Μες τη σιωπή της ανοιξιάτικης της νύχτας…
ξάφνου, πεπλήρωται η αμηχανία μας από κρότους…
Βεγγαλικά κι ευχές απ’ τα μπαλκόνια, και η τηλεόραση
την Ανάσταση να μεταδίδει, μετά από συμφωνία
του Πιλάτου με τους Γραμματείς και Φαρισαίους.
Όμως, λίγο πιο κάτω, εκεί όπου ο τάφος κείτονταν κενός,
δεν έφτασαν εφέτος, λίαν πρωί οι μυροφόρες,
τους είπαν να μείνουν σπίτι, ότι μόνο εκεί θα ήταν ασφαλείς…
Και οι μαθητές, δεν έδραμαν στον τάφο, έμειναν στο υπερώο,
δια τον φόβο των Ιουδαίων…
Τι κρίμα, για να μείνουνε ζωντανοί, αρνηθήκαμε τη Ζωή.
Για να ζήσουμε λίγο ακόμη, κρυφτήκαμε στους τάφους μας.
Για να γιορτάσουμε κάποια μελλοντική ανάσταση,
προσπεράσαμε την τελευταία μας Ανάσταση,
γιατί το τώρα μόνο ορίζουμε, το αύριο ανοίκει στο Θεό…
Αυτόν που, δια τον φόβο των Ιουδαίων, αφήσαμε μονάχο
να μας προσμένει στο δρόμο προς Εμμαούς!
Μονάχα κάποιες φλογίτσες απ’ άγιο Φως,
ξέφυγαν από την κουστωδία και φώτισαν κάποιες ψυχές,
που με τα δάκρυά τους ξέπλυναν το φιλί του Ιούδα!
Για όλους εμάς… Χριστός Ανέστη!
Ποιος ξέρει, ίσως του χρόνου!
