Ο αείμνηστος καθηγητής καρδιολογίας Αθανάσιος Αβραμίδης πάντα επίκαιρος
Στις 15 Ιανουαρίου 2020, έφυγε από την επίγεια ζωή, πλήρης ημερών, ο Καθηγητής καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθανάσιος Αβραμίδης, ένας διαπρεπής επιστήμων, ο οποίος υπηρέτησε τον πάσχοντα άνθρωπο με αληθινή αγάπη, ως εικόνα Χριστού.
Βεβαίως, ο εκλιπών δεν είναι η μοναδική περίπτωση χριστιανού που μεγαλούργησε στην επιστήμη του. Είναι ένας από τους πολλούς επιστήμονες που με την παρουσία τους και την επιστημονική τους προσφορά, απέδειξαν και αποδεικνύουν, ότι η επιστήμη και η πίστη, μπορούν να συμβαδίζουν και να αλληλοβοηθούνται. Η πίστη γίνεται κινητήρια δύναμη για επιστημονική προσφορά στο συνάνθρωπο και η επιστήμη, όταν είναι απαγκιστρωμένη από αλαζονικές ιδεοληψίες, ενισχύει περισσότερο την πίστη σε Εκείνον ο Οποίος τα πάντα εν σοφία εποίησεν.
Ο εκλιπών καθηγητής ασχολήθηκε με πολλά θέματα βιοηθικής που προβλημάτισαν τον κόσμο και τη χριστιανική σκέψη. Ευθανασία, ομοιοπαθητική, θεωρία της εξέλιξης, εγκεφαλικός θάνατος, επιθανάτιες εμπειρίες κ.λπ.. Υπήρξε συνιδρυτής του συλλόγου προστασίας αγέννητου παιδιού, μαζί με τον αείμνηστο π. Γεώργιο Μεταλληνό και με άλλες σημαντικές προσωπικότητες.
Με όποιο θέμα καταπιάστηκε, έδωσε ορθόδοξες θεολογικά και αξιόπιστες επιστημονικά απαντήσεις, αφήνοντας μία σπουδαία παρακαταθήκη σε θέματα βιοηθικής, την οποία οφείλουμε να αξιοποιήσουμε σε αυτές τις σκληρές μέρες που κληθήκαμε να ζήσουμε.
Αυτές τις ημέρες, όπου στερούμαστε το πολυτιμότερο για εμάς τους χριστιανούς, που δεν είναι ούτε οι διασκεδάσεις, ούτε οι βόλτες, ούτε οι εκδρομές, αλλά η προσευχή στον Οίκο μας και η συμμετοχή στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Το Μυστήριο που αδυνατούν να κατανοήσουν οι εσκοτισμένοι νόες του ψηφοθηρικού εκκλησιασμού, οι οποίοι του χρόνου πάλι θα πιάσουν πρώτο στασίδι στους Ναούς, παρότι σήμερα τους αντιμετωπίζουν σαν παράνομες γιάφκες.
Αυτές τις ημέρες που η «επιστήμη» θέλει να μας φορτώσει με απελπισία και φόβο μπροστά στο θάνατο. Αυτές τις ημέρες όπου το Χριστός Ανέστη ηχεί ενοχλητικά στα αυτιά των οπαδών του θανάτου. Αυτές τις ημέρες όπου η Ανάσταση επιδιώκεται να θαφτεί, ώστε να μην υπάρχει το αντίδοτο στην τρομοκρατία του κορωνοϊού, στην κατάθλιψη και στα άλλα ψυχικά νοσήματα της εποχής μας.
Αυτές τις ημέρες που ξεγυμνώθηκε περισσότερο η αυταπάτη της λήθης του θανάτου και η προστασία της πρόσκαιρης ζωής αναγορεύθηκε σε ανώτερη αξία και από την προστασία της αθάνατης ψυχής. Τώρα που η μνήμη του θανάτου, την οποία οι Άγιοι Πατέρες συνιστούν να έχουμε, και η συνακόλουθη προετοιμασία για την αναπόφευκη απολογία μας, εξαφανίστηκαν από το λεξιλόγιο ακόμα και εκκλησιαστικών ταγών.
Αυτές τις σκληρές ημέρες, σαν μέσα από τον τάφο, ακούστηκε η φωνή του μακαρίτη καθηγητή Αθ. Αβραμίδη, για να ελέγξει όσους, χωρίς να γνωρίζουν τι κακό κάνουν στον εαυτό τους, υποτιμούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ήλθε στην επικαιρότητα η απάντηση[1] που είχε δώσει ο αείμνηστος για λογαριασμό του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών σε ερώτηση κάποιου βουλευτή το έτος 1988, για τη «μετάδοση ασθενειών» από τη Θεία Κοινωνία.
