Μέσα στὶς πυρετώδεις ἐργασίες ἀποχριστιανοποίησης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους[1], ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ ἐθνικὲς ἐπέτειοι ποὺ μᾶς θυμίζουν ἀπὸ ποῦ ἐρχόμαστε καὶ ποὺ πᾶμε νὰ καταλήξουμε. Ἀπὸ Ἔθνος ἡρώων, σὲ ἔθνος μπαταχτσήδων! Καὶ δὲν ἐννοῶ ὡς πρὸς τοὺς ἐκ Δύσεως τοκογλύφους, ὅπως προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν τὰ ἐγχώρια ὄργανά τους. Μπαταχτσῆδες ὡς πρὸς τὸ χρέος μας στὸ Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας.
Ὅταν ἕνας σοβαρὸς καὶ εὐσυνείδητος ἄνθρωπος ἔχει μία ὀφειλή, δὲν ἡσυχάζει ἡ συνείδησή του, ἂν δὲν ἐξοφλήσει ὁλοσχερῶς τὸ χρέος του[2].
Τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἔχει μία ὀφειλὴ σχεδὸν δύο αἰώνων, τὴν ὁποία κρατᾶ ἀνεξόφλητη, ἐκμεταλλευόμενο κουτοπόνηρα τὴ μακροθυμία τοῦ Εὐεργέτη του. Πρόκειται γιὰ τὸ τάμα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ‘21 ποὺ καταγράφεται στὶς ἀποφάσεις τῆς Δ’ Ἐθνοσυνέλευσης τοῦ Ἄργους τοῦ ἔτους 1829, γιὰ τὴν ἀνέγερση μεγαλοπρεποῦς ναοῦ στὴν πρωτεύουσα τοῦ ἀπελευθερωμένου ἑλληνικοῦ κράτους, ἐπ’ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοὶ ἀγωνιστὲς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πόρρω ἀπέχοντες ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς κοινωνικοὺς «ἐπαναστάτες», ἀπευθύνθηκαν γιὰ ἐνίσχυση στὸν πιὸ ἀξιόπιστο Σύμμαχο, τὸ Θεό, ὅταν τοὺς γύρισε τὴν πλάτη ἡ εὐρωπαϊκὴ Ἱερὴ Συμμαχία, οἱ πρόγονοι δηλαδὴ αὐτῶν ποὺ σήμερα μᾶς δανείζουν ἐπεμβαίνοντας στὰ ἐσωτερικά μας ζητήματα καὶ καταλύοντας κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἐθνική μας ἀνεξαρτησία.
Αὐτὴ ἡ ὀφειλὴ βαρύνει τὸν κάθε Ἕλληνα ξεχωριστὰ καὶ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ἀμελεῖ γιὰ τὴν ἐξόφλησή της, διότι κληροδοτήθηκε μαζὶ μὲ τὴν ἐλευθερία μας ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, ποὺ δὲν τὴ βρῆκαν δεδομένη ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ τὴν ἀπέκτησαν μὲ αἱματηρὲς θυσίες. Κι ἂν οἱ ἀστικὲς χρηματικὲς ὀφειλὲς τοκίζονται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, στὸ χρέος τῆς Ἑλλάδας δὲν ὑπάρχει τόκος, ἀλλὰ οὔτε καὶ παραγραφή.
Τὸ τάμα τῶν ἀγωνιστῶν ξεχάστηκε στὴν πορεία τῶν χρόνων καὶ θάφτηκε στὴν ἐθνικὴ λήθη, στὰ πλαίσια τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ τῆς χώρας μας, μαζὶ μὲ τόσες ἄλλες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν πιστῶν Του ἀνθρώπων. Ὡστόσο, πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ἡ ἀξιέπαινη πρωτοβουλία τοῦ ζεύγους Ἀναγνωστοπούλου, ἐπανέφερε τὸ ζήτημα, γνωστοποιώντας τὸ τάμα σὲ πολὺ κόσμο, ποὺ μέχρι προτινὸς τὸ ἀγνοοῦσε.
