Εισήγηση του Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου με θέμα «ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΘ;» από την εκδήλωση με τίτλο “Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι” στο Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο στη Θεσσαλονίκη στις 14-02-2016. Ακολουθεί και το αντίστοιχο βίντεο.
(παραλείπεται ο χαιρετισμός)
Εὑρισκόμενοι ἀπόψε ἀνάμεσά σας, σ’ αὐτή τήν εὐλογημένη σύναξη ἀντίστασης καί ἀντίδρασης σέ ὅσα ἀντορθόδοξα καί ἀνθελληνικά τεκταίνονται στίς μέρες μας, γνωρίζοντας τούς προβληματισμούς καί τίς ἀνησυχίες σας, νιώθοντας τό παλμό καί τόν δυναμισμό σας, ἀφουγκραζόμενοι τήν μυστική ἀγωνία τῆς ψυχῆς σας, ξεπηδᾶ μέσα μας μία πηγαία δοξολογία πρός τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό μας, πού μᾶς ἔχει χαρίσει τήν ἀμώμητη πίστη μας, τήν ἁγία μας ὀρθοδοξία.
Δόξα τῇ Ἁγίᾳ καί Ὁμοουσίῳ καί Ζωοποιῷ καί Ἀδιαιρέτῳ Τριάδι. Πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Εἶναι πραγματικά θλιβερό καί ἀποτρόπαιο αὐτό πού ἐπιχειρεῖται σέ αὐτή τήν περίλαμπρη καί ἱερή πόλη! Στήν βυζαντινή καστρόπολη, στήν καρδιά τῆς Μακεδονίας μας, στήν φημισμένη καί ἁγιοφύλακτη πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τήν Θεσσαλονίκη μας, τήν κατάσπαρτη μέ δισχιλιόχρονους ναούς καί μονές στά ἅγια θυσιαστήρια τῶν ὁποίων ὑμνεῖται καί δοξάζεται ἀδιαλείπτως ὁ Θεός, νά ἐπιδιώκεται ἡ ἵδρυση τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν καί μάλιστα μέσα στήν ἴδια τήν Θεολογική Σχολή!
Ἀγνοοῦμε, ἄραγε, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ πού λέγει διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος, τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς...» (Β΄ Κορ. 6,14-16);
Ἀντίθεση ὀρθοδοξίας καί ἰσλάμ
Ἡ ἐπιχειρούμενη αὐτή ἐνσωμάτωση τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ἀποτελεῖ: «ἄμικτο μῖξη», ἀνόσια παρεμβολή, ἀνίερη σύζευξη, ἀκατανόητη ἡττοπάθεια μέ παραπλανητικά δῆθεν ἐθνικά ἐπιχειρήματα, βόμβα στήν ἐθνική μας συνοχή, καταιγίδα στήν ὀρθόδοξη θεολογία καί ἐκκλησιαστική μας ἑνότητα, ἀπαράδεκτη, διεθνῶς, πανεπιστημιακή πράξη, ἐμπέδωση τῶν ξενοκίνητων καί ἐπίβουλων διαθρησκειακῶν συναντήσεων, προοίμιο τῆς νεοεποχίτικης πανθρησκείας.
Ποιά σύνδεση μπορεῖ νά ὑπάρξει μεταξύ τῆς ἀκτίστου χάριτος καί τῆς ψευδο-προφητικῆς ἰδεοληψίας τοῦ Κορανίου; τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρικῆς θεολογίας τῶν ἁγίων μας καί τῶν ἐκφυλισμένων θρησκευτικῶν διατάξεων τῆς Σαρίας; Πῶς εἶναι δυνατόν νά συνυπάρξουν ἡ ἀλήθεια μέ τό ψέμα, ἡ ἀγάπη μέ τό μίσος, τό φῶς μέ τό σκοτάδι; Μέ ποιά λογική μπορεῖ νά συνδυαστοῦν ὁ ἱερός πόλεμος (τζιχάντ) πού κηρύσσει τό Κοράνιο ἐναντίον κάθε ἀντιθέτου πίστεως πρός τό Ἰσλάμ μέ τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη πού διδάσκει τό ἱερό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας; Μέ ποιά λογική μπορεῖ νά συνδυαστοῦν ἡ ὀρθόδοξη θεολογία τῆς θεώσεως καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας μέ τούς φανταστικούς παραδείσους καί τίς ἐπαγγελίες ἡδονικῶν ἀπολαύσεων καί γευστικῶν ἐδεσμάτων πού ὑπόσχεται τό Κοράνιο;
Ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει τό ἱερό Εὐαγγέλιο μέ τά κείμενα τοῦ Κορανίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ μυθῶδες συμπίλημα παραποιημένων χωρίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στοιχείων αἱρετικῶν Νεστοριανῶν καί Μονοφυσιτῶν καί ἑνός παρερμηνευμένου Χριστιανισμοῦ μέ πλεῖστες ἀντιθέσεις καί ἀνιστόρητες πληροφορίες; Ποιός διάλογος μπορεῖ νά γίνει μέ τούς Ἰσλαμιστές τήν στιγμή πού θεωροῦν κτίσμα τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, τόν ὁποῖο ἀποκαλοῦν ἀπόστολο καί προφήτη, ἀλλά ὄχι Υἱό τοῦ Θεοῦ; Ποιά συγγένεια μπορεῖ νά ἔχουμε μέ τό Κοράνιο, τό ὁποῖο διαιωνίζει τόν θεσμό τῆς δουλείας, ἐνῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐδῶ καί 2.000 χρόνια διεκήρυξε τό «οὐκ ἔνι δοῦλος ἤ ἐλεύθερος»; Ποιά σύγκριση μπορεῖ νά γίνει μέ τίς χῶρες τοῦ ἰσλαμικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ πού ὑποτιμοῦν καί ἐξουθενώνουν τήν γυναικεία φύση καί τήν θεωροῦν κτῆμα καί σκλάβα τοῦ ἀνδρός της ἐνῶ ὁ χριστιανισμός ὕψωσε τήν γυναίκα στήν κοινωνία ὡς ἰσότιμη τοῦ ἀνδρός καί τήν ἀπελευθέρωσε ἀπό κάθε μορφή δουλείας, διακηρύττοντας τό «οὐκ ἔστιν ἄρσεν καί θῆλυ».
