Ἄλλοι πεινοῦν καὶ ἄλλοι... «τὰ σπᾶνε»!
Οτι οἱ καιροί μας εἶναι πολὺ κρίσιμοι, ὅλοι τὸ διαπιστώνουμε καθημερινά. Ἡ οἰκονομικὴ στενότητα καὶ ἡ ἀνεργία μεγαλώνουν συνεχῶς. Οἱ οἰκογενειάρχες στενάζουν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἐξόδων τῆς ἀνατροφῆς καὶ τῶν σπουδῶν τῶν παιδιῶν τους. Ἀποσύρουν καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς γέροντές τους ἀπὸ τὰ γηροκομεῖα γιὰ νὰ βοηθηθοῦν στὰ ἔξοδά τους καὶ ἀπὸ τὴν πενιχρὴ σύνταξη τῶν γερόντων. Παιδιὰ λιποθυμοῦν στὶς σχολικὲς τάξεις, διότι ἔμειναν χωρὶς τροφὴ δύο ἢ καὶ τρεῖς ἡμέρες. Τὸ φαινόμενο ἀνθρώπων ποὺ ψάχνουν στοὺς κάδους ἀπορριμμάτων νὰ βροῦν κάτι νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν πείνα τους εἶναι καθημερινό. Ἐνῶ οἱ ἄστεγοι διανυκτερεύουν στὰ παγκάκια τῶν πάρκων ἢ ἔξω ἀπὸ τὶς εἰσόδους πολυκατοικιῶν.
Ἐνῶ ὅμως αὐτὰ τὰ κατεξοχὴν ὀδυνηρὰ φαινόμενα δυστυχῶς πληθαίνουν, διαβάζουμε στὸν καθημερινὸ τύπο γιὰ συμπεριφορὲς ὄχι ἁπλῶς ἀπαράδεκτες ἀλλὰ κυριολεκτικὰ ἐγκληματικές.
Ἔτσι διαβάσαμε ὅτι ὁρισμένοι ἀσυνείδητοι «‘‘ξορκίζουν’’ τὴν κρίση στὴν πίστα»! Στὰ νυχτάδικα καὶ στὰ μπάρ, λέει τὸ ἄρθρο ποὺ ἔχει τὸν τίτλο αὐτό, πετοῦν στὶς πίστες τῶν τραγουδιστῶν καὶ τῶν τραγουδιστριῶν λουλούδια ἀπὸ πανέρια. Κάθε τίναγμα τοῦ χεριοῦ 150 εὐρώ! Στοῖβες ἀπὸ πανέρια πηγαινοέρχονται, κάθε πανέρι μὲ λουλούδια ἀξίας 15 εὐρώ. Ἀγόρια πλουσίων συνωστίζονται πλάι σὲ μισόγυμνες νεαρὲς πετώντας γαρύφαλλα μὲ τόσο γρήγορο ρυθμὸ σὰν νὰ παίζουν βόλεϊ... «Σὲ δύο λεπτὰ χύνονται στὴν πίστα πάνω ἀπὸ 100 δίσκοι». Καὶ ὁ τραγουδιστὴς «τραγουδάει σκαρφαλωμένος στὸ Ἔβερεστ τῆς σπατάλης: μιὰ γιγαντιαία σκουπιδομάζα», γράφει ἡ αὐτόπτης ἀρθρογράφος, «ἀπὸ λιωμένα γαρύφαλλα καὶ σπασμένα πλαστικὰ πανέρια, ποὺ πληρώθηκε μερικὲς ἑκατοντάδες χιλιάδες εὐρώ». «Νιώθω σὰ νὰ μὲ ‘‘ρούφηξε’’ ἡ μαύρη τρύπα τῆς κρίσης καὶ νὰ μ’ ‘‘ἔφτυσε’’ σὲ μιὰν ἄλλη Ἑλλάδα». «Μοῦ φαίνεται», συνεχίζει ἡ ἀρθρογράφος, «τόσο ἀλλόκοτο» ὅλο αὐτὸ τὸ θέαμα, «ποὺ φοβᾶμαι πὼς στὴν ἐφημερίδα δὲν θὰ μὲ πιστεύουν»! «Τὰ ‘‘σεληνιασμένα’’ εἰκοσάχρονα», προσθέτει, «ἔχουν ἐξαπλωθεῖ σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ μαγαζιοῦ, χοροπηδοῦν ξεφωνίζοντας ‘‘εἶσαι τὸ λάθος μου τὸ τελευταῖο’’. Τὰ γαρύφαλλα ἔχουν ξεχειλίσει ἀπ’ τὴν πίστα στοὺς διαδρόμους κι ὁ μπροστινός μου ἁρπάζει χοῦφτες ἀπ’ τὸ πάτωμα, τὶς πετάει ἀπέναντι» («Καθημερινὴ» 16-10-2011).
Τὴν ἑπομένη τῆς δημοσιεύσεως τῶν πιὸ πάνω εἴδαμε σὲ ἱστότοπο ξέφρενο πλῆθος νεαρῶν καὶ ὡρίμων νὰ χορεύουν καταμεσῆς ἑνὸς πλατιοῦ ἑλληνικοῦ νησιώτικου δρόμου τὸ συρτάκι τοῦ Ζορμπᾶ ὑπὸ τοὺς ἤχους μουσικῆς καὶ στὸ τέλος κάποιος νὰ σπάζει σωρὸ ἀπὸ πιάτα, ὑπὸ τά... «ἐνθουσιαστικὰ» χειροκροτήματα τοῦ πλήθους!... (infognomonpolitics 17-10-2011).
