Πρόσεχε Τάσο... τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Δεν είναι όπως τότε, που ήσουν στην Σχολή Αστυφυλάκων.
Θυμάμαι πόσο χάρηκε, ιδιαίτερα ο πατέρας σου, που με τη νέα και δύσκολη αποστολή σου, τόσα θα πρόσφερες στην κοινωνία. Θα πολεμούσες το κακό, την παρανομία, θα βοηθούσες ανθρώπους που κινδύνευαν!
Μετά που ορκίστηκες, μας κέρασες από τον πρώτο σου μισθό. Στο τραπέζι ήσουν με λαμπερό πρόσωπο, όλος αποφασιστικότητα.
Σε λίγες μέρες, ακούσαμε που συζητούσατε με τον αδελφό σου, ότι ο υπηρεσιακός εξοπλισμός σου δεν σε κάλυπτε, όπως θα ήθελες για να αισθάνεσαι ασφαλής μέσα στα επικίνδυνα περιστατικά που σας καλούσαν σε όλο το Λεκανοπέδιο...
Το συζητήσαμε με τον πατέρα σου και είπε: στον άλλο γιό μου έδωσα τόσα λεφτά για να ανοίξει το ιατρείο, για τον Τάσο δεν αξίζει να δώσω;
Έτσι πήγατε και αγοράσατε τον εξοπλισμό σου... μάλιστα στο γιλέκο με το χοντρό ύφασμα και τις αυτοκόλλητες ταινίες μέτρησα το ύψος μιας τσέπης πάνω και σου ταίριασα μέσα μια εικονίτσα της Παναγίας μας να σε φυλάγει.
Συνέχεια προσευχόμουν στην Παναγία, σαν μάνα προς Μάνα. Αυτή άκουγε τις προσευχές μου και σε έφερνε καλά πίσω από κάθε βάρδια.
Ο καιρός πέρασε και ήμασταν περήφανοι για το γιο μας που κινδύνευε καθημερινά, για να μπορούμε με ασφάλεια να ζούμε.
Το ξαδελφάκι σου ο Θανασάκης, έλαμπε ολόκληρος όταν σε έβλεπε να έρχεσαι με την στολή. Στο σχολείο ζωγράφιζε εσένα, έκανε όνειρα να γίνει και αυτός Αστυνομικός!
Θυμάμαι Τάσο μια φορά ήλθα στο γραφείο σου. Σε καμάρωσα που καθόσουν σοβαρός, υπεύθυνος με τη στολή σου και εξυπηρετούσες τον κόσμο. Ένα δάκρυ πήγε να κυλίσει από τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη, που ο Θεός σε έβαλε σε αυτό τον δρόμο. Σε ρώτησα ποιος είναι ο Άγιος πίσω σου στην εικόνα που μοιάζει με τον Χριστό. Μου είπες ότι είναι ο Άγιος Αρτέμιος, που πέρασε φρικτά μαρτύρια, γιατί έλεγξε τον Αυτοκράτωρα Ιουλιανό για τις αυθαιρεσίες του.
Μία φορά, γύρω στο 2008, θυμάμαι γύρισες φανερά εκνευρισμένος. Κάποιοι αναρχικοί έκαψαν τη σκοπιά των Ευζώνων του Αγνώστου Στρατιώτη. Εσείς ήσασταν εκεί κοντά στο αυτοκίνητο και θελήσατε να τους συλλάβετε. Αλλά από το Κέντρο δεν σας άφηναν, σας επαναλάμβαναν μονότονα "ψυχραιμία... " και εσύ δεν καταλάβαινες γιατί το κάνουν, ποιούς θέλουν να καλύψουν.
Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές απ΄ ό,τι μου είπες...
Πέρυσι ο πατέρας σου βάραινε στην υγεία του. Παρόλα αυτά δεν κρατιόταν και ήθελε να κατέβουμε στο Σύνταγμα να φωνάξει για την Μακεδονία. Τον συγκράτησα, να το δούμε από την τηλεόραση. Ξαφνικά βλέπουμε τους συναδέλφους σου να πνίγουν τον κόσμο στα δακρυγόνα! να βήχουν μικρά παιδιά, να δακρύζουν ηλικιωμένοι, μανούλες! νοιώσαμε φρίκη...
Ο Θανάσης, που ήταν μαζί μας το απόγευμα, απορούσε γιατί η Αστυνομία, που είναι για να κυνηγάει τους κακούς, φερόταν έτσι στον κόσμο! Κλονίστηκε το παιδί.
Προσπάθησα να του πω μια δικαιολογία, αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτε, ούτε ακόμη και ψέμα...
Πέρασαν οι μήνες, προσευχόμουν συνέχεια στην Παναγία να σε φωτίζει.
Το ηθικό μας ανέβηκε, όταν σας καμαρώναμε στο Έβρο αλύγιστοι να πολεμάτε στα σύνορα, να σας χειροκροτάει ο κόσμος... και θυμηθήκαμε τις παλιές ελπίδες μας και χαρές μας για την αποστολή σου.
Όμως ξαφνικά σε κάλεσαν με το περιπολικό σε μια Εκκλησία... από το Κέντρο σας είπαν ότι ήταν ένας ιερέας που κοινώνησε 2-3 πιστούς που το ζητούσαν.
Με τους συναδέλφους σου τον συλλάβατε, σαν να ήταν κακούργος. Ποιον; τον ευλαβέστατο γέροντα Ιερέα! Ήταν διαταγή;
Τώρα το θυμάμαι: και οι Γερμανοί που έκαψαν το χωριό της γιαγιάς σου, έλεγαν ότι εκτελούσαν τις διαταγές.
Καλά, δεν έφτανε μόνο να φυλάγεις τον κόσμο να μην συνωστίζονται σε διάφορα μέρη;
Με τον παππού σου τον παπα-Λάμπρο, όταν το Πάσχα πηγαίναμε στην μικρή κωμόπολή μας, εσύ κροτούσες την λαμπάδα και αυτός τους κοινωνούσε όλους, ακόμη και τους αρρώστους από το ίδιο δισκοπότηρο.
Ποτέ δεν ρώτησε τι αρρώστια έχει αυτός που κοινωνάει, ούτε ποτέ δίστασε να πιεί ότι απέμεινε από την Θεία Κοινωνία... και ο Θεός τον πήρε 92 χρονών!
Είναι μεγάλη αμαρτία παιδί μου αυτό που έκανες... Τι θα έκανε ο Άγιος Αρτέμιος που είναι πάνω από το γραφείο σου;
Δεν είναι μόνο οι ανθρώπινες διαταγές που οφείλεις να τηρείς. Οι Κυβερνήσεις και οι ανώτεροι φεύγουν μια μέρα, ο Θεός όμως μας βλέπει και περιμένει να κάνουμε αυτό που εκείνος νομοθέτησε.
Το πραγματικό Αρχηγείο μας είναι στον Ουρανό! Μην το ξεχνάς.
η μητέρα σου
Αναστασία