Οἱ ἰσλαμιστές μᾶς ἀποκαλοῦν εἰρωνικά καί ὑποτιμητικά σταυροφόρους καί γι’ αὐτό τόν λόγο μέ ὀργή καί μανία ἀποκεφαλίζουν χριστιανούς, κληρικούς καί μοναχούς. Γκρεμίζουν ἱερά σεβάσματα (ναούς, μοναστήρια, προσκυνήματα) καί ὁδηγοῦν σέ ἀναγκαστική καί ἐξοντωτική προσφυγιά πλήθη ἀθώων πιστῶν. Τούς ἀπαντοῦμε ἐν καυχήσει καί στεντορίᾳ φωνῇ ΝΑΙ γιᾶ μᾶς ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Γιά μᾶς ὁ Σταυρός εἶναι ἡ κλῖμαξ τῆς σωτηρίας καί ἡ πηγή τῆς ἀφέσεως, τό ἄνοιγμα τοῦ Παραδείσου, τό ὅπλο τῆς πίστεως κατά τῶν δαιμόνων.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ζώντας ὑπό τόν ζυγό τοῦ Ἰσλάμ τῶν Μωαμεθανῶν κατακτητῶν ἔλεγε ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔχει δύο ὑπουργούς, δύο διακόνους, τόν πάπα καί αὐτόν πού ἔχουμε πάνω ἀπό τό κεφάλι μας, ἐννοώντας τό Ἰσλάμ τῶν Τούρκων.
Καί ὁ ὅσιος νεομάρτυς Ἰάκωβος, ὁ ἐκ Καστορίας, μαθητής τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ὁ Ἅγιος Θεωνᾶς, μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπος Θεσσαλονίκης, ἐπειδή εἶχε μεγάλη ἐκκλησιαστική καί ἐθνική δράση στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, συνελήφθη ἀπό τούς Τούρκους μέ τήν κατηγορία ὅτι δῆθεν προετοίμαζε ἐπαναστατικό κίνημα. Ὁ Σουλτάνος Σελήμ (1519) ἔστειλε ἕνα πασᾶ νά ρωτήσει τόν ὅσιο γιά τόν Χριστό, καί γιά τόν Μωάμεθ. Παραθέτουμε τήν στιχομυθία:
«Ἀββᾶ πῶς ἔχεις τόν Χριστόν;».
Ὁ δέ ὅσιος εἶπεν: «Τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον.
Ἀμή τόν προφήτην (Μωάμεθ) πῶς τόν ἔχεις;
Ὁ δέ ὅσιος ἀπάντησε: «Δέν εἶναι προφήτης, ἀλλά ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί οὐδεὶς τῶν ἀνθρώπων ἐλύπησε τὸν Θεόν, ὡς αὐτός (=ὁ Μωάμεθ). Καί εἴ τίς ἐλπίζει εἰς αὐτόν, ἤ τόν ἔχει διά προφήτη, δέν ἀξιώνεται τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ».
Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας Ἅγιος, οὔτε ἕνας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας πού νά ἀντιμετωπίζει μέ ἀπάθεια, μέ κατανόηση, ἤ ἔστω μέ ἀνεκτικότητα τό Ἰσλάμ. Γι’ αὐτό καί ὑπάρχει τέτοια σπουδή γιά νά ἐξοστρακιστοῦν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Πρόκειται δηλαδή γιά ἐσωτερικό πόλεμο, γιά δολιοφθορά, γιά ἅλωση ἐκ τῶν ἔσω. Πρόκειται γιά τήν ἐνδοτικότητα τῶν δῆθεν ἐκσυγχρονιστῶν οἰκουμενιστῶν, τῶν παπόφιλων καί φιλοϊσλαμιστῶν, τῶν μετανεωτερικῶν καί μεταπατερικῶν θεολόγων. Εἶναι οἱ κάθε λογῆς πλάνες καί αἱρετικές θεωρίες, ὅπως τῆς μεταπατερικῆς καί συναφειακῆς θεολογίας, πού ἐκτρέφονται στά ἐκκολαπτήρια τοῦ νεωτερισμοῦ, ὅπως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου «Καιρός» κ.λπ. Εἶναι τά «ροσόλια τῆς ἀγάπης», πού ἔλεγε ὁ μακαρίτης ὁ Κόντογλου, ἡ ψευτοευγένεια, ἡ ψευτοδιανόηση καί ἡ θολοκουλτούρα· ἡ ἀκατάσχετη ἀγαπολογία μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ σκληρότητα ἀπέναντι στούς πιστούς ὀρθοδόξους, ἡ μειονεξία γιά κάθε τι ἑλληνορθόδοξο καί ἡ περιφρόνησή του, ὁ στιγματισμός τῆς φιλοπατρίας ὡς ἐθνικισμοῦ καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς μας ὡς θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ καί φονταμενταλισμού.
Ἔγραφε γιά ἀνάλογες περιπτώσεις ὁ μεγάλος ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης: «Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει».
