Η Επιδημία του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια ένα πόλεμο που βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση και τώρα ορμητικά από όλες τα πλευρές επισπεύδεται. Είναι ο πόλεμος μεταξύ Κοσμικού Κράτους και Ορθοδοξίας.
Το Κοσμικό Κράτος ως γνωστόν είναι το άθρησκο Κράτος στο οποίο καμία θρησκεία δεν μπορεί να επηρεάσει το νομοθετικό έργο της Πολιτείας ή να εμποδίσει τον κρατικό εξαναγκασμό για λόγους θρησκευτικής Πίστης.
Το Κοσμικό Κράτος στην τελεία του μορφή όχι μόνον αδιαφορεί για την Εκκλησία αλλά θεωρεί ότι δικαιούται να επεμβαίνει και σε θέματα που αποτελούν θρησκευτικά δόγματα και να επιβάλλει την άποψη του.
Στο Ελλαδικό χώρο η έννοια του Κοσμικού Κράτους από της συστάσεως της Ελληνικής Πολιτείας ήταν συνεσταλμένη.
Αυτό έγινε γιατί η Ελληνική Ανεξαρτησία στηρίχθηκε στην θρησκευτική διαφορά Μουσουλμάνων – Χριστιανών μέσα στην Οθωμανία και αυτό είχε δεσμευτικές παραμέτρους στη συνέχεια για το Νεοελληνικό Κράτος.
Δηλαδή η Ελλάδα αν και θεωρητικά έτεινε να γίνει κοσμικό Κράτος είχε σημαντικές δεσμεύσεις υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας κυρίως μέσω των Συνταγμάτων που όλα αφενός έφεραν ως προοίμιο την ομολογία Πίστεως στο Τριαδικό Θεό και αφετέρου αναγνώριζαν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Επικρατούσα θρησκεία και κατοχύρωναν ρητά τους Ιερούς της Κανόνες.
Φτάσαμε έτσι, όχι στην Εποχή του Κορονοϊού, αλλά πολύ πριν που το Ελληνικό Κράτος υποτάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας άρχισαν να αναθεωρούνται τόσο σε θεωρητικό επίπεδο, όσο και σε πρακτικά θέματα.
Η οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια του Ελληνικού Κράτους ουσιαστικά καταργείται με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2000 μ.Χ..
Από τότε αρχίζει η σύγκρουση Κοσμικού Κράτους με την επικυριαρχία της Ευρώπης και της Εκκλησίας να γίνεται σφοδρότερη.
Ας θυμηθούμε από πλευράς Εκκλησίας, τόσο τα πύρινα κηρύγματα του Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου κατά της Ε.Ο.Κ. όσο και του Αγίου Παϊσίου τις σχετικές προφητείες για την μελλοντική διάλυσή της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Από την άλλη πλευρά επιχειρείται η «μεσσιανικότητα» του Κοσμικού Κράτους. Παρόλο που η απόλυτη κοσμική πολιτειακή επιβολή είχε αποτύχει στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού οι θεωρητικοί της «αυτοδυναμίας» του Κοσμικού Κράτους επανέρχονται με πιο προχωρημένες πλέον προτάσεις για μια Παγκόσμια Δικτατορία που όμως θα γίνει με την συναίνεση των πολιτών αυτή τη φορά και γι’ αυτό δεν θα θεωρηθεί τυραννία.
Τότε βέβαια δεν δόθηκε καμία εξήγηση πως θα γίνει αυτό το «θαύμα», αλλά τώρα πλέον είναι ορατό μετά την «επιδημία» του κορονοϊού και τις μεθοδεύσεις που ακολούθησαν.
Στις 22-26 Μαϊου του 2002, έγινε στην Αθήνα μια συνάντηση, «Στρογγυλή Τράπεζα» με θέμα «Σύνταγμα και Θρησκεία» που συμμετείχε η αφρόκρεμα των Ελλήνων και Ξένων Συνταγματολόγων, ήτοι η Διεθνής Ένωση Συνταγματικού Δικαίου, το Ινστιτούτο Συνταγματικών Ερευνών και η Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων.