Ακολουθούν αποσπασματικά μερικά σημεία αυτής της απάντησης:
«Προφανώς, ο ερωτών βουλευτής, δεν γνωρίζει ότι το θέμα αυτό είναι παμπάλαιο, και επ’αυτού κατά καιρούς έχουν λάβει θέση οι πάντες. Πρόκειται δε, για ένα θέμα πίστεως κατ’εξοχήν και ελάχιστα ιατρικό, διότι είναι θέμα επενεργείας υπερφυσικών πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονται πέραν από το πεδίο ερεύνης και των δυνατοτήτων της επιστήμης.
Ο πιστός προσέρχεται για να κοινωνήσει … μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης! Πίστεως σε εκείνον που είπε, ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ και είναι πεπεισμένος ότι μεταλαμβάνει Σώμα και Αίμα Χριστού.
Προσέρχεται δε, με συντριβή καρδίας στο Άγιο Ποτήριο, στο Ποτήριο της Ζωής, ίνα λάβει Χριστό, Σωτήρα και Ζωή, από την πηγή της Ζωής! Όχι δε, θάνατο!
Στο όνομα της Πίστεως του και στην αξιοπιστία του Θεού του, του είναι αδιανόητο ότι ο παντοδύναμος Θεός, ο οποίος αγάπη εστί και από αγάπη για τον άνθρωπο ανέβηκε στο Σταυρό, θα επέτρεπε ποτέ να μεταδωθεί στον μεταλαμβάνοντα μια οποιαδήποτε αρρώστια, με το ίδιο Του το Σώμα και με το δικό Του Αίμα, όταν με αυτά τον αγιάζει. Επομένως δια τον πιστό, πρόβλημα δεν υπάρχει.
Εκείνοι όμως οι οποίοι αμφιβάλλουν ή φοβούνται μην πάρουν κάποια αρρώστια με τη Θεία Κοινωνία, όσοι δεν πιστεύουν στην ουσία της Θείας Κοινωνίας, αυτοί που δε έχουν λόγο να μεταλάβουν και είναι δικαίωμά τους, πρέπει να απέχουν.
Ας αφήσουν όμως τους άλλους ήσυχους. Είναι μάλιστα παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερο ομιλούν δια τους κινδύνους από τη Θεία Κοινωνία. Όπως και το ότι «κόπτονται» για το καλό των πιστών εξ’ εκείνων που ασκούν πολεμική εναντίον της πίστεως.
Πάντως ιατρικώς, δεν υπάρχει ούτε μία βεβαιωμένη περίπτωση απλού πιστού, στον οποίο να έχει μεταδωθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την κατάλυση και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός, μαζί με ότι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος δια της Αγίας Λαβίδος, κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο.
Ούτε ακόμα και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σύφιλη και η λέπρα ήταν ευρύτατα διαδεδομένη!
Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει, παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω.
Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών 1988»
Αυτή η επίσημη απάντηση του Ιατρικού Συλλόγου, ουδέποτε ανεκλήθη. Αντιθέτως, και σήμερα παρότι η χριστιανοφοβία στην κάποτε χριστιανική χώρα μας ξεχειλίζει, βρέθηκαν κορυφαίοι καθηγητές της Ιατρικής Επιστήμης, να επιβεβαιώσουν όσα ο Ιατρικός Σύλλογος διά του Αθανασίου Αβραμίδη διατύπωσε. Σε αυτούς τους επιστήμονες οφείλουμε άπειρη ευγνωμοσύνη, και μόνο σε αυτούς ταιριάζει το αγιογραφικό «ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται.» (Σοφία Σειράχ 38, 3)
Διαβάζοντας τις μελέτες του Αθανασίου Αβραμίδη, διαπιστώνουμε ότι αυτός ο νεκρός είναι πιο ζωντανός από εκείνους που νομίζουν ότι ζουν, αλλά έχουν παραδοθεί αυτοβούλως στο θάνατο. Ας αφήσουμε λοιπόν τους νεκρούς να θάψουν τους εαυτών νεκρούς και να εφευρίσκουν τρόπους να ξεφύγουν από τον κορωνοϊό, μέχρι να τους βρει με κάποιον άλλο τρόπο η κοινή μοίρα των ανθρώπων, ο θάνατος, από τον οποίο μόνο ο Αναστάς Χριστός μας λύτρωσε.
Αιωνία σου η μνήμη, δούλε του Θεού αγαθέ και πιστέ Αθανάσιε. Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι. Αληθώς Ανέστη!
Χαράλαμπος Άνδραλης
Πηγές:
[1] https://www.tameteora.gr/apopseis-sxolia/apopseis/324542/θεία-κοινωνία-και-μεταδοτικές-ασθένε/