Μόνο μέ τή συγκρητιστική λογική τῆς Νέας Ἐποχῆς μποροῦν νά ἑρμηνευθοῦν ἀνάλογες ἐπιλογές. Ὁ συγκρητιστικός, ἄλλωστε, διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός καί ἡ ἐπιδίωξη γιά τήν ἐπιβολή τῆς Πανθρησκείας ἐντάσσονται ἐνεργά στά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ἐξυπηρετοῦν τούς στόχους καί τίς ἐπιδιώξεις τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ὁ διαθρησκειακός οικουμενισμός
Ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός εἶναι ὁ προπομπός ἀνάλογων πρακτικῶν καί ἐπιλογῶν, ὅπως ἡ δημιουργία τοῦ τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ. Ὅταν ὀρθόδοξοι Πατριάρχες προσφέρουν ὡς δῶρο τό κοράνι, ἀποκαλώντας το μάλιστα ἱερό κοράνιο· ὅταν ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς καί κληρικοί συμμετέχουν σέ συμπροσευχές μέ μουσουλμάνους, μέ ἑβραῖους, βουδιστές, ἰνδουϊστές καί πάσης φύσεως εἰδωλολάτρες· ὅταν διακηρύσσουν τήν δῆθεν κοινή καταγωγή τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν καί ὅτι εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ Ἀβραάμ, τότε ἀνοίγουμε οἱ ἴδιοι τόν δρόμο γιά τήν ἐπιβολή ἀνάλογων πολιτικῶν.
Πρόκειται γιά τήν ἐκτέλεση τῆς κλασικῆς μεθόδου τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού εἶναι ἡ ἀντιστροφή τῶν πραγμάτων καί ἡ ἀναγωγή τῆς ἀλήθειας σέ ψέμα καί τοῦ ψεύδους σέ ἀλήθεια. Ἡ κατασκευή μιᾶς τεχνητῆς ἀλήθειας, μιᾶς ψευδοαλήθειας, πού προωθεῖται μέσῳ τῆς συνεχοῦς ἐπαναλήψεώς της (ὁ γνωστός νόμος τῆς συνήθειας).
Ἡ ψευδοαλήθεια αὐτή προπαγανδίζεται καί προβάλλεται κατά κόρον μέ προηγμένες ἐπικοινωνιακές τακτικές, τήν προβολή καί τήν κυρίαρχη ἐπιβολή τῆς εἰκόνας, τήν παρελκυστική τακτική, τήν ἠθελημένη ἀμφισημία, τήν διγλωσσία, τήν τεχνητή ἀσάφεια λόγων καί κειμένων, τήν σύγχυση καί τήν πλάνη. Μέ τά ἐπικοινωνιακά αὐτά τεχνάσματα ἐπιβάλλονται τετελεσμένα γεγονότα στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους, ἀλλά καί τούς ἀλλοθρήσκους. Δογματικές διαφορές παραθεωροῦνται καί δέν τίθενται κἄν πρός συζήτηση, ἀποφάσεις καί κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας παραβιάζονται καί ἐγκαταλείπονται ὡς ξεπερασμένοι, δόγματα τῆς πίστεώς μας ἀναγορεύονται σέ ζητήματα «θεολογούμενα», ἡ ἀλήθεια σχετικοποιεῖται καί ἐξισώνεται μέ τήν αἵρεση.
Καί καταλήγουμε, δυστυχῶς, ἔτσι νά ὑπάρχουν Ἱεράρχες, κληρικοί, λαϊκοί θεολόγοι καί Καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν πού, ἐνῶ ὑποστηρίζουν τόν θρησκειολογικό χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀντί τοῦ ὁμολογιακοῦ, ἀποδέχονται τήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν καί τήν διδασκαλία τοῦ Κορανίου, μέ καθαρά ὁμολογιακό χαρακτήρα, στήν Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης! Ὦ τῆς παραφροσύνης!
Νέα Ἐποχή-Νέα Τάξη Πραγμάτων
Ἡ ἀντιμετώπιση αὐτή ἀποτελεῖ σαφή καί ἐθελούσια προσχώρηση στούς σχεδιασμούς, τίς ἐπιδιώξεις καί τίς ἐντολές τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Γι’ αὐτό καί θά πρέπει ὑπό τό πρίσμα αὐτῶν τῶν ἐπιδιώξεων καί τῶν ἐπιβουλῶν νά ἑρμηνεύσουμε τήν ὅλη ὑπόθεση. Εἶναι ἀπαραίτητο, δηλαδή, νά ἀντιληφθοῦμε τούς σκοπούς τῶν διεθνῶν κέντρων ἐξουσίας καί τῆς νεοταξικῆς πανίσχυρης πολιτικῆς, οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς καί θρησκευτικῆς παγκόσμιας ὀλιγαρχίας. Τό παρακράτος αὐτό τῶν τοκογλύφων, τῶν κερδοσκόπων καί τῶν καιροσκόπων, τῶν ἐξουσιαστῶν καί τῶν παγκοσμιοκρατῶν, κατασκευάζει ἡγέτες μαριονέτες, πειθήνια ἐκτελεστικά ὄργανα δικά του, καί μέσῳ αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν καί δοτῶν ἡγετῶν κυβερνᾶ ὁλόκληρο τόν κόσμο μέ σκοπό τήν δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης, μιᾶς παγκόσμιας θρησκείας, μιᾶς παγκόσμιας οἰκονομίας.
Στόχος τους εἶναι ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος καί ἡ ποδηγέτηση τῶν λαῶν. Γι’ αὐτό προκαλοῦν καί κατασκευάζουν, ἀνά τήν ὑφήλιο, κοινωνικές, οἰκονομικές, θρησκευτικές, πολιτικές, ἐθνικές κρίσεις καί ἐπιβάλλουν κατόπιν τίς δικές τους «λύσεις» καί ἰσορροπίες. Ἐφαρμόζουν, δηλαδή, τό γνωστό τρίπτυχο «δημιουργῶ τό πρόβλημα, προκαλῶ ἀντίδραση, καί προσφέρω τήν λύση πού ἐγώ θέλω». Χαρακτηριστικά παραδείγματα: τό Ἰράκ, ἡ Λιβύη, ἡ Συρία, ἡ Ὑεμένη, ἡ Τυνησία, τό Ἀφγανιστάν καί γενικά ἡ Μέση Ἀνατολή, μία σειρά ἀπό ἀραβικές χῶρες καί φυσικά οἱ ἀπίστευτες βιαιότητες καί ὁ ἄκρατος θρησκευτικός φανατισμός τῶν τζιχαντιστῶν τοῦ ἰσλαμικοῦ κράτους, τό ὁποῖο οἱ ἴδιοι δημιούργησαν, ἐξέθρεψαν καί συντηροῦν ἀκόμη καί σήμερα ἀσύστολα καί αδιάντροπα.
Κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καί βασική ἐπιλογή τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καί τῶν διεθνῶν κέντρων ἐξουσίας εἶναι ἡ παγκοσμιοποίηση. Ἡ παγκοσμιοποίηση εἶναι ὁ κεντρικός ἀγωγός, ἡ γιγαντιαία πολιτιστική, θρησκευτική, οἰκονομική, ἐθνική καί οἰκονομική χοάνη πού πνίγει μέσα της καί ἀπαλείφει κάθε ἐλεύθερη καί ἀνεξάρτητη συνείδηση, κάθε ἰδιαίτερη ἀξία καί ἰδιοπροσωπία. Ὁμογενοποιεῖ, νωθεύει, μεταλλάσσει, παραλύει, ἀποδυναμώνει καί ἀποσυνθέτει θεσμούς, πιστεύματα, θρησκεῖες, παραδόσεις, πολιτισμούς, ἤθη, ἀρχές, ἀξίες, ἐθνότητες, λαούς καί πατρίδες καί ἐλέγχει καί ποδηγετεῖ τίς ἐπιλογές, τίς ἀποφάσεις καί τίς δραστηριότητες τῶν πολιτῶν.
Ἡ ἐνδοτικότητα στό ἐσωτερικό
Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς παγκοσμιοποίησης καί τά προστάγματα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων βρίσκουν πρόθυμους ἐθελοντές καί μέσα στήν πατρίδα μας. Αὐτό ἀποδεικνύεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ἵδρυση τοῦ τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν σχεδιάζεται μέ πρωτοβουλία τοῦ δικοῦ μας Ὑπουργείου Παδείας καί εἰδικά τοῦ Γραμματέα Θρησκευμάτων ὅλων τῶν τελευταίων Κυβερνήσεων κ. Γεωργίου Καλαντζῆ, μέ τήν σύμφωνη γνώμη Ὀρθοδόξων Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, μέ τήν ἐπιθυμία τῶν τεσσάρων Μητροπολιτῶν τῆς Θράκης, μέ τήν ἀνοχή καί τήν σιωπή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Καί ἐνῶ εἶναι γνωστό ὅτι ἤδη ἐκτυλίσσονται σχέδια γιά τήν αὐτονομία τῆς Θράκης, ἐμεῖς αὐτοβούλως καί αὐτοπροαιρέτως μεταφέρουμε τό ἴδιο πρόβλημα καί στήν καρδιά τῆς Μακεδονίας, στήν ἴδια τήν Θεσσαλονίκη. Πρόκειται πραγματικά γιά θρησκευτική καί ἐθνική αὐτοχειρία!
Εἶναι ἡ γνωστή ἐνδοτική στάση τοῦ γραικυλισμοῦ, πού παραχωρεῖ καθημερινά γῆ καί ὕδωρ καί ἐξαργυρώνει μὲ ἰδιοτελεῖς ἀντιπαροχὲς τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, τά ἐθνικὰ ἰδανικά μας, τίς ἑλληνορθόδοξες ἀξίες καὶ ἀρχές μας, τίς παραδόσεις τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους μας, καταπροδίδοντας τὴ ρωμηοσύνη μας.
Πρόκειται γιά μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια, πού ἐκτυλίσσεται ἀπροκάλυπτα καί μέ ταχύτατους ρυθμούς ἀπό ὅλες τίς κυβερνήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν καί ἰδιαίτερα ἀπό τήν σημερινή. Ἔχουμε, ἔτσι τήν καθολική ἀπαξίωση τῶν παραδόσεων, τήν ἀποκαθήλωση τῶν ἱερῶν συμβόλων, τήν ἀποχριστιανοποίηση τοῦ κράτους καί τῆς κοινωνίας μας, τόν εὐνουχισμό τῆς ἱστορικῆς μας κρίσεως καί συνειδήσεως, τήν νόθευση τῆς γλώσσας καί τῆς παιδείας μας, τήν ἐπιχείρηση τῆς ἐθνικῆς καί ἐθνολογικῆς μας μεταλλάξεως, τήν ἐπιβολή τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τοῦ συγκρητισμοῦ.
Ἔχουμε, ἐπίσης, τήν καθιέρωση τοῦ συμφώνου συμβίωσης γιά τά ὁμόφυλόφιλα ζευγάρια καί τήν ἐπιχειρούμενη καθιέρωση τῆς καύσης τῶν νεκρῶν, τοῦ πολιτικοῦ ὅρκου καί τῆς πολιτικῆς κηδείας, τοῦ χωρισμοῦ κράτους-ἐκκλησίας, τήν ἀλλαγή τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, τήν ἀλλαγή τῶν σχολικῶν βιβλίων ἱστορίας, τήν ἐπιβολή τοῦ πλαστικοῦ χρήματος, τῆς ἀχρήματης κοινωνίας, τῆς κάρτας τοῦ πολίτη καί γενικά τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελλώματος τῶν πολιτῶν.
