Μια σημαντική πρωτοβουλία του υπ. Παιδείας και της γ.γ. Θρησκευμάτων φέρνει την ελλαδική κοινωνία ένα βήμα μπροστά. Αναφέρομαι στην σύνταξη και δημοσιοποίηση της “έκθεσης για τα περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα” για το 2015. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και πρόκειται για μια καλή αρχή, αφού καταγράφηκαν από επίσημους φορείς της ημεδαπής ΟΛΑ τα κρούσματα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Είχαμε λοιπόν πέρυσι 147 καταγεγγραμμένα περιστατικά σε βάρος διαφόρων χώρων θρησκευτικού ενδιαφέροντος, από τα οποία τα 137 (δηλ. το 93%!) αφορούσαν την Ορθόδοξη Εκκλησία, 1 την Ρωμαιοκαθολική, 4 τον Ιουδαϊσμό και 5 τον Μουσουλμανισμό.
Και ναι μεν η συντριπτική πλειοψηφία των συμβάντων κατά των ορθόδοξων χώρων λατρείας δικαιολογείται εν μέρει με τον μεγάλο αριθμό τους ανά τη χώρα, άρα αναλογούν λιγότεροι βανδαλισμοί από όσους εκ πρώτης όψεως φαίνεται, όμως υπάρχουν κι άλλα αξιοσημείωτα στοιχεία. Όπως για παράδειγμα είναι η φύση των περιστατικών που καταγράφονται. Γιατί άλλο είναι να μιλάμε για ένα σύνθημα σε τοίχο νεκροταφείου κι άλλο για εισβολή στον λατρευτικό χώρο και διάλυσή του. Είναι άλλης βαρύτητας μια παραβίαση της πόρτας και κλοπή τιμαλφών (ή χάλκινων αντικειμένων) κι άλλο μια σατανιστική τελετή – όπως καταγράφηκε στην Χαλκιδική ή στην Νάουσα. Και σε κάθε περίπτωση τα μνημεία του “Ολοκαυτώματος” δεν είναι χώροι θρησκευτικού αλλά πολιτικού ενδιαφέροντος και οι όποιες πράξεις εναντίον τους είναι σαφώς πολιτικής φύσεως.
Τέλος, ας σημειωθεί ότι στην Ροδόπη, όπου πληθυσμός και θρησκευτικοί χώροι είναι μοιρασμένοι περίπου στη μέση, είχαμε πέρυσι 7 περιστατικά σε βάρος χριστιανικών μνημείων (το ένα μάλιστα σε βάρος του αδριάντα του Χρύσανθου!) και μόλις 2 σε βάρος μωαμεθανικών τεμενών: ένα με τη φωτιά στο τζαμί Μαχμούτ Αγά, όπου η ζημιά έγινε από βραχυκύκλωμα και παραπέμφθηκε ο ιμάμης για αμέλεια, κι ένα με ένα οπαδικό σύνθημα “έξω οι Τούρκοι” στην πόρτα του “Γενί τζαμί” τη μέρα που έπαιζε τούρκικη ομάδα στην πόλη της Κομοτηνής!
Τόση τρομοκρατία και καταπίεση!
Πάντως είναι πολύ σημαντικό ότι άρχισαν να καταγράφονται επίσημα τα συμβάντα αυτά, αφού ώς τώρα καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Και ένα τελευταίο στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η προϊούσα αποχριστιανοποίηση της ελλαδικής κοινωνίας. Γιατί τα περιστατικά σε βάρος εκκλησιών είναι συνήθως από “χριστιανούς” κι όχι από αλλόθρησκους, συχνά από χώρους της άπλυτης αμφισβήτησης.
Η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από το σύνολο της κοινωνίας δείχνει πως αυτή η τελευταία δεν διαθέτει ούτε αυτοσεβασμό, ούτε αίσθημα αυτοσυντήρησης.
Πώς λοιπόν θα αντιδράσει στην εργαλειοποίηση των σχετικών στατιστικών εκ μέρους κάποιων πονηρών;
