Παλιότερα, δυο φορές το χρόνο, πριν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, οι διευθυντές των σχολείων καλούσαν έναν ιερέα- πνευματικό να εξομολογήσει τους μαθητές, ώστε να τους προετοιμάσει καλύτερα, καθαρίζοντας την ψυχή τους, να κοινωνήσουν αυτές τις μεγάλες εορτές. Σήμερα ποιός ασχολείται με την ψυχή των παιδιών μας;
Τις ημέρες που ήταν ο πνευματικός στο σχολείο επικρατούσε μια ηρεμία και οι μαθητές με τον Θεολόγο τους αλλά και με άλλους καθηγητές συζητούσαν για την αξία του Μυστηρίου της εξομολογήσεως αλλά και για τα διάφορα πάθη και αμαρτίες.
Αυτή η καλή ανησυχία σήμερα δεν υπάρχει. Η Ελληνική Παιδεία ακολουθώντας τις επιταγές του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, από τη μια θεωρεί την θρησκεία «χωροφύλακα» της συνειδήσεώς μας και από την άλλη προωθεί την ασύδοτη ελευθερία του ανθρώπου. «Είπε άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός». Έτσι λοιπόν οι μαθητές μας ζουν μια άνετη και αβροδίαιτη ζωή μακρυά από τον φόβο του Θεού. Λερώνουν νωρίς την ψυχή τους με την υπερηφάνεια αλλά και τα άλλα σαρκικά πάθη που φυτρώνουν μέσα από την ξέφρενη καθημερινή τους διασκέδαση.
Είναι όμως αυτό ελευθερία; Η ψεύτικη ελευθερία καθιστά τον άνθρωπο δούλο των επιθυμιών του. Η απομάκρυνσή μας από την αγιότατη πίστη μας φέρνει σιγά- σιγά και την καταστροφή μας, αφού μεγάλο μέρος του λαού μας και των πολιτικών μας νεκρώθηκαν πνευματικά, ζουν μόνο για την ύλη και τις απολαύσεις της ζωής. Έτσι ανάλογες είναι και οι αποφάσεις τους. Διώχνουμε τους ιερείς από τα σχολεία διότι το ράσο ελέγχει την συνείδησή μας. Η αθεΐα μας είναι καρπός του διεφθαρμένου βίου μας. Πρώτα η Ευρώπη με την αίρεση του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού έζησε έναν αμαρτωλό και ακάθαρτο βίο και στη συνέχεια ήρθε η πώρωση της διανοίας της.
Ο Βολταίρος και οι άλλοι άθεοι φιλόσοφοι του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού έχουν βάλει φωτιά στο σπίτι μας και πολλοί Έλληνες ακόμη δεν το έχουν πάρει χαμπάρι.
Δόξα τω Θεώ όμως υπάρχουν ακόμη λίγοι Έλληνες οι οποίοι γνωρίζουν τον λόγο του Κυρίου που λέει: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμη εκπαιδευτικοί που προσπαθούν, εκτός από τις ξερές γνώσεις, να φροντίζουν και για την καλλιέργεια της αρετής μέσα στις ψυχές των μαθητών.
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμη πολλοί μαθητές οι οποίοι εξομολογούνται και κοινωνούν συχνά. Αυτοί διατηρούν τη σπίθα της πίστεως μέσα στην ελληνική κοινωνία η οποία σιγά-σιγά θα γίνει φωτιά που θα κάψει όλες τις ξενόφερτες ανοησίες. Όλοι μας λίγο -πολύ αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως δεν πάει άλλο αυτή η ασυδοσία η οποία οδηγεί στον θάνατο της δικής μας ψυχής αλλά και των παιδιών μας.
«Δίχως Θεό όλα επιτρέπονται», αλλά χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε να κουνήσουμε ούτε το δαχτυλάκι μας. Γιατί ο λαός μας λέει, «πρώτα ο Θεός»; Διότι, όταν βαδίζει μπροστά μας ο Θεός, τίποτε δεν έχουμε να φοβηθούμε.
Πηγή: Ακτίνες