Ὁ στόχος εἶναι ὁρατός καί προδιαγεγραμμένος. Πρόκειται γιά τήν ἐπιχείρηση νά ἀμβλυνθοῦν οἱ συνειδήσεις καί νά καμφθοῦν οἱ πνευματικές ἀντιστάσεις καί τά ἀντισώματα τοῦ λαοῦ μας, ὥστε νά συρθεῖ δέσμιος στά ὁλοκληρωτικά σχέδια τῶν παγκοσμιοκρατῶν καί νά «σταυλισθεῖ» στό παγκόσμιο μαντρί τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Τμῆμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν: ἀνιστόρητη καί ἐθνικά ἐπικίνδυνη ἐπιλογή
Μέρος αὐτῶν τῶν ἐπιδιώξεων ἀποτελεῖ καί ἡ ἀνιστόρητη πραγματικά ἀπόφαση γιά τήν ἵδρυση τμήματος μουσουλμανικῶν σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ. Σύμφωνα μάλιστα μέ σχετικά δημοσιεύματα (Ἐφημ. Καθημερινή 10-1-2016) ἡ ἀπόφαση γιά τήν λειτουργία τοῦ τμήματος αὐτοῦ ὑπογράφηκε ἀπό τήν Ὑπουργό Παιδείας κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου καί θά ξεκινήσει ἀπό τό ἐρχόμενο ἀκαδημαϊκό ἔτος 2016-2017. Ἡ λειτουργία ἑνός τέτοιου τμήματος ἀποτελεῖ προσβολή γιά τήν ἴδια τήν ἱστορία καί τήν πλούσια παράδοση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Πλήττει τόν χαρακτήρα καί τήν ἀποστολή της καί ὑποβαθμίζει τό κῦρος καί τήν ποιότητά της.
Οὐσιαστικά μέ τόν τρόπο αὐτό ἀναιρεῖται ἡ ἴδια ἡ ταυτότητα καί ἡ ὕπαρξη τῆς Σχολῆς, ἡ ὁποία εἶναι ταυτισμένη μέ τίς ἁγιογραφικές ἀλήθειες καί τήν ἁγιοπατερική διδασκαλία, πού ἐπί τόσα χρόνια διακονεῖ. Τά στοιχεῖα αὐτά εἶναι πού ἔχουν καταστήσει τήν Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ σημεῖο ἀναφορᾶς γιά ὅλους τούς φοιτητές καί μελετητές ὄχι μόνο στήν πατρίδα μας, ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο.
Ἐπιπρόσθετα δέ, ἡ ὕπαρξη καί λειτουργία ἑνός τέτοιου Τμήματος προσβάλλει τό θρησκευτικό συναίσθημα καί τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, ἀλλά καί τά δημοκρατικά αἰσθήματα τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης. Προσβάλλει τήν ἴδια τήν παράδοση καί τήν αἰσθητική τῆς πόλης, πού εἶναι ταυτισμένη μέ τίς βυζαντινές μνῆμες, τήν ὀρθόδοξη οἰκουμενικότητα, τούς ἀγῶνες γιά τήν ἐλευθερία καί τήν δημοκρατία, τίς τέχνες, τόν πολιτισμό καί τήν ἐλευθερία τῆς σκέψεως. Ὅλα αὐτά πού εἶναι τόσο ξένα καί ὅλως διάφορα πρός τόν φονταμενταλισμό, τήν ἀπολυτότητα, τήν βιαιότητα, τήν ἐκδικητικότητα καί τόν σκοταδισμό πού ἐκπροσωπεῖ τό ἰσλάμ.
Ἀπό τούς ἀτυχεῖς ἐμπνευστές αὐτοῦ τοῦ ἀκατανόητου καί ἀχαρακτήριστου σχεδιασμοῦ προβάλλεται τό εὔκολο και χιλιοειπωμένο ἐπιχείρημα τῶν «ἐθνικῶν συμφερόντων» πού ἐπιβάλλουν αὐτή τήν ἐπιλογή. Ὅτι, δηλαδή, εἶναι ἐθνικά συμφέρον οἱ μουσουλμάνοι πού θά διδάσκουν στά μειονοτικά σχολεῖα τῆς Θράκης νά λαμβάνουν τήν ἐπιστημονική τους κατάρτιση ἀπό κάποιο ἐπίσημο Πανεπιστημιακό Ἵδρυμα τῆς Ἑλλάδος καί ὄχι ἀπό θρησκευτικούς κύκλους τοῦ τουρκικοῦ προξενείου, πού καλλιεργεῖ καί τροφοδοτεῖ τήν τουρκική προπαγάνδα στήν περιοχή.
Θά θέλαμε στό σημεῖο αὐτό νά τονίσουμε μέ ἔμφαση ὅτι δέν τρέφουμε ὁποιανδήποτε ἀντιπαλότητα ἐναντίον τῶν μουσουλμάνων ὡς προσώπων. Πολύ περισσότερο μάλιστα δέν τρέφουμε ἀντιπαλότητα ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων μουσουλμάνων, πού κατοικοῦν στή Θράκη. Δέν ἀμφισβητοῦμε τό δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν νά διδάσκονται μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τήν πίστη τους καί νά τήν ἀσκοῦν ἐλεύθερα.
Γιά τόν λόγο αὐτό τό ὑπό ἵδρυση τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν θά μποροῦσε νά ὑπαχθεῖ καί νά λειτουργήσει σέ κάποια παρεμφερή Σχολή τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (π.χ. Τμῆμα Ἰσλαμικῶν καί Ἀσιατικῶν Σπουδῶν, Τμῆμα Βαλκανικῶν καί Ἀνατολικῶν Σπουδῶν κ.ἄ.), ἀφοῦ στὴν περιοχή ἐκείνη βρίσκονται καί λειτουργοῦν τά μειονοτικά σχολεῖα, τίς ἀνάγκες τῶν ὁποίων πρόκειται νά καλύψει αὐτὸ τὸ τμῆμα ἤ καλύτερα σέ κάποια οὐδέτερη καί μή ἐθνικά ἐπικίνδυνη περιοχή.
