ιδε «Νομ.Βήμα» τόμ 48 σελ.1446). Αφού αποδοκιμάζει την κρίση της απόφασης, που απορρίπτει το σχετικό αίτημα προστασίας της ενάγουσας «συμβιούσης» κατά του… «συμβίου» της , περιχαρής, εν συνεχεία, γράφει σχετικά τα εξής: «Επιβάλλεται όμως να της αναγνωριστεί τουλάχιστον ότι με ευθύτητα διατυπώθηκε σ’ αυτήν η άποψη πως σήμερα η ελεύθερη συμβίωση δεν αντιβαίνει στα χρηστά ήθη»(sic)!…Mε άλλα λόγια, η πρόσκρουση της ελεύθερης ένωσης στα χρηστά ήθη δεν συγκαταλέγεται στα επιχειρήματα της εδώ δημοσιευομένης απόφασης για την απόρριψη της αναλογικής εφαρμογής του άρθρου 1400, και αυτό είναι οπωσδήποτε μια πρόοδος σε σχέσει με αντίθετες κατασκευές του παρελθόντος»! Είναι άξιο υπογράμμισης ότι της σχολιαζόμενης απόφασης οι σκέψεις χαρακτηρίζονται (από την συγγραφέα) «επιχειρήματα», ενώ οι αντίθετες του παρελθόντος, που έκριναν ότι η «ελεύθερη συμβίωση» προσκρούει στα χρηστά ήθη χαρακτηρίζονται… «κατασκευές»! Είναι πρόδηλη η επιθυμία της να μή θεωρείται ότι αντίκειται στα χρηστά ήθη η «ελεύθερη Ένωση»!
19) Ιδε, Πολ. Πρωτ. Αθηνών 778 / 2004, Ν.Β.Τόμ.52- σελ. 1004, όπου και λοιπή νομολογία.
20) Iδε, Σύνταγμα, άρθρ. 21.
21) Στη μικρή κοινωνία της κωμοπόλεως Λ. δύο πρωτεξαδέλφια…. «αγαπήθηκαν». Δεν ήταν ένας παροδικός δεσμός. Αποφάσισαν να…μη διαλύσουν την σχέση τους. Η περίπτωσή τους συντάραξε την μικρή κοινωνία, και τους συγγενείς, όταν συνειδητοποίησαν ότι ο πατέρας του νέου και η μητέρα της νέας, (που ήσαν αδέλφια)…θα γίνονταν «συμπεθέροι»!! Γάμος ήταν αδιανόητο να γίνει, όχι μόνον γιατί υπήρχε «κώλυμα συγγενείας εξ αίματος» (άρθρ.1356 Α.Κ. ), αλλά κυρίως γιατί μια τέτοια «ενωση» θα ήταν αιτία μεγάλου σκανδάλου, «ρεζιλέματος» της συγγενείας και ανεξίτηλης κακοφημίας για όλη την μικρή κοινωνία της κωμοπόλεως. Οι δύο νέοι αμετάπειστοι προχώρησαν στην «συνοίκηση». Όμως, η αποδοκιμασία από όλη την κοινωνία και η ψυχολογική πίεση που τους ασκήθηκε ήταν αφόρητη!Την επόμενη εβδομάδα αναγκάστηκαν (ντροπιασμένοι) να φύγουν από την πόλη που γεννήθηκαν και να… ξενητευθούν, μακρυά από γονείς, αδέλφια, συγγενείς και συμπολίτες… Δεν διαφέρει, λοιπόν, ουσιαστικά η «ελεύθερη συμβίωση» από την παλλακεία! Και νεώτεροι κοινωνιολόγοι, νομικοί και συγγραφείς συνομολογούν ότι: «Παλλακεία : είναι η συμβίωση ετεροφύλων αγάμων.Είναι θεσμός αρχαιότατος και γνωστός στα κλασικά δίκαια (αρχαίο Ελληνικό – Ρωμαικό). Ηδη με την υποχώρηση των συντηρητικών ρυθμίσεων του οικογενειακού δικαίου, η ελεύθερη συμβίωση παρέχει βάση για την παραγωγή έννομων συνεπειών, μεταξύ τόσο των συμβιούντων όσο και μεταξύ αυτών και τρίτων». (Ιδε Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούζ, στο παραπάνω λήμμα).
22) Ηδη, η παλλακεία είχε καταδικασθεί οριστικά με τις Νεαρές 89 και 91 του Λέοντος Σοφού. Οπως δε εκείνη τότε, και σήμερα η συνώνυμή της «ελεύθερη συμβίωση» καταδικάζεται από το ισχύον Κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας..
23) Ο αείμνηστος καθηγητής του Αστικού Δικαίου Χ. Πράτσικας είχε ονομάσει «Ζωντόρφανα» τα παιδιά, που «στερούνται» τον πατέρα ή την μητέρα ή και τους δύο, καίτοι αυτοί ζούν!
24) Σύνταγμα, άρθρ. 16.