Στὸ ἄκουσμα τῶν συζητήσεων γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ τάματος, κάποιοι ἰσχυρίστηκαν ὅτι δὲν εἶναι καιρὸς νὰ μιλᾶμε γιὰ ἕνα τόσο δαπανηρὸ ἔργο ἐν μέσω σοβαρῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ὅταν τόσοι συνάνθρωποί μας στεροῦνται τὰ ἀπαραίτητα. Παρόμοιο, ἐπιχείρημα εἶχε προβάλει καὶ ὁ Ἰούδας ὅταν ὑποκριτικὰ διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὴ «σπατάλη» τοῦ ἀκριβοῦ μύρου γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀντὶ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν[3].
Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται νὰ ἀνησυχοῦν ἐκεῖνοι ποὺ «κόπτονται» γιὰ νὰ μὴ σπαταληθεῖ χρῆμα ἀπὸ τὰ κρατικὰ ταμεῖα. Οἱ εὐλαβεῖς καὶ εὐπατρίδες, Ι. καὶ Αἴκ. Ἀναγνωστοπούλου, ἔχουν δηλώσει ὅτι προτίθενται νὰ ἀναλάβουν ἐξ ὁλοκλήρου τὴ δαπάνη ποὺ θὰ χρειαστεῖ γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ Σωτῆρος, χωρὶς νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸ κράτος τὴν παραμικρὴ ἐνίσχυση, παρὰ μόνο τὴν παροχὴ ἀδείας γιὰ τὴν ὑλοποίηση τοῦ ἔργου. Ἔτσι, οἱ ἀνησυχοῦντες μποροῦν νὰ μείνουν ἥσυχοι, καθὼς τὸ δημόσιο χρῆμα δὲν θὰ «σπαταληθεῖ» γιὰ τὸ Χριστό, ἀλλὰ θὰ παραμείνει γιὰ νὰ «ἐπενδυθεῖ» στὸ ἰσλαμικὸ τέμενος τοῦ Βοτανικοῦ, στὶς χορηγίες των gay prideκαὶ τῶν Μ.Κ.Ο., στη Eurovision, στὸν κομματικὸ στρατὸ τῆς ΕΡΤ κ.ο.κ.
Ἐνῶ, λοιπόν, ὑπάρχουν οἱ καλύτερες προϋποθέσεις νὰ πραγματοποιηθεῖ χωρὶς δημόσιο κόστος τὸ ἔργο, ἡ ἐκπλήρωση τοῦ τάματος συναντάει ἕνα βασικὸ ἐμπόδιο. Την πολιτικὴ βούληση νὰ ΜΗΝ πραγματοποιηθεῖ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ προτεραιότητα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.
Σχετικὰ μὲ τὸ θέμα, πολὺ ἄσχημη ἐντύπωση προκάλεσε ἡ πρωτοβουλία τοῦ γνωστοῦ γιὰ τὶς «προοδευτικές» του ἀνησυχίες, προέδρου τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης, νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τοὺς λίγους βουλευτές του ποὺ ὑπέγραψαν ἐπερώτηση στὴ βουλὴ γιὰ τὸ τάμα τοῦ Ἔθνους, νὰ τὴν ἀποσύρουν ἄμεσα. Στὴν ἀδιανόητη αὐτὴ κίνηση, βρῆκε ὁμόφωνη συμμαχία στὰ ΜΜΕ, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔγινε προσπάθεια νὰ γελοιοποιηθεῖ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα καὶ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ ἐθνικὴ ὑποχρέωση πρὸς τὸ Θεό, ὡς ἀναχρονιστικὸ ὅραμα τῆς χούντας! Εἶναι τόσο καταφανῆς ἡ ἔλλειψη ἐπιχειρηματολογίας αὐτῶν ποὺ σαμποτάρουν τὸ ἔργο, ποὺ μόνο μὲ τὴν περιφρόνηση καὶ τὴ γελοιοποίηση μποροῦν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν «πειστικά».
Δυστυχῶς, ἡ δημόσια ζωὴ[4] ἔχει κατακλειστεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ περιφρόνηση στὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἤθη καὶ μὲ δουλικὸ πρὸς τὴ δύση φρόνημα, κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση ἐκείνων τῶν φραγκοσπουδασμένων χαρτογιακάδων ποὺ καταδίκασαν, ἐξόρισαν, φυλάκισαν ἢ καὶ ἐκτέλεσαν τοὺς εὐλαβεῖς ἐλευθερωτὲς τῆς Πατρίδας μας. Είναι ἑπόμενο νὰ μὴν αἰσθάνονται καμία ἠθικὴ ὑποχρέωση πρὸς τοὺς ἀγωνιστὲς μὲ τὶς «μεσσαιωνικὲς» ἀντιλήψεις.
Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν ἢ κάνουν πὼς δὲν βλέπουν οἱ «εὐαγγελιστὲς» τοῦ κοσμικοῦ κράτους, εἶναι ὅτι ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὰ ἰδανικά των προγόνων μας ὡς Ἔθνος καὶ ὡς κράτος, τόσο πλησιάζουμε στὴν πρὸ αὐτῶν ἐποχή, ὀδεύοντας μὲ μεγάλη ταχύτητα στὴν ἐπανισλαμοποίηση τῆς ἁγιοτόκου Ἑλλάδος [5].
Δὲν εἶναι, ὅμως, μόνο οἱ πολιτικοὶ ὑπεύθυνοι γιὰ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Ἄλλωστε καὶ αὐτοὶ βγαίνουν μέσα ἀπὸ τὴν κοινωνία μας, ἡ ὁποῖα ειναι ἕτοιμη νὰ ἐπαναστατήσει γιὰ τὰ οἰκονομικά της συμφέροντα καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴ δολοφονία τῶν πνευματικῶν της ἀξιῶν, ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἐλευθερία, τὴν ὁποία εἶναι ἕτοιμη νὰ θυσιάσει ἀρκεῖ νὰ μὴ στερηθεῖ τὶς ὑλικὲς ἀνέσεις. Πως λοιπὸν θὰ βγοῦν σωστοὶ πολιτικοὶ καὶ πνευματικοὶ ἡγέτες ἀπὸ μία κοινωνία ἡ ὁποία δείχνει σὲ κάθε εὐκαιρία τὴν ἀχαριστία της πρὸς τὸ Θεό;
Ὅμως, ἡ κατάσταση αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ συνεχιστεῖ. Ἡ ἄμεση ὑλοποίηση τοῦ τάματος τοῦ Ἔθνους εἶναι ἀναγκαία ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἔκφραση τῆς εὐγνωμοσύνης μας πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ κυρίως για να ἀποτελέσει τὸ ἐφαλτήριο γιὰ μία νέα Χριστοκεντρικὴ πορεία τοῦ Ἔθνους, μακριὰ ἀπὸ τὰ φαντάσματα τῆς ἀρνησιπατρίας καὶ τῆς εὐρωλιγουριᾶς, ποὺ κατάντησαν τὴ χώρα μας «καρπαζοεισπράκτορα» τῶν μεγάλων δυνάμεων, κακέκτυπο ἡμιαυτόνομο κρατίδιο, με κόμπλεξ κατωτερότητας καὶ ντροπὴ γιὰ τὴ σπουδαία πνευματική του κληρονομιά.
Ἡ ζοφερὴ κατάσταση τῆς χώρας μας σὲ ὅλα τα ἐπίπεδα, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Τὰ μέτωπα ποὺ ἔχει ἀνοίξει ὁ διάβολος γιὰ νὰ τυλίξει τὴν ἀνθρωπότητα καὶ συνακόλουθά το Ὀρθόδοξο Ἔθνος μας, μποροῦν νὰ σβηστοῦν μόνο μὲ τὴ «γόμα» τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ νομίζω ὅτι ἡ ἀποτελεσματικότερη ἀντίδρασή μας κατὰ τῆς σατανοκρατίας εἶναι περισσότερο ἡ πνευματικὴ-προσευχητικὴ ἀντιμετώπιση τῆς κατάστασης [6], πέρα ἀπὸ τὶς κατὰ τὸ δυνατὸ κοινωνικὲς ἀντιδράσεις, τὶς ὁποῖες δὲν πρέπει βέβαια νὰ ὑποτιμᾶμε καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες, φρονῶ ὅτι θὰ ἀπολογηθοῦμε στὸ Θεὸ ἂν τὶς ἀμελήσουμε.