Ἀναρωτιόμαστε ἄν ὅλοι αὐτοί πού ἀπεργάζονται αὐτά τά ἀντορθόδοξα καί ἀνθελληνικά σενάρια, ἄν εἶναι σέ θέση νά καταδείξουν ἔστω καί μία περίπτωση, πού ἡ ὑποχωρητικότητα καί ὁ ἐνδοτισμός ἔναντι τῆς Τουρκίας ἀπέφεραν κάποιο συγκεκριμένο ὄφελος σέ ἐθνικό ἐπίπεδο.
Ἀναρωτιόμαστε ἄν εἶναι τόσο «ἀφελεῖς» αὐτοί πού ἀπέναντι στόν τουρκικό ἐπεκτατισμό καί στήν ἑδραίωση τοῦ μουσουλμανικοῦ τόξου στά Βαλκάνια «ἀντιτάσσουν» ἕνα Τμῆμα μουσουλμανικῶν σπουδῶν στήν καρδιά τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνισμοῦ τῆς Μακεδονίας!
Ἀναρωτιόμαστε ἄν εἶναι τόσο «ἀφελεῖς» αὐτοί πού προσπαθοῦν νά ἀντιμετωπίσουν τό πρόβλημα τῆς τουρκικῆς ἐπιρροῆς στήν Θράκη μεταφέροντας, ἀναπαράγοντας καί διασπείροντάς το καί στήν Θεσσαλονίκη μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες. Δυστυχῶς μιά τέτοια «ἀφέλεια» δέν εἶναι μόνο παράλογη καί ἀνεδαφική, ἀλλά καί ἐθνικά ἄκρως ἐπικίνδυνη.
Θά τολμούσαμε ποτέ ἐμεῖς —οἱ «σταυροφόροι καί τριαδίτες», ὅπως μέ μίσος μᾶς ἀποκαλοῦν οἱ ἰσλαμιστές— νά ζητήσουμε τήν ἵδρυση ἀντιστοίχου τμήματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν σέ μία ἰσλαμική Θεολογική Σχολή ὁποιασδήποτε μουσουλμανικῆς χώρας, στήν ὁποία ὑπάρχει ὀρθόδοξη κοινότητα; Θά μπορούσαμε π.χ. στήν Σαουδική Ἀραβία νά κτίσουμε ἕναν ὀρθόδοξο ναό;
Ἀναφέρουμε ἕνα ἀντίστοιχο καί πολύ χαρακτηριστικό περιστατικό ἀπό τόν βίο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, δηλωτικό τῶν ἀπόψεών του γιά ἀνάλογα ζητήματα:
«Τό ἔτος 1963, γράφει ὁ Ἅγιος, οἱ Σιναΐτες Πατέρες ἀνησύχησαν πολύ ἀπό τήν ἐπιμονή ἑνός χότζα νά ἀνοίξη τό παλαιό τζαμί πού ὑπῆρχε στόν χῶρο τῆς Μονῆς. Ὁ Πατήρ Παΐσιος δέν ἀνησύχησε, ἀλλά τούς συμβούλεψε νά κάνουν μία ἀγρυπνία καί νά ἀφήσουν νά μιλήση ὁ Θεός. Ἡ ἀγρυπνία δέν πραγματοποιήθηκε· προσευχήθηκαν ὅμως μέ πόνο ὅλοι, καί τό θαῦμα ἔγινε: Ὁ χότζας δέν φάνηκε τήν Παρασκευή πού εἶχε πεῖ ὅτι θά ἐρχόταν, ἀλλά οὔτε καί τούς ξαναενόχλησε. Στήν ἐπιστολή πού οἱ Πατέρες ἔστειλαν στόν Ἀρχιεπίσκοπο, γιά νά τόν ἐνημερώσουν, ἔγραψαν: “Πιστεύομεν ὅτι ὁ Κύριος εἶδε τόν πόνον μας διά τήν φοβεράν αὐτήν προσβολήν τοῦ ἁγίου Ὀνόματός Του –νά ἀκούεται ἐντός Χριστιανικῆς Μονῆς ἀκριβῶς δίπλα εἰς τό Καθολικόν ἡ φωνή ἑνός Χότζα–, ἤκουσεν ἴσως καί τάς ἱκεσίας μας καί δέν ἐπέτρεψε νά πραγματοποιθῆ ἡ προσβολή αὕτη”». (Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσ/νίκης, 2015)
Ἡ ἀπόφαση γιά τήν ἵδρυση ἐντός τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ «Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν», θά δημιουργήσει ἕνα πολύ κακό προηγούμενο, καθώς θά ἀποτελέσει τό ἐφαλτήριο γιά ἀξιώσεις καί ἐπιδιώξεις στό μέλλον, ὅπως: Δημιουργία τζαμιοῦ ἐντός τῆς Σχολῆς, γιά τήν λειτουργική ἐξάσκηση τῶν φοιτητῶν τοῦ τμήματος ἤ καί τεμένους -ἀκόμη χειρότερα- γύρω ἤ ἐκτός τῆς Σχολῆς· διοργάνωση ἀκαδημαϊκῶν συναντήσεων, συνεδρίων, ἡμερίδων καί πολλῶν ἄλλων ἰσλαμικῶν ἐκδηλώσεων, πού θά ἀλλοιώσουν τόν χαρακτήρα ὄχι μόνο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἀλλά καὶ αὐτῆς τῆς Θεσσαλονίκης.