Στην εναρκτήριο εισήγηση του καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών Φιλίππου Σπυροπούλου με θέμα «ο πολιτειακός έλεγχος των θρησκευτικών κανόνων» τέθηκε απερίφραστα η απολυταρχική αρχή ότι : «Κανόνες, νόμους παράγει, αυτοδυνάμως, μόνον το Κράτος. Οποιοσδήποτε άλλος έχει ικανότητα παραγωγής κανόνων δεν την έχει αυτοδυνάμως αλλά δοτώς, κατά παραχώρηση ή ανοχή από το Κράτος… Σήμερα το κοσμικό Κράτος δεν ανέχεται καμία άλλη δικαιοταξία ως υπερέχουσα της δικής του. Οι θρησκευτικές δικαιοταξίες δεν συνιστούν εξαίρεση του κανόνα».
Δηλαδή οι ιεροί Κανόνες και το λεγόμενο φυσικό δίκαιο δεν αναγνωρίζονται ως πρωτογενής πηγή δικαίου από το Κοσμικό Κράτος.
Στην συνέχεια της εισηγήσεως υποστηρίχθηκε ότι δεν υπάρχει «ελεύθερος χώρος δικαίου» και ότι το κοσμικό Κράτος έχει δικαίωμα να ελέγχει και την σκέψη ακόμη των πολιτών.
Αυτό όπως στην συνάντηση αυτή διακηρύχθηκε θα γίνει με την συναίνεση των ανθρώπων!
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Ρωμαίικη Παράδοση που όχι μόνον αριθμεί συνεχή ιστορία 2000 περίπου ετών αλλά έχει επί πλέον αποταμιεύσει και τις εμπειρίες πολλών ετών προ Χριστού μέχρι και την δημιουργία των Πρωτοπλάστων όλες οι εξουσίες προέρχονται από το Θεό και σχηματοποιούνται σε δύο κατηγορίες: στην κοσμική Εξουσία που φροντίζει τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και την πνευματική Εξουσία (Ιεροσύνη) που εξυπηρετεί τις πνευματικές και σωτηριολογικές ανάγκες των πιστών.
Με άλλα λόγια όσο το Κράτος έχει εξουσία να νομοθετεί για τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και την σωματική τους προστασία άλλο τόσο και οι Ιεροί Κανόνες που αποσκοπούν στην σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων και συντάσσονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ανά τους αιώνες έχουν την δική τους αυτοδυναμία, προέρχονται από το Θεό και δεν είναι «παραχώρηση του Σύγχρονου Κοσμικού Κράτους» όπως διδάσκουν οι Συνταγματολόγοι.
Εδώ λοιπόν αρχίζει η Μεγάλη Σύγκρουση. Η αναπόφευκτη σύγκρουση! Ούτε το Κοσμικό Κράτος έχει δυνατότητα ελιγμών ή υπαναχώρησης ούτε πολύ περισσότερο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να παραιτηθεί των δικαιωμάτων της αν δεν θέλει να ψευτίσει τον θεόσδοτο χαρακτήρα της και να γίνει μια περιθωριακή λέσχη.
Αναλυτικότερα: Σε παλαιότερες εποχές τα κοσμικά Κράτη ήταν Εθνικά και η κυριαρχία τους μπορούσε να αμφισβητηθεί από πολλούς εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες γι’ αυτό και η επικράτησή τους δεν ήταν πάντα ασφαλής.
Σήμερα το Κοσμικό Κράτος τείνει να γίνει παγκόσμιο και δεν φοβάται εξωτερικούς εχθρούς γι’ αυτό πλέον δεν έχει ανάγκη συμβιβασμών με τις διάφορες θρησκείες.
Αντίθετα μπορεί και να ελέγχει τα πρόσωπα που κατέχουν τα ανώτερα ιεραρχικά αξιώματα, ακόμη και να τα επιλέγει.
Τα πρόσφατα γεγονότα με τον κορονοϊό απέδειξαν ότι μπορεί χωρίς την συναίνεση των θρησκειών να κλείνει εκκλησίες, τζαμιά, συναγωγές χωρίς καμία προηγούμενη έγκριση.