Τέτοια συμβαίνουν σήμερα στὴν Ἑλλάδα, ποὺ πένεται καὶ ζητιανεύει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα καὶ ἀπὸ ταμεῖο σὲ ταμεῖο. Καὶ βουλιάζει ὁλοένα καὶ βαθύτερα μέσα στὸ πέλαγος τοῦ ἀσήκωτου χρέους. Αὐτὸ τὸ ἄηθες ἦθος, αὐτὴ ἡ συμπεριφορά, ποὺ εἶναι ὁλωσδιόλου ἀντίθετη στὴ στοιχειώδη ἠθικὴ καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ θρασύτητα καὶ ἰταμότητα, θυμίζει τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς Κορινθίους τῆς ἐποχῆς του, στοὺς ὁποίους ἔγραφε: Σὲ σᾶς παρατηρεῖται τοῦτο τὸ φαινόμενο: «Ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει» (Α΄ Κορ. ια΄ 21)· ἄλλος μὲν φτωχότερος πεινάει, ἐνῶ ἄλλος πλουσιότερος μεθάει!
Σχολιάζοντας τὸν ἀποστολικὸ αὐτὸ λόγο ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει: Ὁ ἀπόστολος δὲν εἶπε, ἄλλος μὲν φτωχότερος πεινάει, ἄλλος δὲ πλουσιότερος τρώει. Ἀλλὰ μὲ τὸ ὄνομα τῆς μέθης τοὺς ἐλέγχει σφοδρότερα. Σὺ μὲν ἀπὸ τὴν πολυφαγία κυριολεκτικὰ σκάζεις, ἐκεῖνος δὲ λιώνει ἀπὸ τὴν πείνα. Σὺ ἀπολαμβάνεις καὶ τὰ μὴ ἀναγκαῖα, ἐκεῖνος δὲ δὲν γεύεται οὔτε τὰ ἀναγκαῖα. Μὲ ὅλα αὐτά, προσθέτει, κατεξευτελίζετε τοὺς φτωχούς. Διότι δὲν στενοχωρεῖ τὸν φτωχὸ τόσο ἡ τροφή, ὅσο ἡ ὕβρις(*).
Ἀλλὰ ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ δὲν εἶναι μόνο περιφρόνηση ἢ καταφρόνηση τοῦ φτωχοῦ. Εἶναι θρασύτητα καὶ ἰταμότητα. Εἶναι φρικιαστικὸς σαδισμός. Διότι γλεντοῦν, καὶ πετοῦν τὰ εὐρὼ σὰν νὰ εἶναι φέιγ-βολάν, ἐνῶ ξέρουν ὅτι ἄλλοι λιποθυμοῦν ἀπὸ τὴν ἀσιτία ἢ καίγονται σὲ καμίνι θλίψεως καὶ ἀγωνίας! Ὀργιάζουν, ἐνῶ ξέρουν ὅτι οἱ διπλανοί τους εἶναι καταχρεωμένοι, ἀφοῦ ὁ μισθός τους δὲν ἐπαρκεῖ οὔτε γιὰ τὶς στοιχειώδεις ἀνάγκες τῆς οἰκογένειάς τους. Εἶναι αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ κάτι ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ θρασύτητα. Εἶναι ὕβρις καὶ πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Διότι ἐξανεμίζουμε καὶ σπαταλοῦμε ὅ,τι Ἐκεῖνος μᾶς δίνει, παραβλέποντας μὲ τρόπο καθαρὰ ἑωσφορικὸ τὸν συνάνθρωπό μας, τὴν εἰκόνα του, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε δημιουργηθεῖ κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ.
Ὅμως μὲ τέτοιες κατ’ ἐξοχὴν ὑβριστικὲς συμπεριφορὲς πρὸς τὸν κυβερνήτη τοῦ κόσμου, τὸν Θεό, καὶ πρὸς τὰ λογικὰ πλάσματά του εἶναι ἀδύνατο ὄχι νὰ εὐημερήσει, ἀλλ’ οὔτε κὰν νὰ ὀρθοποδήσει ἡ κοινωνία μας. Καὶ μάλιστα ἡ ἑλληνικὴ μὲ τὰ ἀδιέξοδα, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζει. Ἂν λοιπὸν πράγματι θέλουμε νὰ δοῦμε καλύτερες μέρες, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἐγωιστὴ ἑαυτό μας, νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ σκύψουμε μὲ πόνο καὶ ἔμπρακτη ἀγάπη στὰ προβλήματα τῶν ἀδελφῶν μας. Καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ πέσουμε στὰ γόνατα ζητώντας ὄχι μόνο συγγνώμη ἀπὸ τὸν δικαιοκρίτη Θεό, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐλογία του, σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀφάνταστα δύσκολους καιροὺς γιὰ τὴν πατρίδα μας.
(*) Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τὸ «Δεῖ δὲ καὶ αἱρέσεις εἶναι ἐν ὑμῖν...», PG 51, 258.
Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