Θά ἔχουμε, ἔτσι, ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια, τήν ἐπικίνδυνη αὔξηση τοῦ μουσουλμανικοῦ στοιχείου στήν Θεσσαλονίκη, πού θά προκληθεῖ ἀπό τήν ἐγκατάσταση μουσουλμάνων φοιτητῶν καί τῶν οἰκογενειῶν τους, ἡ ὁποία, ἀσφαλῶς, θά εἶναι κατευθυνόμενη καί καθοδηγούμενη. Σέ συνδυασμό μάλιστα μέ τήν συνεχή καί ὁλοένα αὐξανόμενη μεταναστευτική ροή πρός τήν χώρα μας, θά δημιουργηθεῖ πραγματικά ἕνα ἐκρηκτικό μεῖγμα στήν περιοχή, πού θά τήν μετατρέψει σέ εὔφλεκτη ζώνη.
Ἐπίσης πρέπει νά δοθεῖ ἰδιαίτερη προσοχή καί στό ἑξῆς: τό τμῆμα, πού σχεδιάζουν, θά διδάσκει τό Σουνιτικό Ἰσλάμ. Ὁπότε οἱ Σηίτες Μουσουλμάνοι θά ἀξιώσουν καί αὐτοί ἕνα ἄλλο τμῆμα σιϊτικοῦ προσανατολισμοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό μεταφέρουν τίς αἱματηρές ἀντιπαραθέσεις σουνιτῶν-σιϊτῶν μέσα στό σπίτι μας.
Ἀποτελεῖ μέγα σκάνδαλο τό γεγονός ὅτι τό ὑπό ἵδρυση Τμῆμα θά χρηματοδοτεῖται ἀπό Σουηδική Ἀραβία, Κατάρ καί Ὀμάν, δηλαδή τίς χῶρες πού τροφοδοτοῦν τήν ἰσλαμική τρομοκρατία τοῦ λεγόμενου Ἰσλαμικοῦ Κράτους (ΙSI) τῶν νέων σφαγέων καί τρομοκρατῶν. Οἱ πηγές αὐτές τῆς χρηματοδοτήσεως ὁμολογήθηκαν κατά τή συζήτηση τοῦ θέματος στή Σύγκλητο τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἐδῶ θά πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ ἀπόφαση ἱδρύσεως τοῦ τμήματος αὐτοῦ εἶναι ἀντισυνταγματική, ὅπως ἀνέλυσε ὁ διαπρεπής νομικός καί πρώην πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Νικόπουλος. Εἶναι ὅμως καί σκανδαλώδης καί μετέωρη νομικά, διότι κατά τόν νόμο γιά τό θέμα αὐτό ἔπρεπε νά ἀποφασίσει ἡ Θεολογική Σχολή, δηλαδή καί τά δύο Τμήματα καί ὄχι μόνο τό Τμῆμα Θεολογίας, ὅπως ἔγινε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀπόφαση ἱδρύσεως πρέπει νά προσβληθεῖ καί νομικά στό ΣΤΕ (ὅπου καί σίγουρα πιστεύουμε ὅτι θά καταπέσει ὡς ἀντισυνταγματική καί παράνομη).
Ἄς δοῦμε ὅμως καί ἄλλη μία σημαντική παράμετρος τοῦ θέματος.
Δεδομένου ὅτι ἡ Θεσσαλονίκη εἶναι μία πόλη μέ ἑβραϊκή κοινότητα εἶναι πολύ πιθανό νά στοχοποιηθοῦν οἱ Ἕλληνες ἑβραῖοι τῆς περιοχῆς καί νά προκληθοῦν ἀπρόβλεπτες συνέπειες τροφοδοτώντας ἕναν ἰδιότυπο καί ἄκρως ἐπικίνδυνο, γιά ὅλους τούς Ἕλληνες, τζιχάντ στήν Θεσσαλονίκη καί τήν Μακεδονία.
Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐπιτρέψουμε τήν πνευματική ἄλωση τῆς ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης μας καί νά ἐκχωρήσουμε τήν ταυτότητά της, τίς ἱστορικές της μνῆμες, τήν τέχνη, τόν πολιτισμό της καί νά ἐπιτρέψουμε νά μετατραπεῖ σέ ἰσλαμικό κέντρο, νά καταπέσει στόν σκοταδισμό καί τήν μισαλλοδοξία, στήν θεοκρατία καί τόν φανατισμό, στίς ἀκρότητες καί τούς ἐξτρεμισμούς, πού πρεσβεύει τό Ἰσλάμ εἴτε στήν σκληρή εἴτε στήν δῆθεν μετριοπαθῆ ἔκφρασή του;
Δέν παύουμε νά τό βροντοφωνάζουμε καί νά τό διακηρύττουμε πρός πᾶσα κατεύθυνση ὅτι εἴμαστε ὑπερήφανοι καί δοξάζουμε τόν Πανάγαθο Τριαδικό Θεό μας, πού ἐν τῇ ἀπείρῳ εὐσπλαγχνίᾳ Του εὐδόκησε νά γεννηθοῦμε σ’ αὐτή τήν εὐλογημένη Πατρίδα, τήν Ἑλλάδα μας, τήν τόσο δοξασμένη μά καί τόσο πονεμένη καί προδωμένη. Νά γεννηθοῦμε Ἕλληνες καί Ὀρθόδοξοι, Ρωμηοί, σέ μιά Πατρίδα, πού κάθε σπιθαμή τῆς γῆς της ἀλλά καί κάθε κῦμα τῶν θαλασσῶν της εἶναι ποτισμένα μέ τά ἱερά αἵματα καί εὐλογημένα μέ τά ἅγια λείψανα πολυάριθμων μαρτύρων, ἱερομαρτύρων καί ἐθνομαρτύρων, τά ὁποῖα τά ὅρια τῆς πατρίδος γῆς φυλάττουσι καί τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας ἀρδεύουσι, ὅπως λέγει καί ἡ εὐχή τῆς Εκκλησίας.