Από μια τέτοια παντοδυναμία δεν μπορεί πλέον παραιτηθεί το Κοσμικό Κράτος εκτός και αν θέλει να αυτοκαταργηθεί. Η επιλογή του ολοκληρωτισμού είναι μονόδρομος για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία που πιστεύει στη θεϊκή επέμβαση στον ορατό Κόσμο έρχεται αντιμέτωπη με το κοσμικό Κράτος για τους λόγους που πιο πάνω είπαμε.
Οι άλλες θρησκείες δεν θα συγκρουστούν με το Κράτος γιατί ούτε ιερατείο έχουν παρά μόνον διδασκάλους αχειροτόνητους, ούτε μυστήρια ούτε Εκκλησία, με την ορθόδοξη έννοια του Σώματος του Χριστού.
Οι προς τα έξω σχέσεις τους με την Κοινωνία ή είναι ανύπαρκτες (όπως στους Προτεστάντες) ή εντάσσονται σε κοσμικές πρακτικές (όπως είναι η εξουσία του Βατικανού ή η επιθετικότητα του Ισλάμ).
Αυτές οι θρησκευτικές οντότητες εύκολα μπορούν να προσαρμοσθούν στις υποδείξεις του Κράτους με κάποιους συμβιβασμούς και ανταλλάγματα.
Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για τον επί πλέον λόγο ότι η ομολογία της Πίστεως είναι για τον Ορθόδοξο Χριστιανό η πεμπτουσία της σωτηρίας του η μάχη είναι αναπόφευκτη.
Ο αδόκιμος τρόπος με τον οποίο ο πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος προσπάθησε να στιγματίσει την επιθετική συμπεριφορά των Κυβερνητικών στελεχών προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά το άμεσο κουκούλωμα από την Δ.Ι.Σ., δείχνει ότι οι αντίπαλες δυνάμεις οδηγούν την μάχη αναγκαστικά στα άκρα.
Ποια θα είναι η έκβαση αυτού του Πολέμου; Το τελικό αποτέλεσμα για τους Χριστιανούς είναι γνωστό. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ποιος θα επικρατήσει στην παρούσα φάση.
Η απάντηση είναι ως εξής: Όσον αφορά τον Ελλαδικό χώρο οδηγούμαστε είτε το δεχόμαστε είτε όχι σε μια ασύντακτη Πολιτεία. Το Ελληνικό Σύνταγμα όσον αφορά τα της θρησκείας έχει ουσιαστικά καταργηθεί de facto.
Η Ελληνική δικαιοσύνη εξαρτημένη πλήρως από την Παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να δράσει ανασταλτικά γιατί οι αποφάσεις της ακολουθούν τις πολιτικές επιλογές της Κυβέρνησης.
Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με το κλείσιμο των Εκκλησιών το Πάσχα και την συναίνεση του Σ.τ.Ε. σε αυτό.
Οδηγούμαστε λοιπόν στον αγώνα ποιος θα επικρατήσει την επόμενη μέρα. Από την ιστορία γνωρίζουμε πώς «παίζονται» αυτά τα θέματα. Το Κράτος χάνει την υπομονή του και αρχίζει διωγμούς των χριστιανών.
Μέσα από τους διωγμούς, που μπορούν να διαρκέσουν και πολλά χρόνια, ανανεώνεται η Πίστη, καθαρίζεται η Εκκλησία από τα ζιζάνια, ενεργεί απρόσκοπτα η Θεία Χάρη και τελικά αλλάζει το Πολίτευμα.
Σε αυτή τη μάχη η κάθε πλευρά θα δώσει ότι καλύτερο έχει και το αποτέλεσμα θα αναδείξει τον ισχυρό. Αυτός θα ανασυντάξει την νέα Πολιτεία, τη res Publica.
Τέτοιες μάχες έγιναν στο παρελθόν πολλές με παγκόσμιους δυνάστες, όπως με τον Αιγύπτιο Φαραώ, με τον Ναβουχοδονόσορα, με το Αντίοχο το Δ’ τον Επιφανή, με το Ρωμαϊκό Imperium, με την Εικονομαχία, με το Κράτος του υπαρκτού Σοσιαλισμού κλπ.
Η Πίστη νίκησε την ισχύ του «κοσμικού» η εκκοσμικευμένου Κράτους.
Αυτός ο Κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις.
Πηγή: romfea.gr
