Μέσα στοὺς ἀλλοπρόσαλλους καιρούς μας, μὲ τὴν ἀδικία, τὸν δόλο, τὸ ἔγκλημα νὰ θριαμβεύει, μορφὲς σὰν κι αὐτὴ τοῦ ἐπιχειρηματία Στέλιου Σκλαβενίτη, ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, 1η Ἀπριλίου 2018, στὴν ἡλικία τῶν μόλις 52 χρόνων, ἀποτελοῦν φωτεινὰ ὁρόσημα γιὰ ὅλους. Ὁ ἐν λόγῳ ἐπιχειρηματίας δὲν ὑπῆρξε μόνο κορυφαῖος στὴν ἐπιχειρηματικὴ πολιτι­κὴ ποὺ ἀκολούθησε, κατορθώνοντας μα­­ζὶ μὲ τὰ ἄλλα δύο ἀδέλφια του νὰ δημιουργήσει τὴ μεγαλύτερη πλέον ἁλυσίδα supermarket στὴν πατρίδα μας μὲ 400 περίπου καταστήματα σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια καὶ πάνω ἀπὸ 20.000 ἐργαζομένους, ἀλλά – τὸ κυριότερο – ἦταν ἄνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, εὐγένεια, δικαιοσύνη, ἀγάπη πρὸς τοὺς ὑπαλλήλους του καὶ ἔντονα φιλανθρωπικὰ αἰσθήματα.

Αὐτὸ τονίσθηκε στὸν κατάμεστο ἀπὸ χιλιάδες κόσμου Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Πειραιῶς τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του. Μὲ βουρκωμένα μάτια οἱ περισσότεροι παρευρισκόμενοι ἐξέφραζαν τὴν εὐγνωμοσύνη τους πρὸς τὸν ἄνθρωπο ποὺ τοὺς ἔσωσε ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ καταστροφή, μὲ τὴν ἐξαγορὰ ποὺ πρα­γματοποίησε ὁμίλων ποὺ βρίσκονταν στὰ ὅρια τῆς πτωχεύσεως καὶ στοὺς ὁποίους ἐργάζονταν χιλιάδες ὑπάλλη­λοι. Οὔτε ἕνας ὑπάλληλος δὲν ἔχασε τὴ θέση του, οὔτε ἕνας δὲν ἔμεινε ἀπλή­ρωτος· καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ σὲ καιροὺς τέτοιας σφοδρῆς οἰκονομικῆς κρίσεως οἱ ὑπάλληλοι τοῦ Σκλαβενίτη παίρνουν ἀκόμα καὶ αὐξήσεις στὸ μισθολόγιό τους.

Ποῦ ὀφείλονται αὐτά; Ὡς ­χριστιανικὸ περιοδικὸ δὲν εἶναι τῆς ἁρμοδιότητός μας νὰ προβαίνουμε σὲ οἰκονομικὲς ἀναλύσεις. Δύο πράγματα θὰ ὑπογραμμίσουμε, ὅπως ἐξάλλου ἀκούσθηκαν στὴν κηδεία του. Πρῶτον: τὴν κρυφή του φιλανθρωπικὴ δράση, τεράστια σὲ ἔκταση, τελείως ὅμως ἄγνωστη, διότι ἔτσι ἤθελε ὁ ἴδιος νὰ μένει, μὲ κίνδυνο μάλιστα ποὺ διέτρεχε ὁ εὐεργετούμενος ἀπὸ ἐκεῖνον νὰ μὴν τοῦ ξαναμιλήσει σὲ περίπτωση ποὺ ἔκανε φανερὴ τὴν εὐεργεσία του. Δεύτερον: τὴ σταθερή του ἀπόφαση νὰ μένουν τὰ καταστήματα τοῦ ὁμίλου τους κλειστὰ τὶς Κυριακές, ἐν μέσῳ μάλιστα τόσο σκληροῦ ἐπιχειρηματικοῦ ἀνταγωνισμοῦ.

Εἶναι πολὺ χαριτωμένο καὶ αὐτὸ ποὺ ἀκούσθηκε στὴν κηδεία του γιὰ τὸ πῶς ἔλαβε τὴν ὁριστική του αὐτὴ ἀπόφαση: Ἐνῶ ἀκόμα βρισκόταν σὲ σκέψεις γιὰ τὸ τί ἔπρεπε νὰ κάνει, βγαίνοντας ἀπὸ τὸ γραφεῖο του ἄκουσε ἕνα μικρὸ παιδάκι μιᾶς ὑπαλλήλου του νὰ λέει: «Γιατί, μαμά, λὲς ὅτι εἶναι καλὸ ἀφεντικὸ ὁ Σκλαβενίτης, ἀφοῦ τὴν Κυριακὴ δὲν θὰ εἶσαι σπίτι μας;». Στάθηκε τότε γιὰ ἕνα λεπτὸ ἀποσβολωμένος. «Δὲν ἀνοίγουμε λοιπόν!», ἦταν ἡ τελική του ἀπόφαση.

Ἔ, ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὑπάρχει ὁ Θεὸς ποὺ βλέπει καὶ κρίνει…

Πηγή: Ο Σωτήρ