Χαρακτηριστικό καί ἐντυπωσιακό εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Ἅγιος Παΐσιος θεωροῦσε πώς θα κριθοῦμε ἀπό τόν Θεό καί γιά τό τί κάναμε γιά τήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα καί τό ἔλεγε μάλιστα αὐτό ὄχι σέ ἕναν λαϊκό, ἀλλά σέ μοναχό, τόν π. Φιλόθεο Κουτλουμουσιανό:
«Τό 1985-1990 περίπου, γράφει ὁ π. Φιλόθεος, τότε πού ἡ προπαγάνδα γιά τήν Μακεδονία ἦταν μεγάλη, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἦταν πολύ στενοχωρημένος καί ἀγανακτισμένος μέ τήν συμπεριφορά τῶν πολιτικῶν μας καί τῶν ἀνθρώπων πού ἔπαιζαν ἄσχημο παιχνίδι εἰς βάρος τῆς πατρίδος μας. Μέ πόνο μοῦ ἔλεγε αὐτά πού γίνονταν. Κάποια στιγμή μέ σοβαρό ὕφος μοῦ λέει: “Ἄκουσε, πάτερ, ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως ὁ Θεός ἐκτός ἀπό μοναχούς πῶς ζήσαμε, θά μᾶς κρίνη καί γιά τό τί κάναμε γιά τήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα· βρέ τί κάνουν προδίδουν τά πάντα”» (Μαρτυρία Φιλόθεου Κουτλουμουσιανοῦ ἀπό τό βιβλίο Ὁ ὅσιος Παΐσιος, ἔκδ. Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη [ὀρθόδοξο βίωμα 3], 2015, σελ. 125).
Παναγιώτατε, προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,
Ἐπιβάλλεται ταυτόχρονα μέ τήν συνεχή, ἔμπονη καί ἐν μετανοίᾳ προσευχή, σθεναρή καί ἄκαμπτη ἀντίσταση σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί πρός κάθε κατεύθυνση. Ἀντίσταση στόν ἀφελληνισμό καί στήν παραχάραξη τῆς ἱστορίας μας, ἀντίσταση στήν περιθωριοποίηση καί τόν ὑποβιβασμό τῶν ἀρχῶν τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος μας, ἀντίσταση στήν ποδηγέτηση καί τόν ἔλεγχο τῶν ἐπιλογῶν καί τῆς συνειδήσεώς μας, ἀντίσταση στούς σχεδιασμούς καί τίς ἐπιβολές τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἀντίσταση παντί σθένει καί πάσῃ δυνάμει. Ἀντίσταση μέχρις ἐσχάτων.
Νά δραστηριοποιηθοῦμε μαχητικά καί ἀγωνιστικά δίνοντας ἀνά πᾶσα στιγμή μαρτυρία ὀρθοδοξίας καί ἑλληνισμοῦ. Νά μήν ἀρκεστοῦμε σέ μεμονωμένες ἀντιδράσεις καί σέ ἁπλές ἐκδόσεις ψηφισμάτων διαμαρτυρίας, πού καί αὐτές εἶναι χρήσιμες καί ἀπαραίτητες, ἀλλά νά προβοῦμε καί στήν ἄσκηση ὅλων τῶν ἀναγκαίων νομικῶν μέσων, καθώς καί ὁποιασδήποτε ἄλλης ἐνέργειας κριθεῖ ἀπαραίτητη. Ὅταν τελοῦν ὑπό κατάληψη τόσες Πανεπιστημιακές Σχολές γιά πολιτικούς ἤ κομματικούς λόγους· ὅταν παραλύει ὁλόκληρη ἡ χώρα ἀπό ἀπεργιακές κινητοποιήσεις ὅλων τῶν ἐπαγγελματιῶν· ὅταν κλείνουν οἱ ἐθνικές ὁδοί εἶναι αὐτονόητο καί ἐπιβεβλημένο γιά ἕνα τόσο κρίσιμο καί μεῖζον ζήτημα θά πρέπει καί ἐμεῖς νά δράσουμε ἀποφασιστικά καί ἀποτελεσματικά μέ μπροστάρη τόν πιστό λαό τῆς Θεσσαλονικῆς, τά μαχητικά στελέχη καί τά μέλη τῶν χριστιανικῶν σωματείων, πού μέ τόση ἐπιτυχία διοργάνωσαν τήν ἀποψινή ἐκδήλωση, καί φυσικά τούς φοιτητές μας καί τούς ἀποφοίτους τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Νά προχωρήσουμε ὅλοι μαζί σέ δυναμικές παρεμβάσεις καί κινητοποιήσεις, ἄν χρειασθεῖ, ὥστε νά ἀποτραπεῖ ἡ ἵδρυση τοῦ τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή καί στήν Θεσσαλονίκη.
Νά καταστήσουμε ἐν τέλει σέ ὅλους σαφές, ὄχι μόνο μέ λόγους, ἀλλά καί μέ ἔργα ὅτι δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά ἐπιτρέψουμε τήν λειτουργία τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν στήν γεραρά Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης· ὅτι δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά ἐπιτρέψουμε τήν ἅλωση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας· ὅτι δέν πρόκειται νά ἐπιτρέψουμε τήν ἅλωση τῆς Θεσσαλονίκης μας, τήν ἅλωση τῆς Μακεδονίας μας.
Νά καταστήσουμε σαφές σέ ὅλους αὐτούς πού κατεργάζονται τήν ὑπονόμευση τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος μας ὅτι θά μᾶς βροῦν ἀπέναντί τους ἀκλόνητους, ἄκαμπτους καί ἀμετακίνητους. Νά γνωρίζουν ὅτι ἡ νίκη, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς Κυρίας μας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων μας, θά εἶναι βεβαία καί θά εἶναι δική μας.
Ἀδελφοί μας,
ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας·
ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεσσαλονίκης μας·
ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Μακεδονίας μας καί τῆς Ἑλλάδος μας.