Ὁμοίως καὶ ὁ συλλογικὸς - ἐθνικὸς ἀγώνας θὰ πρέπει νὰ κινηθεῖ σὲ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ βάση. Ἡ προτεραιότητα τοῦ Ἔθνους θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ τάματος τῶν προγόνων μας, ὤστε να θρονιαστεῖ ὁ Χριστὸς στὴν πρωτεύουσα καὶ ὅλα τα σκοτάδια νὰ ἐξαφανιστοῦν. Ἂν αὐτὸ δὲν γίνει, δὲν πιστεύω ὅτι θὰ κάνουμε οὔτε ἀρχὴ γιὰ νὰ ἀντιστρέψουμε τὸ ἀρνητικὸ κλίμα τῆς μιζέριας καὶ τῆς κακομοιριᾶς ποὺ κυριαρχεῖ ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια στὴ χώρα μας.
Αὐτὲς οἱ γραμμές, ἐπειδὴ ἀναμφίβολα εἶναι ἐκτός του πλαισίου τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, δὲν γράφτηκαν γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἁρμοδίους, ἀλλὰ εἶναι μία προσπάθεια ἐνημέρωσης τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν τὴν ἐλπίδα τοὺς τὸ Θεὸ – καὶ αὐτοὶ δὲν εἶναι λίγοι - καὶ δὲν περιμένουν τὴ σωτηρία οὔτε ἀπὸ τὴν Ε.Ε, οὔτε ἀπὸ τὰ κόμματα, οὔτε ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνθρώπινη παρέμβαση. Ἐπειδὴ ὁ πολὺς κόσμος ἀγνοεῖ ἐντελῶς τὴν ὑπόθεση τοῦ ἐθνικοῦ τάματος, εἶναι χρέος ὅλων μας τουλάχιστον ἡ ἐνημέρωση καὶ ἡ εὐαισθητοποίηση τῶν καλοπροαίρετων ἀνθρώπων, ὥστε νὰ ἀκολουθήσει ἡ λαϊκὴ πίεση πρὸς τοὺς ἁρμοδίους, πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, γιὰ νὰ ἀρχίσουν νὰ ἀσχολοῦνται σοβαρὰ μὲ αὐτὴ τὴν ὑπόθεση ποὺ δὲν εἶναι καν στὰ σχέδιά τους, ἂν καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐθνικὴ προτεραιότητα.
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ φανοῦμε εὐγνώμονες καὶ νὰ ἑορτάσουμε τὰ διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης στὸν ὑπέρλαμπρο ναὸ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τῶν Ἀθηνῶν.
_____________________________
[1] Ἐνδεικτικά: "Ἄνομο" συνέδριο τοῦ Ποταμιοῦ ὑπὲρ τοῦ οὐδετερόθρησκου Κράτους! Και Παντεῖο: Ἀνίερη φιέστα μὲ στόχο τὴν Ἐκκλησία!
[2] Ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι ἀσυνείδητος, μεριμνᾶ τουλάχιστον γιὰ νὰ ἀποδώσει ἔγκαιρα ἕνα μέρος τῆς ὀφειλῆς, φοβούμενος τὴν αὔξηση τοῦ χρέους ἀπὸ τοὺς τόκους καὶ πολὺ περισσότερο τὴν προσφυγὴ τοῦ δανειστῆ του στὴ δικαιοσύνη, γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ δικαιώματός του.
[3] Ἰωάν. 12, 4-6
[5] Προάγγελο αὐτῆς τῆς ἐπιδίωξης, ἀποτελεῖ ἡ σπουδὴ τοῦ συνόλου σχεδὸν τῶν πολιτικῶν κομμάτων γιὰ τὴν κατασκευὴ δημοσία δαπάνη μεγάλου τεμένους στὴν Ἀθήνα, τὴ στιγμὴ ποὺ ὄχι μόνο δὲν συζητεῖται, ἀλλὰ σαμποτάρεται ἡ κατασκευὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μὲ ἰδιωτικὲς δαπάνες!
[6] Ἄλλωστε, στὴν πραγματικότητα ὁ ἀγώνας μας δὲν εἶναι ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀντιστρατεύονται τὴ σωτηρία μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι τελικά τα μεγαλύτερα θύματα, ἀλλά προς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις (Ἐφεσ. 6, 12)
Πηγή: Ακτίνες, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
